Φθινοπωρινή άδεια 2019
Μέρος 1ο. Αθήνα και Ευρυτανία.
Δεδομένης της αποχής μας από μεγάλα ταξίδια το καλοκαίρι, δεδομένων κάποιων εκτάκτων και της αναμενόμενης αλλαγής εργασιακού σημείου, κρατήθηκαν 2 εβδομάδες οικογενειακής άδειας για το φθινόπωρο. Το πρόγραμμα ήταν να δούμε το νονό μας στην Αθήνα, ως πρώτη φιλοξενούμενη στάση 2 ημερών.
Έπειτα μετά από πολύ ψάξιμο του τι θα μας ικανοποιούσε στο προφίλ χωριάτικου στυλ ξενώνα με όλα τα κομφόρ που εμείς θέλουμε off season και μεσοβδόμαδα (Τετάρτη - Σάββατο) καταλήξαμε στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, το οποίο γνώριζα (αλοίμονο) από τα ταξίδια μας ως πιτσιρίκι στο πίσω κάθισμα του Rover, αλλά και μετά το αναλυτικό πλην σύντομο πέρασμα από την Ιουνιάτικη πατριδογνωσία.
Η δεύτερη βδομάδα της άδειας ήταν αναμενόμενα στα Γιάννενα και χωριό συν κάποια ποιοτικά πέριξ.
Αισίως υπήρξαν κάποια νέα κομμάτια διαδρομών που καλύφθηκαν και βιντεοσκοπήθηκαν. Οι αντοχές της μικρής πλέον αποδεδειγμένες στα μακρόσυρτα ταξίδια του μπαμπά, στα βουνά και τα λαγκάδια (ακόμα και τα πιο εξτρήμ για την ηλικία της) αρκεί να υπάρχει κάποια στάση για περπάτημα, τρέξιμο και (ακόμη καλύτερα) κούνιες. Άλλωστε έχουμε εντρυφήσει σε ένα νέο είδος τουρισμού, στον κουνιοτουρισμό.
Κατέβασμα με τις καλύτερες καιρικές συνθήκες, αν και ένα ψυχρό διήμερο μας ξεγέλασε και γεμίσαμε βαλίτσες με ρούχα τα οποία χθες που ξεπακετάραμε, γελούσαμε που τα είδαμε. Κατέβασμα προς Αθήνα μέ το παλιό κομμάτι Λάρισας Λαμίας. Στάση για να μάθουμε από κοντά τι πρωτογενώς είναι βαμβάκι. Και όλοι οι δρόμοι με βαμβάκια στα όριά τους. Για χιλιόμετρα.
Λαμία και έξοδος στον μπράλο από τη Δαμάστα (κρίμα είναι για 10 χλμ να πληρωθούν τα διόδια προς Μπράλο...). Παύση για φαγητό στο κομμάτι πάνω από Σκαμνό.
Και κατέβασμα μετά στο αγαπημένο μου κομμάτι από Αμφίκλεια με στάση στον έρημο σιδηροδρομικό σταθμό Τιθορέα, διασταύρωση προς Λιβαδιά και άφιξη Θήβα, έξω από την οποία μπαίνουμε κοντά στο 90 και τελική άφιξη στην Αθήνα.
Το διήμερο κύλησε πολύ γρήγορα με καλή παρέα, μπόλικο τριγύρισμα αλλά και καλή δόση ξεκούρασης. Για να ικανοποιήσουμε και χατήρι της μικρής η δεύτερη μέρα σχεδόν ολόκληρη πέρασε στο Αττικό Πάρκο. Θα θέλαμε άλλη μια μέρα διαθέσιμη, αλλά νομίζω το 2ήμερο ήταν ιδανικό.
