Στο καπάκι της επίσκεψης στα Βαρδούσια όπως παρουσιάζεται στην Πατριδογνωσία του 2018, μία μέρα μόλις μετά, το απόγευμα και ξεκινήσαμε το εγχείρημα με το φίλο Χαράλαμπο για την επίσκεψη στις πηγές Αχελώου και στην ευρύτερη περιοχή του Ασπροποτάμου.
Απαραίτητες και πολύ ευπρόσδεκτες οι ανάσες βαθιές για την ψυχική ανάταση. Άφιξη όπως και πέρσι με τον Κωστή στο Χαλίκι το οποίο, πάλι όπως και πέρσι, είχε αρκετό κόσμο στα τέλη του Αυγούστου. Είναι οι τελευταίοι επισκέπτες και διαμένοντες με την προσμονή της γιορτής του Αγίου Μάμα, τον προστάτη των κτηνοτρόφων, η οποία μαζεύει κόσμο από όλα τα χωριά και σηματοδοτεί το τέλος της θερινής σεζόν για τους για αρκετούς από τους μη μόνιμους κατοίκους του.
Μην έχοντας αποφασίσει τι θα κάνουμε ως προς την διαμονή και μετά από πολλή και ώριμη σκέψη, είπαμε να μείνουμε στον ξενώνα του χωριού. Πριν αφήσουμε τις αποσκευές στον ξενώνα, αποτίσαμε φόρο τιμής σε ένα σημείο αναφοράς του χωριού, τη La Verliga. Είναι ένα cafe - bar - restaurant ενος μόνιμου κατοίκου, του Χρήστου Ζαχαρή που κρατάει "Θερμοπύλες" στο δύσκολο τόπο παρέχοντας κάθε ευκολία στον περαστικό.
Ο Χρήστος ξεκίνησε ως δημοσιογράφος. Είχε ένα όραμα για την προκοπή του τόπου, αλλά τα κατεστημένα και τα κακώς πολιτικά κείμενα δεν τον άφησαν να βγάλει την αγάπη του για τον τόπο όπως το ήθελε. Πείσμωσε και ενάντια στα σημεία των καιρών για ένα μεγάλο διάστημα ήταν, μαζί με τη μητέρα του, ο μοναδικός μόνιμος κάτοικος. Ακρίτας του χωριού στο άκρο του νομού Τρικάλων, όπως φλερτάρει με την Ήπειρο, κάτω από τις παρυφές του Λάκμου, στη γέννεση του Ασπροπόταμου. Ικανοποιόντας κάθε πνευματική, ιστορική αλλά και γαστρονομική ανησυχία (ζητήστε τα κεφτεδάκια του) πραγματικά περνάς σε ένα άλλο επίπεδο το οποίο ο ανυποψίαστος επισκέπτης δεν περιμένει να βρει τόσο απλόχερα σε ένα ανυποψίαστα μικρό αλλά και όμορφο, γραφικό χωριουδάκι. Μικρές μαγείες του Ασπροποτάμου. Ένας πανάξιος προορισμός για ανάταση ψυχής με πολυδιάστατους προορισμούς δραστηριοτήτων.
Στο δια ταύτα!
Εκτός από τα κεφτεδάκια και την άριστη παρέα, ήρθαμε και για λίγο ακόμα βουνό. Πάμπολλες φορές έχω επισκευτεί το χωριό, αλλά η επίσκεψη στις πηγές Αχελώου με στοίχειωνε. Έχοντας τις πληροφορίες, ότι δηλαδή ο δασικός δρόμος ο οποίος οδηγεί μέχρι ένα απώτερο σημείο προς τις αρχές τις πηγές του Αχελώου με τους μαιανδρισμούς της Βερλίγκας ξεκινήσαμε Τρίτη πρωί υπό το συννεφιασμένο ουρανό. Πραγματικά δεν ξέραμε ως που θα μπορέσουμε να φτάσουμε. Ό,τι βγει...
Τα καλύτερα πάντα αρχίζουν κάπως έτσι, με το "και ό,τι βγει"...
Η ανάβαση στις πηγές Αχελώου.
Η διαδρομή να αναφέρουμε οτι δεν αστειεύεται αν θέλετε να την πάρετε οδικώς. Συνήθως τη δοκιμάζουν αγροτικά, 4x4 (όχι γιαλαντζί suv) ή (κυριότερα) μηχανές φτιαγμένες για τέτοια τεραίν. Αισιοδοξώ σε κάποια φάση της ζωής μου να την κάνω και με τα πόδια. Πάντα είναι πολύ διαφορετικό.
Η διαδρομή ξεκινά περνώντας μέσα το χωριό και συνεχίζει δίπλα σε ένα ρέμα. Μπαίνει ουσιαστικά στο πρώτο μέρος, το δασωμένο. Πανέμορφα θεόρατα έλατα και ποικιλία βλάστησης, μαζί με έναν ομολογουμένως δύσκολο κακοτράχαλο δρόμο συνθέτουν ένα πάρα πολύ όμορφο σκηνικό. Από τα 1150 μέτρα του χωριού ανηφορίζουμε. Αργά και σταθερά.
Το δασωμένο μέρος τελειώνει γύρω στα 1.450 μέτρα και κάπου εδώ και φτάνουμε στο πέτρινο κομμάτι. Από εδώ και πέρα, πηγαίνοντας με τα πόδια σίγουρα ο δρόμος είναι πιο σύντομος, καθώς η πορεία του δρόμου, κροκαλόδρομου με φυτεμένη πέτρα κυρίως, κάνει πέρα δώθε δίπλα από τις 2-3 στάνες.
Το ανάγλυφο αλλάζει, οι πτυχώσεις των πετρωμάτων μαρτυρούν τις αφόρητες παγκόσμιες πιέσεις που διαμορφώνουν τον τόπο. Ο οποίος φιλοξενεί ως το φθινόπωρο τα βοσκοτόπια πάμπολλων κοπαδιών, πηγή τυροκομίας και κρέατος. Για την ιστορία, η πλειοψηφία των βοσκών προέρχονται από τα Φάρσαλα.
Ανεβαίνοντας, εδώ σε σχετικά βατό τεραίν
Στο συγκεκριμένο κομμάτι και αν είσαστε τρελοί αρκετά σαν του λόγου μου για να το τολμήσετε οδικώς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πετύχετε στα 1600m και στα 1800m ζώα στις στάνες (αν το πάρετε περπατητό περνάτε αρκετά μακρυά από τα ζώα). Σε κάθε περίπτωση τα σκυλιά - φύλακες, λογικά, θα κινηθούν αποτρεπτικά προς τα πάνω σας. Μην πανικοβληθείτε. Κρατήστε σταθερό ρυθμό, ει δυνατόν μην ακινητοποιηθείτε, δείξτε ότι σέβεστε το χώρο τους. Χρυσή συμβουλή. Αν σας δοθεί η ευκαιρία χαιρετήστε, μιλήστε με τον βοσκό. Είναι κάτι το οποίο δίνει ουσιαστικά το έναυσμα στα σκυλιά να καταλάβουν ότι δεν αποτελείτε κίνδυνο. Σε κάθε φορά που μιλούσαμε με κάποιον βοσκό, τα σκυλιά ως δια μαγείας εξαφανιζόταν και συνέχιζαν αυτό που ξέρουν. Να φυλάνε το κοπάδι.
Από τις λίγες στιγμές χρονικά που μας έβγαλε ήλιο
Ο δρόμος είναι σε σχετικά μέτρια κατάσταση στα καλύτερά του. Βοηθάει αν έχουν "δουλέψει" αρκετά τα μαντριά, όταν και έχουν πατηθεί οι δρόμοι από τα αγροτικά.
Στην ανάβασή μας ο καιρός άνοιγε, έστω κ λιγάκι και πιστέψαμε ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι και την κορυφή της οροσειράς, την Τσουκαρέλα. Η πορεία συνέχιζε και σιγά-σιγά γινόταν όλο και πιο δύσκολη.
Οι φυτεμένες πέτρες μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ, η πορεία συνεχίζει συνεχώς ανηφορική και μας φέρνει στην τελευταία στάνη στα 1.900 μέτρα υψόμετρο. Και ο καιρός πάλι ξανακλείνει, και μάλιστα απότομα. Με το ενδεχόμενο του να γυρίσουμε κατευθείαν πίσω αν μυριστούμε καταιγίδα συνεχίζουμε αργά και σταθερά. Σα τα γυρίσματα του κλαρίνου που τόσο άψογα συνοδεύουν την οδήγηση σε αυτά τα μέρη.
Σε κάποια σημεία η ορατότητα δε μας αφήνει να καταλάβουμε προς τα πού θα βρούμε τις πηγές. Ας όψεται η σωστή προετοιμασία και τα εφόδιά μας.
Για το όποιο άγχος του τι θα βρούμε ή καλύτερα τι θα μας βρει, η σωστή προετοιμασία είναι προαπαιτούμενο.
Με τον αέρα να γίνεται ορμητικά μανιασμένος, βάζουμε έξτρα ρουχισμό και ο δρόμος στρίβει και σαν να εξαφανίζεται και γίνεται ένα μπάζωμα από κροκάλες. Η τουρμπίνα ήδη δυσκολευόταν να φουσκώσει από τον ισχνό αέρα, έχουμε περάσει τα 2000. Τέλος δρόμου.
Από πάνω μας ένα βαρύ σύννεφο ομίχλης να λυσομανάει κ να ανανεώνεται. Ως εδώ το αμάξι, σταματήσαμε κατεβήκαμε, περπατήσαμε να βρούμε τις πηγές. Μας είχε συνεπάρει η όλη φάση και για λίγο περάσαμε το σημείο που έχεις άμεση πρόσβαση. Περπατάμε λίγο και σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα περιστοιχιζόμαστε πάλι από ένα κοπάδι τσομπανόσκυλα να μας υποδέχονται με τον συνήθη τρόπο.
Ακόμα μία φορά χωρίς να έχω ιδιαίτερο άγχος προχώρησα μπροστά σιγά σιγά, προσπαθώντας να δω μπας κ δω τις πηγές σε ορατότητα ούτε 20 μέτρα. Σε μικρό διάστημα, αισίως, αντάμωσα με τον βοσκό, ο οποίος καλωσόρισε την επίσκεψή μας. Με το που μιλάμε μαζί σε ελάχιστα δεπτερόλεπτα τα σκυλιά αλλάζουν το τροπάριο υποδοχής τους και απομακρύνονται στο να φυλάνε το κοπάδι. Συστηθήκαμε, μιλήσαμε για τη βόλτα μας, από που ερχόμαστε και αφήσαμε την κουβέντα να έρθει στη δυσκολία των ημερών, αλλά και τον τρόπο ζωής των κατοίκων των βουνών.
Η αφήγηση του κυρ Γιώργου ήταν ένα πραγματικό μάθημα ζωής για το πώς περνά και τι βιώνει ένας άνθρωπος εκεί, τη σήμερον ημέρα, σε ένα τόσο απαιτητικό τόπο. Μια εποικοδομητική κουβέντα στον πεχλιβάνη αέρα. Ο κυρ Γιώργος μας δείχνει και την υψηλότερη πηγή το ρεματάκι το οποίο δημιουργεί ουσιαστικά το κατέβασμα για τον Ασπροπόταμο. (Αν όχι η) Μια από τις πηγές του Αχελώου, του ποταμού "θεού" της Ελλάδας. Ήπιαμε από αυτό το παγωμένο νερό και ξεχάσαμε τα πάντα για μερικές στιγμές.
Ο συνοδοιπόρος Χαράλαμπος, στην πηγή του Αχελώου.
Η περιοχή έχει πάρει το όνομά της από τους ντόπιους βλάχους "Βερλίγκα". Όνομα που σημαίνει τα γυρίσματα (τις στροφές) που ακολουθεί η ροή του νερού.
Στις Βερλίγκες των πηγών
Το τοπίο θα ήταν πολύ διαφορετικό σε μια ηλιόλουστη μέρα, αλλά σε αυτή την αντάρα ήταν πραγματικά μαγεία.
Εντελώς πράος ο ποιμενικός, αλλά ως εκεί φτάνεις αγαύγιστος. Πράος γιατί συνομιλήσαμε με το βοσκό του
Το ρυάκι αυτό, όπως αναβλυζει από το βουνό, τους μήνες που λιώνουν τα χιόνια είναι τόσο βάρβαρο και πλούσιο σε νερό, που δημιουργεί τη λίμνη της Βερλίγκας. Η πιο μαγευτική εποχή μπορεί κανείς να την επισκεφτεί είναι οι αρχές Ιουνίου, όταν λιώνουν τα τελευταία χιόνια και η πρόσβαση μπορεί να γίνει σχετικά εύκολη από κάποιον ο οποίος δεν έχει ειδικό εξοπλισμό. Τα πρώτα λουλούδια και τα τελευταία χιόνια θα δίνουν ένα απίστευτο μαγικό τοπίο. Επιφυλάσσομαι για αυτό κάποτε στο μέλλον.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο, αποσβολωμένοι από τις συνθήκες, "χαμένοι" στην ομίχλη χαιρετήσαμε το βοσκό που πήγε να κινήσει το κοπάδι, πατήσαμε το "reset" μας, "γεμίσαμε τις μπαταρίες" όπως θέλετε πείτε το και πήραμε απόφαση την κατάβαση.
Κατειβαίνοντας
Κάτω από την αντάρα, με αισίως, λίγη ορατότητα
Εδώ η τρίτη, πιο ψηλή στάνη στα 1900μ περίπου. Δεξιά στο βάθος, εποχιακά που μαζεύεται πολύ νερό, δημιουργούνται μικροί καταρράκτες.
Ως διαδρομές δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω παρά, για την ιστορία, το ότι βολτάραμε στα χωριά του Ασπροποτάμου με τελικό προορισμό την Καλαμπάκα. Αφήνω τις φωτογραφίες της κατάβασης να μιλήσουν για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Ανυπέρβλητη η θέα.
Λασπόλουτρα
Το απαιτητικό τερραίν
Υγεία να έχουμε και πάντα στο διάβα μας, να βλέπουμε· να ακούμε· να βιώνουμε· να ζούμε! Και του χρόνου! (ή πιο σύντομα)
Επιστρέφοντας σε δεντροφυτεμένα υψόμετρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου