Άννινος, Κουκουρέχι και... περίχωρα.

Σε κουβέντα μας με τον συνορειβάτη Χρήστο του πλέον φίλιου blog Κατελάνου και Περίχωρα και στην αναζήτησή  μου για νέες, περιπετειώδεις και λιγότερο περπατημένες βουνοθαλασσιές (να ανεβαίνεις και σηκώνεσαι και να βλέπεις μόνο βουνά) κορυφές της εγγύτητας του Παναιτωλικού, μιας και μας βολεύει για κοινό εφαλτήριο σε κοντινή σχετικά απόσταση από τις έδρες μας, αποφασίστηκε Κουκουρέχι. Λίγο πολύ είχε συζητηθεί μετά την ανάβασή μας στο Τρύπιο Βνι.

Αφορά έναν ορεινό όγκο ο οποίος δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος μεν, αλλά δεν τον είχα πατήσει ποτέ. Χωροταξιακά, στα έγκατα της Αιτωλακαρνανίας,  να πλαισιώνει χωριουδάκια "απάτητα". Ανάμεσα στο φαράγγι του Πανταβρέχει (από τα βόρεια) και το πέρασμα του Εύηνου με τη γειτονική κορυφή του Άννινου που είχαμε πατήσει το 2020. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η διήμερη μας εκδρομή. Το οποίο μεταφραζόταν σε διανυκτέρευση. Και μάλιστα η πρώτη του Χρήστου! 

Μια διαφορετική ημέρα στα Βαρδούσια.

Και πάμε για το μεγαλειώδες... Τόσο από άποψη γεωγραφική, που έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι τα Βαρδούσια αποτελούν την πρώτη και αγαπημένη μου προσωπική επιλογή και άποψη του τι θα πει "οροσειρά" και "βουνό". Κάτι που εδραιώθηκε στην άποψή μου και αυτή τη χρονιά, έχοντας την τύχη στην επίσκεψη μου να βιώσω μια ανεπανάληπτη ημέρα, μια εμπειρία ζωής, μια διδαχή. 

Είχε λίγο από όλα. Διανυκτέρευση κάτω από τα αστέρια μόνος μου (και θα επανέρθω σε αυτό), άγρια πανίδα και χλωρίδα, ανάβαση σε μεγάλα υψόμετρα, (πάμε στο κυρίως πιάτο) διάσωση 8 κατσικιών τα οποία είχαν φύγει από ένα μαντρί με επιτυχή κατάληξη, εκτεταμένη αλληλεπίδραση με ανθρώπους των βουνών, επίσκεψη για πρώτη φορά σε κάποιες από τις κοψιές αυτού του καταπληκτικού όρους, ονειρεμένες οδικές διαδρομές, καλή παρέα, ηχητικό background από το rally acropolis που μετά από καιρό επέστρεψε στα ελληνικά βουνίσια χώματα και έδωσε το βροντερό παρόν στη γειτονική οροσειρά. Λίγο πολύ, τα πάντα. 

15Αύγουστος στην Ανατολική Αργιθέα. Πευκόφυτο και πέριξ Αγράφων

Χρονικά ανάμεσα στις επισκέψεις μου στο Παναιτωλικό και στα πέριξ, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά 2 φίλους που στο διήμερο του 15Αύγουστου με φιλοξενήσαν στην περιοχή τους και εγώ τους "αποζημίωσα" με μια βόλτα (οδική αυτή τη φορά) στα πέριξ της ανατολικής Αργιθέας. Η διαμονή ήταν στο Πευκόφυτο Καρδίτσας, στο μπάσιμο προς την ανατολική Αργιθέα πολύ κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Επισκεφτήκαμε το προφυλάκειο στην Καζάρμα και έπειτα επιχειρήσαμε ανάβαση πάνω από την "Πατλιά", αφού πρώτα φάγαμε τα "δέοντα" σε μια δυνατή ταβέρνα της περιοχής. Το διήμερο έκλεισε με τη διάσχιση Αγράφων από τον κύριο χωμάτινο άξονα. Πετρίλια, 3 σύνορα, Τροβάτο και κατέβασμα δίπλα στον Αγραφιώτη ποταμό.

Κατακτώντας το μοναδικό Τρύπιο Βνι

Δεν είχε περάσει καλά καλά ένας μήνας από την προηγούμενη μας συνάντηση με το Χρήστο και ξανά βρέθηκα στα μέρη του. Τέλη του Αυγούστου και έχοντας περάσει ένα πολύ κουραστικό από τον καύσωνα και τις φωτιές καλοκαίρι δουλεύοντας στην Αθήνα, αποφάσισα να δοκιμάσω ένα πολύ εμβληματικό, άγριο στην προσέγγιση και ιδιαίτερο βουνό, αλλά και με συνάμα αρκετή δασωμένη διαδρομή. Το σκέφτηκα και βρήκα το Χρήστο σύμφωνο (και ενθουσιασμένο) να τολμήσουμε το Τρύπιο Βνι.

Έτσι όπως εξελίχθηκε η συγκεκριμένη ανάβαση και όπως το έζησα, έχει καταγραφεί στο μυαλό μου, στο βίωμά μου ως "το Βουνό". Με Β κεφαλαίο. Αποτελεί ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές την πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση και ανάβαση σε ένα ορεινό όγκο που έχω βρεθεί ποτέ, με ιδιαίτερο ανάγλυφο, απαιτητικό τεραίν, απίστευτα θεαματική χλωρίδα και γενικά την αίσθηση του απάτητου, του απόμακρου, ατου άγριου. Του λείπει το απόλυτο υψόμετρο, του λείπει η ανάδειξη, του λείπει η πολυκοσμία. Όλα αυτά το καθιστούν ιδιαίτερα μοναδικό στα μάτια μου.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται... Στο Παναιτωλικό.

...Και πολύ άργησε... Στις αμέτρητες φορές που χρειάστηκε να καταφύγω στο να αναγνωρίσω ένα ορεινό όγκο της Στερεάς Ελλάδας, στο να βρω κάποια ξεχασμένα χωριουδάκια στο νομό Αιτωλακαρνανίας, υπήρχε ένα site, πιο ουσιαστικά είναι δύο αδέρφια που έχουν γυρίσει και αναδείξει με μοναδικό τρόπο καταγεγραμμένο σε ένα blog που ακούει στο όνομα Κατελάνος και Περίχωρα. Ο Χρήστος και ο Τίμος στο καταπληκτικό τους έργο που συνεχώς μνημονεύω ως κειμήλιο κληρονομιάς (ίσως ακούγομαι υπερβολικός αλλά περί αυτού πρόκειται). Ήταν η πρώτη επαφή με τα παιδιά και με το Παναιτωλικό όρος.

Πατριδογνωσία 2021. Ορεινή Αργιθέα, Ντελιδήμι Αγράφων, Τζουμέρκα και Καταφίδι

Πολυαναμενόμενη λόγω του εκτεταμένου lock down του χειμώνα του 2020 - 2021, ακόμα μια φορά με συνοδηγό το Δημήτρη και αυτή τη φορά με έδρα τα Ιωάννινα και όχι τη Θεσσαλονίκη, επιχειρήσαμε μια πιο φυσιολατρική πατριδογνωσία. Λίγο οι οικονομικές "σφίξες" μετά τη μετακόμιση, λίγο η έλλειψη βουνών και αγνώστων μερών τις μέρες του εγκλεισμού και τα πολλά χιλιόμετρα δώσανε τη θέση τους σε 2 ορειβασίες. Ντελιδήμι Αγράφων και Καταφίδι Τζουμέρκων.

Αλλαγές ξανά... και λίγο από Τύμφη, Σμόλικα, Μαυροβούνι, Φλέγγες...

Είμαι εδώ. Μετά από "καιρό". Και ποιος να ήξερε ότι το παρόν κείμενο θα το έγραφα κάπου σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, έχοντας την οικογένεια στα Ιωάννινα πλέον... Πολλά άλλαξαν από την τελευταία φορά που έκατσα να "δώσω" κάποιο ταξιδιωτικό άρθρο.

Η χρονιά που πέρασε έγραψε στο κλείσιμό της άλλη μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Η αδερφή μου, άτομο με ειδικές ανάγκες εκ γενετής, άφησε τον μάταιο κόσμο λίγους μόνο μήνες μετά την απώλεια του πατέρα μας. Μένοντας σε ένα τόπο που ποτέ δε μπήκε στο πετσί μου, πήρα την οικογενειακή απόφαση της μετεγκατάστασής μας στα Ιωάννινα. Μια πόλη με κλάσεις ανώτερη ποιότητα ζωής, τα μέλη της υπόλοιπης οικογένειας εκεί, με χαλαρότερους ρυθμούς για ένα παιδί μικρής ηλικίας. Και κυρίως πιο ταιριαστή σε μας.

Και ω του θαύματος λίγο μετά την αναζήτηση και εύρεση κατοικίας και πάνω που έχεις πει ότι έκανα τις αλλαγές της ζωής μου και επιθυμώ λίγη ηρεμία τώρα, να σου το τηλεφώνημα για μια θέση εργασίας που δε μπορείς να αρνηθείς για οποιοδήποτε λόγο μεν, αλλά θα σε φέρει πάλι στους τρεις δρόμους.

Τώρα είμαι στην Αθήνα, και κοντοζυγώνει η Πάτρα στον ορίζοντα. Αύριο ποιος ξέρει τι.