Άννινος, Κουκουρέχι και... περίχωρα.

Σε κουβέντα μας με τον συνορειβάτη Χρήστο του πλέον φίλιου blog Κατελάνου και Περίχωρα και στην αναζήτησή  μου για νέες, περιπετειώδεις και λιγότερο περπατημένες βουνοθαλασσιές (να ανεβαίνεις και σηκώνεσαι και να βλέπεις μόνο βουνά) κορυφές της εγγύτητας του Παναιτωλικού, μιας και μας βολεύει για κοινό εφαλτήριο σε κοντινή σχετικά απόσταση από τις έδρες μας, αποφασίστηκε Κουκουρέχι. Λίγο πολύ είχε συζητηθεί μετά την ανάβασή μας στο Τρύπιο Βνι.

Αφορά έναν ορεινό όγκο ο οποίος δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος μεν, αλλά δεν τον είχα πατήσει ποτέ. Χωροταξιακά, στα έγκατα της Αιτωλακαρνανίας,  να πλαισιώνει χωριουδάκια "απάτητα". Ανάμεσα στο φαράγγι του Πανταβρέχει (από τα βόρεια) και το πέρασμα του Εύηνου με τη γειτονική κορυφή του Άννινου που είχαμε πατήσει το 2020. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η διήμερη μας εκδρομή. Το οποίο μεταφραζόταν σε διανυκτέρευση. Και μάλιστα η πρώτη του Χρήστου! 

Σαββάτο και, να και κάτι διαφορετικό, δεν ξυπνάω 3 και μισή τα χαράματα για να ξεκινήσω για βουνά! Προσπαθώ να ξυπνήσω 7 και κάτι αν και με τριβελίζει η σκέψη της εκδρομής. Σιάχνω στο πι και φι εξοπλισμό, γρήγορο πέρασμα από την Πάτρα που θα με φιλοξενήσει πολύ σύντομα και με συνοπτικές διαδικασίες μεσημέρι φορτώνω το Χρήστο και φεύγουμε για τα βουνά.

Στάση για... φαγητό μεσημεριανό με θέα αυτό το μπλε, στην παλιά εθνική, στο πάρκινγκ της Κλόκοβας. Παραφωνία τα σκουπίδια δίπλα μου. Αμέτρητα.

Όταν η Πελοπόννησος απέναντι φαίνεται τόσο καθαρά χωρίς το "μουστάκι" υγρασίας μεσημεριάτικα, ετοιμαζόμαστε για μια πεντακάθαρη μέρα. 

Προορισμός, Κόνισκα, στα περίπου 50 λεπτά από το Αγρίνιο. Διανυκτέρευση κάτω από τον Άννινο. Αυτό που ήδη διαφαινόταν από το πρωί και (το κυριότερο) συνέχιζε το μεσημέρι ήταν η χαρακτηριστική διαύγεια της ατμόσφαιρας και το συνεχές ανεπαίσθητο βοριαδάκι πανελλαδικά που έδινε απίστευτα καθαρή ατμόσφαιρα και ένα μπλε ουρανό που να πω την αλήθεια είχαμε καιρό να δούμε μετά την κιτρινίλα των νοτιάδων του καλοκαιριού.

Μετά από τον ταλαίπωρο δρόμο που έχει χαλάσει αρκετά σε σημεία, χωρίς βέβαια να είναι άκρως επικίνδυνος κάπου, φτάνουμε 2 3 στροφές πριν την Κόνισκα και ατενίζουμε το περήφανο ύψωμα του Άννινου. 

Η Κόνισκα, στη βάση του Άννινου. Ένα χωριό σε μια πανέμορφη τοποθεσία

Κόνισκα. Κεφαλοχώρι του δήμου Θέρμου, χτισμένο στα 1000m περίπου στις παρυφές του Άννινου. ~300 κάτοικοι εγγεγραμμένοι, αλλά με αρκετούς λιγότερους να βγάζουν το χειμώνα. Χωριό πολύ όμορφο και ορμητήριο για εκδρομές στην περιοχή που γειτνιάζει και με την ορεινή Ναυπακτία (στο χωριό λειτουργεί και ξενώνας με όλες τις ανέσεις). Μόνη ίσως παραφωνία στον ορεινό όγκο απέναντι στο Ξεροβούνι Πλατάνου με τις ανεμογεννήτριες να μη συνάδουν με το υπόλοιπο σκηνικό.

Κόνισκα προς Άννινο.

Ξεκινώντας το χωματόδρομο

Άννινος. στα 1702m, υψώνεται απότομα με εντυπωσιακό ανάγλυφο. Προσεγγίσιμος από την Κόνισκα και τον χωματόδρομο που κατευθύνεται προς τα ενδότερα Ευρυτανίας, περνώντας το δρόμο προς Μεσοκώμη. Χωματόδρομος της πατριδογνωσίας του 2020 τον οποίο θα έχουμε και σε αυτή την εκδρομή ως σημείο αναφοράς. Τυπικά αποτελεί φυσικό σύνορο των νομών Ευρυτανίας και Αιτωλακαρνανίας. 

Η θέα απέναντι αρχίζει και μας κερδίζει το ενδιαφέρον

Η ώρα είναι 3η μεσημεριανή και οι καιρικές συνθήκες άριστες με ελαφριά γλυκιά ζέστη και μια δροσερή πνοή να σου θυμίζει το φθινόπωρο που σιγά σιγά πλησιάζει. Περνάμε το χωριό και ανηφορίζουμε το σχετικά προσεγμένο χωματόδρομο. Μετά από 4 περίπου χιλιόμετρα απλώνεται το μεγαλείο που θα επισκεφτούμε την ερχόμενη ημέρα. Μια συνεχής δαντέλα υψωμάτων βόρειά μας η οποία ενώνει τον όγκο του Πλατανιού (ευρέως γνωστότερο ως Πλατανάκι) στα ανατολικά, μέχρι το Κουκουρέχι στα Δυτικά. 

Ο "στόχος" της αυριανής ημέρας. Η κορυφή του Κουκουρέχι απέναντι

Και με φόντο την απόκρημνη πλαγιά

Παρά την προφανή ερώτηση για το "πόσο εύκολο είναι" στο Χρήστο, μου απαντάει ότι ναι μεν φαίνεται σχετικά ευπρόσιτο, αλλά η δυσκολία έγκειται τόσο στις απότομες κλίσεις με τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα, αλλά και το απόκρημνο πέτρωμα. Όπως και να έχει, όσο και να προλάβουμε να διασχίσουμε, απλά το να είσαι εκεί και μόνο μετράει πολύ. Παναιτωλικό το λοιπόν, ξανά, στην νοτιο-ανατολικότερή του άκρη.

Αγαπημένα πατήματα ελληνικών επαρχιακών δρόμων

Αυτά τα δέντρα, σα να κρατάνε το γκρεμό στα "ίσια του"

Συνεχίζουμε την ανάβαση με λίγες στάσεις για φωτογραφίες γιατί και στο μέρος που θα διανυκτερεύαμε, θα είχαμε απρόσκοπτη θέα. 4 παρά και φτάνουμε στο μέγιστο υψόμετρο του πάσου, 1440m περίπου και εδώ βλέπουμε και τη θέα στα ανατολικά. Άλλη μαγεία. Κοκκινιά, κάτω της η Αράχοβα στα τελειώματά της, η λίμνη Εύηνου σαν μια ζωγραφιά, τα Βαρδούσια στο μακρινό ορίζοντα, τις δυο κορυφές Τσεκούρα και Αρδίννη να ορθώνονται απέναντι η μία στην άλλη σαν μια "πύλη" για να μπεις στα ενδότερα της Ναυπακτίας.

Πρώτη οπτική επαφή με τη λίμνη Εύηνου.

Η θέα προς τα ανατολικά

Μπορεί να το ξανατόνισα, αλλά η ατμόσφαιρα εκείνου του απογεύματος ήταν ονειρεμένη. Καιρό είχαμε να δούμε αυτή τη διαύγεια για όσο μπορούσε να εκταθεί το βλέμμα μας. 4 παρά και αποφασίζουμε να αφήσουμε τα φωτογραφικά μας κλικ και να τελειώνουμε με το θέμα σκηνών. Τα πολλά χέρια είναι ευλογημένα όπως λέει μια παροιμία, και σε μισή ώρα έχει διευθετηθεί και αυτό το θέμα.

Στήνοντας σκηνές

Ο λόγγος, μπροστά σε κοντινό background το ύψωμα του Καρφοπεταλιά και πιο πίσω η Κοκκινιά.

Ένας παλιός χωματόδρομος που φτάνει ως τη βάση του βουνού

Έχοντας αρκετή ώρα στη διάθεσή μας, αποφασίζουμε το προφανές, μια γρήγορη (λόγω εγγύτητας) ανάβαση στον Άννινο. Από την πλευρά που είμαστε τώρα ανεβαίνει μεν, απλά είναι κάπως πιο σαθρό. Μπορεί κανείς να ανέβει και από την πίσω πλευρά, αυτή της Κόνισκας, αλλά αφού είμαστε εδώ το ξεκινάμε από την απότομη. 1 χρόνο και κάτι λοιπόν και ξανά στα ίδια πατήματα. 

Απογευματινή ανάβαση Άννινου

Και ιδού μια καλή πρόγευση του πού θα πάμε αύριο. Στο φωτισμένο μέρος όπως πέφτει η ράχη μπροστά μας, έχουμε κατασκηνώσει στον κοντινό ορεινό όγκο, αμέσως μετά το δασωμένο μέρος είναι το Τσιμπλοβούνι, στις παρυφές του οποίου θα βγούμε στην κορυφογραμμή. Δεξιά το Πλατάνι, προς αριστερά οι κορυφές που οδηγούν στο Κουκουρέχι.

Μικρή ανάπαυλα πριν την κορυφή

Πιο λεπτομερής η αρχή της αυριανής περιπέτειας. Στο κέντρο του κάδρου και ελαφρώς δεξιά η κορυφή είναι το Τσιμπλοβούνι. Στα αριστερά του ανάμεσα στο φαλακρό μέρος και το δασωμένο αρχίζουμε την ανάβαση προς τα ενδότερα που μας οδηγούν απέναντι από τον ορεινό όγκο του Πλατανιού. Στο ευρύτερο βάθος αριστερά η Καλιακούδα και δεξιά το Βελούχι.

Πανόραμα της κορυφογραμμής από Κουκουρέχι προς Πλατάνι

Απογευματινή ανάβαση στον Άννινο.

Από την κορυφή, η λίμνη Εύηνου τραβάει το βλέμμα και στο πολύ βάθος τα Βαρδούσια.

Λεπτομέρειες της αυριανής περιπέτειας. Μεσαίο background Χελιδόνα με το Τρύπιο Βνι στα αριστερά και πολύ πίσω τα Άγραφα. Το σύμπλεγμα Φτέρης Λιάκουρας και δεξιότερα η γνωστή γιρλάντα Σαλαγιάννη προς Ντεληδήμι.

Καλύπτουμε περίπου 500m απόστασης με 200m υψομετρικό. Στην αρχή μόνο σε χορταριασμένο έδαφος, έπειτα ψάχνουμε το δρόμο μας ανάμεσα σε βραχώδη περάσματα αποφεύγοντας τις σάρες. Τελειώνοντας την ανάβαση η θέα "σφαιρικά" πανοραμική πλέον χωρίς κάτι να εμποδίζει το αγνάντι μας σε όλα τα σημεία. Μιας και ο ήλιος δύει σιγά σιγά, τρομερή η θέα προς τα Ανατολικά. Τα Βαρδούσια με τους όγκους Πυραμίδας, Αλογοράχης, και Σούφλες να δείχνουν το απαιτητικό τους ανάγλυφο, τη λίμνη του Εύηνου να σπάει τη "μονοτονία" του βουνίσιου χρώματος, χωριουδάκια παντού να ετοιμάζονται για το τέλος της ημέρας.

Και η θέα προς τον Κούτ'πα. Παναιτωλικό ατελείωτο

Θέα προς το Νότο. Ανανεώσιμες πληγές ενέργειας στο Ξεροβούνι και από πίσω τα όρη Ναυπακτίας.

Μένουμε στην κορυφή κανένα 20λεπτο και χαζεύουμε τις κορυφές που θα μας παιδέψουν την επόμενη μέρα. Εξίσου εντυπωσιακές.

Κατέβασμα στη βάση μας, σουλούπωμα τις σκηνές, ντύσιμο κατά τι πιο ζεστό, καθώς ο ήλιος πλαγιάζει προς τη Δύση του. Μαγευτικά έντονα πορτοκαλί του ήλιου που δύει, μπλε του ουρανού, μωβ του σούρουπου. Όλα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το γλυκό χρώμα της δύσης στον πολύ ορίζοντα 

Η γλύκα του ήλιου που πέφτει μαζί με το αεράκι που κρυώνει, μια μαγική συνταγή ηρεμίας.

Λατρεμένα ηλιοβασιλέματα

Ίσως έχασα το ηλιοβασίλεμα να πέφτει στην πανέμορφη διαδρομή, αλλά και τα χρώματα του σούρουπου ήταν εξίσου μαγευτικά. Προσέξτε την όμορφη ευθυγράμμιση τεσσάρων ορεινών όγκων στον ορίζοντα

Η πιο γλυκιά ώρα

Ο Κούτ'πας υψώνεται αγέρωχος με πλάτη το εξίσου μυτερό από αυτή την άποψη Νεραϊδοβούνι

Το σούρουπο φέρνει το βράδυ, τα αστέρια αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό και το κρύο πέφτει σχετικά απότομα. Δεδομένου του ότι ήδη από τις 8 και μισή δε φαίνεται σχεδόν τίποτα, αρχίζουμε και επιδιδόμαστε σε φωτογραφίες και γιατί μας αρέσει, αλλά και για να περάσει η ώρα δημιουργικά.

Μαγείες της απόλυτης νύχτας. Ο Άννινος κάτω από τα αστέρια

Το φεγγάρι σκάει μύτη από την Οξυά

Καληνύχτα!

Σωστή μουσική υπόκρουση και μετά από κάποια ώρα να σου και το φεγγάρι να φωτίζει εξ Ανατολάς. Τρομερή φάση και μάλιστα πλέον δε χρειαζόμαστε φακό να περιηγηθούμε στα πέριξ. Κοιμόμαστε με 11 βαθμούς κελσίου, δεν κρύωσε περισσότερο, αλλά κατά τις 3-4 έβγαλε ένα συνεχές μικρό αεράκι με μικρή άνοδο της θερμοκρασίας. 

Το πρωί όταν μαζεύαμε σκηνές πετύχαμε και 3 κυνηγούς που έψαχναν μέρος για κυνήγι. Το συγκεκριμένο τους φάνηκε ιδανικό εκ πρώτης όψεως, αλλά πλησιάζοντας προς τη βάση του Άννινου είδαν ότι είναι αρκετά απότομο και κινήσανε για άλλη περιοχή. Εμείς έχοντας μαζέψει θα ξεκινούσαμε την ανάβασή μας από ένα σημείο του δάσους που σύντομα σε έφερνε στο μονοπάτι για τα ενδότερα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο. Σημειωτέον, 200 μέτρα πιο δίπλα υπάρχει η βρύση Μαγαλιού με πόσιμο νερό σαν μικρός χώρος αναψυχής. 

Τσιμπλοβούνι - Πλατάνι - Κουκουρέχι. 

Η ανάβαση ξεκινά κατά τις 08:20 πάλι από τα 1440m ύψος. Ανεβαίνει με νορμάλ ρυθμό μέσα από ένα δασωμένο μέρος αρχικά όπως ορίζεται από μια ρεματιά. Στα 1500m περίπου βγαίνουμε από το ελατόδασος, στο ξέφωτο. Η ανάβαση ομαλοποιείται λίγο. Είμαστε ακριβώς κάτω από το ύψωμα του βουνού που φέρει το όνομα Τσιμπλοβούνι (ή Τυφλοβούνι στους ντόπιους.). 

Η θέα μετά το ξέφωτο

Με ορειβατικά και multimediaκά σύνεργα

Το Κουκουρέχι

Στα 1550m, φτάνουμε στο τέλος του ξέφωτου που ομαλά κατηφορίζει πλέον αποκαλύπτοντας τη θέα στις κορυφές που θα βρεθούμε πολύ σύντομα. Τώρα έχουμε απλά το πέρασμα, με κατηφορικό χαρακτήρα στις πλαγιές του Τσιμπλοβουνιού. Αρχικά μόνο δύσκολα εντοπίζεις το μονοπάτι, λόγω του ελαφρώς δασωμένου χαρακτήρα, αλλά μετά αποκαλύπτεται. Σαν μια καλοπερπατημένη γιδόστρατα, μόνο σε κάποια σημεία είναι πιο απότομη και θέλει κάποια προσοχή.

Σε περίπου τρία τέταρτα περπατήματος έχουμε φτάσει σε σημείο που φαίνεται εμφανές μονοπάτι να έρχεται από δεξιά μας και συνεχίζει στην πορεία μας. Το μονοπάτι που έρχεται από δεξιά μας, πιο εμφανές στο μάτι, είναι αυτό που θα παίρναμε στην επιστροφή.

Το Πλατάνι

Λεπτομέρεια από το Πλατάνι

Απέναντί μας πλέον ορθώνεται ο όγκος του Πλατανιού. Με χαρακτηριστικές σπηλιές στη βάση του και άγριο χαρακτήρα, αλλά και στη δυτική του πλαγιά με μεγάλα βοσκοτόπια τα οποία δυστυχώς δεν αξιοποιούνται πλέον. Επίσης, σε χαρακτηριστικό σημείο ενός μεγάλου δέντρου, υπάρχει μια βρύση (περιοχή αναφέρεται ως Καλάνια) με ελάχιστο τρεχούμενο νερό (θα επανέρθω σε αυτό αργότερα). Επιβεβαιώνοντας το γεγονός αυτό, μια μικρή στρούγκα, σε καλή κατάσταση, σε υπέροχο σημείο να περιμένει τα ζώα... εις μάτην.

Μια στρούγκα περιμένει ... τον "κόσμο" της

Στο βάθος ο Άννινος

Εκεί συναντάμε μια παρέα ορειβατών που κατηφορίζανε. Χαιρετιόμαστε και βγαίνουμε από το μονοπάτι (που οδηγεί κατά κύριο λόγο στη βρύση) και ανηφορίζουμε κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς που οδηγεί στην πολυπόθητη κορυφή για να ξεκινήσουμε την πορεία της μεγάλης κορυφογραμμής. 

Ανεβαίνοντας στο μέγιστο σημείο ως εδώ, και βλέποντας την κορυφογραμμή που ΔΕΝ θα περπατήσουμε. Κορυφές του Πλατανιού στα Ανατολικά μας

1500m περίπου και ανεβαίνουμε ως τα 1700, στην κορυφή που φέρει το όνομα Σκαρπερούτα κατά μερικούς ντόπιους. Εκεί το θέαμα είναι επιβλητικό. Λόγγοι και βουνοκορφές συνθέτουν ένα ατελείωτο πανέμορφο σκηνικό, με σύμμαχο την πανέμορφη φωτογραφικά ατμόσφαιρα, χωρίς ίχνος υγρασίας / καταχνιάς και νέφωσης. Με κυρίαρχη θέα προς τους όγκους της Καλιακούδας και της Χελιδόνας και του φαραγγιού του Πανταβρέχει ακριβώς μπροστά του. 

