Πατριδογνωσία 2017. Χαλίκι, Μπάρος, Ίναχος, Κρεμαστών και ολίγη από Ναυπακτία.

3 Μέρες «ελευθερίας», πατριδογνωσίας, επίσκεψης σε μέρη που με ανανεώνουν εναλλακτικά, φέρνουν αναμνήσεις από το διάστημα που εξερευνούσα την Ελλάδα και τώρα βλέπω τι θυμάμαι, τι άλλαξε, τι έκρυβε εκείνο το πέπλο ομίχλης όταν πέρασα την πρώτη φορά, με μια υπόσχεση ότι δε θα είναι η τελευταία φορά.

Πατριδογνωσία 2017

Ημέρα 1

Αρκετά με τα ποιητικά και τις αναφορές. Όταν οργανώθηκε το «έγκλημα», είδα ότι είχα στη διάθεσή μου ένα πλήρες Σάββατο, το βράδυ πριν και το πρωινό της Κυριακής. Δεδομένου ότι Παρασκευή δούλευα, φρόντισα τουλάχιστο να αλλάξω το ωράριο, ώστε απόγευμα να ξεκινήσω. Για το πρώτο βράδυ η απόφαση είχε ληφθεί πολύ πιο πριν. Μπάρος + διανυκτέρευση. «Δεν είναι τίποτα σπουδαίο», εκτός του ότι εισαι ξεμοναχιασμένος στο ψηλότερο ασφάλτινο πάσο της Ελλάδας, στα 1900+ μέτρα, οι καιρικές συνθήκες θέλουν σωστή προετοιμασία, αφού βγαίνεις από το comfort zone σου. Enter αντιανεμικό φλις, γαντάκια, και ο ορειβατικός υπνόσακκος (του κερατά -9 rating έχει), ύπνος στο αμάξι (sic σαν άλλοτε), αλλά και κάποιες απόπειρες φωτογραφιές. 

O Joker της υπόθεσης ήταν ο Κωστής, Sinanai, ο οποίος καιρό οργάνωνε να μας επισκευτεί και λίγο πολύ έριξε την ιδέα του +1 στον Μπάρο. Ραντεβού λοιπόν κλείστηκε στο Χαλίκι, εγώ από Ν. Μουδανιά μέσω Μετσόβου - Ανηλίου. Ο δρόμος σχετικά καθαρός, με κάποια για τα δεδομένα κίνηση από τους κτηνοτρόφους. Το σούρουπο με βρήκε στον πρώτο αυχένα στα 1600 στα σύνορα νομών Τρικάλων Ιωαννίνων, από τη πλευρά του Χαλικιού – Ανηλίου με τα χρώματα της δύσης να πέφτουν στις οροσειρές της Τύμφης και της Φλέγγας απέναντι.

Μετά τον αυχένα των 1650μ, σήμα Vodafone γιοκ. Τα φώτα στο «ακριτικό» χωριό από ψηλά.

Άφιξη στο Χαλίκι, υπερ-αρκετός κοσμος για τα δεδομένα (τελειώματα 15Αύγουστου ας το πω) με πολλά αμάξια και αρκετούς επισκέπτες. Επίσκεψη στην ταβέρνα La Verliga του Χ. Ζαχαρή (από τους λίγους κάτοικους που ξεχειμωνιάζουν, διατηρεί ταβέρνα – μεζεδοπωλείο αξιώσεων (σπεσιαλιτέ τα κεφτέδια) και δρα ως ορμητήριο για ορειβατικές αναζητήσεις στις πηγές του Αχελώου (Ασπροπόταμος στην περιοχή) και στην ευρύτερη οροσειρά του Λάκμου. Τηλεφωνική ενημέρωση γνωστών πού είμαι και άφιξη και του Κωστή σε λίγα λεπτά, είχε προτιμήσει χωματόδρομους στο ανέβα. Μεζεκλίκια, λίγο τσιπουράκι, σωστή μουσική μπλαμπλά.

11μιση, αναχώρηση προς τα πάνω. Ανάβαση και ανάβαση, έξοδος από το κατάφυτο μέρος, αλπική ζώνη «ξεραΐλα» από τα 1600 κ πάνω. Στο τέλος της ανάβασης, πάνω στον αυχένα, τρομερός αέρας. Με το που ανοίγεις πόρτα και σβήνεις φώτα, ο ουρανός δε φαίνεται έναστρος σαν να έχεις κουκκίδες διακριτές, αλλά περισσότερο σαν χαλί γκριζωπό διάτρητο, με μερικά σημεία σκοτεινού ουρανού… Στο βάθος κάτω τα Πράμαντα , ψηλά ο γαλαξίας. Πλην της βαβούρας του αέρα, μια άγρια ηρεμία. Όχι για όλα τα γούστα.

Μετρώντας γαλαξίες, αστέρια 

12 και κάτι μαζεύουμε, διαμόρφωση αυτοκινήτων, στρώσιμο και βουρ. Θα γούσταρα την άπλα ενός station wagon εδώ, αλλά χωράω μια χαρά στον τιράντα.

Επική φάση, 4 η ώρα ανοίγω μάτι και βλέπω άπειρα αστέρια από τα 3 πίσω παράθυρα του αμαξιού. Έπος. Με τον αέρα να κουνάει το αμάξι πού κ πού και 8 – 9 βαθμούς θερμοκρασία, έριξα ύπνο, όχι αστεία.

Ημέρα 2 

Χάρτης διαδρομής

Κωστή ευχαριστώ για την παρέα

Αυγή. Η μεγάλη μέρα. Ράψιμο της Πίνδου στο πρόγραμμα, με τελικό προορισμό διανυκτέρευση σε φίλο στη Λαμία. Σωστό καφεδάκι πρωινό, μπουρουμπούρου με τον Κωστή που έφευγε για Γιάννενα (τίγκα στην πρωινή καταχνιά), και κατάβαση αρχικά προς Περτούλι.

Ο ήλιος φωτίζει τις πλαγιές του Λάκμου

Το πρωινό φως μαγεία όπως κ αυτή η διαδρομή, που 4η χρονιά ασφάλτινη κρατάει καλά παρά τις δυσχερείς συνθήκες. Κατέβασμα στη διαδρομη δίπλα από τον Ασπροπόταμο, με τις θερμοκρασίες να είναι ψιλοφθινοπωρινές (6-7 βαθμοί), μπάσιμο σιγά σιγά στον πολιτισμό...

...Δέση, Πύρρα, Νεραϊδοχώρι, Ελάτη και στροφή προς το 2ο πιάτο της ημέρας, το πέρασμα στο νομό Άρτας. Στουρναραίικα, πέρασμα Γκρόπας, Βαθύρρευμα, και Μεσοχώρα. Λευτεριά στον Αχελώο. Αετός Λαφίνα και μπάσιμο στα «πάτρια» εδάφη του Τιράντα. Ο δρόμος με καλό ρυθμό και αρκετή κίνηση (δεδομένου του Σαββατοκύριακου). 

Το γκριζωπό χώμα στο πέσιμο των λόφων, σηματοδοτεί την άφιξη στις παρυφές Τζουμέρκων. Αθαμάνιο. Αλλά δε συνεχίζουμε προς Άρτα. Πρώτο απάτητο τμήμα, αυτό από τον κεντρικό δρόμο, προς Τετράκωμο, Λογγάδα προς Καλεντίνη. Καταπράσινο, άριστη άσφαλτος με θέα το όρος Χατζή των Τρικάλων, το Αστρί στα Νότια και τις απολήξεις των Τζουμέρκων από την άλλη μεριά, εναλλάξ καθώς ο δρόμος είναι φιδίσιος. 

Όρος Χατζή, λεπτομέρειες

Στο κατέβασμα οι στροφές αλλεπάλληλες, ο δρόμος μοιάζει μια τυπική πανέμορφη Ελληνική ταλαιπώρια. Σέσι, διασταύρωση, ακολουθώ δρόμο προς Καλεντίνη / Ασφακερό. Αυτό το κομμάτι ουσιαστικά, μέρος της οδού Καρδίτσας – Άρτας μέσω Αργιθέας.

