Αλλαγές ξανά... και λίγο από Τύμφη, Σμόλικα, Μαυροβούνι, Φλέγγες...

Είμαι εδώ. Μετά από "καιρό". Και ποιος να ήξερε ότι το παρόν κείμενο θα το έγραφα κάπου σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, έχοντας την οικογένεια στα Ιωάννινα πλέον... Πολλά άλλαξαν από την τελευταία φορά που έκατσα να "δώσω" κάποιο ταξιδιωτικό άρθρο.

Η χρονιά που πέρασε έγραψε στο κλείσιμό της άλλη μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Η αδερφή μου, άτομο με ειδικές ανάγκες εκ γενετής, άφησε τον μάταιο κόσμο λίγους μόνο μήνες μετά την απώλεια του πατέρα μας. Μένοντας σε ένα τόπο που ποτέ δε μπήκε στο πετσί μου, πήρα την οικογενειακή απόφαση της μετεγκατάστασής μας στα Ιωάννινα. Μια πόλη με κλάσεις ανώτερη ποιότητα ζωής, τα μέλη της υπόλοιπης οικογένειας εκεί, με χαλαρότερους ρυθμούς για ένα παιδί μικρής ηλικίας. Και κυρίως πιο ταιριαστή σε μας.

Και ω του θαύματος λίγο μετά την αναζήτηση και εύρεση κατοικίας και πάνω που έχεις πει ότι έκανα τις αλλαγές της ζωής μου και επιθυμώ λίγη ηρεμία τώρα, να σου το τηλεφώνημα για μια θέση εργασίας που δε μπορείς να αρνηθείς για οποιοδήποτε λόγο μεν, αλλά θα σε φέρει πάλι στους τρεις δρόμους.

Τώρα είμαι στην Αθήνα, και κοντοζυγώνει η Πάτρα στον ορίζοντα. Αύριο ποιος ξέρει τι.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτό το άρθρο, θα παρουσιάσω τα ορειβατικά τεκταινόμενα που σα λυσσασμένος επιδίωξα τις πρώτες μέρες εγκατάστασης μου στα Ιωάννινα.

Έχοντας το πολυπόθητο χαρτί της μετακίνησης λόγω εργασίας μεταξύ νομών (μόνιμη κάτοικία Θεσ/νίκη και εργασία στα Ιωάννινα), άλλωστε ακόμα ίσχυε το veto μετακίνησης μεταξύ νομών ελέω πανδημίας, δεν έχασα την ευκαιρία να πάρω την παλιά εθνική οδό και να γράψω κάποια βουνίσια περπατήματα.

Πρώτο χρονολογιακά. 

1. Ανάβαση στο Μαυροβούνι. Πάνω από τις Πολιτσές Μετσόβου, και πανέμορφο όχι γιατί μορφολογιακά έχει το ανάγλυφο που θα περιμένει κάποιος να δει όταν σκεφτεί τη λέξη βουνό, ίσα ίσα είναι εύκολο στην πρόσβαση, αλλά κατακλύζεται από πολλά ρόμπολα που λόγω του υψομέτρου τα περισσότερα είναι κεραυνόπληκτα. Σε συνδυασμό με την καταπληκτική ηλιοφάνεια της ημέρας, την απίστευτη θέα που σου δίνεις προς όλες τις διευθύνσεις ορίζοντα και των τελευταίων χιονιών που είχαν πέσει και στο σύνολο του χειμώνα και λίγο πιο πριν την άφιξή μου στον τόπο (11 Απριλίου 2021 έλαβε χώρα η ανάβαση) το τοπίο ήταν μαγευτικό.

Άφησα το αμάξι ακριβώς δίπλα από το δρόμο και ξεκίνησα την ανάβαση. Αρχικό υψόμετρο 1450 μέτρα. Αμέσως πάνω από τη μεγάλη στάνη του κυρ Κώστα. 

Αφήνοντας το κεντρικό δρόμο πίσω.

Συνομιλία με ένα βλάχο βοσκό που έβγαλε το κυνηγόσκυλο να ροβολήσει. 

Στους πρόποδες ο βοσκός που έβγαλε τα σκυλιά να μυρίσουν λίγο βουνό.

Με το Λάκμο απέναντι, συνοδευτικό background

Για πάμε

Στα πρώτα ρόμπολα.

Από όλο και πιο ψηλότερα

Τα πρώτα ρόμπολα

Από τα περίπου 1750m και μετά άρχισε το χιόνι να δίνει το παρόν. 

Αγάλματα στο χρόνο...