Αναχώρηση Τετάρτη με σχεδόν καλοκαιρινή διάθεση με πέρασμα από τον Ισθμό, Πέρασμα από την Κορίνθου Πατρών που πρώτη φορά είδα ολοκληρωμένη (και είναι άψογη, αμήν) και άφιξη στο Ρίο - Αντίρριο. Γρηγοράκι πιτόγυρο (εξαιρετικό στο Kantina Port) έξω από τα φέρρυ μποτ, ανεφοδιασμός ακριβώς απέναντι και πέρασμα από τη μεγάλη γέφυρα. Είχαν περάσει κάπου 6-7 χρόνια από τότε που ξαναπάτησα Πελοπόνησο.
Στην εθνική οδό
Στην εθνική οδό
Είχα να την περάσω, 10 ολόκληρα χρόνια
Ανάβαση στις παρυφές Αιτωλακαρνανίας, και στροφιλίκι ως έξω από την Τριχωνίδα.
Όμορφο ερείπιο κοντά στο Πετροχώρι
Άνοιγμα του δρόμου, Θέρμο για προμήθειες και ανάβαση προς τα σύνορα Αιτ/νίας με Ευρυτανία. Το υψόμετρο ανεβαίνει, η νύχτα πλησιάζει και οριακά νύχτα φτάνουμε στο Μικρό Χωριό.
Ανεβαίνοντας, κοντά στο Κάτω Λαμπίρι και συνεχίζοντας.
Μπαίνοντας στο νομό Ευρυτανίας...
Ανεβαίνοντας, κοντά στο Κάτω Λαμπίρι και συνεχίζοντας.
Μπαίνοντας στο νομό Ευρυτανίας...
Ο αυχένας που τελείωνε το καλοκαιρινό πέρασμα από την Αρέντα με κατεύθυνση τον Προυσσό.
Ο ήλιος αποχαιρετά και τις κορυφές από το Πλατανάκι
Στον Ξενώνα Γωνιά με την κυρία Φωτεινή είχα συνεννοηθεί από πριν για το δωμάτιο και πότε θα ερχόμασταν. Η κυρία έλειπε, αλλά μας είχε ετοιμάσει το δωμάτιο (το βρήκαμε το δωμάτιο ζεστό). Ζητήσαμε τελικά το τρίκλινο για να είμαστε πιο άνετα. Κανένα πρόβλημα και βόλεψη στο πιο ευρύχωρο δωμάτιο. Μεσοβδόμαδα δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε κόσμο. Όντως ψυχή στο χωριό (πέραν των μονίμων κατοίκων), ονειρεμένο σενάριο για ξεκούραση, ανασύνταξη και οργάνωση για την επόμενη μέρα.
Ο ξενώνας όπως τον είδαμε πρωί. Πώς μου αρέσουν αυτά τα βραδυάτικα που την άλλη μέρα καταλαβαίνεις τον τόπο, τη γειτονιά, πού πάρκαρες κτλ. Το δωμάτιό μας το τέρμα δεξιά πάνω, ντυμένο με την αμπέλοψη.
Άμεση η αναζήτηση πρωινής δόσης κούνιας! Στην πλατεία / καφέ του χωριού, στον οποίο θα επανέρθω αργότερα.
Φθινοπωρινός ο πλάτανος
Προετοιμασίες η μαμά, ο μπαμπάς το μυαλό του...
Η οποία είχε χωματόδρομους στο πρόγραμμα.
Συγκεκριμένα, πέρασμα πρώτα από το παλιό Μικρό Χωριό, αυτό που πριν 50κάτι χρόνια (δείτε εδώ και εδώ) είχε μισοθαφτεί κάτω από τόνους λάσπης και υλικών λόγω των εκτεταμένων βροχών κ της κακοκαιρίας. Μη σας ξεγελάει η τωρινή εικόνα των χωριών. Το περιστατικό βρήκε τους κατοίκους απροετοίμαστους και "έχοντες ανάγκη" μετά τα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου.
Σπίτια στο παλιό Μικρό Χωριό
Η εικόνα είναι τώρα διαφορετική και το δίκτυο δρόμων (χωματόδρομων τουλάχιστον) είναι πολύ προσιτό και αφήνει ευκαιρία στον επισκέπτη να χαρεί τις ορεινότερες ομορφιές. Από το υψόμετρο των 700 μέτρων με συνοπτικές διαδικασίες ανεβαίνουμε κάτω από το ύψωμα (που έχει κεραίες) Μοσχοπλάι. Η διαδρομή είναι πνιγμένη στην τυπική Ευρυτανική αμφίεση Έλατου και Καστανιάς κυρίως και λιγότερο φυλλοβόλων (μη περιμένετε να δείτε αυτά τα πανέμορφα εκτεταμμένα κιτρινο-πορτοκαλο-κόκκινα χαλιά που έχει η βόρεια Ελλάδα), αλλά η μικρή τους παρουσία σε σχέση με το ζωντανό πράσινο δίνει και αυτό μια ξεχωριστή φθινοπωρινή εικόνα. Όχι για μας, καθ' ότι ήταν σχετικά νωρίς.
Μοσχοπλάι. Μόσχος + πλαγιά.
Θα βρείτε αρκετά κοπάδια αγελάδων και απέναντι η απαιτητική κορυφή της Χελιδόνας η οποία μου έχει κλέψει την καρδιά για ανάβαση σε μελλοντικό χρόνο μαζί με την απέναντι κυρία της Καλιακούδας, της οποίας τη διάβαση του αυχένα έγραψα στο προηγούμενο κείμενο.
Στο σημείο καταφεύγουν κ πολλοί κυνηγοί. Από το σημείο εκείνο έχετε μια πολύ όμορφη άποψη προς τις γύρω κορυφές με κυριότερη κ κοντινότερη προς Βορρά τον Τυμφρηστό και νότια - δυτικά τους όγκους του Παναιτωλικού και της ορεινής Ναυπακτίας. Επίσης, δυτικά υπάρχει και άριστη θέα τμηματικά στη λίμνη Κρεμαστών.
Στο βάθος το ύψωμα Πικροβούνι
Κέδροι και έλατα η συνηθέστερη βλάστηση
Επίσκεψη στην Εκκλησία, περνώντας από στάνη και πιάνοντας κουβέντα στο βοσκό.
Κατεβαίνοντας τη μικρή παρέκκλιση του δρόμου για την εκκλησία, περνάμε και δίπλα από ένα μαντρί.
Θέα στη λίμνη και γύρω βουνά
Τοποθεσία Βαθύ Διάσελλου και Τέμπλας
Στο πίσω φόντο η ανάβαση για το χωριό της Πτελέας και αχνοφαίνεται ο οικισμός Αλέστια στις υπώρειες της Τσόκας.
Οι Τσούκες της Τέμπλας
2ο μέρος βιντεοκαταγραφής, από την εκκλησία προς τα Σελλά
Στο αυχένα πιάνουμε σχεδόν τα 1600m, η εκκλησία είναι λιγο πιο κάτω στα 1400. Επιστρέφουμε στον "αρχικό δρόμο" και από εκεί κατεβαίνουμε σε ελαφρά λιγότερο πατημένο, αλλά πιο βατό χωματόδρομο και κατηφορίζουμε στο δρόμο Καρπενησίου προς Φιδάκια με θέα προς Βορεια.
Πρώτη μου διάβαση εκεί, κοντά 10 χρόνια πριν με εντελώς διαφορετικό όχημα. Ως τα Φιδάκια τότε ήταν άσφαλτος. Τώρα όλο το κομμάτι και πιο κάτω μέχρι το τουριστικό με θέα σημείο "Τσαγκαράλωνα" που σας δίνει πιάτο τη θέα προς τη λίμνη Κρεμαστών είναι ασφαλτος. Όπως κ το κατέβασμα στην κοίτη του ποταμού, μέσω Βλαχέρνας.
Στα 1100 μέτρα άσφαλτος το λοιπόν, έξω από το χωριό Σελλά και 950 στα Τσαγκαράλωνα. Ανάβασή μου σε διαφορετικό σημείο φωτογράφισης, με βλέπει η μικρή και θέλει κ αυτή να ανέβει. Κάνει κλάμματα και νευράκια. Σκαρφαλώνουμε μέχρι το κρυμμένο εκκλησάκι στη μύτη της στροφής. Win.
Άπειρες φώτο στο πανοραμικό σημείο το από εδώ κατέβασμα στον ορίζοντα, άλλη φορά... Ο ουρανός γύρω κλείνει.
Μετά, κουνιοτουρισμός. Στάση στα Φιδάκια που για λίγο δε μας κέρδισε για διαμονή.
Έργο τέχνης της φύσης
Κούνιες, μικρή έχει νυστάξει και με την άφιξη της βροχής, ανέβασμα στο Καρπενήσι για γρήγορο. Ευρυτάνας. Προτείνεται. Μικρό Χωριό ξανά. Βράδυ, κελλάρισμα, απόβροχο, ησυχία.
2η μέρα λιγότερο ορεινή (προοριζόταν). Κατέβασμα Προυσσό, πέρασμα από τα γεφύρια του Καρπενησιώτη, παλιά και νέα.
Κλασσικό σημείο επίσκεψης ο Προυσός
Έπειτα, αρχικό σχέδιο ήταν το μονοπάτι Μαύρης Σπηλιάς, το οποίο έφαγε άκυρο λόγω μη συμμετοχής. Πέρασμα ξανά από την κοιλάδα του Κραπενησιώτη που όλα τα χωριά, ανεπτυγμένα, πλούσια. Ακόμα και σε εγκαταστάσεις εκτροφείου πέστροφας, χώρος στάθμευσης, παγκάκια, ολοκληρωμένο καφέ.
...In media res...
Οι Ευρυτάνες δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη και ΚΑΘΕ μα κάθε επιλογή μπορεί να ικανοποιήσει κάθε οικογένεια. Το αυτό με πολλά καφέ - εστιατόρια που διαθέτουν παιδότοπους, αυλές, μίνι παιδικές χαρές... the works! ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δρόμοι; δε το συζητώ. Άσφαλτος άσφαλτος. Έχω τονίσει ότι ο Ευρυτανικός νομός είναι πολιτικά ευνοούμενος, είναι ευχάριστο τουλάχιστο να αναδεικνύεται αυτό και στα χωριουδάκια τουριστικά και μη έτσι ώστε να αναδεικνύεται σωστά ο τίτλος του πιο όμορφου νομού στην ηπειρωτική Ελλάδα. Και σαν γυρισμένος σε αυτά τα μέρη, οφείλω να πω οτι ως σύνολο, κρατάει τα πρωτεία. Εμείς πέσαμε και στην περίπτωση καλών ανθρώπων - σωστών επαγγελματιών.
Στην πλατεία του χωριού υπάρχει το Οικείον καφέ (κριτική μου εδώ). Πλην της οργάνωσης κ παροχών, (π.χ. σαν καφέ είχε ειδικό χώρο για το παιχνίδι των παιδιών με αρκετά παιχνίδια) όταν παραγγείλαμε (μια έξοχη πίτσα btw) το παιδί έφερε κουταλάκι, ποτηράκι, καλαμάκι, ό,τι θα ζητούσε δηλαδή ένα μικρό σε αυτή την ηλικία χωρίς να χρειαστεί να τα ζητήσουμε.
Μετά την ακύρωση της Μαύρης Σπηλιάς, είπαμε να πάρουμε λίγο θέα στο χιονοδρομικό του Βελουχιού. Και εκεί πληθώρα δυνατοτήτων και δραστηριοτήτων τους σχετικούς μήνες. Ανέβασμα από την άθικτη από τον καιρό άσφαλτο. Η θέα από τα 1800 είναι μοναδική, κυρίως στο Νότιο κομμάτι, βλέποντας προς Καρπενήσι. Οίτη, Γκιώνα και Βαρδούσια (οι δυτικές κορυφές), Όρη Ναυπακτίας (Τσεκούρας Τσακαλάκι και Αρδίννης). Καλιακούδα με το πάσο της και Χελιδόνα με τις κορφές του Παναιτωλικού πιο πίσω και πέρα. Τριανταφυλλιά, Κατελάνος, Κούτπας και δε συμμαζεύεται.
Σύνοψη κορυφών σε 1 λεπτό
Το Βελούχι
Κατάβαση μετά από τη σιέστα της μικρής και προετοιμασία για την αναχώρηση της επομένης. Κατέβασμα Καρπενήσι, Κουνιοτουρισμός ξανά, πέρασμα από τοπικό s/m, όπου η μικρή παρατήρησε το πόσο φουσκωμένες ήταν οι συσκευασίες κρουασάν. Η σκέψη ήταν να κάνω μια πρωινή αποτύπωση φωτογραφικά στο Μοσχοπλάι, ξανά, αλλά τα τερτύπια του καιρού και οι πολλοί κυνηγοί με περιόρισαν σε πολύ χαμηλότερα υψόμετρα. Πλην όμως πανέμορφα.
Αρκετά καλή η κατάσταση των χωματόδρομων, ικανοί για περιήγηση μεταξύ των χωριών. Εδώ πέταλο που σε βγάζει πάνω από το χωριό Νόστιμο
Η αναχώρηση ξεκίνησε και το πλάνο ήταν για Ιωάννινα,. Δυστυχώς αποκλείστηκε το ενδεχόμενο διάσχιση ς της Πίνδου (π.χ. μέσω Αγράφων - Αργιθέας ή / και Τζουμέρκων ή / και Ασπροποτάμου (το μυαλό μου έβγαζε ιδανικές διαδρομές και συνδυασμούς των), αλλά η λογική φώναζε Αγρίνιο και Ιόνια οδό. Και πώς πας Αγρίνιο...
Αποχαιρετηστήριο στο Μικρό Χωριό...
Το να ανέβεις Καρπενήσι είναι μανίκι με μεγάλο πάνω κάτω και αρκετά άσκοπο για την ημέρα. Θέρμο και κάτω; πάλι πολύ στροφιλίκι. Δεδομένης της κατάστασης επιλέξαμε να κατέβουμε από τον Προυσσό (το βίντεο από τα απίστευτα σημεία που η διαδρομή περνά μέσα / κάτω από τα βουνά παρατίθεται παρακάτω) να κόψουμε προς Ασπρόπυργο, διαδρομή που είχα κάνει στην Πατριδογνωσία του 2018, που δίνει εξαιρετική θέα στη νότια πλευρά της Χελιδόνας και περνά από κατάφυτες εκτάσεις.
Αρχικά στο ανέβασμα με θέα το χωριό Δερμάτι απλωμένο στη ράχη της Χελιδόνας. Ίσως το πιο εντυπωσιακό "άπλωμα" ορεινού χωριού
Εδώ με το "Τρύπιο Βουνό" της Χελιδόνας να δεσπόζει
Το απίστευτο ανάγλυφο της Χελιδόνας από τη νότια πλευρά της
Φρέσκα κομμάτια ασφάλτου προς Ασπρόπυργο
Και λίγο πιο κάτω το ομώνυμο χωριό, με τη Χελιδόνα ακόμα νεφοσκεπή.
Το οποίο συνδέεται με τη λίμνη Κρεμαστών με πολύ ιδιαίτερο χωματόδρομο που "με καλεί" για μελλοντικά περάσματα.
Με τις απαραίτητες στάσεις και περάσματα από θεαματικά σημεία (με φόβο των πτώσεων βράχων) με την παρέα πρασίνων επισκεπτών
και στη μεγάλες γέφυρα Επισκοπής στη λίμνη Κρεμαστών για να βρέξουμε τα πόδια μας και να βάλουμε τα σωρτς, βρεθήκαμε στο κατέβασμα προς Αγρίνιο όπου είδαμε 30+ βαθμούς θερμοκρασία. Και συνοπτικές διαδικασίες προς Ιωάννινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου