Ο θείος Βασίλης

Όχι δεν ήταν κάποιος θείος μου. Θα σας πω μια ιστορία για μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες που περάσαν από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχ/κων, στην Ξάνθη. Του Θείου (δεν τολμώ να τον παρουσιάσω ως) κατά κόσμον γνωστό Βασίλης Μαρκόπουλος.

Ιδιαίτερος (αν όχι ιδιαίτερος στον εξωτερικό κρίνων παρατηρητή) και συνάμα ξεχωριστός, μορφωμένος, φωτογράφος των πάντων, λάτρης της παλιάς καλής ροκ και ραδιοφωνικός παραγωγός, καυστικός επικριτής των κακώς κειμένων σε σημείο που πολύς κόσμος δεν τον καταλάβαινε, με το δικό του fan και hate club, χωρατατζής. Larger than life._ Στον πανεπιστημιακό χώρο, μπορεί σε μερικούς να μην εντυπωσίαζε η παρουσία του, πλην όμως δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό με κανέναν φοιτητή. Τα αστεία του, συχνά ένα ρεσιτάλ μίξης προβληματισμού των καταστάσεων και αυτοκριτικής της ζωής του, μπορούσαν να ψαρώσουν τον ανυποψίαστο πρωτάρη, που έμπαινε πρώτη φορά για τις ασκήσεις Φυσικής ΙΙ και Κβαντομηχανικής. Επιλογή του να μείνει χαμηλά ες αεί στην κλίμακα του ΕΔΤΠ (διδακτικό προσωπικό) από το να ανέβει στην κλίμακα των καθηγητάδων και της ιεραρχίας...

Αν ήθελες να του δώσεις το λόγο κ τον καλούσες με το επώνυμό του, πολύ απλά δε γυρνούσε να σε κοιτάξει... Δεν απαντούσε στο "Κύριε Μαρκόπουλε". Μόνο στο "Θείε". Εκτός τάξης, πάντα με μια φιλμάτη κρεμασμένη στο λαιμό να απαθανατίζει φοιτητές, φάσεις, ορκωμοσίες, εκδρομές. Φωτογραφίες με το κιλό, δε φαντάζεστε...

Του λόγου μου τον ήξερα από πριν. Έτυχε, βλέπετε, να μένουμε και οι δύο στην οδό Ανατολικής Θράκης 62, στην όμορφη πόλη της Ξάνθης από το 1986 ως και τουλάχιστο 15 χρόνια αργότερα, στο 2ο όροφο εμείς, στον 4ο αυτός. Είχα γνωρίσει το γιο του που είχε από την εν διαστάσει γυναίκα του. Ο Θείος έμενε μόνος.

Στην πολυκατοικία ο τσιγαρόβηχάς του, που ακουγόταν καμιά φορά από την είσοδο στο ισόγειο, ήταν σήμα κατατεθέν του κρύους μήνες. Το μόνιμο παράπονό του, η θέρμανση δεν έφτανε ως ψηλά, οι κάτω, δε, καιγόταν... Πάντα με το χιούμορ του και εκεί. Δε θα ξεχάσω, όταν δούλευε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης, στους 89.9, στο ανσανσέρ της πολυκατοικίας αρχίσαν να κολλάνε οι ντελιβεράδες (η τότε μόδα) τα αυτοκόλλητα των πιτσαριών κ είχε γράψει το "καλά, μάλλον μόνο πίτσες έχετε στα αυτιά σας;". Για τον μέσο αστό μια κρυάδα. Για τον υποψιασμένο σκεπτικό επιβάτη του παλλαϊκού 1x1 ανσανσέρ χωρίς ομαλή εκκίνηση, μια στιγμή αυτογνωσίας.

Οι ραδιοφωνικές του εκπομπές, μάννα εξ ουρανού. Είχε τις στιγμές του. Θα έλεγε στον αέρα 15 προτάσεις και 8 9 ταιριαστά τραγούδια την ώρα και αυτό ήταν. Να πω την αλήθεια δεν τα είχα εκτιμήσει λόγω ηλικίας.

Πάντα χειμώνα - καλοκαίρι ποδαράτο στο δρόμο για το πανεπιστήμιο. Αν. Θράκης - Λιμνείο = 1,75 χλμ, το χειμώνα με την καφέ τραγιάσκα και το παλτό, την κάμερα στο λαιμό από μέσα. Το καλοκαίρι πουκαμισάκι ανοιχτόχρωμο, την κάμερα στο λαιμό απ' έξω.

Κάποια χρόνια στο τέλος των φοιτητικών μου χρόνων, τον βρήκε η επάρατη νόσος. Λίγα χρόνια μετά την εποχή που τον είχα Καθηγητή, μάθαμε ότι ο Θείος αργόσβηνε εκεί κατά το 2004 - 2005. Προτίμησε, όσο θυμάμαι, να μείνει στο σπίτι του όσο μπορούσε, ανάμεσα στα χιλιάδες (δε φαντάζεστε επίσης) βινύλια, στους τοίχους διακοσμημένους με κουρελούδες σαν άλλος νεαρός της δεκαετίας του 60, στις εκατοντάδες φωτογραφίες από στιγμές δικές του και φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Κάπου είχα ακούσει, τις τελευταίες μέρες του στο νοσοκομείο, είχε απλά ζητήσει το κρεβάτι του να είναι δίπλα στο παράθυρο, να βλέπει τον ήλιο όσο το δυνατόν περισσότερο.

Αξίζει να μπει εδώ ακουστικά. Αφιερωμένο Θείε, με σέβας περισσό.

Λίγο καιρό έπειτα, μην έχοντας την δυνατότητα να παραβρεθώ στην κηδεία του, η γυναίκα του, έχοντας συμπαρασταθεί τα μέγιστα στις τελευταίες δύσκολες στιγμές, με τηλεφώνησε. "Έλα πάνω" μου είπε. Ανέβηκα με βαριά πόδια στον 4ο.

Μπήκα μέσα, πριν προλάβω να συλληπηθώ, με βρήκε η μυρωδιά του σπιτιού. Οι κουρελούδες στους τοίχους με την αναδυόμενη τσιγαρίλα και μυρωδιά πίπας, η μυρωδιά των βινυλίων, του φιλμ, των παλιών βιβλίων Φυσικής, Μαθηματικών κ όχι μόνο. Μου λέει η κυρά: "Θα του άρεσε κι εκείνου να διαλέξεις 10 βινύλια και κράτησέ τα για σένα, έτσι για να τον θυμάσαι". Οι ακόλουθες στιγμές ήταν ο βιωματικός ορισμός της χαρμολύπης. Προσπαθούσα να μη τα χάσω στην όλη ένταση της στιγμής και στο σύνολο των αμέτρητων βινυλίων ατελείωτης συναισθηματικής αξίας να διαλέξω, χαρισμένα από ένα άτομο που με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα και έφυγε. .

Σε περίοπτη θέση διακοσμούσαν τους τοίχους μου τα επόμενα χρόνια τα εξώφυλλα των Dark side of the moon (με το σαρκαστικό αυτόγραφο ιδιοκτησίας του "Βασιλάραψ" στο χρωματικό πεντάγραμμο στο εσώφυλλο βλέπε πρώτη φωτό), το To our Children's children's children των Moody blues, το Fragile των Yes, το Six wives of Henry VIII του Rick Wakeman και μερικά άλλα της αγαπημένης μου μουσικής σχολής... ).  Όταν κατέβηκα κάτω στον 2ο όροφο, μου πήρε κανα 2ωρο να συνέρθω. Μαζί πήρα και το τελευταίο του πακέτο τσιγάρα, καρέλια άφιλτρο. Ακόμα τα έχω.

Για να θυμηθούν μερικοί παλιοί και να μάθουν κάτι οι νεότεροι... όπως έλεγε συχνά στις εκπομπές του.