Η θέα στο παρκάκι πάνω από το Τετράκωμο

Ξαποσταίνοντας

Ένα παλιό ερείπιο, κάποτε ίσως ένα αρχοντικό. Από πίσω μου όπως φωτογραφίζω, το γεφύρι του Βρατσίτσα. Άλλη μια φορά το ξέχασα

2ο απάτητο, το φρεσκοστρωμένο στο μέσο της διαδρομής Ασφακερό Βελεντζικό – Σκουληκαριά. Δροσιά, όμορφη θέα, νέος δρόμος, απόλαυση. Οι διάφορες εργασίες στα χωριά, ανάσα ή ψευδαίσθηση στην ερήμωση της επαρχίας. Στη φώτο το Βελεντζικο.

Κατηφόρισμα προς Πέτρα και μπάσιμο στο κομμάτι των συνόρων της πρώτης ανεξάρτητης Ελλάδας, Κομποτίου – Πατιόπουλου. Χαμόγελο για το being there μια ακόμη φορά, με τα μυτερά όρη Βάλτου να ξεπροβάλλουν και τις ευθείες από Πατιόπουλο να ξεκουράζουν την κρεμαγιέρας της ακράτειας...

3ο απάτητο, ένα κομμάτι που είχα άχτι να κάνω πολλές φορές. Αφήνουμε τη χαμηλή ποταμίσια βλάστηση και από Έμπεσο (χωριό που θυμάμαι σαν όνομα ειδικής του Colin McRae Rally 1) μπαίνουμε σε ένα copy paste Κρήτης. 

Πέτρες, κίτρινη γης, διάσπαρτα δέντρα, δρόμοι καταχεσμένοι από αγελάδια και αμνοερίφια, στροφές, απλωταριά και δυνατοί αέρηδες, συνθέτουν το κυρίως πιάτο στο βόρειο πέρασμα της Λίμνης Κρεμαστών. 

Τα παιχνίδια του Αχελώου στην εισροή του λίγο πιο κάτω στη λίμνη Κρεμαστών

Στο βάθος η γέφυρα Τατάρνας

Γλυκειά ξεραΐλα

Ιστορικό Στάθμης υδάτων 

Από τα πιο αγαπημένα και θεαματικά σημεία της διαδρομής. Περδικάκι, χάσιμο μέσα στο χωριο, αφού χάσαμε την καταφανή πινακίδα  για Βρουβιανά, βλέπε φώτο κάτω, κουβέντα με τους ντόπιους, βουρ προς τα γεφύρια.

Προσοχή στην μεγάλη πινακίδα που δείχνει το δρόμο

Βορινός προσανατολισμός και άφιξη ξανά στον Αχελώο, στο γεφύρι Τέμπλας. Καψα, 35 βαθμοί, τρελός αέρας όμως και σύντομη ανάπαυλα στα γαλανά νερά του ποταμιού. 

Από εκεί έχοντας κάνει το κομμάτι προς Αγ. Βλάσση, Γρανίτσα, Ραπτόπουλο μια ανάσα από τις παρυφές των Δυτ. Αγράφων, ακολουθώ 4ο απάτητο, μια επίσης Ελλ ταλαιπώρια, το κομμάτι από Τοπολιανά ως γέφυρα Τατάρνας. Πλησιάζω ξανά προς τη λίμνη Κρεμαστών, πιο γαλανή από ποτέ. 

Στάση πάνω στην Τατάρνα, χάζεμα των γύρω περιοχών, 

Ταλαιπωρημένα σκάφη φωτισμού

3 αποχρώσεις μπλε

Και βουρ για Λογγίτσι, κατέβασμα και πέρασμα από τη γέφυρα του Αγραφιώτη, ανάβαση ξανά σε χαμηλή βλάστηση, Κρέντης και ξαφνικά prelude to Ευρυτανικό πράσινο. Κερασοχώρι, στα σχεδόν 1000 μέτρα υψόμετρο.

Στο πρώτο πέρασμα μου εκεί, θυμάμαι είχα δει ένα εκκλησάκι απέναντι, ήταν αυτό της Αγ. Θεοδώρας, στο οποίο έλεγα τότε «τι ωραία θα ήταν να παντρευόμουν, στη μέση του πουθενά μες στο πράσινο». Έπεσα λίγο έξω.

Και ξανά μανά κατέβασμα πάλι πέρασμα από ποτάμι, αυτή τη φορά του Μέγδοβα (Ταυρωπού), και πάλι ανέβασμα στο κομμάτι προς Καρπενήσι. Αρχικά στο απλωτό χωριό του Καλεσμένου (κάπου εκεί αποφάσισα να δώσω τέρμα στη κρεμαγιέρα παίρνοντας χουλιγκανικά και άκοφτα σε ταχύτητα τις στροφές, αλλά εις μάτην) και στη συνέχεια φτάνοντας σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις, στο Καρπενήσι με το επιβλητικό Βελούχι να δεσπόζει.

2 χλμ πριν άδειασε το αέριο (που δεν είχα πιστέψει να φτάσει ως εδώ), ανεφοδιασμός σε καύσιμο και καφέ και με τον μετα-μεσημβρινό ήλιο να ψιλοκοκκινίζει τις αποχρώσεις πήρα των οματιών μου και τροχών μου και ξεκίνησα για το βόρειο Ευρυτανικό τουρ. 5ο και απάτητο, λίγο Δυτικά από το Καρπενήσι το πέρασμα προς Στένωμα και τα υπόλοιπα χωριά ως την Αγ. Τριάδα.

Αχ αυτό το μπλε, μου λείπει 

Διαδρομή που μακράν ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας, ξεκινά από τα 1100μ ψηλά και περνά από ένα μαγευτικό δάσος ελάτων, χαρακτηριστικό της υπερβολής του νομού όσον αφορά το πράσινό της. 

Δρόμοι εξευτελιστικά άριστης ποιότητας (πλούσιος νομός γαρ), ανύψωση μέγιστη ως τα 1450μ, δροσερός αέρας και μια γλυκειά νέκρα στο δρόμο, εκτός καμιά φορά...

Συνεχείς στροφές ως το Στένωμα (χωριό όνομα και πράμα), κατεύθυνση προς τα χωριά Παυλόπουλο και Παππαδιά. Ακριβώς από κάτω το κατέβασμα του Ταυρωπού και απέναντι οι παρυφές των Αγράφων σε αυτό το σημείο. 

Στροφή πορείας έπειτα προς Δομιανούς και Αγ. Τριάδα με θέα πλέον τη βόρεια πλευρά του Βελουχιού. Την Αγία Τριάδα είχα επισκευτεί όταν έκανα το πέρασμα από το χωριό Αγ. Χαράλαμπο προς το χιονοδρομικό κέντρο, στην καρδιά του Βελουχιού. Αξίζε και αυτό, προτίμησα όμως να συνεχίσω τα απάτητα, και κατευθύνθηκα βόρεια στις εσχατιές του νομού, κοντά στα σύνορα με το νομό Καρδίτσας. 

Ακόμα (σ.σ. ακόμα και τώρα 10/4 που αναθεωρώ το άρθρο) το google maps δεν έχει το δρόμο εκεί, που από όσο ρώτησα είναι εδώ και χρόνο (ή 2 χρόνια) φρεσκοστρωμένος. Ανηφόρι από Αγ. Τριάδα προς Πετράλωνα, Χόχλια και το όμορφο νέο κομμάτι προς Βράχα. Πολλά γελάδια στο δρόμο, καθώς ο δρόμος περνά από μια κτηνοτροφική μονάδα. Άξιο της προσοχή για θέα ή επίσκεψη, η χαράδρα της Τσούκας. 

Λιγότερο ενδιαφέρουσα πλην καταπράσινη η διαδρομή, μπορεί να περάσει από τα χωριά Μεσοχώρι, Πλάτανος και Κλειστό, απέφυγα όμως (άρχισα να πεινάω) για να βγω στο κεφαλοχώρι των Φουρνών, από το οποίο ξώφαλτσα περνούσα στο δρόμο από Καρπενήσι προς Ρεντίνα – Καρδίτσα κτλ.

Επιστροφή από την τελευταία στροφοδιαδρομή της ημέρας, μέσω Παλαιόκαστρου για να γλιτώσω το βαρετό απογευματινό πέρασμα του Τυμφρηστού. Και άφιξη μέσω εθνικής στη Λαμία. Πολιτισμός. Ξεκούραση, ανεφοδιασμός οδηγού στο Σπιτικό (και κουνουπιών εκεί από τον οδηγό), ανασύνταξη. Διαμονή στον αδερφό - φίλο Ιάκωβο, ο οποίος "τελειώνει" την καριέρα του στη Λαμία, αλλά αισίως κατάφερε ένα βράδυ να φιλοξενήσει.

Ημέρα 3.

Χάρτης διαδρομής

Τελευταία μέρα, με τελικό προορισμό τα Γιάννενα. Έπρεπε να δοκιμάσω κάποια εναλλακτικά χιλιόμετρα. «Που με βια μετράει τη γη» είχα γράψει για την ιδανική διαδρομή #15, την ανάβαση από την ορεινή Ναυπακτία, προς Ευρυτανία και Καρδίτσα. Ξεκίνημα στις 7 η ώρα από Λαμία, καφές, το πανέμορφο με τον ήλιο να χτυπά από πίσω, πέρασμα προς Τυμφρηστό, παλιός δρόμος προς Καρπενήσι και άφιξη στον αυχένα, στο σταυροδρόμι. Αριστερά προς τα ενδότερα της Ευρυτανικής φύσης για κατευόδιο. Δροσερός αέρας των 6-7 βαθμών Κελσίου στα 1550μ ψηλά.

Πυροβολημένη φάση, στο Σταυρό

Βελούχι και κάτω το μαγευτικό Καρπενήσι

Ανάπαυλες με θέα το Βελούχι και την Καλιακούδα. Κατηφόρι προς Κρίκελλο και ακόμα πιο κατηφόρι περνώντας από τον Κρικελλοπόταμο.

Βαρδούσια. Που να 'ξερα ότι σε ένα χρόνο από τότε θα πήγαινα εκεί...

Καλιακούδα. Πού να 'ξερα ότι σε δύο χρόνια από τότε θα πήγαινα εκεί...

 Ανάβαση εκ νέου, Δομνίστα, το χωριό που έμαθα ότι τα ντόπια παντοπωλεία πουλάνε και βενζίνη με το μπιτονάκι. Φουλ της φύσης, στροφές στροφούλες, Ψηλός Σταυρός. Το πάσο – χώρισμα Ευρυτανίας – Αιτωλακαρνανίας. 

Ευχάριστη έκπληξη ο νεόστρωτος δρόμος με άριστη άσφαλτο τουλάχιστο ως το επόμενο χωριό, αυτό της Αράχοβας. 

Αράχοβα, η όμορφη. Κατέβασμα και αναπόληση των εικόνων του πρώτου περάσματος. Μετά από χρόνια και διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν ότι η ομίχλη εκείνη, τότε, έκρυβε την Ευηνόλιμνη. Την οποία θα γύριζα από τη μακρυά βόλτα Κλεπά – Περδικόβρυση, αλλά πίεζαν οι χρόνοι. Φωτό με 7 χρόνια διαφορά και λίγο διαφορετική τοποθέτηση

Είμαι εδώ.

Ήμουν ξανά εδώ

Κρεμαγιέρας καψόνια, το λογότυπο του καρχαρία να έχει εξαφανιστεί από τα πέλματα των Uni Rainsport 3 με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνω πίσω και μακρυότερα την Ευηνόλιμνη, περασμα από το Χάνι Λιόλου, τα ανεμοδαρμένα ύψη, κατηφόρι για Πλάτανο.

Προς Θέρμο

Τριχωνίδα στο βάθος

Πάμε Γιάννενα;

Πλάτανος, και τελευταίο μικρό απάτητο, το κομμάτι για Θέρμο, με όμορφα έρημα κομμάτια με θέα προς την Ορεινή Ναυπακτία. Ζαλάδα το κομμάτι Αχλαδόκαστρο προς Θέρμο, Θέρμο, τα αλλεπάλληλα χωριουδάκια της ανεκμετάλλευτης Τριχωνίδας, Αγρίνιο, Ιόνια Οδός και σπίτι. Καλύτερος επίλογος, το βλέμμα της μικρής που είχε να με δει 7 μέρες.

Κάπου 1200 απαιτητικά χιλιόμετρα «μόνο», κάποιες πολύ καλές εμπειρίες, η τελευταία γενναία του τιράντα που σε 20000 χλμ θα έφευγε από τα χέρια μου.