Πιέρια όρη. Δις

Πιέρια όρη. Ένας μεγάλος ορεινός όγκος του οποίου οι "χάρες" κρύβονται κάτω από τη σκιά του Όλυμπου στην κοντινή εγγύτητα. Πέρσυ είχα καλύψει σε μια βόλτα την πλευρά του καταφυγίου Μερκούρη Κυρατσού με ανάβαση από το Λιβάνι - Παλαιογράτσανο και το (χωριό) Καταφύγιο (εξίσου πρόσβαση υπάρχει και από Ελατοχώρι ή δάσος Ριζωμάτων). Φέτος μπήκαμε από τα χωριά της Πιερίας. Από Βρύα και Ρητίνη.

Η "954".

Πολλές φορές αναπολώ το διάστημα εκείνο που ο χάρτης μου δεν ήταν γεμάτος από τις μπλε μου γραμμές των ήδη πεπατημένων οδών. Ας εξηγήσω... Κάθε διετία αγόραζα τους οδικούς χάρτες του Καπρανίδη και η πρώτη μου δουλειά ήταν με μαρκαδοράκι να μαρκάρω ευλαβικά κάθε κομμάτι κόκκινης (χοντρής ή λεπτής) οδικής γραμμής που είχα διαβεί με μπλε ανεξίτηλο μαρκαδοράκι. Και παράλληλα σχεδίαζα ταξίδια σε νομούς, με περάσματα τα οποία θα είχαν και κάποια χιλιόμετρα απάτητων διαδρομών.

Μία τέτοια βόλτα είναι και η ακόλουθη που παρουσιάζω, στα δυνατά χρόνια του τιράντα, παρέα με εκλεκτό συνοδηγό το Χρήστο. Βόλτα που εξακολουθεί να είναι και η μεγαλύτερη ημερήσια πατριδογνωσιακή σε χιλιόμετρα και χρόνο που έγραψα ως τώρα. 954 χιλιόμετρα σε 22 ώρες ατέλειωτου ροβολίσματος σε εκλεκτά μέρη της Βόρειας Ελλάδας.

Επτάβρυσο Σμόλικα. Φθινόπωρο 2020.

Ακόμα μια φορά στη δίνη των εξελίξεων της πανδημίας του πλανήτη, αναγκάζομαι να περιοριστώ στο αστικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, χάνοντας δυστυχώς αμέτρητες ευκαιρίες να τιμήσω τη φύση της Ελλάδας στα καλύτερά της. Φθινόπωρο είναι η εποχή που μου αρέσει επί τω πλείστω. Τηρουμένων των αναλογιών, πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κατάφερα έστω και ξώφαλτσα να γευτώ τη φθινοπωρινή πλάση σε δύο επικά σημεία της Πίνδου. Στην περιοχή Επτάβρυσο του Σμόλικα και στο μεγαλείο της Βάλια Κάλντα. Επειδή θα ήταν κρίμα να παρουσιαστούν και τα δύο μαζί, εδώ είναι τα φθινοπωρινά πέριξ Πάδων και Αρμάτων.