Μια συνήθεια που έγινε παράδοση. Το καλοκαιρινό solo ταξίδι μου στα διάσπαρτα μέρη της Ελλάδας. Συνεπής στο καθιερωμένο ραντεβού ακόμα μία χρονιά και φέτος και μάλιστα αποφασίζοντας δοκιμαστικά να έχω και συνοδηγό κατάφερα και ολοκλήρωσα την την κλασική καθιερωμένη βόλτα την οποία αποκαλώ πατριδογνωσία. Βάλτε ένα τσιπουράκι, κρασάκι, χυμό, smoothie, ό,τι πρεσβεύει το γούστο σας και απολαύστε.
Πατριδογνωσία 2018
Φέτος είχα στη διάθεσή μου τρεις ημέρες ολόκληρες, αλλά όχι συνεχόμενες. Τη μία ημέρα ενδιάμεσα έπρεπε να δουλέψω, συγκεκριμένα ένα Σαββατοκύριακο ελεύθερο και μία Τρίτη. Η βόλτα στα ενδότερα της ηπειρωτικής Ελλάδας δεν είχε τόσα πολλά νέα περάσματα, όσο "αναλυτικότερα" και πιο φυσιολατρικά.
Το αρχικό πλάνο ήταν ότι στο διήμερο θα είχα δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος ήταν αυτός των Αγράφων με τη διάσχιση της Νιάλας και ο δεύτερος ήταν αυτός πέριξ των Βαρδουσίων. Και εννοείται πάρα πολλοί φωτογραφικά ενδιάμεσοι σταθμοί, τους οποίους θα επισκεπτόμουν. Για την ημέρα της Τρίτης, το πλάνο αρχικά ήταν να επισκεφτώ το δάσος Φρακτού στα ορεινά Δράμας, αλλά, λίγο η δυσκολία επικοινωνίας με το Δασαρχείο το οποίο κλείνει την πρόσβαση στο δάσος αυτό τον καιρό (για την προστασία από το ενδεχόμενο φωτιάς) και λίγο ο κακός καιρός της συγκεκριμένης ημέρας μας οδήγησε στο να επισκεφτούμε την πιο "safe" επιλογή της περιοχής του Ασπροποτάμου και πιο συγκεκριμένα το χωριό Χαλίκι και τις γύρω περιοχές.
Ημέρα 0.
Παρασκευή μεσημέρι σκαστός από τη δουλειά, με τα μπαγκάζια έτοιμα από 2 μέρες πριν, ζητάω προαναχώρηση ένα δίωρο (thanks AndrewzzZz) αφήνω την οικογένεια στα Ιωάννινα από εκεί και πέρα παίρνω το συνοδηγό του διημέρου από το Πάπιγκο. Ο οποίος με είχε ρωτήσει αν μπορώ να έχω 2 τσάντες μαζί, του είπα ναι και μου είχε εκεί 2 βαλίτσες που λίγο πολύ γεμίζαν το πορτ μπαγκάζ σε σημείο σκασμού. Σχετικό fail γιατί μαζί με τα ταξιδιωτικά μπαγκάζια είχαμε ελάχιστο διαθέσιμο χώρο για "μανούβρες". Δεν υπήρχε και η μπαγκαζιέρα τότε.
Συνοδηγός ο Δημήτρης. Λάτρης της φύσης και των βουνών, συνοδοιπόρος σε πολλές βόλτες κοντά και κάποια ορειβατικά σε Τύμφη και Σμόλικα, αλλά όχι ιδιαίτερα ταξιδιάρης με την περιπετειώδη έννοια του πράγματος. Είχα απόφασίσει να του "δωρίσω" κάποιες διαφορετικές εικόνες που ως τότε δεν είχε δει. Ακόμα και ως και τώρα, παρά το ότι το διήμερο είχε τις γκρίνιες μας (ανδροπερίοδος), με ευγνωμονεί. Και γω χάρηκα για το όλο εγχείρημα.
Στα του δρόμου, όσο και να προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κάποιους ρυθμούς οδηγικά, λίγο οι φωτογραφικές στάσεις και λίγο το ψιλόβροχο το οποίου είχε πέσει έριξαν αρκετά τους ρυθμούς. Έτσι κ αλλιώς θα νυχτώναμε στο δρόμο, απλά προσπαθούσα για το νωρίτερο δυνατόν.
Το πλάνο ήτανε να μπούμε όσο πιο βαθιά γίνεται από τη λίμνη Πλαστήρα και συγκεκριμένα προς στις παρυφές των Αγράφων, έτσι ώστε το Σάββατο το πρωί να έχουμε ολόκληρη την ημέρα μπροστά μας για να κάνουμε το πρώτο δυνατό μέρος του ταξιδιού τη διάβαση της Νιάλας.
Η νύχτα μας έπιασε στο κομμάτι λίγο πριν το Καλαμπάκα Τρίκαλα και στο δρόμο προς Καρδίτσα ήμασταν σε φάση cult τσακίρ κεφιού με καμμένα τραγούδια της νύχτας (Μαργαρίτης Γονίδης κτλ), αλλά και ανεφοδιασμού, χρήσιμο και απαραίτητο εφόδιο το να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο όταν μπαίνεις σε βουνίσιες διαδρομές.
Μπαίνοντας Καρδίτσα τόσο αργά (κόντευε 23.30) δεν μπορέσαμε να βρούμε κανένα ανοιχτό πρατήριο βενζίνης, για καλή μας τύχη βρέθηκε ένα πρατήριο το οποίο ήτανε self-service και για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να βάλω καύσιμο εγώ ο ίδιος.
Συνεχίσαμε έπειτα προς το νότιο μέρος της λίμνης Πλαστήρα, προς Μούχα και Μεσενικόλα γενικότερα και από εκεί προς κατεύθυνση προς τα Βραγγιανά των Αγράφων (έχει και τα Μικρά Βραγκιανά Αργιθέας κοντά στα σύνορα με το νομό Άρτας· μη μπερδευτείτε σε καμιά αναζήτηση) σε ένα πρόσφατα άριστο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι δρόμου.
Το πλάνο ήταν αρχικά να διανυκτερεύσουμε σε μία εκκλησία (του Αγ. Νικόλαου) πάνω στον αυχένα της διαδρομής στα 1550μ ψηλά λίγο μετά από τον οικισμό Έλατος και λίγο πριν κατηφορίσει ο δρόμος για Μεγάλα Βραγγιανά. Το θέμα όμως ήταν, οτι απο τις πληροφορίες που είχα (ευχαριστώ Αλέξανδρε για τις φώτο και το briefing) δεν υπήρχε κάποιο μέρος ιδανικό να στήσουμε σκηνή. Και ήταν και σοφή επιλογή βλέποντας την επομενη μέρα οτι υπήρχε μαντρί σε πολύ κοντινή απόσταση.
Όταν φτάσαμε στο οικισμό του Έλατου, ο οποίος σηματοδοτεί και το μπάσιμο στο νομό Ευρυτανίας, βρήκαμε μία εκκλησία η οποία πρόσφατα είχε γιορτάσει τον Δεκαπενταύγουστο και ήταν σχετικά καθαρή στον διπλανό προαύλιο χώρο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο ακριβώς δίπλα και στήσαμε τη σκηνή. Σύμμαχός μας σε όλο το εγχείρημα η φεγγαράδα. Βρύση δίπλα, καθαρός αέρας, κομπλέ.
01.00 η ώρα και παρά την κούραση καταφέραμε να κλείσουμε τα μάτια μας σε δροσερό περιβάλλον γύρω στους 16 βαθμούς Κελσίου χωρίς αέρα ή υγρασία. Αίσιο. Το ξύπνημα στις 6:00 μας βρήκε να μαζεύουμε τη σκηνή με συνοπτικές διαδικασίες και να διαπιστώνουμε ότι η γειτονιά είχε κάποια σπίτια τα οποία ουσιαστικά απάρτιζαν έναν κτηνοτροφικό οικισμό.
Ημέρα 1η
1ο μέρος - Διάσχιση Νιάλας.
Αφού βεβαιωθήκαμε ότι δεν αφήσαμε τίποτα πίσω μας χρήσιμο ή μη, ανηφορίσαμε σε μία συννεφιασμένη πρωινή ημέρα στον αυχένα λίγο πριν τα Βραγγιανά. Τα πρώτα θεάματα της ημέρας μας άφηναν ήδη τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ο δρόμος που ανεβαίνει προς Βραγγιανά
Ο Καταρραχιάς, υψώνεται λίγο κάτω από τα 2000m ύψος
Αυτή η μαγεία που έχουνε τα Άγραφα με τις κορυφές τις διάσπαρτες στη μέση του πουθενά και χωρίς βλάστηση, δίνει ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο τόνο.
Βίντεο καταγραφής διαδρομής:
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την πορεία μας από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου η οποία φιλοξενούσε ένα πανό ενάντια στην ανέγερση ανεμογεννητριών στην περιοχή. Είναι ένα θέμα το οποίο "έπαιζε δυνατά" αυτό το διάστημα και κατά εναντίωση του γράφοντος, υλοποιήθηκε. Περνώντας από μία στάνη και ξυπνώντας τα δεκάδες ανυποψίαστα αμνοερίφια που είχανε απλωθεί (03:20 στο βίντεο) πάνω στο δρόμο αρχίσαμε την πορεία μας με φόντο τις αμέτρητες βουνοκορφές και τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα στο βάθος του Θεσσαλικού κάμπου (14:25 στο βίντεο)
Αυγή στο Θεσσαλικό κάμπο
Η κατάσταση του δρόμου, παρά τις χαμηλές ταχύτητες, δεν με ανησυχούσε καθόλου, γιατί ήξερα ότι την περιοχή χρονικά ο δρόμος καθαρίζεται και, κυριότερα, πατιέται για τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο σημείο το οποίο μας προβλημάτισε υπερβολικά. Με την θερμοκρασία να βρίσκεται σε ένα αλλοτινό επίπεδο στους 12 βαθμούς Κελσίου τέλη Αυγούστου, τον αέρα σε σημεία να δίνει το παρών περάσματα τα οποία ήτανε κοντά στην κορυφογραμμή...
...και τον πρωινό ήλιο να μας χτυπάει γλυκά σου το contrast των συναισθημάτων ήταν ιδιαίτερα δυνατό και ασυνήθιστο. Ακόμα περισσότερο όταν είχες να κάνεις με τοπία σαν αυτά που δεν χορταίνω να φωτογραφίζω.
Το Σβόνι ξεμυτίζει αγέρωχο.
Ο αυχένας της Νιάλας είναι μία ιδιαίτερη χωμάτινη διαδρομή η οποία ουσιαστικά είναι προσβάσιμη μόνο με ψηλό όχημα, κατά προτίμηση τετρακίνητο και δεν υφίσταται καν τους μήνες στους οποίους υπάρχει χιονόπτωση. Δεν υπάρχει καμία συντήρηση / καθάρισμα στο δρόμο τους χειμερινούς αλλά και εαρινούς μήνες. Κάθε στροφή είναι και μια αποκάλυψη στο νέο οπτικό ανάγλυφο των βουνών (π.χ. 18:10) το οποίο, τουλάχιστον την 1η φορά είναι μια εμπειρία ζωής.
Η χάραξη του δρόμου
Στην πορεία αυτή σε πολλά σημεία μπορείς να βγεις, να περπατήσεις λίγο κ να δεις τις κορυφές των Δυτικών Αγράφων απέναντι. Προχωρώντας στη διαδρομή με την κτηνοτροφία να είναι εμφανής με διάσπαρτες αγελάδες, φτάσαμε στο μνημείο της Νιαλας. Ιστορικό σημείο στο οποίο με μία σχετική αναζήτηση μπορείτε τα δεινά της φρίκης των πολέμων της χώρας μας.
Στο συγκεκριμένο σημείο...
Ο Δημήτρης λαμβάνει θέση φωτογράφισης.
