Μονόλογοι. Συνεχή λογχίσματα στο μυαλό μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Τέλη Φεβρουαρίου 2020...
Το σημερινό ήταν "day off" της άδειας, πρώτη μέρα της εβδομάδας, με άδεια και από τη φαμίλια για κοπροσκύλιασμα. Όχι δε θα με κέρδιζαν κάποια τελευταία χιόνια, όχι κάποια νέα χωματοδρομοπατήματα. Το κάλεσμα ενός φίλου που είχα λίγο πολύ να δω από το 2006 με έφερε στην "πατρίδα" / "μαμά" Ξάνθη. Και κάθε ταξίδι προς και από γεννά πάντα το ντέρμπι ταξιδιού vs αναμνήσεων. Και μια ζωή η σκέψη κλώθει και το γυρίζει σε μονόλογους. Με ένα φωτοtwist με κάτι από blast from the past.
O Θάνος. Ξανθιώτης, οι μπαμπάδες μας συνάδερφοι δάσκαλοι, εμείς ήρθαμε σε επαφή από τα αυτοκινητιστικά δρώμενα. Μηχανολόγος Μηχ. αυτός, Ηλεκτρολόγος εγώ. Meeting point το Δημοκρίτειο πανεπιστήμιο, τότε βόλτες και ανταλλαγές απόψεων. Αυτόν τον "κέρδισε" η Γερμανία και η σωστή αξιοποίηση πόρων / προτάσεων καριέρας, εμένα η Ελλαδίτσα και τα καλώς κακώς κείμενα που αρκετοί γνωρίζετε.
Στο του ταξιδιού είχαμε κανονίσει να τον γυρίσω σε κάποια για αυτόν απάτητα και για μένα Long time no see έρημα χωριά πάνω από τα σύνορα Ξάνθης Καβάλας. Ερειπωμένα χωριά που μετά "τον Μεταξά" οι κάτοικοί τους αναζήτησαν κάτι καλύτερο σε πιο πεδινές / κεντρικές περιοχές του νομού. Αγέλη, Ίμερα, Κρωμνικό, Λιβερά. Παρανέστιο κατέβασμα Κομνηνά, και that's it. Με εκατομμύρια εμπειρίες 15 ετών μαζεμένες σε κάποιες χιλιάδες κουβέντες μέσα σε 3 ώρες. Που πέρασαν νερό.
Η συνταγή για αυτό γνωστή. Αξημέρωτο 05.30 ξεκίνημα, θερμοκρασίες επικά χαμηλές σε σημεία ειδα κ 1.0 βαθμούς σε πεδινές εκτάσεις ιδίως κοντά στη λίμνη Βόλβη και κάτω από το Παγγαίο.
Στο μυαλό μου αυτό το μικρό διάστημα, παρονομαστής οι σκέψεις για "το παλληκάρι". Ο πατέρας μου μπαίνει στη φάση του σεβάσμιου γέροντα. Ο χρόνος αναπόφευκτος αντίπαλος, οι ανάγκες διαφοροποιημένες. Πάντα μεγαλύτερες... Η όποια απόστασή μας εχθρός. Το άγνωστο του τι μέλει γενέσθαι σε σημεία να με τρομοκρατεί. Το αγνώριστο του ίσως πρέπει να έκανα να με στοιχειώνει. Ίσως ο άνθρωπος βλέπει το μέρα νύχτα 25.000 φορές στη ζωή του και περιμένει κάποια πράματα να επανέρθουν την επόμενη μέρα... Σαν τα χρώματα της σημερινής αυγής.
Στη ζωή δεν είναι έτσι. Άνω τελεία και κάποιο μικρό φούσκωμα κίνησης, μαζί με τα τερτύπια των χαμηλών θερμοκρασιών μπαίνοντας στη κοιλάδα του Παγγαίου με έκαναν να ξεχαστώ.
Πριν κάποια χρόνια άρχιζε ένα "παιχνίδι" με τις στροφές ενός καλοστημένου μπλε άσπρου αμαξιού. Αρχή περιφερειακής Καβάλας με τη Θάσο να ποζάρει τη σιλουέτα της. Χαρακτηριστικό σημείο. Η θέα του με έφερνε κάποτε πίσω. Τώρα η θέα του σημαίνει κάποια παροδική επίσκεψη...
Άλλος ένας νομός παρέρχεται και κάπως έτσι πλησιάζω στη Γέφυρα Νέστου. Φυσικό σύνορο Ξάνθης Καβάλας. Και οι Tame Impala ταιριαστά να μουρμουρίζουν το lost in yesterday...
Σε αυτά τα λημέρια έφτανα και με το ποδήλατο κάποτε
Μπαίνω στην πόλη σταδιακά και έρχονται άπειρες εικόνες... Με τη θέα του πλακουτσωτού "Αυγού", του Αχλάτ Τσαλ να κρατάει τα τελευταία χειμωνιάτικα χιόνια και τη Ξάνθη να απλώνεται όλο κ περισσότερο στις παρυφές. Στην ευθεία που πρώτη φορά είδα κάμερα ταχύτητας. Στην ευθεία των κοιμητηρίων. Στην ευθεία που πάντα σκάει το χαμόγελο. Coming home.
Ανεφοδιασμός, κ σε 5 λεπτά ραντεβού με το Θάνο. Τι λες με το Θάνο; 15 χρόνια μετά και αρκετές τρίχες στο κεφάλι απούσες. Un-nerving. Αντάμωση, πρωινή χαιρετούρα στον κρυο, αλλά ελλιπή από την κωλο-υγρασία της συμπρωτεύουσας αέρα. Καφές, τυρόπιτα, Παπαπαρασκευάς για Καριόκες και Κασετίνα, βόλτα στα στενά. Σταυροδρόμι, Γρίβα, Dynamic body Club, Πίτσα Μύθος, Κουτσούμπα, καφέ Minimo, Φιλαράκια. Hotel Δημόκριτος,
Κάποτε στα δεξιά ήταν η Panasonic του Δαλακλίδη και πίσω, το μεγάλο ντέρμπι του Παπαρασκευά vs Νικολαΐδη. Ο 2ος μας άφησε και αυτός...
Ξένες Γλώσσες Κουκουζέλη Βαρβάτου και αργότερα Ασλανίδου, βιβλιοπωλείο Αραράτ στη Β. Γεωργίου, Κληματαριά. Παζάρι. Μερικά ακόμα εκεί, μερικά απόντα, μερικά μόνο σε κάποια κλικ μου. Ένα παιδί μετράει τ'άστρα... Βουρ καφέ, πρωινό και πάμε για το κάτι διαφορετικό. Θρακελλάς, Ζαχάρεως, Σεκάπ, full of memory lane, η πολυδιασταύρωση για Τοξότες και πρώτη μικρή εκτοσδρομίσια για τα χωριά.
Ερείπια Αγέλης. Κάποια τελευταία κτίσματα κρατάνε, ήδη κάποια κτίσματα ήδη έχουν εκ νέου γκρεμιστεί...
Αισίως ο τόπος προσφέρεται ακόμα για κάποιους να ασκούν την κτηνοτροφική ζωή. Σκύλοι πλησιάζουν το αμάξι. Με έχει δαγκώσει ελλ. ποιμενικός στις Φλέγγες. Δε θα μασήσω. Good κάρμα και τα σκυλιά μας καταλαβαίνουν ότι είμαστε γατάκια. Απλοί περαστικοί.
Ανάβαση στο επόμενο χωριό. Τα Ίμερα. Λίγη παραπάνω ζωή. 3 μήνες μετά τη συγγραφή του κειμένου, ανακαλύπτω οτι το σπίτι στην κάτω φώτο που ξεχωρίζει γιατί είναι νέο, είναι κτισμένο από φίλο "συγκάτοικο", έστω περιστασιακά, στην πολυκατοικία μας.
Τα βελάσματα και τα γαυγίσματα ικανό background για την περίπτωση, σε ένα κλασσικό μουχλιάρικο Ξανθιώτικο πρωινό. Συνέχεια και άφιξη στο τοπικό υψομετρικό μέγιστο του Παρατηρητηρίου. Η όλη ανάβαση ήταν κάποτε μέρος της ανάβασης Τοξοτών. Τώρα είναι η ανάβαση της Θέας.
Το Παρατηρητήριο με ανάγλυφη πληροφορία, αν σταθείς κέντρο τι βλέπεις. Σαμοθράκη (ως και κορυφές της Λήμνου), Θάσος, Παγγαίο, Φαλακρό, το καταχιονισμένο Πιρίν της Βουλγαρίας και τα ορμάνια των ορέων Λεκάνης και της Χαϊντούς. Είμαι πατρίδα. Ένα κομμάτι μου, ένα "dna" Μου όπως πολύ σωστά συμφώνησα με το Θάνο είναι αυτό το Θρακιώτικο Ορμάνι. Αυτο το Πουρνάρι και αυτή η Πέτρα. Και κάτω ο Νέστος με το κλωθογύρισμά του να κουνάει τη γλώσσα σε τοπογράφους που αποφάσισαν πριν δεν ξέρω πόσο να χωρίσουν τη Μακεδονία με τη Θράκη με αυτού την πορεία.
Για τους αμύητους, δεξιά η Θάσος, στο βάθος αριστερά η Σαμοθράκη. Στην ενδοχώρα, στο τελείωμα της γης το ύψωμα που φαίνεται τα λοφάκια της Μάνδρας στα παράλια, επόμενο της επίσκεψης μετά το Θάνο.
Και τις γραμμές του τρένου... που κάποτε σφύζαν από δρομολόγια. Τώρα απλά επιβιώνουν...
Επόμενο χωριό το Κρωμνικό. Με κέντρο ενδιαφέροντος το παλιό σχολείο
Μετρώντας τα χρόνια... και τις απουσίες
Η κατσικούλα δίπλα να βόσκει...
Κατέβασμα και πέρασμα απλά (δεν σταθήκαμε) από το τελευταίο ερειπωμένο χωριό των Λιβερών (με 2 οικισμούς, αλλά και αρκετή κτηνοτροφική δραστηριότητα)...
Στάση έξω από τα Κομνηνά στο Νέστο.
Ο ορισμός του tempus fugit, και αποχαιρετισμός στο Θάνο. Φίλε, ελπίζω να μη κάνω 15 χρόνια να σε ξαναδώ. Στη συνέχεια πήρα τις σκέψεις μου και καθάρισα. Κλασσική βόλτα θάλασσα. Όχι όποια θάλασσα. Μάνδρα.
Legend of a mind. Πολλά, εδώ. 15 χρόνια αυτή η φώτο. Και άλλα 15 πιο πριν πιτσιρίκι να μετράω τα άστρα όταν ακόμα επιτρεπόταν και ήταν politically correct να μαζεύεις ξυλαράκια και να ανάβεις μια μικρή φωτιά (bonus η επί τούτου μελιτζανοσαλάτα της κυρα Ρωξάνης.)
Για τους μη γνώστες, αυτή η "θάλασσα" δεν ήταν πλαζ. Με τους γονείς πέρασα πάνω από 20 καλοκαίρια σε αυτές τις παραλίες. Όχι κοσμικές, καθώς προτιμούσαμε την ησυχία έχοντας κ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, την αδερφή μου, που σαν ένας άλλος άνθρωπος της βροχής πιστά και με ευλάβεια ακολουθούσε το πρόγραμμα του καλοκαιριού. Μπάνιο, λίγο ψάρεμα με τη μάνα, αλλαγή ρούχα, autan, μακρυμάνικα, κουρελούδες, τοστ και ψωμοτύρι, μικρή φωτιά, ιστορίες, μουσική από την κιθάρα του αδερφού, χάζεμα τα αστέρια που πέφταν και εναλλάξ τα κόκκινα φώτα της φωνής της Αμερικής. Αυτά ήταν τα καλοκαιρινά μου βιώματα...
Και πίσω στο 2020.
Στην πρώτη ευθεία που ποτέ έπιασα τιμόνι και κάνοντας 7-8 χλμ, κατέβηκα και ειπα "ΟΥΑΟΥ τόσο γρήγορα τα 7 χλμ γίνονται;;;"
Τιποτένιες ποιοτικά φωτογραφίες που έχουν τόσο ζωή μέσα τους για μένα.
Και αναπόφευκτο head on στην πολυδιαβασμένη μου παραλία. Μάνδρα, στις βάρκες, εκεί που τελειώνει ο δρόμος.
Εκεί όπου είχα ποστάρει κάποτε αυτό το Μονόλογο...
Πολλά καλοκαίρια. Να "αγαπώ, να ζηλεύω και να μισώ" τους φίλους μου, τους γονείς μου, τον εαυτό μου...
Περπάτησα κανα 10λεπτο ακούγοντας τον αέρα, μυρίζοντας το Ιώδιο, μη-βουλιάζοντας στη σκληρή άμμο, νιώθωντας τα κελύφη των οστράκων να κρατσανίζουν στα πατήματά μου, κλωτσώντας τις θίνες από τα φύκια... δακρύζοντας και γελώντας. Και γυρίζοντας μου "μίλησε" το αμάξι...
Μου ζήτσε ένα 5 λεπτο στην άμπωτη. Του είπα "αν με κολλήσεις θα σε αποτετοιώσω. Αλλά μου είναι γνωστά αυτά τα πατήματα...
Οδήγησα ένα πεντάλεπτο με κατεβασμένα τα παράθυρα στη σκληρή αμμούδα. Δίπλα μου τα ξερόχορτα από τη μία και ο παφλασμός των αβαθών από την άλλη. Σε ένα σημείο αποφάσισα να γυρίσω ... στο μέλλον. Και οδήγησα ως την άλλη πλευρά που αισίως με περίμενε ο ήλιος...
Μια θάλασσα απέναντι...
Στο χαρακτηριστικό σημείο του παρεκκλησιού του Αη Γιάννη... Δι ευχών. Και οι ευχές έπιασαν... και ο κυρ Γιάννης μας χαιρέτησε ούτε 2 βδομάδες μετά. Ήσυχα, περήφανα και χωρίς "εκκρεμότητες".
Ένας ήλιος ηλιάτωρας να μου καίει τα μυαλά και να μου τσιγκλάει το είναι μου στη νέα γενιά που με περιμένει σπίτι. Και στη γειτονιά των βράχων κάτι καημένα καβουράκια να παίζουν κρυφτό στις κοψιές τους. Κάποτε μου φαινόταν τεράστια...
Καβάλα και συνάντηση με έτερο φίλο / αδερφό που πρόσφατα έχασε τον πατέρα του, τόσο απότομα, τόσο σύντομα, τόσο ανέλπιστα. Μεγαλώνουμε. Σε πολλά χάνουμε, αλλά τυγχάνει να καταλαβαίνουμε ότι στα περισσότερα κερδίζουμε.
Επιστροφή, Θεσσαλονίκη, και ίσως η πιο όμορφη εικόνα, να παίρνω τη μικρή από "τη μουσική", εξεπλάγην που την παρέλαβα, τόσο που sprintαρε στην αγκαλιά μου, σαβουρντίστηκε και άρχισε να κλαίει. Κούνιες για συναισθηματικό αντιλογισμό και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα να τελειώνει αυτή τη μέρα. Ίσως η πιο όμορφη... Γιατί συνέβη σήμερα. Γιατί είναι το τώρα. Today is tomorrow, yesterday.
Είναι κάτι τέτοιες μέρες σαν αυτήν που θα έχω να θυμάμαι για πάντα, απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου