Πάσο Γκολέμι, Τριγγία, Χαλίκι. Απρίλης 2018

Πάσο Γκολέμι και Τριγγία.

Η πρώτη μεγάλη του “περιπέτεια». Μικρή. Μονοήμερη. Στο ρεπώ μιας ημέρας, με αφορμή τις υπογραφές που έπρεπε να πέσουν για τη δανειοδότηση του αμαξιού (αυτό ήταν 10 λεπτά υπόθεση, παρακάτω θα σας περιγράψω τις υπόλοιπες 13 ώρες), έκανα μια βόλτα στα πέριξ των βουνών στα βόρεια των Τρικάλων, με προτίμηση στα 2 κύρια σημεία:

Το πάσο Γκολέμι, ένα πάσο χωματόδρομου που το σκεφτόμουν με τον τιράντα, αλλά δεν έγινε ποτέ (και λογικά δε θα γινόταν κρίνοντας από τη διαδρομή) και το κομμάτι, πιο βόρεια πέριξ Ασπροπόταμου (Αχελώου) Στεφανιού Ανθούσσας κοντά στα όρια των νομών Τρικάλων Ιωαννίνων.

Χάρτης διαδρομής (τουλάχιστον όσον αφορά το «ζουμί»):

Κάνοντας κ το χατήρι του φίλου συνοδηγού Δημήτρη, ξεκινήσαμε μαύρα μεσάνυχτα, με πρώτο προορισμό τα Μετέωρα για πρωινή φωτογράφιση, η οποία κ έγινε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πλευράς μου (ποτέ δεν ήμουν φαν των Μετεώρων άλλωστε).

Μετέωρα στο καλημέρα

Και με σωστή μουσική υπόκρουση...

Λάτρης των γεωλογικών σχηματισμών, αλλά λιγοστός θαυμασμός για τις εκκλησιές / μοναστήρια πάνω τους

Τρίκαλα λοιπόν με το άνοιγμα της μέρας, ανεφοδιασμός σε καύσιμο, υπογραφές και βουρ για τα βουνά. Το πρώτο κομμάτι, ως το μπάσιμο στο δήμο Κλεινοβού, γνωστό. Και πολύ όμορφο αν θελήσετε, το κομμάτι προς Χρυσομηλιά μέχρι το τουριστικό Περτούλι.

Κατεύθυνση υπό έναν καθαρό ουρανό στο χωριό Παλαιοχώρι με την ανοιξιάτικη πρασινάδα και το πέρασμα των απαρχών του Πηνειού, γάργαρος μια και οι πηγές του τώρα «δίνουν» με τα τελευταία χιόνια στα βουνά, τα οποία ήταν ο προορισμός μας.

Πίσω από τον Κόζιακα το λοιπόν, οι κορυφές της Τριγγίας και της Νεράιδας σιγά σιγά φαίνονται και οριοθετούν ανάμεσα το πάσο Γκολέμι στα 1700μ ψηλά. (το πάσο είναι νοερά στο βουνό φόντο της πρώτης κάτω φώτο, εκεί που τελειώνει η βλάστηση)

Παλαιοχώρι, 1000μ σχεδόν υψόμετρο, και τέλος της άσφαλτου, μπάσιμο σε βατό κροκαλοχωματόδρομο. Χωρίς νεροφαγιές αλλά με αρκετές στρόγγυλες πέτρες να απαιτούν χαμηλότερες ταχύτητες. Το τοπίο μαγευτικό…

Ο δρόμος στην αρχή

Ανάβασης αρχή και συνέχεια με τα τελευταία 1.5 2 χλμ να «τρέχουν» πιο εύκολα με καταπληκτική θέα.

Υπέροχα τοπία, χιονούρες της άνοιξης

Σταμάτημα στο πάσο, υπάρχει μια εκκλησία με βρύση.

Λίγο ορειβατικό προς την κορυφή της Τριγγίας (τελικά φτάσαμε ως το πλάτωμα στα 1950ψηλά, προτιμήσαμε να απολαύσουμε τη θέα λίγο παραπάνω παρά να πιάσουμε κορυφή εντελώς).

Η θέα καθηλωτική, ως κ τα Άγραφα (κάτι κορυφούλες αχνά πίσω) και τα Τζουμέρκα (τα πιο χιονισμένα, δεξιά).

Τα Τζουμέρκα στο βάθος

Σέλφη τάημ με Δημήτρη

Αρχίζει να μαζεύει σύννεφα...

Κατάβαση υπο μερική σκιά και προς δυτικά. Ο ανοιχτός χωματόδρομος γίνεται στενός (σε σημεία 1.5 πλάτος αμαξιού και με φυτεμένες ψιλοκοφτερές πέτρες +κοκκινόχωμα. Σε σημείο αναγκαστήκαμε πλάγια να πατήσουμε κ λίγο βουνό για να περάσουμε μια κακιά νεροφαγιά, που με συμβατικό αμάξι, λογικά θα μας έστελνε πίσω.

Τώρα απλά δε με νοιάζει

Πρώτος συνοικισμός που συναντάμε τα Κονάκια (1330μ). Απέναντι η κορυφή του Καπ Γκρας και πίσω από όλα αυτά (νοερά εννοείται), τα πιο γνωστά τουριστικά χωριά Δέση και Πύρα.

Καταπληκτική η θέα στο κατέβασμα πλέον για Κονάκια / Κρανιά.

Κατηφορίζοντας

Τα Κονάκια

Πολιτισμός και μπάσιμο στο κεφαλοχώρι της Κρανιάς (1100μ).

Συνεχίζοντας, μπαίνουμε στο βόρειο ασφάλτινο κομμάτι που ενώνει Καλαμπάκα και τα χωριά που είναι απλωμένα δίπλα στον Ασπροπόταμο και τους παραπόταμούς του. Ένα επίσης πανέμορφο, πλήρως ασφάλτινο κομμάτι.

Έβγα από τον κύριο δρόμο και κατεύθυνση προς το χωριό Στεφάνι (1350μ ψηλά), στο πουθενά για το δεύτερο μέρος της χωμάτινης πατριδογνωσίας. Ως το Στεφάνι άσφαλτος, μετά πολύ βατός χωματόδρομος σε ένα κομμάτι που πάει δίπλα δίπλα με ένα ποτάμι και εναλλάξ γέφυρα γέφυρα αλλάζει πλευρά. Εδώ οι οξυές έγραψαν στο φακό υπέροχα με την πράσινη φυλλωσιά τους.

Στα περίπου 1600μ ψηλα σε ένα ανήλιο μέρος φάγαμε άκυρο από μεγάλη χιονούρα που απλά δεν είχε νόημα, καθότι η διαδρομή συνεχίζει και πιο ψηλα (ως τα 1700) κ καταλήγει στην Ανθούσσα. Στο μέγιστο της διαδρομής, μπορεί να ακολουθηθεί πορεία εναλλακτικά και προς το χιονοδρομικό Ανηλίου ή κ το πάσο μεταξύ Ανηλίου και Χαλικιού.

Εμείς επιστρέψαμε προς Στεφάνι ξανά, κ από την γνωστή ασφάλτινη μεριά πιάσαμε Χαλίκι, γουστάραμε το καραχιονισμένο ακόμα Λάκμο και ανεβήκαμε ανάμεσα στα μεσημεριανά αστραπόβροντα στον αυχένα Ανηλίου Χαλικιού.

Το Χαλίκι δίπλα μας και μια μπόρα μπροστά μας

Πέσιμο στο γνωστό αγαπημένο κομμάτι που έχει δώσει πανέμορφα φθινοπωρινά κάδρα, αναμονή κάτω από τα δέντρα να περάσει το χαλάζι (φλώρος mode on) μερικά γρήγορα κλικ κ επιστροφή.

Τουλούμι σε σημεία

Μια δυο από την βαρετή επιστροφή

Και το τυχερό κλικ της ημέρας...