Και προχωρώντας με θέα τους ιστούς ανεμομέτρησης...
Η διάβαση φτάνει το υψόμετρο των 1870 μέτρων και στο τελευταίο της μέρος ουσιαστικά βρίσκει το χωματόδρομο ο οποίος ενώνει το χωριό των Αγράφων με τα Πετράλωνα Καρδίτσας στο ύψος του οικισμού Καμάρια. Στο συγκεκριμένο οικισμό οι αγροτικές εργασίες κτηνοτροφικές εργασίες είναι ενεργές αρκετούς μήνες του χρόνου.
Τα Καμάρια στο βάθος κάτω με την πανταχού παρούσα κτηνοτροφία.
Σε αυτόν, λοιπόν τον χωματόδρομο ο οποίος είναι 3Α πλέον κατεβήκαμε με προορισμό το χωριό των Αγράφων.
Εδώ στον κεντρικότερο άξονα, στο σημείο που ξεκινά (τελειώνει όπως το κάναμε εμείς) η πορεία προς τη Νιάλα.
Λίγο πριν μπούμε στο χωριό και, δυστυχώς, μη προλαβαίνοντας να πιάσω την κάμερα είδαμε μία αλεπού η οποία "έκανε παρέα" με ένα κοπάδι πρόβατα η συνύπαρξή τους ήταν περίεργα φιλική. Σαν να είχανε πιάσει κουβέντα Σάββατο πρωί στη μέση του δρόμου.
Κατηφορίζοντας προς Άγραφα
Κατέβασμα στα Άγραφα το λοιπόν, στάση στο άγαλμα του Κατσαντώνη ο οποίος ξανά μας έδειχνε την πορεία στην οποία πρέπει να συνεχίσουμε, νότια προς τα κατάφυτα ασφαλτοστρωμένο περάσματα του νομού Ευρυτανίας που τόσο υπερλατρεύω. Σπαστό φραπεδάκι με κρύο νερό της νύχτας, για τη συνέχεια και δεύτερη στάση στο γεφύρι το οποίο είναι κάτω από το χωριό, το οποίο και πλέον είναι σωστά προσβάσιμο (το '13 έπρεπε να κάνεις λίγο διάβαση πάνω σε ξύλινη ετοιμόρροπη πλατφόρμα για να το ανέβεις).
Και μπάσιμο στον βασικό άξονα χωματόδρομο ο οποίος συνδέει τα χωριά των Αγράφων. Αυτόν οποίος περνάει δίπλα από τον ποταμό Αγραφιώτη με τα πολλά "καρέλια" (πλωτά περάσματα πάνω σε συρματόσχοινα) ή "περαταριές". Εμείς συνεχίσαμε την κατηφορική μας πορεία με συνοπτικές διαδικασίες στα χωριά πάνω από τη λίμνη Κρεμαστών. Στάση με θέα τη γέφυρα της Επισκοπής και μπάσιμο στην καρδιά του Ευρυτανικού νομού.
Πέριξ Καρπενησίου
Στάση κάτω από τη γέφυρα για την καθιερωμένη κλασική φωτογραφία
και συνέχεια σε έναν παραποτάμιο δρόμο που καταλήγει στη Λίμνη των Κρεμαστών.
Πέρασμα από όμορφα χωριουδάκια, ο δρόμος σε ένα σημείο διασχίζει την κοίτη ενός χειμάρρου και αρχίζει την ανηφόρα από τα 300 σχεδόν μέτρα υψόμετρο περνάει το χωριό των Βελωτών και του Ασπροπύργου και συνεχίζει σε υψόμετρο μέχρι περίπου τα 1.100 μέτρα με γρήγορη συνεχή ανάβαση.
Με τον Ασπρόπυργο Ευρυτανίας στο πλάνο, και όχι μόνο
Στο βάθος, στο μέσο του ορίζοντα το Νεραϊδοβούνι και ο Κούτ'πας του Παναιτωλικού
Εδώ το τοπίο γίνεται αμιγώς Ευρυτανικό με
-απίστευτες δασοκάλυψεις ελάτων {(τριγωνάκια παντού" (το σχήμα που κάνουν οι κορυφές των ελάτων)}
-κοφτερές ορθοπλαγιές βουνών και
-άριστος ασφαλτοστρωμένους επαρχιακούς δρόμους των οποίων ο συνδυασμός δεν απαντάται σχεδόν σε κανένα νομό της Ελλάδας.
Με θέα την Χελιδόνα από τη Νότια πλευρά. Σε πρώτο φόντο το "Τρύπιο Β'νί"
Λατρεία...
Το συγκεκριμένο κομμάτι δρόμου καταλήγει λίγο βορειότερα από τον Προυσσό τον οποίο αγνοήσαμε επιδεικτικά. Η πορεία μας συνεχίστηκε προς το Καρπενήσι, από τα τουριστικά γραφικά χωριουδάκια όπως το Μεγάλο Χωριό, το Μικρό χωριό, το Βουτυρο κτλ. Στροφή δεξιά για τη διαδρομή προς Κλαυσί Μουζίλο Ανιάδα και Σύγγρελο. Χωριουδάκια με καθαρό αέρα, φίνες διαδρομές και όμορφη θέα. (Μπας κ ανέφερα το χωριό κανενός; )
Με την Καλιακούδα να δεσπόζει στο κέντρο, δεξια στο βάθος τη Χελιδόνα και αριστερά στο πολύ βάθος το συγκρότημα Άννινος - Πλατάνι - Κουκουρέχι του ανατολικού Παναιτωλικού
Ακόμα περισσότερες στροφές στροφές, ακόμα περισσότερο ατελείωτο πράσινο. Με τη συννεφιά να μας βοηθάει στο να μην καούμε ταξιδεύοντας, γίνονται οι πρώτες στάσεις για να φάμε και κάτι και ευκαιρία για βιντεοσκόπηση συστολής / διαστολής των ήχων της μπαριέρες, [b]χαρακτηριστικά[/b] αγχολυτικό soundtrack οδηγικών διαλειμμάτων μου στη μέση του πουθενά.
Έχοντας κάνει και αυτό το κομμάτι δρόμου το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ, καταλήγουμε στο δρόμο της αγαπημένης μου διαδρομή από ορεινή Ναυπακτία προς Καρπενήσι, λίγο πάνω από το Κρικελλο. Ο δρόμος ανηφορίζει από τα 1.300 μέτρα μέχρι τα περίπου 1.550. Βλέποντας ότι έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας μπαίνουμε σε οποιοδήποτε χωματόδρομο βρούμε. Εδώ το δασικό δίκτυο είναι πραγματικά ατελείωτο και έχοντας εφόδιο με τους χάρτες της Ανάβασης, μπορούμε να κλέψουμε κάποια μέτρα ασφάλτου για λίγο περισσότερη φύση.
Λίγο off-roading στο αχανές δίκτυο δασικών δρόμων εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου
/\ /\ /\ /\ Τριγωνάκια παντού... /\ /\ /\ /\
Η διαδρομή καταλήγει στο γνωστό κομβικό σημείο όπου είτε Συνεχίζεις για Φουρνά / Καρδίτσα, είτε επιλέγεις αριστερά-δεξιά την Εθνική Ε952 Λαμίας - Καρπενησίου. Το μεσημέρι έχει ήδη έρθει και τα υψόμετρα πέφτουν. Από εκεί που ήμασταν γύρω στους 17 18 βαθμούς κατεβαίνουμε στη Λαμία των 34 με μπόλικη συννεφιά.
Εδώ το μόνο "νέο" είναι ουσιαστικά η παράκαμψη της Μακρακώμης, η οποία έχει δοθεί εδώ και κάμποσο καιρό.
Εδώ το μόνο "νέο" είναι ουσιαστικά η παράκαμψη της Μακρακώμης, η οποία έχει δοθεί εδώ και κάμποσο καιρό.
Προς Ρούμελη
Ανεφοδιασμός τόσο σε φαγητό για τους ταξιδιώτες, όσο και σε πετρέλαιο για το αυτοκίνητο. Αναχώρηση από τη Λαμία από την παλιά εθνική του δρόμου, τον παλιό Μπράλο, με απώτερο σκοπό την άφιξή μας στο Νομό Φωκίδας και τα Βαρδούσια όπου θα διανυκτερεύαμε. Ο καιρός παίζει σε κάτι μεταξύ συννεφοκαμμα, βροχή και ήλιο. Παρ' όλα αυτά, όταν πλησιάζουμε τα χωριά της Παύλιανης και κατηφορίζοντας προς Στρόμη βλέπουμε ότι η οροσειρά που θέλουμε να μας φιλοξενήσει είναι αρκετά νεφοσκεπής δίνοντας εξαιρετικά κάδρα μεν, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τη διαμονή δε...
Τα Βαρδούσια μαζεύουν
Πέρασμα από το χωριό του Αθανασίου Διάκου το οποίο είχα επισκεφτεί πριν από 2-3 χρόνια και μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, μπάσιμο για λίγο στον ε-πι-κά ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς Καστριώτισσα. Αυτή τη φορά πάλι μας προλαβαίνουν οι χωματόδρομοι. Εκεί που ο τιράντας θα γελούσε μοιράζοντας γωνίες και ισορροπίες, ο Totoro θέλει πέτρα, χώμα και ανηφόρι. ΒΟΥΡ!
Έξοδος στο σημείο το οποίο αναγράφεται στροφή προς τα ορειβατικά καταφύγια και ανάβαση στον (πλέον) πολύ καλής ποιότητας χωματόδρομο μέχρι την εκκλησία του Προφήτη Ηλία.
Εδώ η θέα προς τον Αθ. Διάκο να τον φωτίζει ο ήλιος και τη Γκιώνα να κρύβεται. Από την εκκλησία Πρ. Ηλία.
Αρχικά οι σκέψεις ήταν να διανυκτερεύσουμε κάπου εκεί, αλλά έχοντας φτάσει αρκετά νωρίς είπαμε να ανέβουμε μέχρι τέρμα πάνω, όσο φτάνει, και πάει ο δρόμος να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες.
Ανηφορίζοντας και με την αβεβαιότητα για το που θα μείνουμε, φτάνουμε στο πρώτο καταφύγιο αυτό του Ε.Ο.Σ. Άμφισσας στο οποίο βλέπουμε 2-3 αυτοκίνητα πιάνουμε μία κουβέντα με τα παιδιά που μολις κατεβήκαν από το βουνό και τον ιδιοκτήτη του τον κύριο Κώστα, ο οποίος μας συνέστησε να μείνουμε εκεί. Ο ουρανός έκλεινε από πάνω. Αν σε πιάσει σε τέτοιο υψόμετρο βροχή, τα πράγματα γίνονται ακραία. Κάτι κάτω από τα 1900m ψηλά.
Συνυπολογίζοντας την κούραση του να ξανακατέβουμε στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία και την κεφάτη παρέα, αποφασίσαμε να μείνουμε στο καταφύγιο. Το καταφύγιο είναι άριστα οργανωμένο. Διόροφο, κοιμίζει ως 80άτομα και παρέχει εφαλτήριο για την ανάβαση που ετοιμαζόμασταν αύριο (ποδαράτη πλέον).
Ο Κυρ Κώστας που τρέχει τον ξενώνα, άψογος στα όλα του! Τον ευχαριστούμε θερμά!
Δοκιμάσαμε από το εξαιρετικό πεπαλαιωμένο τσίπουρο του κύριου Κώστα, ζεσταθήκαμε ανάβοντας το τζάκι (25 Αυγούστου) και βγήκαμε μετά από καμιά ώρα έξω και μείναμε άφωνοι όταν είδαμε ότι τελικά τα σύννεφα όλα άρχισαν να αποχωρούν...
...δίνοντας τη θέση τους στη νύχτα και στις σιλουέτες των κορυφών. Το φεγγάρι βγήκε κ αυτό, δίνοντας τη δική του απόχρωση πάνω στις απέναντι κορυφές και μετά από κάποια φωτογραφικά κλικ κλείσαμε την πρώτη μέρα με ύπνο στα 1920 μέτρα υψόμετρο με το τζάκι κάτω αναμμένο και με 11-12 βαθμούς έξω.
Αλλαγές σκηνικού του καιρού
Το φεγγάρι ετοιμάζεται να βγει
Ημέρα 2η
Ανάβαση Βαρδουσίων
Το ξεκίνημα της δεύτερης μέρας μας βρήκε το πρωί να θέλουμε να ικανοποιήσουμε τα ορειβατικά μας γούστα. Ανηφορίζουμε ως το πάνω καταφύγιο απλά και μόνο για να αφήσουμε το αυτοκίνητο και από εκεί τραβάτε ποδαράκια μου την ανηφόρα. Μπατόν, σακίδια, ανάσες και βουρ. Ο συνοδοιπόρος το προσπάθησε αρκετά, αλλά το μη συνεργάσιμο στομάχι του δεν τον επέτρεψε να ακολουθήσει και με άφησε μόνο μου να πιάσω κορυφή.
Ορθοπλαγιάς το ανάγνωσμα (σε κανα 40λεπτο το smartwatch έδωσε 111 ορόφους ανάβαση :lol: ) στην αρχή, μετά πιο ήπια σταθερή ανάβαση, κρατούσα και ένα ρυθμό, δεν το παραέκανα, έτσι ώστε να μπορώ να πάρω τα πόδια μου αργότερα για το υπόλοιπο της διαδρομής. Ανεβαίνοντας ακόμα πιο ψηλά η θεά ήταν εξαιρετική μέχρι και την κορυφή των 2.495 μέτρα, τον Κόρακα.
Ο καιρός έκανε τα δικά του τερτίπια με τις ομιχλώσεις και τα σύννεφα να κρύβουν κ να φανερώνουν τη θέα και δεν με άφησαν να αγναντέψω τη θέα, παρόλα αυτά η εμπειρία ήταν μοναδική και ανταποδωτική, όπως ακριβώς το βιώνουν όλοι οι ορειβάτες, περιηγητές και φυσιολάτρες. Πάντα ψηλά!
Η θέα από τον Κόρακα
Ως την επόμενη!
Κατέβασμα προς τη βάση (το αυτοκίνητο) και έχοντας πάρει την πληροφορία από τους ντόπιους ότι ο δρόμος για την Αρτοτίνα είναι πρόσφατα καθαρισμένος κόψαμε από τα καταφύγια δυτικά και αντί να κατέβουμε Αθ. Διάκο, λίμνη Μόρνου, Κροκύλειο και πάνω, περάσαμε σε μία πανυπέροχη διαδρομή, η οποία ουσιαστικά περνάει από τις κορυφές των δυτικών Βαρδουσίων, που όλο το βράδυ είχαμε απέναντί μας.
Με το χαμόγελο ως τα αυτιά, αλλά και την προσμονή της συνέχειας.
Καταφύγια προς Αρτοτίνα
Σε αυτές τις βουνοπλαγιές η κτηνοτροφία σε αυτά τα υψόμετρα αυτήν την εποχή βρίσκεται στο φόρτε της, καθώς όλοι οι βοσκοί επιλέγουν τα μεγαλύτερα υψόμετρα για τα κοπάδια τους, κάτι το οποίο είθισται. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι διάλογοι μας με τους βοσκούς / περαστικούς ήταν σε αυτή στα καθαρά άπταιστα βαρύφωνα ελληνικά. Ρούμελη!
Όσον αφορά καθαρά το κομμάτι της διαδρομής κατεβήκαμε από τα καταφύγια, περάσαμε πάνω από τον ποταμό Εύηνο, έτσι όπως το συναντάμε σαν μικρό ρυάκι στα αρχικά του στάδια.
"Μέσα" στον Εύηνο
και μετά κατηφορίζουμε διαμέσου μερικών κακοτράχαλων περασμάτων και φτάνουμε στο δασωμένο μέρος.
Εκεί τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Μερικά στενά περάσματα, αλλά και μερικά δαιμονισμένα ανοιχτά ισιάδια μας φέρνουν όλο κ πιο κοντά στο πολιτισμό.
Με τις κοψιές των Δυτικών Βαρδουσίων να δεσπόζουν και των μελισσίων διάσπαρτα στο δρόμο αυτή τη χρονική περίοδο μπαίνουμε στην Αρτοτίνα.
Η Πυραμίδα των Βαρδουσίων
Μαγεμένοι φωτογράφοι
Λίγο πιο έξω από την Αρτοτίνα συνάντησα έναν ακόμη βοσκό, ο οποίος είχε πει ότι ήταν δικιά του ιδέα η χάραξη αυτού του δρόμου. Το πέρασμα αυτό ήτανε μία πάρα πολύ καλή ιδέα ομολογουμένως.
Και επιστροφή...
Φτάνουμε και περνάμε την Αρτοτίνα. Μικρή στάση κάτω από τη γέφυρα του ποταμού Ευήνου, φρεσκάρισμα (μπάνιο τοπικά που λέει κ ένας φίλος μου) να φύγει η πολλή βρώμα, και ανηφόρι προς το χωριό της Γραμμένης Οξυάς. Τόσο όμορφο όνομα για χωριό.
Είχα να το επισκεφτώ αρκετό καιρό, συγκεκριμένα από το 2010 με την γυναίκα μου. Αν και δεν το είχα σκοπό, μόλις είδα την πινακίδα για την πλατεία σταματήσα για ένα καφέ. Σε σχέση με παλαιότερα το χωριό ήταν πιο ζωντανό από την προηγούμενη φορά που πέρασα. Παλιά υπήρχε μόνο το τοπικό καφενεδάκι, τώρα έχει παραπάνω. Το χωριό έχει αρκετή ζωντάνια και τη συγκεκριμένη Κυριακή αρκετούς επισκέπτες.
Βασικός λόγος είναι ότι σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από την Γραμμένη Οξυά μέχρι το επόμενο χωριό, το Γαρδίκι και ουσιαστικά το νομό Φθιώτιδας έχει πλέον ασφαλτοστρωθεί ως προς το μεγαλύτερό τμήμα του. Το χωμάτινο μέρος (που σύντομα πιστεύω θα ασφαλτοστρωθεί) δε θα προβλημάτιζε ούτε τον Τιράντα. Ο οποίος σε παλαιότερο ταξίδι, είχε φτάσει ως το άλλο άκρο, στο Γαρδίκι.
Προς Γαρδίκι
Συνοπτικές διαδικασίες επιστροφής προς το κομμάτι έξω από τη Λαμία, είσοδο στην Εθνική Οδό Ε65 με περιπετειώδη τρόπο. Δεν μπορούσα να βρω κάποια είσοδο και έκανα την κλασσική μανούβρα να μπω με όπισθεν-αλάρμ σε μια έξοδο (σα τους Βαλκάνιους που χάνουν την έξοδο Χαλκιδικής στην περιφερειακή), χωρίς να προκαλέσω, αισίως, έστω καν ούτε την ανησυχία κάποιου επερχόμενου οδηγού. Άγουσα προς Θεσσαλονίκη με μόνο οδηγικό ενδιαφέρον το πρώτο μου (!) πέρασμα από τις νέες σήραγγες των Τεμπών!
Ξεκούραση, ανασύνταξη, ετοιμασία για το 8ωρο της Δευτέρας. Η οποία κύλησε χαλαρά και εν αναμονή για το δεύτερο ταξιδιωτικό μέρος μικρότερο σε χρόνο, αλλά όπως αποδείχθηκε πολύ δυνατό κομμάτι της επίσκεψής μου στο Χαλίκι Τρικάλων.
ΥΓ. Μεγάλο ευχαριστώ στο Χρήστο Παρθένη του εξαιρετικού blog Κατελάνος και Περίχωρα για τις διορθώσεις.
ΥΓ. Μεγάλο ευχαριστώ στο Χρήστο Παρθένη του εξαιρετικού blog Κατελάνος και Περίχωρα για τις διορθώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου