Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

Τα χρονικά του Τιράντα. Μέρος 2ο. 2010 - 2011

Και κάπως έτσι, πακτωμένος σπίτι ελέω μιας πανδημίας που μας αλλάζει τη ζωή, δράττομαι της ευκαιρίας να συνεχίσω την απαρίθμηση των ταξιδιωτικών δρώμενων του παρελθόντος… που μου άλλαξε τη ζωή ή καλύτερα, μου διαμόρφωσε τη ζωή. Με την έννοια του ότι αυτά που είδα, ο τρόπος που θέλησα να τον περάσω σε σας γράφοντας αυτά τα κείμενα (που λίγο πολύ είναι και μια καλή ευκαιρία χρονικά να τα έχω και για το δικό μου αρχείο, πέραν των φωτογραφιών) είναι κάτι που μου αρέσει να το κάνω. Ταυτόχρονα, όλο αυτό, εξαφάνισε τον παλιό καλό καθιστικό και "όχι και πολλά να πει" χαρακτήρα του γράφοντος.  

Στο δεύτερο μέρος της παρουσίασης, είναι το «ψωμί». Τα περισσότερα χιλιόμετρα, τα πιο ακραία, τα πιο παράτολμα, τα πιο υπερβολικά, ίσως και τα πιο έντονα, με την έννοια ότι αυτά μου έμειναν αποτυπωμένα χαρακτηριστικά στη μνήμη. Πολλά πρώτα περάσματα από σημεία (γενικά είμαι από αυτούς που η πρώτη εικόνα ενός τόπου αποτυπώνεται πάρα πολύ έντονα) και σε μεγάλη αντίθεση με το πρώτο μέρος του 2006 - 2010, τις περισσότερες φορές και με συνοδηγό. Είτε αυτός ήταν το έτερον ήμισυ, είτε καλή παρέα. Και επειδή υπάρχουν πολλά που αξίζει να εξιστορήσω, το 2ο μέρος παρουσιάζεται σε 2 "επεισόδια" (εδώ που το σκέφτομαι ίσως και 3).

Αγαπητοί αναγνώστες, σε κάθε μέρος του κόσμου, ταξιδέψτε υπεύθυνα.
Ιστορίες ενός οδηγού με τον τιράντα
02. Εξερευνώντας. Μέρος 1ο 

Σωτήριον έτος 2010 το λοιπόν. Ελεύθερος σχέσης (άσκυλος και αγκόμενος που είχα διαβάσει σε μια ταινία), εργάζομαι στη ΦΑΓΕ, ως seasonal merchandiser. Όπερ σημαίνει ανεφοδιασμός μεγάλων supermarkets πριν το άνοιγμά τους στο κοινό και μετά επίσκεψη σε συνοικιακά markets για «σιάξιμο» ανακύκλωση προϊόντων.  Αρχικά για 6 μήνες δοκιμαστικά, αλλά όντας σωστός στη δουλειά μου, κάτι που γρήγορα εκτιμάται, υπάρχει προοπτική για μόνιμη πρόσληψη. Παρά τα σημάδια της ύφεσης που έρχεται… Ικανός μισθός, ωράριο 05.00 – 13.00 και εταιρικό Toyota yaris mkII να σου θυμίζει ότι υπάρχουν και αυτοκίνητα που οδηγείς και αδειάζεις από συναισθήματα.

Στις ατελείωτες συζητήσεις του φόρουμ του fiesta club (δηλαδή τώρα ακούστε τη φάση), ένα μέλος, ο Αποστόλης με ρωτάει γιατί έχω Αρτινές πινακίδες. Του εξηγώ ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης ήταν Αρτινός και μέσα σε μερικά λεπτά κουβέντας αποδέχομαι πρόσκληση να κατέβω στην Άρτα, μια και δεν είχα πάει ποτέ! Μεγάλη εβδομάδα αυτό και για 2η συνεχή φορά Πάσχα στον φίλο Σωτήρη στη Δροσιά Χαλκίδας.

Εφοδιασμένος πλέον με μια slr και ένα 18 55 φακό με πρόβλημα στην εστίαση και έχοντας μάθει τι πρέπει να ρυθμίζω από τη μανούλα Canon G9, αρχίζω τους πειραματισμούς. Μεγάλη Πέμπτη στο δρόμο για Άρτα, στάση στην αρχή της ανάβασης για Καστανιές, πάνω από τον Πολύμυλο. Κάτω η κιτρινίλα από τα φώτα της Εγνατίας οδού.



Πέρασμα από την κλασσική διαδρομή Κηπουριό, Κρανιά, Μηλιά προς Μέτσοβο.

Τολμηρή στάση πάνω στο γεφύρι του Βενέτικου.

Κοντά στις Πολιτσές στο υψίπεδο πάνω από το Μέτσοβο, εκεί που ξεκινάς για λίμνη πηγών Αώου.

Και στις Πολιτσές.


Κλασσικά έχοντας απογευματινή συνάντηση στην Άρτα, έχω χρόνο για ένα νέο κεφάλαιο διαδρομών. Πρώτη επαφή (θα μου συγχωρέσετε την επανάληψη της φράσης αυτή, για να θυμάμαι πότε πέρασα πρώτη φορά…) με τα ορεινά της Θεσπρωτίας. Συνεχίζοντας από Ιωάννινα, παλιά εθνική οδός προς Ηγουμενίτσα (ε.ο. {6}). Βροσίνα, στο χαμηλότερο σε υψόμετρο χωριό του νομού και ανάβαση από Λεπτοκαρυά. Στροφάτη και τρομερά χοροπηδηχτή άφιξη στη Λαγκαβίτσα και «αποτύπωση» στο αίμα μου αυτής της ασφάλτου με τις φλέβες ανοιξιάτικων χόρτων.


Λίστα, Λιας (χωριό φίλου κολλητού από τα φοιτητικά, γεια σου Ντάικε Μητσούλη!), Μπαμπούρι. Για πρώτη φορά κάτω από τη Μουργκάνα (τα πιο δυτικά συνορεύοντα όρη με την Αλβανία).


Και κατέβασμα προς Νότο. Φιλιάτες, Ηγουμενίτσα και επίσης πρώτη του τιράντα δίπλα από το Ιόνιο. Αυτό το γαλάζιο…


Άφιξη στην Άρτα νωρίτερα του αναμενόμενου. Έπρεπε να βγάλω περισσότερες φώτος… Συκιές, στο χωριό του φίλου Αποστόλη / Fertilizer και βόλτες στα πέριξ. Εκβολές Αράχθου, γεφύρι Άρτας, φράγμα Πουρναρίου και περιξ.


Εκβολές, στο φράγμα Πουρναρίου.

Γεφύρι Άρτας!

Όμορφη η παρέα, Απόστολε και Έφη ευχαριστούμε για όλα, ακόμα και τώρα! Γνωριμία με τα παιδιά, την πόλη της Άρτας και Μεγάλη Παρασκευή αναχώρηση για Χαλκίδα. Ως συνήθως. Άρτα, Αγρίνιο, Άγιος Βλάσιος προς Καρπενήσι Ε.Ο. {38} σε μια διαδρομή που τουλάχιστον από τα ημιορεινά κ πάνω μου κέρδισε την προσοχή.



Στάση στη Λίμνη Κρεμαστών, με θέα τη Γέφυρα Επισκοπής.

και με θέα το εκτοσ-δρομίσιο διάσελλο Καλιακούδας (αν κάνετε ζουμ στην εικόνα, ανάμεσα στα 2 υψώματα φαίνεται το χιονισμένο ζιγκζαγκ) που με θα επισκεπτόμουν κοντά 10 χρόνια στην πατριδογνωσία του ’19. Επιστροφή στο 2010 όμως.


Καρπενήσι καφέ φραπέ και, τι … Λαμία – Χαλκίδα και «τέλος»; Δεν παίζει. Κατέβασμα από Προυσσό. Αυτό το flow από τα χωριά Βούτυρο, Μικρο Μεγάλο Χωριό μέχρι να σφίξουν οι στροφές για τον Προυσσό. Λατρεύω!!!


Εδώ λίγο πριν το όριο Αιτωλακαρνανίας - Ευρυτανίας, στο μαγευτικό μπάσιμο της πανέμορφης διαδρομής προς Αρέντα (Δροσοπηγή) και Καταβόθρα που πάτησε ο Totoro πέρσι.


Η πασίγνωστη Μονή Προυσού.

Ζαλιάρικο πέρασμα νοτιότερα, πέρασμα από Θέρμο και γέφυρα Μπανιά

Νάυπακτος, Ιτέα και στάση στο αγαπημένο κομμάτι προς Δεσφίνα. Αυτά τα απίστευτα κομμάτια που κοντράρεις μεταξύ του να πιάσεις κόφτη ή να χαζέψεις με ένα χαμόγελο τη θέα δίπλα σου. Μεγάλο ντέρμπι.


Δελφοί με προορισμό Χαλκίδα. Όπου και έκανα Ανάσταση, 2η συνεχόμενη χρονιά. Σωτήρη και οικογένεια ευχαριστώ, διαχρονικά. Ένα χρόνο μετά, το Πάσχα του ’11 στην εκκλησία την ίδια, 7 χρονο αγόρι τραυματίζεται και δυστυχώς χάνει τη μάχη με τη ζωή από βεγγαλικό.

Βραδυνές φωτό , πειραματισμοί στα ερημικά Σκροπονέρια.

Και επιστροφή. Στο υψωματάκι έξω από την Τορώνη, περισσότερα star trails. Το δύσκολο μέρος ήταν να ανέβει ο τιράντας το ύψωμα.


Και δεν περνά μια βδομάδα και σε chat με τον Αποστόλη από Άρτα, ανταλλάσσοντας φωτό από την επίσκεψή μου, με ρωτάει «εσύ ελεύθερος δεν είσαι;» και του λέω ναι. Και μου λέει, «ε έχω μια κοπελιά να σου γνωρίσω». Η πρώτη σκέψη ήταν «Και τώρα μου το λες;» Η δεύτερη όμως, πιο κυρίαρχη, αφορμή για νέα βόλτα!

Και ψήνεται το κονέ και επανάληψη στα Γιάννενα μια βδομάδα αργότερα. Τα παιδιά από Άρτα θα ανεβαίνανε στα Γιάννενα για ένα καφέ, εγώ θα έκανα το surprise… Ευκαιρία για ταξίδι το είχα δει, παρά μια νέα αρχή ή κάτι άλλο σχετικό… Πού να’ ξερα…
Στο σύνηθες πέρασμα από την «ιδανική διαδρομή» έξω από τη Μηλιά, η τρομερή φώτο με το βλάχο να παίρνει τη βόλτα του στο “S”. Κάπου εδώ χρονικά έρχεται και ο EF- 24-105 /4 στα χέρια μου.


Αυτή η ευκρίνεια του 24-105...

Άφιξη στα Γιάννενα φουλ της γύρης στα ανοιξιάτικα Γιάννενα.

Σε κουβέντα που γίνεται, λίγο μετά χρονικά αποφασίζω για το πρώτο μου πέρασμα και από Τζουμέρκα. Γιάννενα από το κλασσικό πλέον δρόμο που ως το Μέτσοβο είναι φουλ της ομίχλης και από το Μέτσοβο κ μετά φουλ στον ανοιξιάτικο ήλιο. Σημαδιακό;



Χαράδρα Άραχθου, Κέδρος προς Παλαιοχώρι

Και έξω από το Παλαιοχώρι κάτι κατολισθήσεις σχεδόν με γυρίζουν πίσω, αλλά αισίως μόνο σχεδόν. Πράμαντα και πέριξ και επιστροφή. Ακόμα θυμάμαι τον οδηγό του Mitsubishi space star που μου είπε, περνάω εγώ μπροστά κ αν κολλήσεις θα σε τραβήξω. Τόσο χαμηλό το fiesta… Είμαι αριθμομνήμων και έχω συγκρατήσει τον αριθμό του. Πριν 4-5 χρόνια τον είχα ξαναπετύχει, αλλά δε βρήκα τον οδηγώ να του θυμίσω.


Πρώτη κοινή «βόλτα» με τη κοπέλα, μέσω του club των Fiesta κυρίως βορείου Ελλάδας στην Αλεξ/πολη. Από τα δυνατά κλικ, αυτό του Δημήτρη Torm, συνιδρυτή των gramers.


Φανταστικός Χολομώντας σε βόλτα ανοιξιάτικη αλλά με κακό καιρό.



Και λίγο πριν το καλοκαίρι, Ζαγοροχώρια τουρ μαζί με το αμόρε.


Βραδέτο και μας πιάνει βροχή. Κυκλώνουμε από Βρυσοχώρι και πίσω την επόμενη μέρα


Ταξιδιών συνέχεια. Κοντά στη Δοϊράνη (αιολικό Χέρσου).


Δάσος Κρουσσιών προς Κερκίνη, Κερκίνη και πορεία προς πατρίδα Ξάνθη. Διανυκτέρευση και την επόμενη βόλτα στους καταρράκτες Λειβαδίτη. Πάνω από Καρυόφυτο.


Καταρράκτης Λειβαδίτη, δεν χωράει όλος στον 24-105.

Και τέμπη Νέστου… τα κλασσικά…

Και έρχεται η απόφαση που μου «αλλάζει» τη ζωή. Η «απόλυτη» επαφή μου με την επαρχία. Στο χωριό της κοπέλας. Στα 1150 μέτρα, με ελάχιστους κατοίκους. Ίσως το πιο «δυνατό» ερέθισμα που έχω λάβει. Ο τρόπος ζωής, η απαιτητικότητα, το ότι είσαι εκτός της ζώνης άνεσής σου. Ο καιρός, πάντα απρόβλεπτος. Η πρόταση ήρθε σε συνδυασμό με άλλο ένα ερέθισμα, ταυτόσημο. Αυτό της ανάβασης στο βουνό. Συνοδοιπόροι στο περιπατητικό εγχείρημα, τα παιδιά που μας γνώρισαν από την Άρτα.


Το όλο συμβάν έγινε πολύ σύντομα, αλλά τόσο χρειαζόταν να μου αποτυπωθούν η βαριά μυρωδιά του ξύλου στο σπίτι στο χωριό, το θρόισμα των πεύκων, ο βαρύς ύπνος με κουβέρτες κατακαλόκαιρο, η επήρεια του αλκοόλ στο βραδυνό τσιπουράκι, η τοπική (βλάχικη) διάλεκτος που μερικοί κάτοικοι αποκλειστικά μεταξύ τους μιλούσαν. Το αεράκι και το κελάρισμα του νερού στο μπαλκόνι. Μη πω και … η αρκούδα που κάνει τη βόλτα της στην αυλή απέναντι. Πράγματα που λείπουν από τον μέσο αστό που είμαι και 'γω.

Πολλά τα βράδυα, συνήθως τελευταίες μέρες της άδειας που ήξερα ότι φεύγω από την ηρεμία, σήκωνα το κεφάλι κ έβλεπα τα αστέρια. Και τμήμα του στέγαστρου. Πέρσι αξιώθηκα και έκανα το σχετικό κλικ.


Αυτά τα πρωινά, που ξυπνούσα, άλλοτε μόνος για μια βόλτα, άλλοτε έπειτα στα ήσυχα (pussy-footing για να μη τρίζουν τα ξύλα και να μη ξυπνήσει η μικρή). Άνοιγες την πόρτα και...


Η ανάβαση στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα, μας βρήκε αρκετά «απροετοίμαστους» και, όχι ότι κινδυνεύσαμε αλλά κατά την επιστροφή αφήσαμε την πεπατημένη και αφού μπερδευτήκαμε χάσαμε τα σημεία του μονοπατιού τηλεφωνήσαμε το δασαρχείο και μας έδωσαν οπτικές οδηγίες το προς τα πού να κατευθυνθούμε. Για την ιστορία, πρέπει να γράψαμε κάπου 30 χλμ στο βουνό. Αισίως και έχοντας βγει στο γειτονικό χωριό, ένα αγροτικό μας έφερε κατάκοπους στη βάση.



Χρονικά κάπου εδώ αρχίζει και δυσχεραίνει η κατάσταση υγείας της μητέρας μου, η οποία έχει ταλαιπωρηθεί από την επάρατη. Λίγο οι καταχρήσεις που συνεχίστηκαν, λίγο μια επέμβαση ορθοπλαστικής που «δεν χρειαζόταν» να γίνει, ο οργανισμός δεν αντέχει και ένα πρωινό είμαι κάτω στα υπόγεια του καρφούρ στην Ευκαρπία, βλέπω 4-5 κλήσεις από τη θεία και πληροφορούμαι το δυσάρεστο. Και ξεχνιέμαι φωτογραφίζοντας. Νύχτα μέρα.



Βόλτες για να ξεχάσω σε κάθε πρώτη ευκαιρία. Με μια πολύ όμορφη στην Ορεστιάδα. Στο δρόμο από τα παράλια Ξάνθης, και περνώντας από το μέγα Δέρειο από τα ενδότερα του νομού Έβρου. Εφοδιασμένος πλέον και με τον φακό που μου «πρέπει». Το λατρεμένο ευρυγώνιο ef-s 10-22.
Στους σήμα κατατεθέν των παιδικών χρόνων υδατόπυργους στα παράλια χωριά του νομού Ξάνθης.


Στο μπάσιμο προς Μ. Δέρειο, στο κουτουπιέ του νομού Έβρου.


Ταξιδεύω. Και αρνούμαι να με καταβάλλει η συγκυρία. Άρνηση, ο τίτλος της συγκεκριμένης φωτό, άρρηκτα συνδεδεμένος με το χαμό της μάνας.


Άρδας, Εβροθήραμα, αρωγός και η άριστη φίλια παρέα του Χαράλαμπου και της οικογενείας του. Πάντα εκεί να κρατάει «Θερμοπύλες». Ακόμα και τώρα.


Ισμαρίδα λίμνη, μέρος που έχω να βρεθώ από τότε…

Ακόμα περισσότερα ταξίδια προς Γιάννενα. Στα κλικ εκείνου του καιρού δεν έκρυβα την αγάπη μου για το υπερβολικό HDR.


Εργασιακά είμαι ακόμα «οκ» αν και η κρίση χτυπάει το καμπανάκι της. Ναι έχουμε αποφασίσει για το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι, αλλά φήμες λένε ότι η ΦΑΓΕ (Β. Ελλάδος αρχικά, έπειτα και όχι μόνο) κλείνει και με αφήνει άλλη μια φορά χωρίς δουλειά.
Το μεγάλο ταξίδι ακούει στο όνομα Πελοπόννησος. Έχω να περάσω από τα μαθητικά μου, στα μεγάλα ταξίδια αρχές δεκαετίας 90 με τους γονείς και να πώ την αμαρτία μου, έχω από τότε να την ξαναεπισκευτώ.

Τουρ Πελοποννήσου. Καλοκαίρι 2010
Λατρεμένες ευρυγώνιες λήψεις σε μια εξαιρετικά διαυγή μέρα, από τον κλασσικό άνευ διοδίων Βοτονοσίου στριφτερό δρόμο.




1η μέρα Καθ οδόν
Πρωινό φόρτωμα και αναχώρηση. Δε λατρεύετε αυτό το αίσθημα του «μπαίνω» στο αμάξι γεμάτο μπαγκάζια, επιλεγμένη μουσική για αναχώρηση προς το άγνωστο;


Τυχαία και καλά συνάντηση fiestάδων στην Πάτρα!

Και πρώτος προορισμός, εκτός σεζόν βέβαια, αλλά για μας τους βουνολάτρεις, ολίγη από ορεινή Αρκαδία. Βυτίνα. Εδώ στο δρόμο κοντά στη Λάμπεια.


Βυτίνα προς Αλωνίσταινα

Δαβιά, Χρυσοβίτσι, Στεμνίτσα, Ζυγοβίστι Δημητσάνα… Κλασσικό τουρ.



Μόλις 3 χρόνια μετά τις καταστροφικές φωτιές, η πλάση έπαιρνε τα "πράσινα" πάνω της.


2η μέρα Ξεκινώντας από Λαγκάδια προς Λάδωνα και πέρασμα από την αρχαία Ολυμπία. Μπάνιο Φοινικούντα, φαγητό στην Πύλο, νυχτερινή επίσκεψη στη Μεθώνη, όπου και μείναμε το βράδυ.


3η ημέρα το «νότιο πάσο». Αρχικά Πέρασμα Μεθώνη, Φοινικούντα, προς Κορώνη. Διάλλειμα στη ζεστή Καλαμάτα και το κλιματιστικό του Fiesta να έχει μηδενική απόδοση. Πάντα από τα αδύναμά του σημεία. Πέρασμα από Λαγκάδα, Αγ. Νίκωνα,


Οιτύλο και καλωσόρισμα στην ξερολιθιά της Μάνης! Γερολιμένας


Άλυκα, Κυπάρισσος, Βάθεια. Δεδομένου του ότι η κοπέλα δεν είχε πάει Μονεμβασιά, μας κερδίζει η διανυκτέρευση εκεί. Διαφορετικά θα είχα(με) προτιμήσει Μάνη. Το έχω απωθημένο ακόμα.
Κατηφορίζοντας προς Μαρμάρι και Πόρτο Κάγιο.




Γύθειο καφέ και άφιξη Μονεμβασιά. 2 βράδυα εκεί.


5η μέρα ανάβαση Πάρνωνα, Ναύπλιο, Παλαμήδι.

6η μέρα, της επιστροφής. Ναύπλιο, Λίμνη Δόξας, Καλάβρυτα.


Με φόντο το Μπούρτζι

Και επιστροφή. Με ολίγη Χαλκιδική.

Αρχές του Φθινοπώρου με βρίσκει να κάνω ταξίδι ε ένα παλληκάρι μια ακόμα βόλτα στα Γιάννενα. Το Χρήστο. Φοιτητής τότε στο ΤΕΙ Σίνδου στην μηχανολογία οχημάτων, λάτρης του JDM, λάτρης των χιλιομέτρων. Μέσω του club των fiesta ήρθαμε σε επαφή και δέσαμε. Οι βόλτες που έκανα με το Χρήστο, μια εμπειρία μοναδική, στα πέρατα της Ελλάδας. Στροφιλίκι και φωτογράφιση, εποικοδομητικές κουβέντες επί παντός και καλτιά όση της χρειάζεται.

Λάτρης των τούρμπο, με τρομερή ηχητική μίμηση (εξ' ου και το γνωστό του παρατσούκλι "σκάστρας") πάντα "την έλεγε" στα ατμοσφαιρικά που του φαινόταν αναιμικά και εγώ τον πείραζα για το 2μετρο και 3ψήφιο αριθμό κιλών σωματότυπο που μου στερούσε περί του 1'' στο 0-100 και δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την τραγική κατανομή βάρους του 62-38.  :lol:
Σύντομα όμως λάτρεψε (και δεν είναι υπερβολή, τόσο που σκεφτόταν κ αυτός για ένα μεταχειρισμένο) το κράτημα και τη γραμμικότητα της μηχανής. Απωθημένο είχε να βάλω ένα lsd στον τιράντα. Αυτό δε το γεύτηκε. Στριφτερά όμως χιλιόμετρα, χόρτασε. Γίγαντας!! Ο πιο άξιος συνοδηγός μου._


Τα Γιάννενα εκείνη τη μέρα.

Επόμενο ταξίδι «πατριδογνωσίας» όπως με το Χρήστο θεσπίστηκε η ονομασία του βολτάρειν σε άγνωστα μέρη απολαμβάνοντας στροφές, τοπία, και διάφορα αξιοθέατα ήταν στην αγαπημένη διαδρομή Θεσ/νίκης, Σερρών, Ανω Βροντούς, Νευροκοπίου και Δράμας.
Εδώ στα παλιά λατομεία Βωξίτη. Εκείνο το διάστημα κυνηγούσα και τα "έρημα", τα εγκαταλελειμμένα.



Πρώτη κοινή βόλτα στις στροφές του Χολομώντα

Τέλη Σεπτέμβρη, πρωτοβρόχια και πρώτο ταξίδι με τη κοπέλα στο χωριό. Όπως του πρέπει. Μόνοι, βροχερά,



Με πολύ δημιουργικά κλικ

Ένα διήμερο, η δεύτερη φορά στο χωριό που μου το ρίζωσε στην καρδιά και αποτελεί ακόμα και ως τώρα σημείο επιλογής για ξεκούραση. Επιστροφή από Βλάστη Κοζάνης.
Από ένα ακόμα Εβρίτικο trip, με επιστροφή από Βροντού Νευροκόπι.



Οκτώβρης. Αξημέρωτο ξεκίνημα (πόσο τα λατρεύω) για Γιάννενα. Σε αυτά τα ταξίδια ήταν που τα πολύ πρωινά βαρούσε το μυαλό ανάποδες και σκεφτόταν "Γνώρισα και μια κοπέλα από τα Γιάννενα... Να πάρω τη μάνα τηλέφωνο..." Και instant βούρκωμα. Στη φώτο κλασικά το αριστερό ψειράκι να φωτίζει λιγότερο...





Στη γέφυρα Πολιτσάς στον Άραχθο.

Φθινοπώρου συνέχεια, τέλη Οκτώβρη και αρχίζει η λατρεία του Χολομώντα. Παρόντος του Χρήστου και εξασκώντας την τεχνική του panning.


Με τα πεσμένα φύλλα να ανακατεύονται…


Και εδώ ένα ομιχλώδες πέρασμα. Φώτος του Χρήστου. Η εμφάνισή μου σε αυτές τις βόλτες (με κορόιδευε η Νατάσα) σταθερή. Μαύρη φόρμα, η κόκκινη Puma μπλούζα και asics παπούτσια. Δείτε πόσες ακόμα ακολουθούν με αυτό το "setup".




Το φθινόπωρο για μικρό χρονικό διάστημα μας βρίσκει και στο χωριό. Λόγω υψομέτρου, έρχεται κανα 15ήμερο πιο μετά.



Και έρχεται ο Χολομώντας στα καλύτερά του...



Χρήστος επί το έργον.


Και πολύ σύντομα και με την κοπέλα. Αγαπημένη φώτο, να συζητάμε περί συγκατοίκησης στο εγγύς μέλλον. Η συγκεκριμένη φώτο κοσμεί ως εναρκτήρια φώτο το γαμήλιο άλμπουμ μας.  😃


Παρά το όλο εργασιακό αβέβαιο του πράγματος ότι τέλος Νοέμβρη σταματάω από τη δουλειά, βάζουμε μπρος για την πιο ωραία μας 5ήμερη με τη Νατάσα. Αθήνα – Ναυπακτία – Ευρυτανία. Ίσως στην πιο περιπετειώδη μας εκδρομή.

[b]Ναυπακτόραμα - Ευρυτανία Φθινόπωρο 2010[/b]
1η μέρα κατέβασμα στην Αθήνα και επίσκεψη στον πολύ καλό φίλο Θοδωρή (και αυτός fiestάκιας με ένα από τα πιο καλοσυντηρημένα mk4, ακόμη). Ακόμα θυμάμαι το σοκολατένιο γλυκό στη ταβέρνα του Παρλιάρου.

2η μέρα και ανορθόδοξο δρομολόγιο προς Ναυπακτία. Από Αθήνα, μέσω Πλαταιών, Θίσβης, ανάβαση Θίσβης όπως τη θυμάμαι από τα test drives των 10 hot hatch του τεύχους του drive που διάβαζα στο στρατό. Αγία Άννα, Κυριάκι. Με τα RE050A στο στοιχείο τους.


Στάση για καφέ από Γαλαξίδι και ανορθόδοξη επαφή με κοτρώνα που μου σπάει το παρμπριζ λίγο πριν μπω προς τα ορεινά. Στον «κεντρικό» δρόμο προς Ναύπακτο και λίγο πριν τον αφήσουμε, ακολουθώ νταλίκα ξέροντας ότι σε ούτε χιλιόμετρο θα ανηφορίσω. Δεν προσπερνάω και «τρώω» κατακέφαλα μια κοτρώνα καταμεσής. Αισίως η κοτρώνα αφήνει το σημάδι της στη «γέφυρα» , στο σκαρί του αμαξιού χωρίς καμμία επίπτωση. Συνεχίζουμε ανεβαίνοντας βόρεια. Τελικός προορισμός η Άνω Χώρα. Δεν περνάμε Σίμο - Πόκιστα, αλλά κόβουμε προς Ελευθέριανη. Το gps το δίνει λανθασμένα όλο άσφαλτο.



Η άσφαλτος τελειώνει και κάπου εκεί και αρχίζουμε αγχωνόμαστε. Ο χωματόδρομος αρχικά είναι βατός.


Αλλά και η νύχτα πλησιάζει. Μερικά αγχωμένα μαγεμένα κλικ.


Το πώς φτάσαμε στο χωριό Πόδος με τη Νατάσα να κατεβαίνει από το αμάξι μπας και βρεθούμε 11 αντί για 10 πόντους από το έδαφος και με κροκάλες να καθαρίζονται, αισίως φτάνουμε στο δρόμο Ελευθέριανης – Αμπελακιώτισσας.

Η διαμονή μας στο Crystal Mountain Hotel της Άνω χώρας, ένα έπος. Δευτέρα βράδυ, μας δώσαν τα κλειδιά για τη σουίτα. Άλλωστε δεν υπήρχε άλλος επισκέπτης. Ήμασταν οι μόνοι στο αχανές ξενοδοχείο. Ο Βασίλης, ο τότε διαχειριστής – μάγειρας του ξενοδοχείου (κρατούσε από Τουρλίδα, καλή του ώρα όπου και να ναι) μας καλοδέχτηκε με ένα απίθανο παραδοσιακό τραχανά. Βάλσαμο για την περίπτωση. Ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν. Μετά από μια μικρή βόλτα στο χωριό, βουλιάξαμε στο king size στρώμα και χορτάσαμε ύπνο για την επόμενη μέρα. Εδώ η εκκλησία στην Άνω Χώρα.
[img]https://lh5.googleusercontent.com/p/AF1QipNbMmANeaifJk4R-8C9s3-svopPuc_2LD7b2Hxn=h1440[/img]

3η μέρα. Τουρ στα χωριά της Ναυπακτίας με ολίγη από Φθιώτιδα. Πρωινή αναχώρηση προς λίμνη Μόρνου, επίσκεψη στη Γραμμένη Οξυά, την Αρτοτίνα, το Κροκύλειο, τους Πενταγιούς. Μαγεμένη φθινοπωρινή πλάση.




Αυτές οι εναλλαγές καιρικών φαινομένων. Μια λατρεία. Τα Βαρδούσια στο βάθος αγριεμένα

Δήμος Δωρίδας. Πάλι από ένα άλλο αφιέρωμα στο περιοδικό Drive μια αγαπημένη μου πινακίδα. Στην εξερευνητική μου διάθεση. (Πάλι αυτή η μπλούζα)...


Στις στενωσιές λίγο πριν την Ευηνογέφυρα των 60t προς Γραμμένη Οξυά.


Στο Κροκύλειο αν δεν κάνω λάθος.

"Τον JimClark τον φάγανε οι δρόμοι" photo concept.

Ημέρα 4η και απίστευτα βροχερή. Ακόμα μια μαγεμένη περιήγηση. Ανω Χώρα, Κάτω Χώρα, προς Κρυονέρια.


(εν μέρει λασποχωματόδρομος που τώρα στις μέρες μας στρώνεται, αισίως οριακά βατός τότε για τα γούστα του τιράντα), πολιτισμός δλδ άσφαλτος προς Περδικόβρυση. Βροχερό τουρ γύρω από την Ευηνόλιμνη.


Νεοχώρι και προς την όμορφη Αράχοβα, σε ένα α-πι-στευ-το σκηνικό.



Γνωστές παρέες του απόβροχου.

Μπάσιμο στο νομό Ευρυτανίας και εκ νέου αναζήτηση υψομέτρου. Πέρασμα από το χιονοδρομικό στο Βελούχι.




5η μέρα και πέριξ Καρπενησίου. Στο φθινοπωρινό δρόμο προς Προυσσό


και στο δρόμο για Φιδάκια Τσαγκαράλωνα

Στο πανοραμικό σημείο με θέα τη λίμνη, στα Τσαγκαράλωνα.

Και έτσι για σβήσιμο μια βόλτα στην Ξάνθη για την υποδοχή της ανεργειακής σεζόν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, 30/11 έρχεται η απόλυση, και 1/12 παραδίδω το δίπλωμα για μια κλήση - φωτογραφία από κάμερα (Αγ. Μάμας) για ένα γρήγορο (της τάξης των 105 χμ/ω με όριο τα 70) πέρασμα ενός ντουμανίζοντος Mercedes 813 που μου στερεί τα οδηγικά δικαιώματα για δύο ολόκληρους μήνες.

Ο τιράντας ξεκουράζεται σε επικό χαμηλό χιλιομέτρων / ημέρα και μόνο μια βόλτα καταγράφεται με το συνήθη ύποπτο.



Βέβαια, πάντα οπαδός του «οτιδήποτε γίνεται, συμβαίνει για ένα σκοπό» στον ελεύθερό μου χρόνο, αποφασίζω να κάνω κάτι που αισίως, 10 χρόνια μετά έχω στο πετσί μου σχεδόν καθημερινά. Και κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ μου. Τρέξιμο!


Ακόμα θυμάμαι το πώς πονούσαν τα σωθικά μου και το λαχάνιασμα μετά από 4 (μικρούς) γύρους στο γηπεδάκι. Στο παιχνίδι και η συγκατοίκηση με τη Νατάσα και το "σιάξιμο" του σπιτιού περισσότερο στα γούστα μας. Μέχρι την πολυπόθητη ημερομηνία της 1ης Φεβρουαρίου, όταν και το δίπλωμα ξαναερχόταν στα χέρια μου, με τη Νατάσα επισκεπτήκαμε πρώτη φορά τους καταρράκτες Κούπας – Σκρα στο νομό Κιλκίς, κάναμε μια βόλτα στα Ζαγοροχώρια και μια ακόμη βόλτα στα λευκά στο χωριό (χωρίς διαμονή). Στη βόλτα επανένωσης, ο τιράντας γράφει 150.000. Τα 50.000 σε 13 μήνες. Αν δεν είχα τη δίμηνη αποχή, θα είχα σπάσει τα 60.

Μπαίνοντας στο 2011 και στην ανεργειακή μου φάση και μη ξέροντας πόσο θα τραβήξει, (σκεφτείτε 2011 αρχές στο απόγειο της κρίσης) αποφασίζω να δώσω ένα εμφανισιακό upgrade στον τιράντα. Να βάψω τις oz ultraleggera άσπρες. Μου το σφύριζαν πολλοί οτι θα του ταίριαζε. Εδώ μια από τις υπερ-λιγοστές φωτό με τις προσωρινές μαύρες 15άρες ζάντες. Οι οποίες προλάβανε να κάνουν ένα γύρο Σιθωνίας for the record.


Και κάπου εκεί κοντά ένα κλικ κοντά στο σπίτι στον Ν. Μαρμαρά. Παιχνίδι με ND φίλτρο.

Μαζί με το βάψιμο έγινε και επιδιόρθωση (ξεστράβωμα κυρίως της μίας ζάντας) που είχε «σκιστεί» από τις κακουχίες στο μέσα χείλος και για αυτό έχανε αέρα, με αποτέλεσμα ΌΛΟ το ταξίδι στην ορεινή Ναυπακτία να γίνει με 1-1.5 bar πίεση εις βάρος του ελαστικού. Και κάπως έτσι τα απίστευτα RE050A, ίσως τα κορυφαία για το χαρακτήρα του αμαξιού, άδοξα αλλάχτηκαν με τα εντελώς διαφορετικά σε φιλοσοφία Eagle F1 GS-D3. Το πρώτο και τελευταίο v-shaped πέλμα που φόρεσα (δύο φορές).

Και το πόσο σέξυ στα μάτια μου φαινόταν η άτιμη η άσπρη ζάντα… δεν περιγράφω. Πρώτη βόλτα για να εγκαινιαστεί, ορεινή Πιερία στα όρια προς νομό Κοζάνης και Ημαθίας. Συνέχεια από τα νότια Γρεβενά (ω λατρεμένο Βέντζι) και ανάβαση προς Καστοριά. Παίρνοντας Χρήστο από Δυτικά 8 παρά η ώρα.



Αγαπημένο σημείο, κάτω από τον αγωγό ύδρευσης που τροφοδοτει κάποια υδροηλεκτρικά στο φράγμα τεχνητής λίμνης Αλιάκμονα.


Στάση Καστοριά και επικό ανέβασμα στο Βίτσι με 1 μέτρο χιόνι, αλλά ανοιχτό το δρόμο και τις χιονοκουβέρτες να «δοκιμάζονται» πρώτη φορά στην πράξη. 
Χρηστάρας + ύψος χιονιού στα ~ 1400m.



Όχι που θα αφήναμε φρεσκοβαμμένη ζάντα ανέπαφη στην πρώτη βόλτα. Άλλοι θα βγαίνανε άπειρους καφέδες να «δείξουν». Εμείς, σημάδια από τις κουβέρτες, το αλάτι στο δρόμο και τα ρέστα.
Αρχές Μάρτη και πάλι με το συνήθη ύποπτο στα ορεινά Δράμας. Βώλακας, Μικροκλεισούρα, γέφυρα Νέστου, Λιβαδάκι, Νευροκόπι και κατέβασμα προς Δράμα ξανά με στάση σε ένα εγκαταλελειμμένο σταθμό τρένου. Ίσως το πιο δημιουργικό φωτο-σετ που κάναμε με το Χρήστο.


+μαγεμένες λέξεις σιδηροδρομικές. Όπως "Δρεζηνοστάσιον"

Παίζοντας με την εγκατάλλειψη.




Στα χρονικά ακολουθεί ένα ταξίδι με τον πατέρα μου για τη γνωριμία τον σοϊών. Τα πράματα με τη Νατάσα σοβαρεύουν ευχάριστα. Μιλάμε για αρραβώνες το καλοκαίρι του ’11. Μέσα Μαρτίου και όμορφο τετραήμερο αλώνισμα.

Πρωινή μουχλιάρικη αναχώρηση. 05.20 στην Εγνατία. Πόσο αγαπημένη φάση. Με το φραπέ (και τις παρενέργειές του) να προσπαθεί να ανοίξει το μάτι, εκλεκτές μουσικές, προσμονή για στροφάτες διαδρομές, χιονισμένες κορφές και τα λοιπά.


Και αυγή κάτω και πάνω από τη φτερούγα.



Γρεβενά και κατέβασμα από το στροφάτο (προ Καποδίστρια) δήμο Βέντζιου. Αγαπημένο κλικ, αγαπημένες περιοχές.


Χωριό, όνομα και πράγμα, σε μια εξίσου υπεραγαπημένη φωτογραφία μου. Ναι υπάρχει χωριό με τέτοιο όνομα.


Κατέβασμα με συνοπτικές διαδικασίες με μόνη «παρένθεση» στον Λαμίας Λάρισας, το κομμάτι από Αχίλλειο – Γλύφα. Πέρασμα από τα χωριά Καλλίδρομου, (Ρεγγίνι – Μόδι) σε μια από τις λιγότερο φωτογραφημένες μου βόλτες. Διαμονή στο φίλο Σωτήρη

Η επιστροφή, προς Γιάννενα γίνεται μέσω Λίμνης Σμόκοβου, Καρδίτσας προς Τρικάλων.


μετά πέρασμα από την ε.ο. {30} Τρικάλων - Άρτας σε ένα υπέροχο μισοχιονισμένο φόντο.


Πέρασμα από τις παλιάς κοπής σήραγγες (Λαφίνας, Αετού κτλ).


Βουλγαρέλι, Πράμαντα, Καλέντζι και Γιάννενα.


Επιστροφή στη Βάση από ένα ακόμα όμορφο πάσο. Ανήλιο, γύρο λίμνης πηγών Αώου, λίμνη με τα νούφαρα (προς Γρεβενίτι) και έπειτα Βωβούσα, πάσο προς Περιβόλι Γρεβενών.



Κοντά στο μέγιστο υψομετρικό, τη "Στάνη Τίζα" των 1500+ μέτρων.



Κάπου στο πήγαινε, το diffraction φωτο-πρότζεκτ.

Προχωρώντας προς το καλοκαίρι...


Άνοιξη και πολλά νέα χιλιόμετρα. Επισκέψεις: Πάικο. Μεγάλα Λιβάδια, καταρράκτες Κούπας, ανάβαση Καιμακτσαλάν.
Πάντα στις στάσεις μας χαζεύαμε τα chicken strips στα μάγουλα των ελαστικών και κάναμε διαλόγους γκαζιού - εξάτμισης. ΔΩΣΕ ΡΕ!


Σημειωτέο, αν ακούσετε υπάρχει και μια χροιά που "νιαουρίζει" ακολουθώντας τη νότα της μηχανής. Είναι η αντλία υδραυλικού του τιμονιού. Το μανίσιο design δεν κατάφερνε να κρυώσει σωστά τα υγρά κρεμαγιέρας, με συνέπεια να υπερθερμαίνονται και να ξερνάει το ντεπόζιτο. Ως τα 250.000 χλμ ποτέ δεν είχα λάδι μηχανής μαζί μου καβαντζωμένο. Μόνο υγρά κρεμαγιέρας και χαρτί για σκούπισμα.

Ουρανούπολη, Ιερισσό.  Ημιορεινά Κιλκίς στα όρια με νομό Θεσ/νίκης. Με μερικά δυνατά από το Χρήστο σκηνοθετημένα κλικς. Τα Goodyear Eagle F1 ήδη με 12.000 χλμ. Ένα απίστευτα κατευθυντικό λάστιχο, άψογο στο αρχικό turn in, αλλά με γρήγορη φθορά και αρκετό torque steer που σε σημεία απ-οδηγεί της κύριας κατεύθυνσης. Δεν είναι τα πολλά άλογα, αλλά είναι οτι η άσφαλτος που συχνάζουμε έχει υψομετρικά διαφορικά εκατέρωθεν του άξονα κίνησης. (wat; )


Το ράγισμα στο πλαστικό του housing του καθρέπτη είχε γίνει από "παράτολμη" αξίωση του να μείνω νόμιμα στην (αριστερή πλευρά της) λωρίδας μου όταν γέρων οδηγός είχε περάσει στο δικό μου ρεύμα μετά από βαρετή οδήγηση, στην ευθεία, σε επαρχιακό δρόμο. Καθρέπτης του vs καθρέπτης μου 0-1.


Motoring ηλιοβασιλέματα στο τελείωμα βόλτας.

Σε μια κοντινή βόλτα προς Νάουσα ο τιράντας με «κρεμάει» για πρώτη φορά. Το σωληνάκι του παγουριού κομμένο μάλλον από δάγκωμα τρωκτικού ( ; ) και διαρροή ψυκτικού. Αισίως η τρύπα ήταν μικρή και με ένα παγούρι 4λιτρο νερό βγάλαμε άνετα την επιστροφή.

Το Πάσχα του 2011 περνάει, στα Γιάννενα αυτή τη φορά με ανακοίνωση απόφασης πλάνου αρραβώνων για το καλοκαίρι και μαζί παίρνεται η απόφαση να μπω Σέρρες με τον Τιράντα και τους λοιπούς Fiestoclubίτες. Πρώτη επαφή μου με πίστα, εκ των έσω καθώς, αρκετές φορές πήγαινα στην πίστα για την παρέα, για να βλέπουμε κανένα σοβαρό αμάξι και να ρίχνουμε κανένα κλικ και να ακούμε παλιά αγαπημένα soundtracks…


Στην πίστα συμμετείχα με το αμάξι απείραχτο (ούτε ξήλωμα καθίσματα, ούτε καν άδειασμα το πίσω μέρος) μια απόφαση ταφόπλακα για τα κατακαημένα eagle F1, που στο τεραίν των Σερρών φεύγουν άκλαφτα (για την ακρίβεια το ένα διασώζεται ως τμήμα αυτοσχέδιου τραπεζιού στο μπαλκόνι ως και σήμερα). Η εμπειρία μοναδική (κλασσικά συνδυασμένη σε ξενοδοχείο – σπα πολυτελείας Elpida resort στις Σέρρες), όχι τόσο συνταρακτική για τη συνοδηγό που σε σημεία βαρέθηκε ακόμα και με το αξιοπρεπές 1.43.2 στο χρονόμετρο. Έγραψα κάπου στο σύνολο 30 γύρους με τα Eagle F1 να μη μπορούν να αντέξουν και σαν χάραξη και σαν γόμα την ταλαιπωρία με, θα έλεγα, αστεία αποτελέσματα.


Εντός πίστας (Η Κ5 θέλει 2α στο κιβώτιο)

Και εκτός πίστας. (πόσο γλυκά μου ζέσταινε τα πόδια εκεί ... ναι πατάω πάνω στο αμάξι).


Φωτογραφίζοντας τους συμμετέχοντες.

Ο Αποστόλης από Άρτα.

Ο Δημήτρης Torm από Θεσ/νίκη.

Να χαρώ εγώ.

Τα λάστιχα που μπήκαν μετά, μια ακόμα τετράδα των Eagle F1 που ορκίστηκα να μη τα σκοτώσω τόσο γρήγορα…
Μάιος και κάπου εδώ ήδη έχει αρχίσει το μικρόβιο της καταγραφής των διαδρομών. Οι γνωστές «ιδανικές διαδρομές», όπως αρχίσαν να ποστάρονται από εμένα στο forum των Fiesta, σαν εναλλακτικές διαδρομές που δίνουν το κάτι διαφορετικό στον περαστικό οδηγό. Με το γνωστό τρόπο που παρουσιάζονται. Αρωγοί στο εγχείρημα, οι εκάστοτε συνοδηγοί (που θα ήταν ή ο Χρήστος ή η Νατάσα αυτό το διάστημα) που ευλαβικά κρατούσαν μολύβι χαρτί σημειώνοντας με χαρακτηριστικά σύμβολα . «Π», «Χ», «Θ» για πέτρες, λακούβες, θέα αντίστοιχα, R restaurant / ταβέρνα, Α αρχαιολογικός χώρος. Ακριβής χιλιομέτρηση, επιβεβαίωση στο google maps έπειτα, αντιστοίχιση πάμπολλων φωτογραφιών και ανάρτηση στο διαδίκτυο με την αντίστοιχη τεκμηρίωση.

Καταγραφή, δεύτερη για το Χολομώντα. Τη κοντινή μας a la Nurburgring «Πράσινη «Κόλαση»». Το διάστημα εκείνο είχα δανειστεί τη βεντούζα του Δημήτρη με το ασπρο ST λίγα post πιο πάνω και βεντούζαρα μανιωδώς έχοντας την κάμερα ερμητικά στερεωμένη έξω σε κάποια επιφάνεια και μέσα στο αμάξι ένα τιποτένιο remote ενσύρματο των 7 ευρώ στα χέρια μου. Σε περίπτωση ατυχήματος, θα είχα το remote τουλάχιστον.




Καλοκαίρι πλησιάζει και με το Χρήστο γράφουμε την πιο πυροβολημένη μας μονοήμερη «βόλτα».
Η Μέγιστη των 956 χιλιομέτρων. Χάρτης εδώ.

Αναχώρηση ελαφρώς μεταμεσονύχτια (2 παρά) με λίγο από downtown nightlife και κάποια παραπλήσια κλικ με του Χολομώντα, αλλά σε αστικό περιβάλλον.


5 και κάτι χαράματα αξημέρωτα ακόμα, φτάνουμε για πρωινή φωτογράφιση των Μετεώρων. Για το Χρήστο που δεν είχε πάει ποτέ, και στήθηκε με τρίποδο στην απόλυτη μαυρίλα με την αυγή να σπάει, όταν είδε τι είχε μπροστά του ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Ίσως αυτό που του έμεινε παραπάνω από όλα τα όσα είδε στα κοινά μας ταξίδια.


Η συνέχεια, ομιχλώδης και ψυχρή στα ορεινά Τρικάλων. Εδώ κοντά στη Χρυσομηλιά σε ελατόδασος.


Περτούλι, Δέση, οδήγηση δίπλα στον Ασπροπόταμο, πέρασμα από Χαλίκι και κάπου μας βγαίνει λίγο η κούραση (ο Χρήστος δε κατάφερε να κοιμηθεί πριν ξεκινήσουμε). Βγαίνοντας από τις ζαμ-καταπράσινες οξυές.


Σε ένα πέρασμα που θύμιζε διαδρομές rally Κορσικής… Ένας Θεός ξέρει πως ανέβηκα εκεί πάνω…


10 και μισή και ανηφορίζουμε Εγνατία. Μισή ώρα κλείσιμο τα μάτια στο La Strada και στο καπάκι, χωριά δήμου Ζιάκα στα Γρεβενά. Με αξιοθέατα το γεφύρι του Αζίζ Αγα και σύντομο πέρασμα από το Γεφύρι Πορτίτσας στο Σπήλαιο. Το γεφύρι Αζίζ Αγά.


Το κατέβασμα από το μονοπάτι (μας έπεσε κάπως στην επιστροφή, λόγω κούρασης), διακρίνεται στη βάση το γεφύρι της Πορτίτσας...


... και η θέα στο φαράγγι του Βενέτικου από το γεφύρι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχοντας κάπως πάρει τα πάνω μας μετά από ένα σύντομο τσίμπημα κρεατικών στη πλατεία του χωριού Σπήλαιο, ανηφορίζουμε. Για Πρέσπες(!) που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ μου. Φεύγουμε από τα Γρεβενά, βορεινό πέρασμα από απόλυτες πρασινάδες και φανταστικές χαράξεις δρόμου. Όσο και να προσπαθούσα να χαράξω όλες τις ασφάλτινες διαβάσεις στο χάρτη μετά από κάθε ταξίδι πατριδογνωσίας, πάντα έμεναν κάποια τμήματα για την επόμενη φορά.


Μπάσιμο στο νομό Κοζάνης, αν έχουμε το Θεό μας Πεντάλοφος, μετά νομό Καστοριάς ανάβαση Κοτύλη προς Νεστόριο, έπειτα Καστοριά και κατά τις 19.00 στους Ψαράδες Φλώρινας.

Εδώ η πρώτη μας ματιά στις Πρέσπες σε ένα απίστευτο σκηνικό. Στη φωτό πατάω στο «περβάζι της πόρτας» του τιράντα και σε ένα κάδο σκουπιδιών. 3-4 χρόνια μετά στο σημείο έγινε κιόσκι με σωστό χώρο στάθμευσης.



Περιήγηση στο χωριό που σε ξεγελάει με τον «παράλιο»  χαρακτήρα του, αλλά βρίσκεται σε 850 μέτρα ύψος και χορτάτοι από χιλιόμετρα κατά τις 8 η ώρα επιστροφή προς Θεσ/νίκη.



Άφιξη κατά τις 11.30 σπίτι. Έπος.
Πλησιάζει το καλοκαίρι, τέλη Μαΐου και δέχομαι κλήση από το αστυνομικό τμήμα. Φοβάμαι τα χειρότερα, ίσως μια κλήση από τα διάφορα ανδραγαθήματα της επαρχίας. Αλλά, αισίως δεν είναι κάτι τέτοιο «δυστυχώς» ο Ε.Σ. με επιστρατεύει για εκπαίδευση. 6 μέρες στην πατρίδα Ξάνθη. Ευκαιρία για απογευματινά χιλιόμετρα.
Το πήγαινε προς Ξάνθη έγινε «καθωσπρέπει» με πέρασμα από Κερκίνη, Σέρρες Δράμα από τον παλιό και αναγνωριστικό σύντομο πέρασμα από τα ορεινά νομού Καβάλας. Παλιά Καβάλα, Όρη Λεκάνης. Λυκόστομο, Πλαταμώνας, Κεχρόκαμπος και Ξάνθη.

Η ρέκλα των ημερών μετά την εκπαίδευση συνοδευόταν από απογευματινή βόλτα.
Πορτο Λάγος, βόλτες στην παλιά πόλη, νυχτέρι στις παραλίες Ξάνθης, συναντήσεις με συμφοιτητές και τα ρέστα.



Έχω ξανα-αναφέρει την αγάπη μου για αυτή τη φωτογραφία.

Τελευταίο διήμερο, είχα οργανώσει βόλτα με φίλους. Ο προορισμός ήταν Ροδόπη – Έβρος, αλλά ο καιρός ήταν εντελώς μη συνεργάσιμος την πρώτη μέρα. Γεφύρι Κομψάτου στον Ίασμο, Κομοτηνή, Σάπες, απόπειρα για Μεταλλεία Κίρκης (λόγω λασπης – βούρκου δεν κατάφερα παρά μερικά κλικ από το αμάξι) και επί τη ευκαιρία πρώτη επίσκεψη σε Αιολικό πάρκο Μυτούλας στον Έβρο, από πολύ κοντά.


Βροχερή, με ομιχλώδη σύννεφα σε τέτοιο υψόμετρο. Αποκάλυψη… Τρομερή εμπειρία. Ακούω το μανιασμένο το θόρυβο από τις Vestas των 2 Megawatt, η άτρακτος όμως δε φαίνεται. Ανοίγω την πόρτα, με το ζόρι την προλαβαίνω να μην την πάρει ο αέρας. Κατεβαίνω από το αμάξι σηκώνω το κεφάλι και ξαφνικά να βλέπω τη μία φτερούγα να έρχεται κατά πάνω μου. Ναι, ασυναίσθητα έσκυψα… Τα «ωρεφίλε» που ακούστηκαν ήταν μαζεμένα και συνεχή.


Με τρέλα!

Δεύτερη μέρα επίσκεψη στα τέμπη Νέστου, στο πάνω σημείο από το παρατηρητήριο που πολύ πρόσφατα πήγα με ένα παλιόφιλο. Τότε είχα διαπιστώσει ότι ο δρόμος κυκλώνει προς Κομνηνά. Την επόμενη φορά όμως.



Πανέμορφο το ηλιοβασίλεμα με την απόβροχη αχνάδα.

Αλλά πιο όμορφη η καλή παρέα.


Επιστροφή από Παρανέστια πατήματα.

Κάπως έτσι, η κρεμαγιέρα του αμαξιού που ψιλοκαταρρέει χρήζει αλλαγής. Ήταν ένα παλιό θεματάκι που είχε κοντά στο σημείο ισορροπίας του τιμονιού από την αρχή που ήρθε το αμάξι στα χέρια μου. Ένα «ελάττωμα» στο σπείρωμα μπορώ να το περιγράψω, ένα «δόντι» που με τη χρήση μεγάλωνε δημιουργώντας ένα κενό στην κατεύθυνση. Τους κρύους μήνες ήταν αντιληπτό, τώρα η κατάσταση χειροτέρευε. Η αντικατάσταση ήταν μια ανακατασκευασμένη από τη Γερμανία (350 vs 900) (να είναι καλά η Bandel Automobiltechnik). Το σπείρωμά της, όμως, αντιστοιχούσε σε κάτι ανάμεσα της κρεμαγιέρας του S και του ST. Λιγότερο απότομη (το ST είχε 2.1 στροφές απ’ άκρη σε άκρη, αλλά το τελευταίο «μισό» της στροφής ήταν ελεεινό τόσο που σε κίνηση εντός πόλης, έπρεπε να κάνεις μανούβρα με όπισθεν για να περάσεις μια ορθή γωνία 90 μοιρών), αλλά στο συνολικό δια ταύτα πιο πολύ του γούστου μου.

Η «επέμβαση» έγινε, ω του θαύματος, κάπου μακρυά για αλλαγή. Αγρίνιο, όπου στην τοπική Ford δούλευε φίλος (έτσι τον λένε και στο επώνυμο, Διονύση χαίρε και ευχαριστώ για τη φιλοξενία εκείνες τις μέρες στο πατρικό) και μου «κόστισε» τα λιγότερα εργατικά. Στο ταξίδι που περιείχε και στάση από Γιάννενα, επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα ερείπια της Λαμπανίτσας στη Θεσπρωτία, στο δρόμο προς Αγρίνιο το γεφύρι της Πλάκας και το ανυπέρβλητο χάσιμο στα χωριά Άρτας / Αράχθου.

Κλασσικοί Τιραντοδρόμοι.

Εδώ σε όχι για τα γούστα του χωματόδρομο από το χωριό Κεντρικό προς τη Πτέρη. «Μήπως το επόμενο να είναι λίγο πιο ψηλό» έλεγε ανέκαθεν ο φίλτατος Ιάκωβος. Σα να ήξερε κάτι.


Στα ερείπια του μισουβουλιαγμένου Φάγκου, ένας παλιός οικισμός που τον τρώει η στάθμη του Άραχθου.


Άρτα και έπειτα προς τα όρη Βάλτου με τελευταίο στροφιλίκι της μαμάς κρεμαγιέρας, στο κομμάτι Έμπεσσο (θυμάται κανείς την ειδική από το Colin McRae Rally 1 ? ), Σταθά προς Ψηλά Αλώνια. Κάπου εδώ άρχισα να πειραματίζομαι με βιντεοσκοπήσεις κάποιων στροφάτων διαδρομών. Με την slr, τρίποδο ανοιγμένο να "κομπλάρει" στο πίσω μέρος της καμπίνας.


Να και το βίντεο της ανάβασης. Υ.Γ. Α πα πα, βλέπω τη μονάδα cd που δεν έπαιζε mp3 και συγχύζομαι... Πόσα CD audio να έχω κάψει ο καψερός...



Τη μέρα που η κρεμαγιέρα άλλαζε, επίσκεψη στο Αιτωλικό, στις εκβολές Αχελώου. Επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο στον αμφιθέατρο Οινιάδων.


και λίγο πιο κάτω στους «Νεώσοικους» (από το Ναυς και Οίκος). Εκεί όπου αποθηκευόταν τα πλοία προς φύλαξη / επισκευή. Ο χώρος πλημμυριζόταν, εξ ου και το κεκλιμένο του χώρου τα πλοία έδραζαν στους ειδικούς μαρμάρινους στύλους, έπειτα αποστραγγιζόταν και ήταν προσβάσιμα.


Ένα μοναδικό σημείο σε όλη την Ελλάδα. Εδώ οι πρόσφατες αλλιευτικές βάρκες (μέθοδος Σταφνοκάρι).


στον οικισμό των ψαράδων, στη Διώνη. Τα σπίτια, μερικά εντελώς πλωτά, άλλα σε πλατφόρμες, γνωστά ως πελλάδες.


Ακολουθεί μπάνιο στα απίστευτα καθαρά νερά με φόντο τη Κεφαλλονιά. Περνώντας από την γέφυρα μεταξύ των «ξερών», βάθους μόνο μερικών εκατοστών.



Παρέα έκτακτα με Χρήστο άλλη μια φορά, αλλά όχι τον «κλασσικό». Απόγευμα καφέ Μεσολόγγι, 2ο μπάνιο στο Λούρο και ηλιοβασίλεμα στην Τουρλίδα. Δεν έχω πάει Σαντορίνη για το πολυδιαφημισμένο ηλιοβασίλεμα, αλλά πιστεύω ότι το ηλιοβασίλεμα εκεί με έντονα τα στοιχεία της ελληνικής θάλασσας και το μόχθο του ψαρά δίνει μια ξεχωριστή αξεπέραστη νότα. Μου έχει χαραχτεί στη μνήμη.


Η επιστροφή προς Γιάννενα έγινε, με τη νέα κρεμαγιέρα και μια από τις πιο όμορφες, ίσως την ομορφότερη διαδρομή που έχω κάνει «εκείνη τη μέρα». Με την έννοια του ότι τη διασκέδασα όσο δε πήγαινε πετυχαίνοντας ιδανικές συνθήκες καιρού, διάθεσης, καλοπέρασης των προηγούμενων ημερών. Πολλές βόλτες αρχίζουν με αίσιες παραμέτρους, αλλά δύσκολα όλα να σου πάνε όπως τα θες. Εκείνη τη μέρα πήγανε. Όλα.

Η διαδρομή παραθαλάσσια, με ελάχιστη κίνηση με ένα απίστευτο ντέρμπυ Γαλάζιου. Των Ιονίων νερών vs του καθαρού ουρανού χωρίς υποψία καταχνιάς, κάτι σπάνιο για καλοκαιρινή μέρα. Αγρίνιο, ξερολιθιά από Ρίγανη, στροφές χάος, αλλά όταν βγήκα στο πανέμορφο Αστακός – Μύτικα – Πάλαιρο, μια μαγεία.

Κόλπος Αστακού

Προχωρώντας δίπλα στη θάλασσα…

… όνομα και πράγμα το δίπλα.

Και στάση για την πρέπουσα σύντομη βουτιά.

Συνεχίζοντας προς Γιάννενα, εύρετρα μιας άλλης εποχής. Την έχω ακόμα!

Σύντομη βουτιά και ανέβασμα από το χωριό (ερείπια) Παλιάς Πλαγιάς. Λευκάδα just, και επιστροφή Γιάννενα.



Το υπόλοιπο του καλοκαιριού το πρόγραμμα έχει αρραβώνα με τη Νατάσα. Το ταξιδάκι, μικρό λόγω budget, ένα διήμερο στη Λευκάδα.



ένα πέρασμα από το χωριό μας και αρκετή Χαλκιδική (με τρελό highlight την F40 και την Testarossa εκείνο το απόγευμα). Θάλασσα και βουνό. Με το Daihatsu της καλής μου, έτσι για αλλαγή.



Για να ζηλεύετε, είχα και την τύχη κατακαλόκαιρο 15αύγουστο να ανοίξω το καπώ πίσω. Και καλά kevlar, μια χαρά ασήκωτο είναι. Μέχρι να στερεώσει ο τύπος την βέργα 3 κομματιών, ήταν σαν να καθόμουνα μπροστά στην πυρωστιά. Ίδρωνα και ανατρίχιαζα μαζί. Δε μπόρεσα να "τσιμπήσω" την πολυπόθητη solo φωτογράφιση.

Κάπου εδώ μπορώ να χρονολογήσω και δύο πράματα. Την ενασχόλησή μου με τις πεταλούδες (φωτογράφιση κυρίως, καταγραφή έπειτα) και τα φυσιολατρικά. Εκείνο τον Ιούλιο καταφέρνουμε ανάβαση στην κορυφή του Σμόλικα, σχεδόν η ίδια παρέα με τα παιδιά που μας γνώρισα, αλλά και πολύ πιο οργανωμένοι / εξοπλισμένοι.





Φώτη ευχαριστούμε για το "συμμετρικό" κλικ.

Το καλοκαίρι περνάει, κάπως έτσι, με τα ανεργειακά να μας έχουν καταβάλει. Μπορεί να σας φαίνεται «too much» όλα αυτά τα χιλιόμετρα όντας άνεργος, αλλά ήταν σαφής επιλογή μου να κόβω από κάπου αλλού και να τα αφιερώνω σε ό,τι γουστάρω. Η συγκατοίκηση όμως, επιφέρει και αρκετά έξοδα στο σπίτι που πρέπει να πάρει μια καλύτερη πιο λειτουργική μορφή. Οι βόλτες περιορίζονται αισθητά καμία σχέση με τον υπερβατικό ρυθμό των προηγουμένων εποχών.

Ένα άλλο που «συντελείται» χρονικά αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι η ενασχόλησή μου με τα κοινά του φόρουμ των 4T, καθώς το κλαμπ των fiestaίων αρχίζει και αποδομείται (σ.σ. κυρίως όσον αφορά τις συναντήσεις των μελών Β. Ελλάδας που είχαμε δυνατή παρέα και καφέδες / meetings - συνεχίζει όμως δυναμικότατα το fiestamaniacs). Κάποιες προσωπικότητες μου τραβάνε το ενδιαφέρον. Χωρίς καμμία συγκεκριμένη αρχή και τέλος…
…Τα ψυχεδελικά κείμενα του blinkys,
…εκείνη η υπογραφή του Sinanai «στις K των Π.Ε.Ο.» και οι προτάσεις του για διαδρομές ξεχασμένες συνοδευόμενες από αποτυπώσεις παλιών κτισμάτων,
…οι φωτό απόδρασης του Κωνσταντίνου και τα σχέδια των φουτουριστικών του αμαξιών,
… Βαθιά ανάσα …
…οι πασοκικές παρεμβάσεις του Ορέστη με τη λατρεία του στα ρενώ,
…οι επαγγελματικές κατευθύνσεις του Bibendum,
…η καλτοσύνη του Blackpug στα δρώμενα του κόσμου και η ρετρομανία σε βαθμό νεκροφιλίας του Vespas,
…οι αγωνιστικές αναφορές στο αρχικό turn in του στρίβειν από τον Billopoulos με φέρνουν σε επαφή μαζί τους με άπειρες ώρες καΐλας στο minichat. Επαφές πρώτα internetiκά και έπειτα και εκ του σύνεγγυς. Για την πρώτη επαφή είχε ακόμα δρόμο! Και πολλά ακόμα μέλη που δεν αναφέρω.

Αρχές του φθινοπώρου, γύρισμα από Γιάννενα , 171.000 χλμ ο τιράντας. Σε ένα γύρισμα από Γιάννενα, [b][url=https://www.flickr.com/photos/99471577@N02/49745610262/in/album-72157660359469708/]χάρτης εδώ[/url][/b] καταγραφή χωριών δήμου Εγνατίας. Δροσοχώρι, Κράψη, Γότιστα, μετά Ανατολικό Ζαγόρι. Καστανώνας, Ελατοχώρι, Βωβούσα – Περιβόλι. Λίγο Εγνατία οδός, και μετά στο καπάκι Νότια Γρεβενά (κάπου εδώ έξω από Πυλωροί προς Ιτέα είναι τραβηγμένη η αγαπημένη μου Τιραντοδρομίσια φώτο, το avatar μου καιρό σε διάφορα internetικά στέκια).


Έπειτα προς Κοζάνη (Αιανή – Λιβαδερό), Δεσκάτη Γρεβενών ξανά, Καλαμπάκα, Τρίκαλα Καρδίτσα και χάσιμο στα πεδινά χωριά Λάρισας, όπου ακολουθώ την κίνηση και καταλήγω σε κονβόι 25 αμαξιών που πηγαίναν σε ένα γάμο…


Έκτακτο (άλλο που δε θέλαμε) ταξίδι προς Πάδες, με επίβλεψη εργασιών αυλής! Πρώτη μετά την επικίνδυνη φωτιά του 2011 που λίγο ήθελε να κάψει μεγάλη έκταση.




Φωτο-δουλειές της νύχτας…


Και της μέρας.

Με φόντο την υπέροχη Τύμφη, στο πρωινό φως.



Βόλτα στην Ξάνθη, με μικρή εκδρομή προς το δάσος Ελατιάς που ακόμα και ως σήμερα μας «στοιχειώνει» η αναλυτική του καταγραφή…



Μέσα Οκτώβρη μας βρίσκει σε ταξιδάκι καταγραφής Καρδίτσας προς Άρτα (άνευ Τιράντα) και πέρασμα από το χωριό ξανά στο πρώτο φουλ φθινοπωρινό τοπίο. Λατρεία!


Τη φθινοπωρινή μαγεία τη συνεχίσαμε σε αρκετές βόλτες στο Χολομώντα όπου γράφτηκαν πάμπολλα υπέροχα χρωματικά του μπλε-άσπρου στο μελαγχολικό κίτρινο-πορτοκαλί των φύλλων.

Χολομωντίστιο RGB

Σηκώνοντας φύλλα...





Τα άτιμα γλιστράνε… (ιδίως αν δεν έχεις λάστιχο…)


Και εδώ κύριος συνεπιβάτης ο Χρήστος, του οποίου η παρέα στα δύσκολα των καιρών, καταλύτης.
Η μόνη αξιοσημείωτη μεγάλη βόλτα, μια 700άρα ημερήσια με το Χρήστο. Καταγραφή Χαλικιού – Ανηλίου. Όχι θα την αφήναμε, στην καλύτερή της εποχή. Τι ανατριχίλα αυτός ο δρόμος...




Και offroading μάλιστα. Για τα δεδομένα του αμαξιού. Χαλίκι – Μπάρος – Ματσούκι, πριν στρωθεί (καλοκαίρι 2012 έγινε αυτό) το πρώτο μέρος.


Το τρελό δίδυμο. Γνωστό ενδυματικό setup μου. Χρήστο ευχαριστώ για όλα!


Υλοποιώντας τις καταγραφές. Αγαπημένο κλικ

Κατηφορίζοντας προς Ματσούκι

Στη συνέχεια, πέρασμα από μονή Κηπίνας, Πράμαντα, και τον Άρτας – Τρικάλων. Χωρίς καταγραφή αυτό, το είχαμε στο πλάνο για το πήγαινε Γιάννενα με τη γυναίκα.

Λευτεριά στις σήραγγες. +αυτή η μαγεία της ηχο-αντανάκλασης… Λίγο πριν και αυτές δεχτούν συστήματας παρακολούθησης κυκλοφορίας κτλ.



Τρίκαλα και γνωριμία με τον Κωνσταντίνο, σε ένα γρήγορο «εποικοδομητικό» καφέ στα Τρίκαλα.


Τα φύλλα πέφτουν, δουλειά δε βρίσκεται, μαραζώνουμε πού και πού.


Αλλά πάντοντε σε απόλυτη σύμπνοια. "Together we drive on..."


Στον ανεργειακό μου εγκλεισμό, κάνω ένα «καλό» στον Έλληνα ταξιδιώτη / περιηγητή / χασομέρη του internet και ανακαλύπτω τι εστί Panoramio. Και αρχίζω τον αγώνα δρόμου να ανεβάζω φωτό, γεωτοποθετημένες. Που ακόμα και τώρα παίρνω σχόλια ότι έχω σταμπάρει τα χωριά σας. Ως το τέλος του το 2017 ήμουν πρώτος με διαφορά σε κάλυψη Ελληνικού εδάφους με περίπου 36.000 φωτό ίσως και παραπάνω.

Στο δρόμο για Γιάννενα, καταγραφή με τη γυναίκα του κομματιού Τρικάλων Άρτας. Συνάντηση με τον Κων/νο και μπάσιμο στη μαγευτική ε.ο.{30}. Γεφύρι μετά την Πύλη που σε «βάζει στα όμορφα».


Κλικ στο φράγμα Μεσοχώρας.


… και επιστροφή από τον αγαπημένο Μετσόβου προς Μηλιά.

Μέσα Δεκέμβρη και κάπου εκεί χτυπάει το τηλέφωνο από μια εταιρεία φωτοβολταϊκών. Κάτι παίζει να μας «χαλάσει» τα πλάνα για τα Χριστούγεννα και μια χειμερινή επίσκεψη στο χωριό.
Αισιοδοξώντας… οργανώνουμε βόλτα με το Χρήστο. Στα χωριά των Γρεβενών από το νότο στα όρια με Τρίκαλα ως το Βορρά στα όρια με Βόιο Κοζάνης. Οδηγικής φύσης στα νότια του νομού. Λατρεμένο μπάσιμο από Αιανή Κοζάνης προς τα ποντοχώρια του Βέντζιου. Χάρτες υπάρχουν στις περιγραφές των video.




Η συνέχεια, φωτογραφικής υφής. Βόρεια Γρεβενά, έξω από την Αμυγδαλιά, επικό ουράνιο τόξο.



Ανέβασμα από Ομαλή, Ανθούσσα, προς Αυγερινό, Δάφνη Πολυκάστανο, Λεύκη, Κλεισώρια και βροχερό μπάσιμο κοντά στα χωριά που δυστυχώς δοκιμάστηκαν στις αλλόκοτες μέρες μας από την πανδημία. Εδώ ο χάρτης της βόλτας. Ακριβώς έξω από τη Δαμασκηνιά.



Ανέβασμα βόρεια στο μαγικά χειμωνιάτικο με ομίχλη πέρασμα από Αγ. Ηλία, Σπήλιο προς Νόστιμο. Επικά σκηνικά.



Γυρισμός από Τσοτύλι, σύντομο κρεατικό ΑΑ ποιότητας. Το τσιγάρο του Χρήστου μας στερεί ένα εκτός αστικού ιστού ηλιοβασίλεμα, το πιο extreme απόκοσμο που έχουν δει τα μάτια μου. Θα το ήθελα με έναν τιράντα στο πλάνο. Πάντα "του τη λέω" για εκείνο το τσιγάρο.


Τα χαρμόσυνα νέα έρχονται και ω του θαύματος βρίσκω δουλειά. Ως ηλεκτρολόγος μηχανικός σε μια νέα μεν, αλλά δυναμική εταιρεία στον κλάδο των φωτοβολταϊκών. Οι παροχές just ok, 5ήμερος, με ελεύθερα τα Σ.Κ. για αλώνισμα. Είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ γιατί ήταν κάτι του αντικειμένου που σπούδαζα, παρά το γεγονός ότι κάτι μέσα μου πίστευε ότι δε θα κρατήσει για πολύ.
Από μια όμορφη βόλτα στο Χολομώντα.


Χριστουγεννιάτικη αποδοχή πρόσκλησης στην ακριτική Ορεστιάδα, στον Χαράλαμπο με αυτό το αίσθημα του ότι έρχεται η πάνω βόλτα. Τόση αισιοδοξία, που και το βαρύ, μελαγχολικό, Δεκεμβριανό ύφος του Έβρου μας φαίνεται όμορφο.




Έξω από το Εβροθήραμα

Σε αυτό το σημείο, κάνω ένα κομβικό στοπ και πατώ ένα pause στη ροή της ιστορίας, καθώς το 2ο μέρος του… δευτέρου μέρους έχει να δώσει επίσης πολλή τρέλα.

Να σημειώσω ότι:
-όλο το συνοδευτικό υλικό φωτογραφιών - video είναι αποκλειστικά δικό μου και παρουσιάζεται πλην 2-3 εξαιρέσεων με σωστή χρονολογική σειρά.
-ό,τι φωτογραφία εμφανίζει φάτσες πλην δικής μου έχει πάρει την έγκριση
-έχετε να δείτε περισσότερα (ακόμα) στο δεύτερο μέρος, που δε θα αργήσει όσο αυτό...



Τι έχετε να δείτε στο επόμενο...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου