Μια διαφορετική ημέρα στα Βαρδούσια.

Και πάμε για το μεγαλειώδες... Τόσο από άποψη γεωγραφική, που έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι τα Βαρδούσια αποτελούν την πρώτη και αγαπημένη μου προσωπική επιλογή και άποψη του τι θα πει "οροσειρά" και "βουνό". Κάτι που εδραιώθηκε στην άποψή μου και αυτή τη χρονιά, έχοντας την τύχη στην επίσκεψη μου να βιώσω μια ανεπανάληπτη ημέρα, μια εμπειρία ζωής, μια διδαχή. 

Είχε λίγο από όλα. Διανυκτέρευση κάτω από τα αστέρια μόνος μου (και θα επανέρθω σε αυτό), άγρια πανίδα και χλωρίδα, ανάβαση σε μεγάλα υψόμετρα, (πάμε στο κυρίως πιάτο) διάσωση 8 κατσικιών τα οποία είχαν φύγει από ένα μαντρί με επιτυχή κατάληξη, εκτεταμένη αλληλεπίδραση με ανθρώπους των βουνών, επίσκεψη για πρώτη φορά σε κάποιες από τις κοψιές αυτού του καταπληκτικού όρους, ονειρεμένες οδικές διαδρομές, καλή παρέα, ηχητικό background από το rally acropolis που μετά από καιρό επέστρεψε στα ελληνικά βουνίσια χώματα και έδωσε το βροντερό παρόν στη γειτονική οροσειρά. Λίγο πολύ, τα πάντα. 

15Αύγουστος στην Ανατολική Αργιθέα. Πευκόφυτο και πέριξ Αγράφων

Χρονικά ανάμεσα στις επισκέψεις μου στο Παναιτωλικό και στα πέριξ, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά 2 φίλους που στο διήμερο του 15Αύγουστου με φιλοξενήσαν στην περιοχή τους και εγώ τους "αποζημίωσα" με μια βόλτα (οδική αυτή τη φορά) στα πέριξ της ανατολικής Αργιθέας. Η διαμονή ήταν στο Πευκόφυτο Καρδίτσας, στο μπάσιμο προς την ανατολική Αργιθέα πολύ κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Επισκεφτήκαμε το προφυλάκειο στην Καζάρμα και έπειτα επιχειρήσαμε ανάβαση πάνω από την "Πατλιά", αφού πρώτα φάγαμε τα "δέοντα" σε μια δυνατή ταβέρνα της περιοχής. Το διήμερο έκλεισε με τη διάσχιση Αγράφων από τον κύριο χωμάτινο άξονα. Πετρίλια, 3 σύνορα, Τροβάτο και κατέβασμα δίπλα στον Αγραφιώτη ποταμό.

Κατακτώντας το μοναδικό Τρύπιο Βνι

Δεν είχε περάσει καλά καλά ένας μήνας από την προηγούμενη μας συνάντηση με το Χρήστο και ξανά βρέθηκα στα μέρη του. Τέλη του Αυγούστου και έχοντας περάσει ένα πολύ κουραστικό από τον καύσωνα και τις φωτιές καλοκαίρι δουλεύοντας στην Αθήνα, αποφάσισα να δοκιμάσω ένα πολύ εμβληματικό, άγριο στην προσέγγιση και ιδιαίτερο βουνό, αλλά και με συνάμα αρκετή δασωμένη διαδρομή. Το σκέφτηκα και βρήκα το Χρήστο σύμφωνο (και ενθουσιασμένο) να τολμήσουμε το Τρύπιο Βνι.

Έτσι όπως εξελίχθηκε η συγκεκριμένη ανάβαση και όπως το έζησα, έχει καταγραφεί στο μυαλό μου, στο βίωμά μου ως "το Βουνό". Με Β κεφαλαίο. Αποτελεί ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές την πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση και ανάβαση σε ένα ορεινό όγκο που έχω βρεθεί ποτέ, με ιδιαίτερο ανάγλυφο, απαιτητικό τεραίν, απίστευτα θεαματική χλωρίδα και γενικά την αίσθηση του απάτητου, του απόμακρου, ατου άγριου. Του λείπει το απόλυτο υψόμετρο, του λείπει η ανάδειξη, του λείπει η πολυκοσμία. Όλα αυτά το καθιστούν ιδιαίτερα μοναδικό στα μάτια μου.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται... Στο Παναιτωλικό.

...Και πολύ άργησε... Στις αμέτρητες φορές που χρειάστηκε να καταφύγω στο να αναγνωρίσω ένα ορεινό όγκο της Στερεάς Ελλάδας, στο να βρω κάποια ξεχασμένα χωριουδάκια στο νομό Αιτωλακαρνανίας, υπήρχε ένα site, πιο ουσιαστικά είναι δύο αδέρφια που έχουν γυρίσει και αναδείξει με μοναδικό τρόπο καταγεγραμμένο σε ένα blog που ακούει στο όνομα Κατελάνος και Περίχωρα. Ο Χρήστος και ο Τίμος στο καταπληκτικό τους έργο που συνεχώς μνημονεύω ως κειμήλιο κληρονομιάς (ίσως ακούγομαι υπερβολικός αλλά περί αυτού πρόκειται). Ήταν η πρώτη επαφή με τα παιδιά και με το Παναιτωλικό όρος.