Μακάρι κάθε fail στην ζωή μου να έχει κάτι το τόσο epic μέσα του

Δεν είναι όλες μου οι βόλτες αλώβητες. Πολλές ήταν οι φορές που είπα θα κάνω το τάδε πέρασμα και "κάτι δε μου άρεσε", οπότε άλλαζα δρομολόγιο. Το θέμα ήταν ότι πάντα έβρισκα κάτι άλλο εναλλακτικά να κάνω και στο τέλος της ημέρας υπήρχε τουλάχιστον κάτι άξιο αναφοράς. Μία όμως ήταν η φορά που για τόσο λίγο δεν τα κατάφερα και γύρισα πίσω. Και μην έχοντας εναλλακτική έκανα μεγάλο κύκλο.

Στο φωτογραφικό μου αρχείο όλες αυτές οι απόπειρες που δεν ευόδωσαν περιέχουν τη λέξη  "άκυρο", μια απόφαση που πήρα... για να μπορώ να τις εντοπίζω εύκολα. Από τη συγκεκριμένη άκυρη συγκυρία, πολλές φωτογραφίες κοσμούν τον υπολογιστή μου ακόμα και τώρα και έδωσαν όμορφα κάδρα με τον τιράντα να μη μπορεί να "δαμάσει" για να μη πω νικήσει την Πίνδο.

Στην ιστορία λοιπόν, έχοντας πάει Γιάννενα από την πρώτη μου καταγεγραμμένη ασφάλτινη ανάβαση στο Μπάρο και έχοντας αφήσει τη γυναίκα στα Γιάννενα μετά από ένα απίστευτο κρύο φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο στο χωριό, είχα το ελεύθερο να ακολουθήσω μια όμορφη πορεία προς Θεσσαλονίκη. Δευτέρα ο καιρός ήταν πολύ χάλια, Τρίτη αποφάσισα να γυρίσω πίσω.

Έγραφα λοιπόν τότε, το βράδυ της επιστροφής... Κακά τα ψέματα, η προετοιμασία, η πείρα είναι το παν για μια καλή διαδρομή. Νομίζω (ή νόμιζα) ότι τα είχα και τα 2. Τι δεν υπολόγισα; Τον αντίπαλο. Την Πίνδο. Λίγο πολύ κάθε μια από αυτές τις διαδρομές που παρουσιάζω έχουν κάτι το δύσκολο. Δύσκολο από άποψης, κούρασης, χιλιομέτρων, χαλασμάτων του δρόμου.

Σήμερα έπαιζε και ο πάντα αστάθμητος παράγοντας του χιονιού. Ήθελα να κάνω τη διαδρομή Γιάννενα, Κόνιτσα, μέσω του χωριού της καλής μου (Πάδες) - Δίστρατο, Βασιλίτσα Γρεβενά και προς Θεσσαλονίκη. Τη συγκεκριμένη διαδρομή ως Άρματα την Ξέρω πιθαμή προς πιθαμή. Την τρέχω.

Τουλάχιστον 25 φορές πάνε έλα. Το υπόλοιπο ως Σαμαρίνα, εδώ σε σβέλτους στεγνούς ρυθμούς το έχω κάνει 10 φορές.

Καιρός σύμμαχος, καθαρός. Καθαρότατος σήμερα Τρίτη. Τηλέφωνα πέσανε στο χωριό αφού από την Κυριακή το μεσημέρι που γυρίσαμε υπό βροχή ως σήμερα, χιόνισε 2 βράδυα με βρεγμένο τεραίν. Αυτό ισοδυναμεί πάγο. Σίγουρα στο κομμάτι αυτό, το επονομαζόμενο "Σουσουνίτσα" που όντως βρήκα πάγο κάτω (είναι αυχένας που αλλάζει "πλευρά" το βουνό) και φόρεσα για πρώτη φορά τις κουβέρτες. 

Πρωινή αναχώρηση στο χωριό, η Νατάσα να μου λέει "μη πεις τους μεγάλους ότι πας από Πάδες", μην ανησυχήσουν. Και εγώ θα ανησυχούσα στη θέση τους.

Σαύρα ο τιράντας, με περίπου 6+ εκατοστά χαμήλωμα

Άποψη του χωριού με φόντο την Αστράκα της Τύμφης

Ερείπια παλιού σπιτιού. Έχει αρκετά το χωριό, τραβώντας το φωτογραφικό ενδιαφέρον

Πρώτος μικρός σταθμός ήταν η παλιά Κλειδωνιά. Ή αλλιώς η Άνω Κλειδωνιά. Χωριό που βρίσκεται πάνω από την Κλειδωνιά στο κομμάτι του δρόμου Κόνιτσας προς Γιάννενα. Το πιο Δυτικό στο χάρτη Ζαγοροχώρι, στα >900μ υψόμετρο, με ελάχιστους κατοίκους και παλιά πετρόχτιστα σπίτια, αλλά ανυπέρβλητη θέα στα γύρω βουνά, κυρίως Νεμέρτσικα, την εκκλησία του Αη Θανάση έξω από το χωριό και για τους ανήσυχους τον ξενώνα ("Φιλοξενώνας Ζαγόρι") που λειτουργεί ως και τις μέρες μας και τον όμορφο περιπατητικό δρόμο που ενώνει το χωριό με το Πάπιγκο. Από το πανοραμικό σημείο έξω από το χωριό βλέπεις ως και το καταφύγιο του ορειβατικού στην Τύμφη και την Αστράκα.

Το καμπαναριό του Αη Θανάση, σε σημείο με τρομερή θέα...

... στη Νεμέρτσικα απέναντι

Φωτογράφιση των γύρω τοπίων, άκρως φορτωμένα με χιόνι, θέα στο τελείωμα του κάμπου της Κόνιτσας, φωτογραφικές ανησυχίες και κατέβασμα για το εγχείρημα της διαδρομής.

... και σε κάποιες αρτιστίκ απεικονίσεις του κάμπου της Κόνιτσας.

Κατέβασμα στην κάτω Κλειδωνιά, Κόνιτσα και ανηφόρι στον δρόμο για Πάδες. Ανηφορίζοντας στον αυχένα της Σουσουνίτσας που προανέφερα, στα 1260μ, αναγκάστηκα να φορέσω κουβέρτες. Λίγο κάποιες ανήλιες στροφές, λίγο τα φαγωμένα θερινά λάστιχα του fiesta, έπρεπε να γίνει... Παρ όλα αυτά και οπτικά οι κουβέρτες δεν είναι στα καλύτερά τους. Φορεμένες αρκετές φορές, προπέρσυνες, αλλά με ανεβάσανε άνετα.

Παίζοντας με τις σταγόνες από τους σταλακτίτες

Γοργό κατέβασμα στα χωριά, προσοχή στα σκοτεινά σημεία (στην κατηφόρα όλα καλά, στην ανηφόρα το ESP παρεμβατικό σπαστικά, "πετρώνει" το γκάζι και μένεις να σπινάρεις ανηφορικά (σ.σ. παρά τα όσα χιλιόμετρα ο τιράντας ποτέ δε φόρεσε χειμερινό λάστιχο).

Μανιασμένοι βοριάδες στα περβάζια της κορυφογρααμμής της Τύμφης

Με τις κουκούλες εδώ να επιτελούν το έργο τους σωστά

Μπορεί να φαίνεται εύκολο και βατό, αλλά είναι 24ώρες το 24ωρο ανήλιο και άκρως απαγορευτικό για τα ταλαίπωρα S drive

Πανέμορφα πασπαλισμένα τα έλατα στις υπώρειες της Τραπεζίτσας

Φτάνω στο πρώτο χωριό, Παλιοσέλι, όμορφα πράγματα, ήδη το μεγαλείο της Τύμφης απέναντι, με τις κορφίτσες (κορφάρες εννοώ) να φτύνουνε χιόνι προς το Νότο, από τους Βοριάδες, τον Άρχοντα Σμόλικα να είναι ΚΑΤΑΣΠΡΟΣ. Κουραμπιές σκέτος. Κατρακύλα στο χωριό "μας" στις Πάδες.

Η Τύμφη

The north face

Και ο Σμόλικας

Ως εδώ καλά

Ανεφοδιασμός καφέ, επίσκεψη στον τρελάρα Ανάσα που μου λέει "σε γουστάρω γιατί είσαι τρελός". Συνεχίζω γκαζωτά μέχρι Δίστρατο, νά σου και η Βασιλίτσα. Στον ορίζοντα πάνω, ίσα που φαίνεται μέρος της διαδρομής στο έμπειρό μου μάτι. Πεύκα κάτασπρα, ανοιχτός, εκχιονισμένος ο δρόμος.

Ο Σμόλικας από τις Πάδες

Αφήνοντας τις Πάδες πίσω. Εδώ στο κομμάτι προς Άρματα

14 περίπου χιλιόμετρα από το χωριό ως το χιονοδρομικό. Ήμουν σίγουρος ότι αν φτάσω εκεί, ο δρόμος προς τα Γρεβενά θα είναι πιο ανοιχτός. Τον καθαρίζουν πολύ πιο τακτικά λόγω της επισκεψιμότητας των χιονοαθληταράδων που η πλειοψηφία τους έρχεται από εκεί. Όχι όμως ο τρελός της ημέρας.

Τα πρώτα 4 χμ τσουλάνε με αποφυγές πέτρας που έπεφταν από τα βουνά. Μια χαρά ως. Στα 6 χμ βάζω ξανά τις κουβέρτες. Εμφανώς, και τώρα το προσέχω ταλαιπωρημένες από τις αρκετές χιονοδιαδρομές. Το κλασσικό κακό είναι εδώ ότι μπορεί οι στροφές να είναι χιονισμένες / ανήλιες, και αν δε φορέσω κουβέρτες, απλά δε θα στρίψω ποτέ, αλλά οι ευθείες μετά είναι καθαρές γιατί τις βλέπει ήλιος. Και μη βγάζοντας τις κουβέρτες, τις ταλαιπωρώ. Οδηγώ πολύ σιγά και όσο γίνεται από το χιονισμένο τμήμα του δρόμου όταν υπάρχει. Ανεβαίνουμε ακόμα...

Όσο περισσότερο στο χιόνι γίνεται

Στα 6-10 χμ πανέμορφα τοπία παντού. Έλατα, χιονισμένα, με παγωμένους σταλακτίτες να λιώνουν σιγά σιγά. Απέραντο απάτητο άσπρο. Μερικές πρόσφατες ροδωσιές πάνω στο πατημένο χιόνι μου δίνουν θάρρος ότι όλα θα προχωρήσουν καλά.

Η Βασιλίτσα απέναντι

10 χμ και είμαι στα 1650 μέτρα. Εξαφανίζεται το μαύρο χρώμα κάτω από το αμάξι. Λιωμένο και φρέσκο χιόνι. Και συνεχίζεται η ανάβαση.

Από τα τελευταία κλικ με άσφαλτο να φαίνεται

11ο χμ και αρχίζουν οι κοφτές στροφές που καμιά φορά με αναγκάζουν να δαγκώσω λίγο απάτητο χιόνι για να μεγαλώσω την ακτίνα στροφής. Προχωράμε.

12ο και εμπόδιο μπροστά. Η χάραξη του καθαρισμένου δρόμου είναι μισό μέτρο κάτω από το υπόλοιπο χιονισμένο. Λίγο φόρα, βρίσκει η μάσκα, βρίσκω κάτω. Το νιώθω το χιόνι κάτω από τις φτέρνες μου καθώς το περνώ. Λες; Περνώ το σημείο, σταματώ. Ελέγχω. όλα καλά.

Περνώ την πινακίδα χιονοδρομικό 1.5 χμ. Έλα, τι έμεινε τώρα;

13ο και τελευταίο χιλιόμετρο. Βαθειά τα πατήματα του "εκχιονιστικού" το κόλπο με τη φόρα δε πιάνει. Beached. Ακινητοποιημένος. Κοιλίτσα κάτω. Χέρια πόδια στον αέρα ο τιράντας. Το αμάξι δε συνεχίζει. Η πόρτα του οδηγού δεν ανοίγει. Φτάσαμε στα ρόμπολα. 1.3 χιλιόμετρα ακόμα για το χιονοδρομικό, προχωρώ λίγο έξω βγαίνοντας από τη πόρτα συνοδηγού, βλέπω το χιονοδρομικό. 3 στροφές μακρυά. "Τον πούλο"

Νε (= ούτε) μπρος-πίσω, νε αναμμένη μηχανή να λιώσει κάτι από κάτω, νε καθάρισμα της μάσκας. Τίποτα. Κουνιέμαι 10 - 15 πόντους μπρος πίσω και μόνο ως εκεί. Και συνέχεια, αλλά μάταια. 

Ψύχραιμος, αρχίζω τα τηλεφωνήματα. 

Τηλέφωνο στο 100. Συνδέομαι με τοπική αρχή των Γρεβενών (Το χιονοδρομικό ανήκει στα Γρεβενά, αλλά εγώ ακόμα είμαι στην πλευρά των Ιωαννίνων). Μου λένε:

-"είσαι στο κομμάτι Ιωαννίνων".

-"Το ξέρω, αλλά σε 1.5 χμ και λιγότερο είσαστε εσείς"

-"Δεν έχουμε δικαιδοσία, μιλήστε με Γιάννενα."

-"δωστε μου το τηλ του χιονοδρομικού Βασιλίτσας"

-"Δεν το έχουμε"

...

11888 και όμορφη σέξυ φωνή, απαντάει.

-"Τον αριθμό του χιονοδρομικού Βασιλίτσας, παρακαλώ."

- Καμπανίτσας;;

-"ΒΑ-ΣΙ-ΛΙ-ΤΣΑΣ. Βήτα άλφα σίγμα κτλ"

-α...

... δεν έχω βοήθεια. Τρίτη δεν πρόκειται να βρω ψυχή από το χιονοδρομικό από ότι καταλαβαίνω.

Δεν είχα αγχωθεί βέβαια ΤΟΣΟ πολύ. Από τις Πάδες θα ήταν σε μισή ώρα άτομο με τζιπάρα, όχι αστεία, να με τραβήξει, να γυρίσω πίσω. Αλλά του κερατά. Θα γυρίσω πίσω για 1300 μέτρα ακόμα;

Κόλπα. Φτυάρισμα, τίποτα. Σπρώξιμο, τίποτα. Πατάκια κάτω από τις ρόδες. Πιάνει! δίνω μια γκαζιά και επιτόπου σκίζει τη μία κουβέρτα και μένω με 150 άλογα και 20 κιλά ωμής ροποδύναμης στον μέσα βουλιαγμένο τροχό. Το Τέλος

Τηλέφωνα συνέχεια.

-"Έλα Νατάσα μην ανησυχείς, μη πεις τπτ μαμά-μπαμπά, όλα καλά.

Τηλέφωνα Σινανάη. Ήταν στο - άπειρο βαθιά στο υπόγειο, δεν άκουγε... 

Τηλέφωνο Κομμισσάρας. Αυτός είναι και μισός από Γρεβενά. κάποιον θα καταφέρει.

-"Έλα, τό και το..."

-"Τι να κάνω"

-"Πάρε σβάρνα τα τηλέφωνα, Σμίξη, Αβδελλα, τα πάντα όλα, έλα κλείνω". Άρχισε αυτός, συνέχισα και γω, αλλά...

Στο 10λεπτο, κατά τις 3 ΑΓΡΟΤΙΚΟ έρχεται, αισίως από μπροστά! Αν ερχόταν από πίσω, πολύ απλά ή θα με έσπρωχνε.... δε ξέρω πως, ή θα περίμενε αφού δεν υπήρχε τρόπος να με περάσει από δίπλα εκτός αν ήταν Monster 4x4.

Μεσήλικο Ζευγάρι, Διστρατινοί (από το χωριό πίσω μου) που έχει στέκι στο χιονοδρομικό. Ο γνωστός Μπάρμπας. Περνιέται σχοινί ρυμούλκησης (το γαντζάκι το πέρασα κατευθείαν μόλις ακινητοποιήθηκα (σα να ήξερα κάτι)). Με τραβάει αυτός με όπισθεν, ξεκολλάω. Το αγροτικό έχει τελειωμένα, πλην χειμερινά λάστιχα και τετρακίνηση.

Και τι μου λέει...

-"λίγο πιο μπροστά να πήγαινες έχει σκαλοπάτι το χιόνι τουλάχιστον 20 πόντους, αν σε τραβήξω εγώ όπισθεν, θα χαλάσεις τουλάχιστο τη μάσκα σου. Από σημεία που περάσαμε, δυσκολευτήκαμε ακόμα και εμείς.

... με πείθει. Ήττα! Γυρίζω πίσω. 

Ξεκόλλησα, με μια κουβέρτα στη δεξιά μπροστά ρόδα κάνω όπισθεν για 3 αιώνια χιλιόμετρα ταυτόχρονα τηλεφωνόντας τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό να πάει για τσίπουρα, it's ok φίλοι μου, τη γλίτωσα. Επιστροφή. Ανταλλαγή τηλεφώνων με τους σωτήρες για κέρασμα, επίσκεψη (εννοείται βγήκαμε έμμεσα γνωστοί. Εγώ. Η Νατάσα. Ο μπαμπάς της (πεθερός). Η αδερφή του (θεία εξ αγχιστείας). Ο γαμπρός της. Ε, αυτός είναι ο ταχυδρόμος του χωριού (ρισπεκτ), και ο αδερφός του είναι ο Βλαχοπρόεδρος του. Γνωριζόταν με τον Μπάρμπα). Σας είπα, είχα μπαλαντέρ το μανίκι.. Απλά δεν είχα 5 πόντους απόσταση όσο θα χρειαζόταν. Γκαζώματα, 1μιση ώρες σταματημένος, 4μιση απόγευμα Κόνιτσα, 5 και κάτι Γιάννενα, 8μιση Θεσσαλονίκη. Κυρία από Εθνική οδό.

Τίποτα σπασμένο στο αμάξι. Δε μιλάω για ώρα χαμένη, θα δείτε φωτό από κάτω. 40 ευρώ βενζίνης, και μια ψιλο-πληγωμένη περηφάνεια. Έχω κάνει χιλιόμετρα πολύ πιο βαρετά και ανούσια.

ΤΙΡΑΝΤΑΣ - ΠΙΝΔΟΣ : 0-1 σημειώσατε διπλό, στην 7η αγωνιστική. Μπάρος, Βασιλίτσα, Σαμαρίνα, Μεσοχώρα, Αργιθέα, Πεντάλοφος. "Νίκες". Σήμερα δεν ήταν γραφτό. Στο βίντεο που ανέφερα πάνω, έμεινα στο 10.48. Μισό λεπτό κανονικής οδήγησης, 1300 μέτρα. Περπατώντας, ένα δεκάλεπτο. Κι όμως. Εδώ χάσαμε 

Τι κερδίσαμε όμως, Ε, "Άντε γεια"... Αυτά τα απίστευτα αλπικά χιονισμένα ρόμπολα στον απόλυτο βαθύ μπλε ουρανό. Μαγεία.

Της απογεματινής επιστροφής

Όταν έβλεπα το βράδυ τις παρακάτω φωτό ανατρίχιασα 10 φορές (σ.σ. ακόμη και τώρα). Ρόμπολα. 2, κάτασπρα να πέφτει το χιόνι από πάνω τους. Αν μου έλεγε κάποιος "πλήρωσε 30€ για να τα φωτογραφίσουμε έτσι όπως τα είδα, θα το έκανα. Απλά θα ήθελα να συνεχίσω ίσια κ όχι πίσω. Πείτε το αγχάκι, πείτε το ξεχασιά, φώτο του τιράντα εγκλωβισμένου δεν υπήρχε. Αλλά δε είχε και νόημα. Ακόμα θυμάμαι τη μικρή φωνή "βγάλε το χαμόγελό σου μια φωτό αγόρι μου, έχει φτάσει ως τα αφτιά..!".

Και συνόψιζα με ένα ρητό που με συνοδεύει ως και σήμερα...

Μακάρι κάθε fail στην ζωή μου να έχει κάτι το τόσο epic μέσα του.