Αρχίζοντας τις αναβάσεις και τα συνεχή πάνω κάτω

Βουνοθάλασσες παντού

Μαγεμένος, ήδη

Απέναντι δεσπόζει η οροσειρά της Καλιακούδας. Διακρίνεται το πάσo των >1700m που κατεβαίνει προς Δολιανά (Στουρνάρα)

Και πιο αριστερά της η Χελιδόνα και η κορυφογραμμή προς Τρύπιο Βνι στα αριστερά

Αγκομαχητής και Άραβας, συνεχίζοντας τα πατριδογνωσιακά του Παναιτωλικού

Μικρά χωριουδάκια κρύβονται καλά στις βάσεις των ορεινών όγκων, σου παίρνει λίγη ώρα να τα εντοπίσεις. Και αρχίζει το περπάτημα στην κορυφογραμμή. Λίγα είναι τα σημεία που μπορείς να περπατήσεις αμέριμνος, καθώς η πορεία είναι βραχώδης και συνεχώς πηγαίνει από ύψωμα σε ύψωμα. Πολλά τα σημεία που το πετρώδες έδαφος γίνεται πλακωμένα βράχια το ένα πάνω στο άλλο. Και κάπου εκεί ένα φυλλοβόλο να βρίσκεται μόνο του στο πλήθος των αειθαλών στην κόψη του γκρεμού, πλάι σε ένα ακόμα ύψωμα.

Ένα φυλλοβόλο στη μέση του πουθενά, στο πιο απόκρημνο σημείο

Και η θέα προς νότο, Άννινος, όρη Ναυπακτίας και πραγματικά δε συμμαζεύεται

Στο πολύ βάθος, το Κουκουρέχι

Ανεβοκατεβαίνοντας, αλωνίζοντας

Το δεύτερο ύψωμα που ανεβαίνουμε δίνει ίσως την πιο ωραία θέα προς το Κουκουρέχι που στοχεύουμε να φτάσουμε και του Πλατανιού που είναι πίσω μας. 

Η διάβασή μας, καθόλου εύκολη...

Μία πάνω, μία κάτω

Και οι κλίσεις της πορείας μας καθόλου "συνεργάσιμες"

Κατεβαίνοντας αυτό το ύψωμα μιλάμε για 100m υψομετρικό μέσα σε χρόνο dt. Με άλλα λόγια... τι μας περιμένει στην επιστροφή... Σε όλο αυτό τον τόπο η θυμαρορίγανη τραβάει τις μέλισσες, με αποτέλεσμα να προσέχουμε και που μπορούμε να πατάμε. Γνωστή και ως Θρούμπι (αν και σε άλλους τόπους το θρούμπι μπορεί να είναι κάτι άλλο).

Βουνοθάλασσα. Ορισμός... 

Θρούμπι. Θυμαρο-ρίγανη. Παντού όμως!

Ξανααρχίζουμε την ανάβαση για μια διπλή κορυφή ακόμα και εδώ κάπου χτυπάει το καμπανάκι της επιστροφής. Θα θέλαμε να φτάσουμε μεν Κουκουρέχι, αλλά η ώρα έχει ήδη πάει 11:30. 

Περνώντας "τις πύλες" άλλης μιας ανάβασης

Μαγευτικά μέρη 

Δεδομένης της επιστροφής Αγρίνιο και Αθήνα, προτιμούμε να καθίσουμε εκεί ένα μισάωρο, στο τελευταίο κατέβασμα πριν τον "Στέγγο" ή το ανατολικό Κουκουρέχι, μια κοψιά πριν τις τελικές της κορυφής. Την οποία όμως μπορούμε να την κυκλώσουμε και από το διάσελο της Κοσίνας μια άλλη φορά! 

Ο Χρήστος, διαισθάνθηκα ότι ήθελε να φτάσει εκεί απέναντι, αλλά σεβάστηκε το πόσο γυρισμό είχα για την επόμενη ημέρα. Δεσμεύομαι για την "κύκλωση" της πορείας από την πλευρά του πάσου Κοσίνας.

Ως εδώ σήμερα. 

Πανόραμα 150° από Δύση προς Ανατολή.

 

Χαζεύοντας τη θέα

Επιστρέφουμε, συλλέγοντας και λίγο άγριο τσάι, σε καθυστερημένη του εμφάνιση τέλη Σεπτέμβρη. Το ανέβασμα προς Σκαρπερούτα λίγο ξεθεωτικό. 

Πάρ'τε βαθιές ανάσες. Σε πολλά σημεία απαιτείται "4κίνηση". Χέρια πόδια

Βρείτε το Χρήστο στη Φώτο

Χαμένος στην αγριάδα του τόπου αυτού. Έτσι ξαφνικά περνάς βράχια και ξεπροβάλλει το δέος...

Κατηφορίζουμε στη βρύση στην Καλάνια και δυστυχώς βλέπουμε οτι η βρύση... στάζει νερό. Γεμίσαμε μισό λίτρο σε ένα 15λεπτο... Στα υπ' όψιν για τους επισκέπτες. Η ζέστη πλέον αρχίζει να κάνει την παρουσία της αισθητή, δόξα τω Θεώ όμως, το αεράκι συνεχές και καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας αντισταθμίζει την κούραση

Πεταλούδα του είδους Aricia anteros, στην "αργή" πηγή

13:15 ξεκινάμε το μονοπάτι από τη βρύση και απολαμβάνουμε τη θέα προς το Πλατάνι. Τώρα το απόκρημνό του ανάγλυφο τονίζεται πιο έντονα στο μεσημεριανό φως. Σε ένα εικοσάλεπτο φτάνουμε στο σημείο που το μονοπάτι προχωράει προς την πλευρά που είδαμε να συντρέχει όταν ερχόμασταν. 

Στο μονοπάτι, επιστρέφοντας

Στο σημείο αυτό περνάμε από ακόμα μια στρούγκα και ένα καλυβάκι που διασώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά και σημάδια του ότι καιρό έχει κάποιος να το αξιοποιήσει. Αμέσως πιο δίπλα μια κορομηλιά, με γευστικά δροσερά κορόμηλα, ό,τι πρέπει για το κατέβασμα. 

Εκεί ακριβώς μπαίνουμε στο δασωμένο κομμάτι, που έχει και αυτό μια υποτυπώδη σε σημεία σήμανση και είναι αρκετά βατό. Σε ένα εικοσάλεπτο ακόμα η διαδρομή καταλήγει στο χωματόδρομο που ενώνει Κόνισκα και Μεσοκώμη σε αυτό το σημείο. Και από εκεί και πέρα είναι 15 λεπτά βαρετό περπάτημα στο χωματόδρομο.

Συμμετρία στον ορίζοντα κοντά και πιο μακρυά. Μακρυά, το πάσο προς τη Ναυπακτία, μεταξύ Τσεκούρα και Αρδίννη

Η βρύση Μαγαλιου. Με τρεχούμενο νερό, ακριβώς "εκεί που πρέπει"

Αποχαιρετώντας με δέος

Η ημέρα έκλεισε μια ένα ξεκούραστο καφέ παρέα με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα της Κόνισκας, τον Κώστα. Μια αξιόλογη πρόταση για τους λάτρεις του φυσιολατρικού τουρισμού. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ό,τι πρέπει για την πολύωρη επιστροφή