Ανάβασης συνέχεια ώς τα 1900m περίπου, με τα επιβλητικά ρόμπολα και τις σιλουέτες τους να ξύνουν το μπλε του πεντακάθαρου ουρανού.

Απόλυτο alpine white

Προχωρώντας πάνω στο χιόνι

Με φόντο το Λάκμο νότια

Τα επιβλητικά 3 αδέρφια

Τελετουργικό καλοτυχίας.

Κλεφτές ματιές και προς τη λίμνη Αώου. Από αυτή την ανάβαση φαίνεται κάπως λιγότερο σε συχνότητα

Έπειτα προχώρησα προς το Κόντι, το ύψωμα στα περίπου 1970m υψόμετρο. Το αφράτο από πάνω και παγωμένο από κάτω χιόνι κάνει τη διάβαση εύκολη. Στο δρόμο για αυτό, κορνίζες χιονιού που απαιτούν σύνεση και προσοχή. 

Μικρές κορνίζες χιονιού

Κατευθείαν μου δημιουργείται η επιθυμία να συνεχίσω την πορεία και κατευθύνομαι πρώτα κατηφορίζοντας και έπειτα ανηφορικά προς τη χαρακτηριστικά ονομασμένη κορυφή 3 Σύνορα. Σίγουρα τα 2 από τα σύνορα θα είναι το του Μετσόβου και της Μηλιάς και το 3ο ως ονομασία αυτό των Γρεβενών όπως κατηφορίζει βόρεια προς τη Βάλια Κάλντα. 

Μαγευτική πλάση, στο κοντινό βάθος το τελείωμα του Λάκμου

Τέχνη της φύσης

Θέα από την κορυφή 3 συνόρων. 2050m με θέα προς Δυτικά. Η μύτη αριστερά, οι Φλέγγες, και πιο πίσω ο Σμόλικας και η Βασιλίτσα στα άκρα του κάδρου.

Σε αυτό το σημείο παραθέτω το video αφιέρωμα - ρεζουμέ της βόλτας. 

Απέναντι όλες οι κορφές της βόρειας Πίνδου, Σμόλικας, Τύμφη, να δεσπόζουν στον ορίζοντα.

Σμόλικας στο πολύ βάθος και το έμπα στη Βάλια Κάλντα, από τη Σαλατούρα Σταυρού και το Αυγό.

Και από τα 3 σύνορα η θέα μαγευτική. Και ενίοτε και προς τη λίμνη Αώου.

Αγέρωχες σιλουέτες

Απέναντι οι Φλέγγες, ακόμα κρατάνε υπερβολικό χιόνι. Γενικά η χρονιά του 2021 είχε αρκετά χιόνια και ακόμα και τη στιγμή που γράφω το παρόν κείμενο στα τέλη του Ιουλίου ακόμα τα ψηλά βουνά κρατάνε κάποιες χιονούρες.

Επιστροφή από την πεπατημένη με ένα απίστευτο αίσθημα του κρύου του χιονιού και της ζέστης του ανοιξιάτικου ήλιου.

Στη φωτογραφία βλέπετε τη λεπτή κρούστα του ππρόσφατου χιονιού που έπεσε ένα διήμερο πιο πριν

Κατεβαίνοντας. Με θέα τις Πολιτσές, το δρόμο και τη Στάνη του κυρ Κώστα

2. Κανένα δεκαήμερο μετέπειτα και αποφασίζω να συνοδέψω νεαρή παρέα σε μια από τις πιο όμορφες διαβάσεις της Τύμφης. 

Από το γεφύρι της Κόνιτσας, μονή Στομίου και προς Σάδι Μίγας. Διαδρομή που είχα να κάνω από το 2012 με το φίλο συνοδοιπόρο Δημήτρη. Μη έχοντας άκρως χειμερινό εξοπλισμό, αποφασίσαμε να το πάμε "όσο πάει" και να επιστρέψουμε αυθημερόν. Μια διαφορετική εμπειρία με συνορειβάτες παιδιά αρκετά νεότερα σε ηλικία. Είναι ευχάριστο κάποιες φορές να δίνεις "τα φώτα" σου σε διάφορα θέματα ως πιο έμπειρος, αλλά και από την άλλη να κεντροβαρίζεις κάποια πράματα με μια πιο νεανική προσέγγιση.

Η μαγευτική κοιλάδα του Αώου, στις αγαπημένες των καιρικών συνθηκών μου

18 Απριλιου και με συνθήκες που, ας μου επιτραπεί, καραγουστάρω. Ελαφρύ ψεκάδι ψιλόβροχο για όλο το κομμάτι αρχικά. Οδεύοντας προς μονή Στομίου. 660m ψηλά σε ένα μαγευτικό background.

Η Μονή Στομίου

... και τα απίστευτα σκηνικά των απόκρημνων βράχων με τα μαυρόπευκα. Με την παρουσία της ομίχλης, δίνουν ένα απόκοσμο σκηνικό...

Σαφές το μονοπάτι με άριστη σήμανση. Ανάβασης συνέχεια σε κάτι που φαίνεται σαν παλιός δασικός χωματόδρομος. Στα 900m υψόμετρο  η τελευταία ευκαιρία να "φουλάρεις" νερό. Στο ρέμα της Δέσης.

Υγρασία, χαλαρή βροχή, άνοιξη. Σαλαμάνδρες στο πέρασμά μας. Κλασσικό εύρημα με τέτοιες συνθήκες.

Είπαμε... πραγματική ατόφια τετρακίνηση.

Συνεχίζοντας την ανάβαση

Μαγευτική η φύση, με τον Αώος να γαργαλάει τα αυτιά μας.

Όλο και ψηλότερα. Περνάμε από τη Δέση, ένα σημείο ρεματιά με πόσιμο νερό. Για όσους τολμάνε το  ανέβασμα, καλό θα είναι να ανεφοδιαστείτε εκεί γιατί πιο πάνω δεν υπάρχει κάποια πηγή / ρεματιά. Υψόμετρο, 900m.

Σε ένα μόνο σημείο ας το πω "φύγαμε" από το μονοπάτι για μερικά μέτρα, γιατί μας κέρδισε το μπλαμπλα μας.

Κάπου εδώ αρχίζει η σοβαρή ανάβαση. Κλίση πάνω από 20% σε σημεία. Πολύ καλή η σήμανση του μονοπατιού επίσης.

Κουράγιο γέρο... 

Ανυπέρβλητη μαγεία

Από το σημείο αυτό και μετά η ανάβαση γίνεται για "γερά" πνευμόνια. Σε σημεία πασχίζω να "πιάσω" τη νεολαία. Το ανηφορικό κομμάτι τελειώνει στο Kαλογερικό, στα 1350m περίπου υψόμετρο.

Πλησιάζοντας το Καλογερικό.

Εκεί ξάφνου, ο ουρανός αρχίζει και αποκτά όλο και πιο λαμπερό χρώμα. Το γκρι της ομίχλης δίνει τη θέση του σε ένα γκρι μπλε και μετά αποκαλύπτεται ο ουρανός, καθώς η ομίχλη περιορίζεται σε χαμηλότερα υψόμετρα. Μαγική στιγμή.

Μικρές μαγείες, τέτοιες που βλέπεις μόνο στα βουνά...

Καθώς η ομίχλη χαμήλωνε, ο μπλε ουρανός φάνηκε για μερικά λεπτά...

Από εκεί και πέρα η πορεία είναι σαφώς πιο εύκολη και με κάποια θέα και προς την οροσειρά του Σμόλικα.

Η άφιξη στο άνοιγμα του ισιαδιού (της πεδιάδας) της Μίγας, απίστευτης ομορφιάς με την ορθοπλαγιά της Τύμφης να δεσπόζει. Ακόμα τα χιόνια δίνουν το δυναμικό παρόν. Μικρή στάση ανάσας, και ανάβαση προς όσο μας παίρνει καθώς δεν έχουμε κατάλληλο εξοπλισμό και κάπου τα χιόνια μας γυρίζουν προς τα πίσω.

Οι 2 συνορειβάτες. Νίκος και Παναγιώτης. Στη Μίγα, στα 1450m.

Το τσεκούρι της Γκαμήλας. Μας έκανε τη χάρη να φανεί μόνο αυτά τα 5 λεπτά μόλις φτάσαμε!

Μεγαλείο, απλά...

Η Τύμφη ελαφρώς κρυμμένη πίσω από τα σύννεφα

Μαυρόπευκα, άγρια ριζωμένα στις πλαγιές.

Δυσκολότερη η ανάβαση, αισίως με καλύτερες καιρικές συνθήκες.

Η ορθοπλαγιά της Γκαμήλας, απέναντι. Και τα χιόνια αρχίζουν να μας φρενάρουν την ανάβαση.

Το Σάδι Μίγας, αφ υψηλού.

Μικρή ανάπαυλα στην καλύβα. Χτίστηκε το 2013. Έχει ό,τι φανταστείτε από εργαλεία, κάποιες προμήθειες, είδη πρώτης ανάγκης, είδη προσωπικής καθαριότητας, ίσως και κάποια φαγώσιμα (φροντίζουν οι επισκέπτες να αφήνουν κάτι που τους περισσεύει), φως από φωτοβολταικό, 6 κλίνες, φουφού, όλα εκτός από νερό πόσιμο.

Μαγευτικές εικόνες της Τύμφης

Όλο το video - αφιέρωμα της ανάβασης στο Σάδι Μίγας με λήψεις από διάφορα σημεία ...

3. Μικρή επίσκεψη στα "δικά μας" μέρη, Σμόλικας, ως το Βάλια Μάρε με τρελή ομίχλη και χιονάκι που με αποθάρρυνε να συνεχίσω πιο ψηλά.

Ο Δασικός δρόμος

Άπειρα πατήματα ζώων παντού

Πολύ το χιόνι στο Βάλια Μάρε, στα 1900m περίπου. 

Σε χαμηλότερα υψόμετρα, στο Λιβάδι, στα ~1550m

Κάπου εδώ χρονικά και έχοντας βρει σπίτι στα Γιάννενα μόλις 2 3 μέρες πριν την επίσκεψη στο Σμόλικα, αρχίζει και έρχεται η μετακόμιση στα κοντά και έρχεται η πρόταση που θα ταράξει τα νερά μου πάλι. Λίγο πολύ εκεί που το σκεφτόμουν, πες το σύμπτωση, πες το "σημάδι", πάνω στο δρόμο (ψυχή από κίνηση) 5 αγριόγιδα να απολαμβάνουν την ηρεμία της πλάσης πλην ενός περαστικού αμαξιού (πραγματικά στα 80 χιλιόμετρα Κόνιτσας Γρεβενών δεν είδα παρά μόνο 1 αμάξι και αυτό ήταν φίλου γνωστού μου που ερχόταν στην αντίθετη κατεύθυνση).

Ένα μαγευτικό κοπάδι 5 αγριόγιδων, σχεδόν πάνω στο δρόμο

4. Επόμενη ορειβατική ήταν πάλι κοντά στην περιοχή του Μετσόβου. Σε καιρικές συνθήκες πολύ πιο συνεργάσιμες δοκίμασα την τύχη μου προς την κορυφή Φλέγγα.

Ήδη από την αρχή της ανάβασης το τοπίο ήταν μαγευτικό. Η περιοχή των τεχνητών λιμνών Αώου έχει να δώσει πολύ "πληροφορία" για τον μυημένο ή τον επισκέπτη της πρώτης φοράς. Για μένα που έχω επισκεφτεί την περιοχή τόσες φορές και ως οδηγός και ως περιπατητής, δεν παύει να μου κερδίζει το θαυμασμό, κάθε φορά.

Εδώ αρχίζοντας την ανάβαση, ο δρόμος ήταν κομμένος σε μια στροφή με χιόνι, 4η Μαΐου μισό περίπου χιλιόμετρο πριν το καταφύγιο πηγών Αώου. Ακόμα και σε εκείνο σημείο η φύση / θέα ήταν καταπληκτική.

Με θέα τη λίμνη πηγών Αώου

Ανεβαίνοντας το δρόμο προς το καταφύγιο

Πλησιάζοντας το οροπέδιο Πάντε λα Λάκλου, εκεί όπου είχα ατυχή συνάντηση με ελληνικό τσομπανόσκυλο πριν 2 χρόνια.

Μπαίνοντας στο υψίπεδο

Χιόνια που λιώνουν δημιουργούν μια εποχιακή λίμνη

Ρόμπολα, μονάζουν στην ερημιά της άχραντης φύσης

Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο

Βασικό στοιχείο των εξορμήσεων, ο σωστός εξοπλισμός. Αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε συστημικά, μη διστάσετε να "ρίξετε" κάποια χρήματα παραπάνω. Αποζημιώνεστε σε μικρό βάθος χρόνου.

Μια απίστευτα όμορφη δίνη στη ρεματιά των ρεματιών που γεννιούνται από το λιώσιμο των χιονιών

Μαγευτικά τοπία. Προσέξτε τα πασαλάκια οριοθέτησης του μονοπατιού. Από εκεί περνάει και το τρεξιματικό ursa trail 

Ρέματα χωρίζουν τα χιόνια του χειμώνα. Η άνοιξη έρχεται στα ψηλά υψόμετρα

Τρομερή και η θέα προς το Λάκμο

Προχωρώντας μαγεμένος σε αυτό το σημείο από την πλάση και στην όλη ηρεμία, βλέπω την επερχόμενη μικρή ανηφόρα που πρέπει να κάνω για να βρεθώ στο οροπέδιο με τα κατακεραυνωμένα ρόμπολα, βλέπω στα 400 - 500 μέτρα μακρυά 2 τετράποδες φιγούρες. Στην αρχή τα πέρασα για αγριόγιδα, αλλά σηκώνοντας το κινητό είδα ότι το σχήμα κεφαλιών και ο τρόπος που προχωρούσαν, απομακρυνόμενα σιγά σιγά από την παρουσία μου διαπίστωσα ότι επρόκειτο για λύκους. Ένα ζευγάρι πρόλαβα να δω και να απαθανατίσω. Στο βάθος εκατέρωθεν του ξεραμένου ρόμπολου.

Αν δε διακρίνονται καλά, εδώ και εδώ οι εικόνες για κλικ σε μεγαλύτερη ανάλυση.

Δε φάνηκε να με απειλούν, μάλλον βρέθηκαν τόσο ψηλά στα ~2000 μέτρα για να κυνηγήσουν λαγούς ή οτιδήποτε, γιατί ακόμα οι βοσκοί δεν έχουν φέρει τα κοπάδια τους, έτσι ώστε να περιοριστούν σε χαμηλότερα υψόμετρα.

Παρά όλα αυτά και δεδομένου ότι ήμουν μόνος, αλλά όχι πολύ μακρυά από τον "πολιτισμό"  δηλαδή την αρχή του μονοπατιού αποφάσισα να κινηθώ προς τα πίσω. Αργία ήταν, άλλωστε, σίγουρα θα περνούσε κάποια παρέα. (Όπως και τελικά έγινε). Επιστροφή λοιπόν στο Πάντε λα Λάκλου, και βόλτα στα ρόμπολα. 

"Σκοτώνοντας" ώρα ανεβαίνοντας στο 2000m υψομετρικό. 

Λύκε, λύκε, είσαι 'δώ;

Ανεβαίνοντας στο 2000

Από εκεί βλέπω μια παρέα ίσαμε 10 άτομα να πλησιάζει. Λέω, αυτό είναι, σήμερα (τελικά) ανεβαίνουμε Φλέγγες. 

Ξανααρχίζω τα πατήματα που μόλις πριν έκανα φτάνοντας με τα παιδιά, Το Βασίλη το Νίκο, το Σωτήρη και τις κυρίες της παρέας την Έφη και την Ειρήνη με τη σειρά που τους συνάντησα. Τρομερή και η παρέα από τα 2 σκυλιά, τον Κρόνο και τη Σβούρα! Φαινόταν να απολαμβάνουν το χιόνι, περισσότερο από όλους μας.

Σωτήρης και Βασίλης σε "πόζες" με τον Κρόνο να περιμένει πώς και πώς τη συνέχεια του δρόμου. Όπως και οι 2 συμφωνήσαν οι αυθόρμητες φωτό είναι και οι καλύτερες.

Η κορυφή αριστερά, ξανά ο στόχος μας

Στο υψίπεδο των κεραυνόπληκτων ρόμπολων. Το αναφέρουν και ως "νεκροταφείο" πολλοί.

Σε ένα από αυτά, τερμίτες έχουν κάνει την αποικία τους

Βασίλης και Νίκος ανεβαίνουν

Από την κορυφή και με περισσότερα άτομα να έρχονται στην παρέα μας. Εδώ η θέα προς την Τύμφη στα Δυτικά.

Ο Κρόνος, παλεύει με τους βράχους. Λατρεία του να ξεθάβει πέτρες όπου και να σταθεί

Ώρα για ξεκούραση / ανασύνταξη. Μπανάνες και τσιπουράκι (με πολύ μέτρο εδώ ψηλά), ευγενική χορηγία της παρέας

Η θέα από την κορυφή των ~2150m είναι καθηλωτική. Τόσο προς τις γύρω οροσειρές όσο και προς τη μαγευτική κοιλάδα των Πολιτσών που ζωγραφίζεται από το ανάγλυφο της λίμνης πηγών Αώου.

Οι δίδυμες λίμνες Φλέγγες πιο κάτω στα ~1940 και 1960 μέτρα. Ακόμα "ακαθόριστες" λόγω του όγκου του χιονιού.

Εθιμοτυπικά, πάντα όταν φτάνω αφηγηματικά στην κορυφή, βάζω το video της ανάβασης. 

Ανάβαση στις Φλέγγες

Ηλιακή άλως, προδιαθέτει το "χάλασμα" της καθαρότητας του ουρανού

Οι κυρίες της παρέας, Ειρήνη και Έφη. Σίγουρα θα τα ξαναπούμε σε κάποια ανάβαση. Τυχαία ή όχι.

Στο Πάντε λα Λάκλου ξανά.

Ώρα για επιστροφή!