Σε κουβέντα μας με τον συνορειβάτη Χρήστο του πλέον φίλιου blog Κατελάνου και Περίχωρα και στην αναζήτησή μου για νέες, περιπετειώδεις και λιγότερο περπατημένες βουνοθαλασσιές (να ανεβαίνεις και σηκώνεσαι και να βλέπεις μόνο βουνά) κορυφές της εγγύτητας του Παναιτωλικού, μιας και μας βολεύει για κοινό εφαλτήριο σε κοντινή σχετικά απόσταση από τις έδρες μας, αποφασίστηκε Κουκουρέχι. Λίγο πολύ είχε συζητηθεί μετά την ανάβασή μας στο Τρύπιο Βνι.
Αφορά έναν ορεινό όγκο ο οποίος δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος μεν, αλλά δεν τον είχα πατήσει ποτέ. Χωροταξιακά, στα έγκατα της Αιτωλακαρνανίας, να πλαισιώνει χωριουδάκια "απάτητα". Ανάμεσα στο φαράγγι του Πανταβρέχει (από τα βόρεια) και το πέρασμα του Εύηνου με τη γειτονική κορυφή του Άννινου που είχαμε πατήσει το 2020. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η διήμερη μας εκδρομή. Το οποίο μεταφραζόταν σε διανυκτέρευση. Και μάλιστα η πρώτη του Χρήστου!
