Η χρονιά που πέρασε έγραψε στο κλείσιμό της άλλη μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Η αδερφή μου, άτομο με ειδικές ανάγκες εκ γενετής, άφησε τον μάταιο κόσμο λίγους μόνο μήνες μετά την απώλεια του πατέρα μας. Μένοντας σε ένα τόπο που ποτέ δε μπήκε στο πετσί μου, πήρα την οικογενειακή απόφαση της μετεγκατάστασής μας στα Ιωάννινα. Μια πόλη με κλάσεις ανώτερη ποιότητα ζωής, τα μέλη της υπόλοιπης οικογένειας εκεί, με χαλαρότερους ρυθμούς για ένα παιδί μικρής ηλικίας. Και κυρίως πιο ταιριαστή σε μας.
Και ω του θαύματος λίγο μετά την αναζήτηση και εύρεση κατοικίας και πάνω που έχεις πει ότι έκανα τις αλλαγές της ζωής μου και επιθυμώ λίγη ηρεμία τώρα, να σου το τηλεφώνημα για μια θέση εργασίας που δε μπορείς να αρνηθείς για οποιοδήποτε λόγο μεν, αλλά θα σε φέρει πάλι στους τρεις δρόμους.
Τώρα είμαι στην Αθήνα, και κοντοζυγώνει η Πάτρα στον ορίζοντα. Αύριο ποιος ξέρει τι.
