Μια διαφορετική ημέρα στα Βαρδούσια.

Και πάμε για το μεγαλειώδες... Τόσο από άποψη γεωγραφική, που έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι τα Βαρδούσια αποτελούν την πρώτη και αγαπημένη μου προσωπική επιλογή και άποψη του τι θα πει "οροσειρά" και "βουνό". Κάτι που εδραιώθηκε στην άποψή μου και αυτή τη χρονιά, έχοντας την τύχη στην επίσκεψη μου να βιώσω μια ανεπανάληπτη ημέρα, μια εμπειρία ζωής, μια διδαχή. 

Είχε λίγο από όλα. Διανυκτέρευση κάτω από τα αστέρια μόνος μου (και θα επανέρθω σε αυτό), άγρια πανίδα και χλωρίδα, ανάβαση σε μεγάλα υψόμετρα, (πάμε στο κυρίως πιάτο) διάσωση 8 κατσικιών τα οποία είχαν φύγει από ένα μαντρί με επιτυχή κατάληξη, εκτεταμένη αλληλεπίδραση με ανθρώπους των βουνών, επίσκεψη για πρώτη φορά σε κάποιες από τις κοψιές αυτού του καταπληκτικού όρους, ονειρεμένες οδικές διαδρομές, καλή παρέα, ηχητικό background από το rally acropolis που μετά από καιρό επέστρεψε στα ελληνικά βουνίσια χώματα και έδωσε το βροντερό παρόν στη γειτονική οροσειρά. Λίγο πολύ, τα πάντα. 

Είπα πολλές βαρυσήμαντες λέξεις για να αρχίζω και να εξιστορώ την περιπέτεια του διήμερου, οπότε ας τα πάρουμε ένα ένα με τη σειρά.

Γιατί Βαρδούσια; Γιατί μιλάμε για μια απαράμιλλη σε ομορφιά οροσειρά, μεγάλη σε έκταση, πολυδιάστατη με 3 διαφορετικές γειτονιές βουνών. Ανάλογα από ποιο σημείο προσεγγίζεις, το ανάγλυφο διαφοροποιείται δραματικά. Με χαρακτηριστική χλωρίδα κάποιων ενδημικών ειδών που απαντώνται μόνο εκεί. Με τον ποταμό Εύηνο να γεννιέται από τα έγκατά της, με α-πι-στευ-τες οδικές διαδρομές απ' άκρη σ' άκρη, με κτηνοτροφία και πολλά βοσκοτόπια στο σύνολο της έκτασής τους με "δυνατές" κτηνοτροφικές μονάδες. Κοψιές απαιτητικές, κορφές δύσβατες, κοφτεροί γεωλογικοί σχηματισμοί, που έρχονται σε απίστευτη εγγύτητα με τις εύφορες και γαλήνιες πεδιάδες σε υψίπεδα άνω των 2000m σε σημεία. 

Τα Βαρδούσια (Κόρακας και Κοκκινιάς) όπως φαίνονται από την Οίτη

Άγρια πανίδα με οτιδήποτε άγριο ζώο μπορείς να φανταστείς, αλπικά τοπία, δασωμένα τοπία, περιπατητικές, ορειβατικές, αναρριχητικές και σκι διαδρομές, 2 καταφύγια και απίστευτη θέα στις γειτόνισσες μεγαλειώδεις οροσειρές, τη Γκιώνα και την Οίτη κατά κύριο λόγο, αλλά και τις βουνοθάλασσες του Παναιτωλικού, της Οξυάς και της Σαράνταινας και ούτω καθεξής. 

Τα Βαρδούσια από βόρεια προσέγγιση, κοντά στο χωριό της Δάφνης Φθιώτιδας

Μόνος στο βουνό. Υπό προϋποθέσεις. Πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς που πηγαίνει. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στη συγκεκριμένη γειτονιά. Αλλά και πάλι, ενώ είχα κανονίσει να είμαι με παρέα, δυστυχώς δε βόλεψε. Δεν ακύρωσα την επίσκεψή μου και να που τα έφερε η τύχη, η μοίρα, το κισμέτ, οι πιθανότητες όπως θέλετε θεωρείστε το και στο ορειβατικό / περιπατητικό μέρος είχα παρέα. Καλό είναι, ποτέ δεν ξέρεις, ένα άτομο να είναι μαζί για να μπορεί να υποστηρίξει το άλλο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Και το έχουμε πει, όταν βγαίνει ο άνθρωπος από το comfort zone του, όλα αλλάζουν σε υπερθετικό βαθμό.

Ήταν, από την άλλη και το διήμερο του rally acropolis. Είχα δεχτεί πολλά τηλεφωνήματα από γνωστούς / φίλους για το πώς θα προσεγγίσουν μια διαδρομή, αν θα είμαι τίποτα σε κανένα βουνό εκεί κοντά. Τους απάντησα ότι, για την πρώτη ημέρα ιδίως του "ψαχνού" των διαδρομών θα είμαι στην ακριβώς απέναντι οροσειρά, αλλά με άλλο σκοπό.

Παιχνίδια του ήλιου και των συννέφων, καθ' οδόν

Το παλληκάρι που προόριζα να πάρω μαζί μου δεν κατάφερε να "πειστεί" για το όλο εγχείρημα, οπότε ξεκίνησα μόνος. Παρασκευούλα, σχολάω  από τη δουλειά, οπλίζομαι με υπομονή να βγάλω τη Λιοσίων σε λιγότερο από μισάωρο με το μυαλό μου να αλωνίζει δίπλα από τις Σούφλες, στα "Σκόρδα Πιτιμάλικου", τον Κόρακα, την Πυραμίδα, το ξέφωτο του Προφήτη Ηλία και τα λοιπά. Όμορφες λέξεις να τριγυρίζουν το μυαλό μου και να με κάνουν να ξεχνάω τη βαβούρα και την καθυστέρηση της πόλης. Το αμάξι ήδη φορτωμένο επιμελώς από την προηγούμενη βραδιά. Σύντομα βγήκα στην εθνική οδό.

Ο Παρνασσός κρύβεται

Ανεφοδιασμός λίγο μετά την Τιθορέα και προσέγγιση από Μπράλο, Οίτη (το χωριό) και Παύλιανη. Ήδη ο Παρνασσός ήταν νεφοσκεπής όταν περνούσα από κάτω του και οι κορυφές του ήταν κρυμμένες σε απογευματινές αλλά άκακες όπως φαινόταν αντάρες. Κάποιες μικρές σταγόνες στα πεδινά, προδιέθεταν για το δροσερό βράδυ. Άλλωστε μιλάμε για διανυκτέρευση σε υψόμετρο >1400m στην καλύτερη.

Και η Γκιώνα κρύβεται στα σύννεφα

Λίγο έξω από την Αμφίκλεια και κατηφορίζοντας στα χωράφια σταματάω και χαζεύω τον καιρό. Απογευματινές συννεφιές, που μάλλον φαίνονται άκακες... Περνάω έξω από τον Μπράλο, ένα μοναχικό δέντρο μου κερδίζει το φωτογραφικό ενδιαφέρον.

Μοναχικό δέντροα

Αρχίζω και παίρνω το Δυτικό προσανατολισμό που θα με φέρει μετά τα χωριά Οίτη και Παύλιανη, σε μια καταπληκτική διαδρομή που αρχίζει μέσα στα φυλλοβόλα και συνεχίζει ανηφορικά σε ελατόδασος. Φτάνω στο χαρακτηριστικό σημείο υπαίθριων δραστηριοτήτων, στις "Βρύζες" λίγο μετά από την είσοδο του δρυμού της Οίτης που είχαμε επισκεφτεί πέρυσι. Τώρα προστατευτικά δίχτυα και έλεγχος εισόδου εν όψει της αυριανής ειδικής διαδρομής στην Παύλιανη. 

Η Γκιώνα από τη θέση Βρύζες

Θεαματικά κατεβάσματα

Φωτογραφίζω τη ντροπαλή από τα συννεφάκια Γκιώνα, ενώ πάλι κάποιες σποραδικές σταγόνες πέφτουν και αρχίζω το κατηφόρι για τη Στρόμη. Μετά από τις στροφούλες, εν τω μεταξύ ελάχιστη η κίνηση, μου αποκαλύπτονται και τα Βαρδούσια. Ακόμα πιο "ντροπαλά" από τη Γκιώνα. Σε μια στιγμή άρχισα να "κατσουφιάζω" διερωτώμενος τι κατάληξη μπορεί να έχει το στήσιμο σκηνής εκεί ψηλά. Δεν έφτασα ως εδώ, όμως απλά για να αναρωτιέμαι. Και συνεχίζω.

Η χαρά της οδήγησης, σε αγαπημένα μέρη

Μαγεμένος από τις εναλλαγές των στροφών, τις πλαγιές της Γκιώνας δίπλα μου και απέναντι τις παρυφές των Βαρδουσίων. 

Η κοιλάδα του Μόρνου. Νοερά αριστερά η Γκιώνα, δεξιά τα Βαρρδούσια

Σε λίγο φτάνω στη διασταύρωση για τη Μουσουνίτσα. Αφήνω τον καλοστρωμένο δρόμο και πιάνω τον κάπως πιο κακοτράχαλο. Αγελάδες παραδοσιακά κοσμούν το δρόμο, με τις σβουνιές τους καταμεσής στο δρόμο να χρωματίζουν με το γνωστό ιδιαίτερο τρόπο το οδόστρωμα.

Ρέμβη

Παρυφές της Γκιώνας

Ο δρόμος ανηφορικός με τρομερή θέα στις ορθοπλαγιές της Γκιώνας. Από το επόμενο χωριό στο χάρτη, τη Συκιά, άλλωστε ξεκινά μια από τις πιο χαρακτηριστικές και απότομες αναβάσεις για να ανέβεις στη Γκιώνα. Το αναρριχητικό μονοπάτι Καραγιάννη. 

Αποχαιρετώντας τη Γκιώνα

Περνάω και την είσοδο προς τη Μουσουνίτσα και ξεκινώ για Άνω Μουσουνίτσα ή Αθανάσιο Διάκο. Το χωριό εφαλτήριο για την πιο κλασσική είσοδο στα Βαρδούσια. Ο δρόμος σταθερά στριφτερός με κάποιες ανωμαλίες, που περνούν απαρατήρητες σε σχέση με την ελατοβλάστηση που κατακλύζει τη θέα. 

Ο μαγευτικός δρόμος για τον Αθανάσιο Διάκο

Αθανάσιος Διάκος εν όψει, κάποια κινησούλα στο χωριό, με συνοπτικές διαδικασίες περνάω στο δρόμο που πριν 8 χρόνια μου είχε κλέψει την καρδιά καθ'ότι πρόσφατα τότε ασφαλτοστρωμένος. Ένα ονειρικό κομμάτι δρόμου στη μέση "του πουθενά". Για λίγο όμως μόνο, αφού φτάνω στο χωματόδρομο.

Πόσο λατρεύω αυτό το δρόμο... Και τα Βαρδούσια μου κρύβονται.

Οι πρόσφατες βροχούλες δε μπορούν να "δυσκολέψουν" την κατάσταση του οδοστρώματος που είναι σε αρκετά καλή κατάσταση. Από τα 1100m υψόμετρο ανηφορίζω κατά τις 18:30 και στο 15λεπτο φτάνω στην πρώτη πιθανή τοποθεσία για διανυκτέρευση (βλέπε πατριδογνωσία 2019) δίπλα από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.

Όμορφα σκηνικά καθ' οδόν

Κάνω μια στάση και νιώθω πολλά. Τη γαληνεμένη βουνίσια δροσιά των 11 βαθμών, τη νοτισμένη ατμόσφαιρα να πέφτει βαριά και γλυκειά στους ώμους μου. 

Του Γκιώνη το πλάι καλά κρυμμένο από την ομίχλη

Το κυριότερο όμως, ότι "έχω παρέα". Περπατώ μόνο κάποια μέτρα από το δρόμο και προλαβαίνω να δω μια αλεπού να κόβει βόλτες μέσα στα δέντρα, και λίγο πιο κάτω ένα ζαρκάδι περνάει ανάμεσα από τα δέντρα σε ένα ξέφωτο. Κοιτάω πάνω προς τη Μουσουνιτσιώτικη κόψη, κρυμμένη από σύννεφα, αλλά σε κάπως πιο αραιή φάση. Και αποφασίζω να ανηφορίσω προς τα καταφύγια. Να πω την αλήθεια, στο δασωμένο μέρος που τελείωνε εκεί, κάπως αγριεύτηκα να διανυκτερεύσω.

Ένα ζαρκαδάκι παίρνει την απογευματινή του βόλτα

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, φόρεσα ένα πανωφόρι και συνέχισα την ανάβαση. Μερικά λεπτά μετά φτάνω στα πρώτα βοσκοτόπια. Τα ζώα ακόμα εδώ αισίως. Χαίρομαι που έστω και έτσι "έχω παρέα" και δεν είμαι μόνος. Σε υπέρ - έκτακτη ανάγκη κάποιος βοσκός θα βοηθήσει αν χρειαστεί. 1700m σχεδόν και φτάνω στα υψίπεδα των μαντριών. Η αλπική χλόη έχει πάρει αυτό το φθινοπωρινό χρυσαφοκίτρινο χρώμα το οποίο γίνεται πάντα πιο έντονο στο μάτι όταν επικρατεί συννεφιά. 

Απογευματινή βοσκή

Η Γκιώνα απέναντι χωρίς αντάρα. Θετικός οιωνός για την εξέλιξη των καιρικών αυτό το βράδυ

Ο ανήφορος για τα καταφύγια

Συνεχίζω την πορεία μου και μετά από ένα τέταρτο φτάνω στα 1920m περίπου που βρίσκεται το κάτω καταφύγιο. Είχα ήδη τηλεφωνήσει τον κύριο Κώστα που είναι ο υπεύθυνος στο καταφύγιο Άμφισσας και μου είχε πει ότι δε θα ανέβαινε για Παρασκευή βράδυ. Θα ερχόταν την επόμενη όμως μαζί με μια παρέα παιδιών. Όπως και να είχε το καταφύγιο έστω και κλειστό (εκτελούνται μάλιστα εργασίες ανακαίνισης που ολοκληρώνονται σύντομα) θα μπορούσε να μου προσφέρει προστασία έναντι ακραίων καιρικών φαινομένων, αν και κάτι τέτοιο σιγά σιγά διαφαινόταν ότι δεν θα συνέβαινε.

Χαμηλή ομίχλη κοντά στο καταφύγιο

Το βίντεο όλου του εγχειρήματος. Μπορείτε να δείτε ακριβή σημεία της περιγραφής του κειμένου κάνοντας κλικ όπου αναγράφω π.χ. "Video __:__"

Διαλέγω προσεκτικά ένα σημείο του πάρκινγκ που ήταν απόμερο (να μην εμποδίζω), επίπεδο μεν αλλά ελαφρώς κατηφορικό, έτσι ώστε σε περίπτωση βροχής να μην "κρατάει νερό" το προστατευτικό κάλυμμα που απλώνω από κάτω. Αρχίζω κάποια πρώτα πλάνα και βλέπω ότι μέσα σε ένα 15λεπτο ο ουρανός καθαρίζει εντελώς. Με άλλα λόγια η χαμηλή ομίχλωση εξαφανίζεται και μάλιστα είμαι τυχερός να το καταγράψω σε ένα time lapse. (Video 02:36)

Σχεδόν καθαρός ο καιρός πλέον.
Στον ορίζοντα το πάνω καταφύγιο από το οποίο θα αρχίσει η αυριανή ανάβαση στον αριστερό ορεινό όγκο

Στο μεσοδιάστημα η σκηνή είναι έτοιμη και το αμάξι δίπλα κολλητά οπότε σε περίπτωση βροχής το πάνω κάλυμμα που πάντοτε έχω μαζί μου να είναι εύκολο να "δέσει" κάπου. 

Σκηνή έτοιμη

Το φεγγάρι έχει φανεί πάνω από τις Σούφλες.

Η ημέρα φεύγει, αρχίζει και σηκώνεται το φεγγάρι πίσω από τις Σούφλες, στο δυτικό συγκρότημα της οροσειράς. Φωτογραφίες, καλή μουσική δίπλα μου σε μια διακριτική ένταση, την οποία ακούνε τα σκυλιά στα μαντριά στην αρχή και αρχίζουν τα σποραδικά γαυγίσματα απορίας. 

Αυτό που δε περνάει από τη φωτογραφία είναι η απόλυτη ησυχία της πλάσης

Διαμονή κάτω από τα αστέρια

Μέχρι να ξαπλώσω, ο ουρανός είναι παραδειγματικά έναστρος. Γύρω στην πλάση ησυχία. Αυτή που σε κάνει να στρέψεις το κεφάλι πάνω γιατί το μόνο που κινείται, κάποια αστέρια που πέφτουν, κάποια αεροπλάνα που διαγράφουν την ευθύγραμμη τροχιά τους στο αχανή ουρανό. 

Φωτογραφικές ορεξούλες

Η θερμοκρασία σταθερά γύρω στους 8-9 βαθμούς το βράδυ και μια ελαφριά υγρασία που πιάνει κατά τις 12 εξαφανίζεται από ένα γλυκό δροσερό αεράκι. Μόνη παραφωνία ότι από το σπίτι έχω πάρει τον υπνόσακο τον θερινό και ήταν κάπως λίγος για τα θερμοκρασιακά μου γούστα. Ντύνομαι κάπως πιο ζεστά και ρίχνω τον ύπνο του καλοκαιριού. 

Περιττό να πω ότι σε ένα σημείο που σηκώνομαι νομίζω ότι έχω κοιμηθεί ένα εξάωρο ξέρω 'γω, και βλέπω το ρολόι να δείχνει 12:30. Χορταστικός ύπνος.

Και ξημέρωσε...

Τα γαυγίσματα των σκύλων που οδηγούσαν τα κοπάδια στην πρωινή τους βοσκή με ξυπνάνε κατά τις 05:30. Εκείνη την ώρα η δροσιά είναι στο απόγειό της και με το ζόρι βγαίνω από τη θαλπωρή του υπνόσακου. Ξημερώνει Σάββατο.

Η Πυραμίδα δέχεται το πρώτο κοκκινωπό φως

Καταγράφω κάποια γαλήνια πρωινά πλάνα (Video 04:41) με το πρωινό φως να χτυπάει με χαμηλή γωνία στη χλόη δίνοντας της μια πραγματική χρυσή απόχρωση. Μπορεί να ακούγεται ποιητικό / υπερβολικό, αλλά μόνο έτσι ακριβώς μπορεί να περιγραφεί. (Video 09:27).

Μαγευτικά πρωινά χρώματα

Τα χρώματα της αυγής, σε ένα διαφορετικό σημείο. Φωτογραφία της επίσκεψης του 2019

Μετά τα πλάνα, μαζεύω τη σκηνή αλλά δε τη ξε-στήνω εντελώς, αφού πιθανώς να έμενα εκεί και το βράδυ. Ανηφορίζω στο πάνω καταφύγιο και ξεκινώ την ανάβαση. Ώντας μόνος, το πρόγραμμα αρχικά ήταν μια ανάβαση στον Κόρακα, που είχα ξανακάνει το 2018, κάποια φωτογραφικά πλάνα παραπάνω, καθώς την πρώτη φορά τα σύννεφα περιόριζαν την ορατότητα. Έπειτα, κατέβασμα και ίσως μικρή βόλτα προς τις Σούφλες απέναντι. Οι συνθήκες απλώς εξαιρετικές. 

Εσύ κάθεσαι εδώ

Έχοντας προχωρήσει ούτε 100 μέτρα ακούω ένα αγροτικό να έρχεται προς το διάσελο και να αφήνει έναν άνθρωπο. (Video 15:32). Οι πρώτες μου σκέψεις ανάμικτες, δεδομένου το ότι διαφαινόταν ότι θα ανέβω με παρέα. Πάντοτε είναι καλό να έχεις κάποιον μαζί σου στο βουνό για παρέα, παρ όλα αυτά καμιά φορά προτιμώ μια μοναχική βόλτα. Και δεν αναφέρομαι για την επικινδυνότητα του αγνώστου. Ποτέ στα βουνά δεν έχω νιώσει ότι απειλούμαι, τουλάχιστον ποτέ περισσότερο από όσο στις πολύβουες πόλεις.

Έχω παρέα!

Το καταφύγιο από όλο και ψηλότερα

Σε μερικά λεπτά και ενώ περίμενα κάποιον ορειβάτη με τα κλασσικά του σύνεργα και τα φαντεζί ρούχα, διακρίνω (θα το πω λαϊκά) μια μπαρμπαδίστικη φιγούρα με κλασσικό βουνίσιο ντύσιμο. Δέσαμε! Ήταν βοσκός! Ο οποίος είχε το ειδικό έργο του να εντοπίσει 8 χαμένα κατσίκια από ένα μαντρί. Αυτός που είχε το μαντρί, ο κύριος Κώστας, ήταν που τον έφερε με το αγροτικό.

Ο χαλιάς που τραβερσάρουμε για την ανάβασή μας

Το Βελούχι ξεπροβάλλει

Ήταν ο κυρ Γιώργος. Κάτοικος του Αθανάσιου Διάκου για τους θερινούς μήνες, καταγωγή από Αλβανία. Ενασχόληση στις οικοδομές, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες στο χωριό. Πριν καλά καλά αρχίσει να με ρωτάει πώς είναι περίπου η ανάβαση (γιατί δεν είχε ξανα-ανέβει) αρπάζει το τηλέφωνο και παίρνει τον Κώστα και του λέει ότι βλέπει κάτι. Εγώ προσπαθούσα να τα εντοπίσω στον ορίζοντα, αλλά μάταια. Τελικά επρόκειτο για αγριόγιδα. Θα βλέπαμε πολλά εκείνη τη μέρα...

Η αρχική διάσχιση του μονοπατιού είναι ένα πλάγιο τραβερσάρισμα στην ψιλο-κακοτράχαλη πλαγιά. Αισίως το μονοπάτι είναι εντελώς ορατό και περπατημένο. Το μονοπάτι ξεκινάει από τα 2000m υψόμετρο και συνεχίζει έντονο ανηφορικό μέχρι τα 2350m περίπου όπου και έπειτα πιάνουμε το υψίπεδο με το όνομα Μέγας Κάμπος. Σήμανση υπάρχει σε όλο το μονοπάτι με κόκκινα βέλη και σημάδια.

Όλο και πιο τραχύ το τελευταίο κομμάτι.

Θέα από τα 2250m

Καθώς ανεβαίνουμε όλο και αφήνουμε χαμηλότερα τις απέναντι κορυφές. Μόνο στα τελευταία μέτρα (Video 20:46) το ανάγλυφο γίνεται αρκετά κοφτερό και η ανάβαση θέλει λίγο περισσότερο χέρι - πόδι, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.

Κυρ Γιώργος. Πόζα για την περίσταση

Να και η Καλιακούδα στο βάθος

Τελευταία ματιά στο καταφύγιο

Κοφτερά τα τελευταία μέτρα. Το πάσο για το υψίπεδο του Μέγα Κάμπου πλησιάζει

Βγαίνοντας στο μέγα Κάμπο, σημείο το οποίο σηματοδοτείται με 2 στίβες πέτρες (κούκοι) για αυτούς που κάνουν ανάποδα τη διαδρομή, αρχίζω να φωτογραφίζω το όμορφο υψίπεδο. Απέναντι δεξιά μας ο Κόρακας, η κορυφή αυτού του συγκροτήματος των Βαρδουσίων και συνολικά η υψηλότερη. 

Στο Μέγα Κάμπο, βλέποντας προς τη Βόρεια κοψιά, του Γκιώνη το Πλάι

Το μεγαλύτερο, όμως, ενδιαφέρον είναι ότι η άγρια ζωή κυριαρχεί. 20 μέρες χωρίς μεγάλη επισκεψιμότητα μετά το 15αύγουστο και τις τελευταίες βροχές, αλλά και το rally acropolis στους γύρω όγκους να τραβάει τον επισκέπτη. Αγριόγιδα (rupicarpa rupicarpa) σε πολλά και διαφορετικά σημεία της ορεινής πεδιάδας. Το έμπειρο μάτι του Γιώργου τα εντοπίζει στο άψε σβήσε. Από το περπάτημα (χαρακτηριστικό χοροπηδηχτό τρέξιμο) καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι αυτά που ψάχνουμε. 

Πολλές από τις παρακάτω φώτο τις έχω ανεβάσει σε όσο μεγαλύτερη ανάλυση γίνεται. Το υποδηλώνω με το "κλικ για μεγαλύτερη". Από υπολογιστή, θα κάνετε κλικ και στη φωτό που ανοίγει ξεχωριστά με το strip του συνόλου της παρουσίασης, κάνετε δεξι κλικ και άνοιγμα σε νέα καρτέλα. Εκεί ανοίγει η φωτό μόνη της και κάνετε αριστερό κλικ για να φανεί σε πλήρη ανάλυση

Αγριόγιδα! Κλικ για μεγαλύτερη

Κλικ για μεγαλύτερη

Κατηφορίζουμε ελαφρώς προς τον Μέγα Κάμπο και μετράμε 6-7 αγριόγιδα στο σύνολο. Καθώς κατηφορίζουμε, αριστερά, απέναντι από τον Κόρακα άλλη μια απαιτητική κορυφογραμμή, του Γκιώνη το πλάι. Εδώ το τεραίν είναι παραμυθένιο, σε σημείο να απορείς πώς μπορεί να συνυπάρχει μαζί με τα κοφτερά βράχια.

Το μάλλον έγκυο αγριόγιδο που μας είχε αρκετή "άνεση". Κλικ για μεγαλύτερη

Καθώς κατηφορίζουμε ένα συγκεκριμένο αγριόγιδο μας τραβάει την προσοχή καθώς το πλησιάζουμε συνεχώς και αυτό ατάραχο μας παρατηρεί και ελάχιστα μετακινείται, αντί να τρέπεται σε φυγή όπως θα έκανε τπυικά ένα τέτοιο ζώο. Σε ένα σημείο φτάνουμε πολύ κοντά του και τότε μόνο αποφασίζει να ακολουθήσει μια πιο ήρεμη γειτονιά, απροσπέλαστη για εμάς. (Video 32:55) και μετά. 

Κλικ για μεγαλύτερη

Σπάνια συνεύρεση και σπανιότερη οικειότητα με εμάς. Κλικ για μεγαλύτερη

Σα να φαίνεται αρκετά φουσκωμένο σε αυτή την πόζα. Κλικ για μεγαλύτερη

Και κάπως έτσι μας χαιρέτησε για τα γκρέμια

Φτάνοντας στο χείλος του υψίπεδου και "στήνοντας αυτί" κόντρα στις εξατμίσεις και τα σκασίματα των αυτοκινήτων που είχαν ξεκινήσει την ειδική της Παύλιανης απέναντί μας, ακούμε τα πολυπόθητα κουδούνια. Με τα χίλια ζόρια καταφέρνει ο Γιώργος να μου υποδείξει σε ποια πλαγιά έχουν σκαρφαλώσει. Αμέσως τηλεφώνημα στον Κώστα να δούμε αν άλλος κανείς έχει κοπάδι στην περιοχή. Αρνητική απάντηση. Τα βρήκαμε!

Τα γίδια, είναι οι άσπρες κουκκίδες στο πάνω χορταριασμένο διάζωμα. Η μισή αποστολή εξετελέσθη

Η πρόταση του Γιώργου να κατέβουμε μαζί με βρίσκει σύμφωνο. Τώρα όμως δεν υπάρχει γυρισμός πίσω, γιατί κατεβαίνουμε από την τοποθεσία Κοπρισιές προς το αντιδιαμετρικό σημείο του μονοπατιού. Καταλήγουμε στον κεντρικό χωματόδρομο, αρκετά κοντά στο μαντρί από το οποίο δραπέτευσαν τα 8 γίδια.

Βλέποντας το κατέβασμα για Κοπρισιές

Πριν ανηφορίσουμε μαγεμένοι βλέπουμε κάτω μας ένα κοπάδι 10 - 12 αγριόγιδων να μας έχει ακούσει και να καλπάζει προς χαμηλότερα υψόμετρα. Μαγευτική εικόνα. 

Αγριόγιδα. Πολύ μεγάλο κοπάδι

Μπαίνουμε ξανά στο μέγα Κάμπο και προσεγγίζουμε το λούκι που κατεβαίνει στις Κοπρισιές. Εκεί παίρνω θάρρος το Γιώργο και τον ρωτάω για την οικογένειά του, πού δουλεύει και η πορεία συνεχίζεται με ενδιαφέρον. Μικρή άνω τελεία, παραθέτω μερικές φώτο από την κορυφή του Κόρακα στα 2495m υψόμετρο, την 7η ψηλότερη οροσειρά της Ελλάδας. 26 Αυγούστου του 2018.

Κόρακας, 2495m, τέλη Αυγούστου 2018 

Η θέα από την κορυφή προς τον Μέγα Κάμπο

Και η θέα από την κορυφή προς το "ανσανσέρ" το κατέβασμα "μια γειτονιά" δίπλα από το κατέβασμα των Κοπρισιών

Εκ νέου λοιπόν από τα 2350m αρχίζουμε το βατό κατήφορο. Εδώ δεν υπάρχουν κόκκινα σημάδια καθώς το ανάγλυφο είναι φουλ πετρώδες / βραχώδες, αλλά κούκοι βρίσκονται ανά τακτά διαστήματα. Σε ένα σημείο βρίσκουμε τσάι. Η μυρωδιά του δεν με αφήνει ούτε εμένα ασυγκίνητο. Στα >2000m πραγματικό τσάι, βάλσαμο για το χειμώνα που έρχεται. (Video 40:53)

Κατηφορίζοντας

Και η θέα στον Κόρακα από κάτω

Καθώς κατηφορίζουμε γνωρίζουμε ότι θέλουμε περίπου μια ώρα να συναντήσουμε το μικρό κοπάδι. Το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να μετακινηθεί στο μεσοδιάστημα αυτό. Καθώς κατεβαίνουμε διαπιστώνουμε αυτό ακριβώς. Έχουν πάρει θάρρος και "βολτάρουν" στις κόψεις Μουσουνίτσας, μια κορυφογραμμή κατεβαίνοντας στα δεξιά μας, την πλαγιά που "φαίνεται" από τον Αθανάσιο Διάκο. Από την απέναντι πλευρά αρχίζει και φαίνεται η επιβλητική διπλή κοψιά που φέρει το όνομα του Γκιώνη το πλάι. 

Κοψιές που δε χορταίνω να βλέπω

Κοντά στα 2150m, στις Κοπρισιές

Του Γκιώνη το πλάι αρχίζει και "δημιουργείται" οπτικά...

Από τα πιο επιβλητικά massif της οροσειράς, χάρηκα πάρα πολύ που είχα την ευκαιρία να περπατήσω κοντά 

Αποτελεί μια ιδιαίτερα γνωστή ορεινή φιγούρα των Βαρδουσίων, για αυτούς που την προσεγγίζουν από Ανατολικά.

Το τσάι μου είχε πάρει τη μύτη καθ' ότι καλό είναι να αποθηκεύεται αρχικά "ανοιχτό" για να αναπνέει μόλις κοπεί

Δε χορταίνω πραγματικά το παρουσιαστικό της οροσειράς από τη βάση των Κοπρισιών, σε ένα σημείο που υπάρχει ένα ίσιωμα, στα 2050m περίπου (Video 46:01). Τα σύννεφα δίνουν το δικό τους τονικό contrast στο οπτικό αποτέλεσμα. Χωρίς αμφιβολία θα μπορούσα να περάσω το υπόλοιπο της ημέρας εκεί.

Πραγματικά κάδρα 

Μόνη ίσως παραφωνία, ένας μικρός πονοκέφαλος ως αποτέλεσμα μιας φαρμακευτικής αγωγής (όλα καλά αγαπητοί αναγνώστες!) που γενικά με κάνει λίγο εξουθενωμένο τη συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας. Παρά ταύτα είμαι γεμάτος απορία να εξερευνήσω τον τόπο. Ο Γιώργος από την άλλη παίρνει τον ανήφορο της πλαγιάς για να εντοπίσει τα γίδια.

Παρά την μικρή κούραση, εκεί θέλησα να πάω. Άνευ όρων...

Μαγεία λέμε!!!

Ένα χαρακτηριστικό σημείο που τραβάει το ενδιαφέρον είναι μια σπηλιά σαν γεωλογικός σχηματισμος και ακριβώς δίπλα ένα επικλινες λούκι που ίσα ίσα χωράει ένα άτομο. Μετά από μια στάση το ανεβαίνω και βλέπω την πλευρά που φαίνεται από Αθανάσιο Διάκο. Πιάνω τις ανάσες μου και ξανακατεβαίνω πιο πολυ... με τα χέρια. Και ακόμα μια φορά χαζεύω τη θέα. Τα σύννεφα μαζεύονται όλο και περισσότερο. (Video 48:30)

Εντυπωσιακοί γεωλογικοί σχηματισμοί. Εξισώσεις πιέσεων 

Ανεβαίνοντας σιγά σιγά και προσεκτικά στο άνοιγμα.

Άκριβώς στο χείλος του ανοίγματος

Με θέα τον Αθανάσιο Διάκο. Διακρίνεται δεξιά στη ραχοκοκαλιά το χωριό και δεξιά πάλι ένας δρόμος που οδηγεί στο ξενοδοχείο "Βαρδούσια"...

...από το οποίο είναι τραβηγμένη η φωτό, Οκτώβρη του 2014. Το βέλος υποδεικνύει το ακριβές σημείο της προηγούμενης φώτο.

Σε όλο αυτό το διαλλειματάκι τα κουδούνια των γιδιών ακούγονται όλο και δυνατότερα. Σε ένα σημείο ακούω το Γιώργο να με φωνάζει με μια χαρούμενη νότα στη χροιά του. Τα είχε κατεβάσει! Τηλεφώνημα στον Κώστα που χαίρεται και αυτός με τη σειρά του. "Βάζω μπρος τα κάρβουνα" τον ακούω να φωνάζει ενθουσιασμένος. Δε τελειώσαμε όμως. Συμμετοχική ορειβατική - ποιμενική σχολή. Μου λέει ο Γιώργος "τώρα ήρθε και η σειρά σου". Και μου λέει "θα είσαι σε ένα σημείο απέναντι από εμένα και αυτά, έτσι ώστε να είμαστε ένας από εδώ και ένας από εκεί για να τα κάνουμε να πάμε εκεί που πρέπει."

Του Γκιώνη το πλάι... και ο ήλιος έχει πλέον χαιρετήσει

Μου εξηγεί ότι αν πιάνανε ένα σημείο στο οποίο έχουνε ξαναβοσκήσει, κοντά στο μαντρί, θα μπαίνανε στον αυτόματο. Το θέμα ήταν να τα κατεβάσουμε κάτω από το σωστό δρόμο. 

Εκεί λίγο χάσαμε τη συνεννόησή μας, καθώς ο Γιώργος έβλεπε πιθανό πέρασμα από του Γκιώνη τους πρόποδες (Video 54:34), αλλά κάτι τέτοιο είναι γενικά ακατόρθωτο για πεζό άνθρωπο. Οπότε μια ωρίτσα χαμένη συν μια μικρή ταλαιπωρία μας ξαναφέρνει στη βάση των Κοπρισιών που ήμασταν μόλις τα βρήκαμε. Αφού έδειξα στο Γιώργο ότι το μονοπάτι πηγαίνει παράλληλα με τις κοψιές ανατολικά, συνεχίζουμε τη σωστή μας πορεία. Σε όλο αυτό το χρονικό σημείο απαθανατίζω την ορθοπλαγιά του Γκιώνη. Και να ήμουν μόνος θα είχα λοξοδρομήσει για τις φωτογραφίες αυτές.

Συννεφιασμένο πλέον το σκηνικό

Μαέστρος ο Γιώργος στο να οδηγεί τα γίδια. Πετάει πέτρες από την πλευρά που θέλει να τα αποτρέψει να πάνε και έτσι διορθώνει την πορεία τους. Συν όλες αυτές οι κραυγές, φωνές, βρισιές που είναι μαθημένα να ακούνε. Ως δια μαγείας όλα αυτά πιάνουν. Σε κάποια σημεία "βοηθάω" και εγώ λεκτικά τουλάχιστον. Ηθική ικανοποίηση! ΤΣΑΠΡΡΡΡ! ΑΕ ΑΕ ΑΕ ΑΕ! ΑΜΠΠΡΡΡΡ. Και τα λοιπά!

Οδηγώντας πίσω στο μαντρί τους 8 δραπέτες

Περνάμε στο σωστό δρόμο κατεβαίνοντας το γλιστερό από την υγρασία λούκι (Video 56:41) και τα γίδια αρχίζουν τη βοσκή σε γνωστά μέρια. Ο Γιώργος μου λέει "έλα τελείωσε τώρα". "Τώρα βόσκουν σε γνωστά λιβάδια". "Τώρα πας εσύ μπροστά, αυτά θα σε ακουλουθάνε 10 μέτρα πιο πίσω και από πιο πίσω θα είμαι εγώ μπας και παραστρατίσει κανένα".

Όντως αυτό γίνεται άλλη μια φορά. ΟΛΑ τα λεφτά το βλέμμα των γιδιών που όταν χαλαρώνω το ρυθμό μου ή μου παίρνει κάποια ώρα να βγάλω κάποια πλάνα ή να κατέβω μια πιο κακοτράχαλη πλαγιά, στέκονται και με κοιτάνε με λοξό κεφάλι, σα να ρωτάνε "τι θα γίνει τώρα ρε φίλε; θα προχωρήσεις;".

Άιντε μπάρμπα Ξιν'φών, θα προχωρή'ησς; Τι 'α κάν'ς;

Και όταν απομακρυνθώ τόσο όσο, ξεκινάνε και αυτά. Μέχρι σε ένα σημείο, όπου εγώ κατηφορίζω στον κεντρικό χωματόδρομο και τα γίδια από μόνα τους παίρνουν τη στράτα τους για το μαντρί.

Τέλος για σήμερα. Το αγροτικό του Κώστα κατηφορίζει... Μαζί και οι πρώτες σταγόνες βροχής από τον ουρανό.

Τέλος περιπέτειας, ανασύνταξη, να σου και το αγροτικό να με καλοδέχεται. Ο Κώστας έρχεται, με παραλαμβάνει και με το που μπαίνω μέσα πέφτουν και οι πρώτες σταγόνες βροχής. Τέτοιο timing... Αναφέρω του Κώστα ότι έχω ξανάρθει στην περιοχή και μάλιστα το '18, όταν ανέβηκα πρώτη φορά είχα στρίψει κατά λάθος στη στάνη του αντί για τα καταφύγια και κληρονόμησα καμιά δυο δαγκωνιές από τα σκυλιά στο αμάξι. "Παράσημα" του λέω. Δε με πτοούν τέτοια πράματα. Χαμογέλασε.

"Ελάτε να σας φιλέψω, περπατήσατε πολύ σήμερα". Λέει ο Κώστας. Η αλήθεια ήταν. Πλησιάζουμε στη στάνη, τα άλλοτε άγρια μαντρόσκυλα να κουνάνε χαρωπά τις ουρές τους (Video 1:03:37) καθώς φτάνουμε στην καλύβα.

Η βροχούλα αρχίζει να πέφτει πάνω στον τσίγκο (αγαπημένο ορεινό soundtrack), η προβατίνα στα κάρβουνα να ετοιμάζεται επί τούτου και να σου τα φιλέματα. Τσιπουράκι, σαλάτα του κήπου, και "ψιμο-τύρι". Αυτό το τελευταίο, ετυμολογικά είναι το όψιμο τυρί, μου εξηγεί ο Κώστας είναι προϊόν γαλακτοκομικό, μαλακό όχι σαν τη φέτα και παράγεται αργά χρονικά (ως και Αύγουστο μήνα). Το γάλα καθότι λιγοστό για παραγωγή φέτας γίνεται πρόβειο γιαούρτι πλήρων λιπαρών το οποίο στραγγίζεται και προστίθεται φέτα και αλάτι. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Αποτελεί εκλεκτό μεζέ της περιοχής (Δωρίδα Φωκίδας ιδιαίτερα).

Το περιζήτητο στην περιοχή ψιμο-τύρι, κατευθείαν από την παραγωγή. Ωδή στην ορεινή γεύση

Ζουμερή θρακωμένη μπριζόλα προβατίνας. Την αξίζουμε σήμερα.

Αναφέρω και εγώ τις εντυπώσεις μου από τη καθοδήγηση των γιδιών. "Τα πήγες καλά" μου λέει ο Κώστας και μου δίνει μισό κιλό ψιμοτύρι να κρατήσω μαζί μου. "Πήρες πτυχίο σήμερα". Τον ρώτησα το προφανές. Έχασε 8 γίδια. Πώς το πήρε χαμπάρι; Μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. "Αυτά είναι τα παιδιά μου. Ένα μπορεί να μου ξεφύγει από τη ματιά. Δύο όμως αν λείπουν, θα το καταλάβω. Τα ξέρω από τότε που γεννιούνται, πού συχνάζουν, τα κουσούρια τους. Δε τα χάνω από τα μάτια μου, απλά ένας βοσκός που είχα στη δούλεψή μου φεύγοντας από εμένα τα άφησε κάπως απόμακρα από το μαντρί πριν καμιά βδομάδα και αυτό με τη κουδούνα... αυτό πήρε θάρρος και ξεπορτίσανε προς τα πάνω". Ρωτώντας τον τι "χασούρα" θα είχε οικονομικά ένας βοσκός από μια πιθανή απώλειά τους, και μου απαντάει της τάξης των 4000 - 4500€.

Άγρυπνο το βλέμμα των τσομπανόσκυλων

Μιλήσαμε για τις επιθέσεις λύκων. Χτυπάνε ύπουλα, "σφάξανε τις προάλλες 7, δε προλάβαν ούτε τα σκυλιά να αντιδράσουν, ώσπου να πάρουμε χαμπάρι είχε γίνει το κακό. Είμαστε σε αυτή τη γειτονιά, 9 μαντριά. Αυτό φοβόμαστε όλοι το περισσότερο...". Στην κλασσική ερώτηση αν "συννεννοούται" μεταξύ τους οι βουνίσιοι, μου απαντάει "Λίγο πολύ ναι. Σαν μια οικογένεια είμαστε εδώ πάνω. Δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς...".

Έρχεται και η ώρα της προβατίνας, ό,τι πρέπει μετά από μια κοπιαστική ημέρα. Αποχαιρετώ τον Γιώργο και "αγγαρεύω" τον Κώστα να με πάει ως το αμάξι καθώς η βροχή σχετικά δυναμώνει, χωρίς όμως κεραυνικά φαινόμενα και τα λοιπά. Κατηφορίζω και βλέπω ότι η σκηνή κρατάει καλά από αδιαβροχοποίηση. Τη "βοηθάω" ρίχνοντας ένα πολυεστερικό κάλυμμα από πάνω και δεν περνάει τίποτα.

Ώρα να σε μαζέψουμε και σένα...

Η παρέα του υπολοίπου της ημέρας κατηφορίζει από τον Κόρακα

Όχι ότι η σκηνή είχε μπάσει νερό (τρομερή παρεμπιπτόντως η vango Banshee 300) τη βοήθησα να είναι απολύτως στεγανή αν είχε κέφια ο Ρουμελιώτης καιρός

Να σου και τα παιδιά έρχονται στο καταφύγιο μετά από ανάβαση προς τον Κόρακα που ο καιρός δε τους έκανε το χατήρι. Ο Κώστας (του καταφυγίου) είναι ήδη εκεί. Μερικά από τα παιδιά της παρέας, επίσης, τα είχα ξαναπετύχει στην πατριδογνωσία του 2018. Τα κάρβουνα πήραν μπρος, τα κέφια στα ύψη, μια κοπέλα κιόλας είχε και γενέθλια. Η παρέα άψογη, καλαμπούρια, ανταλλαγές εμπειριών, βουνά, λαγκάδια και χωριά. Αγαπημένα θέματα μακριά από την αστική επικαιρότητα. Τούρτα και χρόνια πολλά, να σου και οι μπριζόλες στο κατόπι. Όνειρο!

Κλέβοντας ματιές στη θέα προς τη Δύση

Στο απόβροχο οι δρόμοι φαινόταν γυαλισμένοι. Όμορφο κόντραστ με την κίτρινη χλόη

Τα κέφια ήταν ανεβασμένα σε αντίστοιχα με την περιοχή ύψη (παρομοίωση μεθυσμένου, όπως σχολιάστηκε στις ατάκες μας), μέχρι που κάπου αναφέρθηκε για έλλειψη σωστής μουσικής υπόκρουσης. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΑΡΙΝΑ, λέει ο Κώστας. Του λέω, τι κάνουμε για; Κάτσε να σε σιάξω. 

-Τι έχεις;

-Πετρολούκα, Μοιρολόγια, Κονιτσιώτικα, Φιλιππίδη, Πανουσάκο, Παγώνα - Τζίμα;

-Τι ;; έχεις Παγώνα; Βάλε!!!

Φέρνω το φορητό ηχειάκι, βάζω και ηπειρώτικα κλαρίνα και τα κέφια απογειώνονται. Ηχητικές υποκρούσεις Ηπείρου στις οροσειρές της Ρούμελης. Φέρνοντας τη Βόρεια και τη Νότια Πίνδο πιο κοντά... Επιτυχία.

Λίγο πριν βραδιάσει, έκοψε να βρέχει και έβγαλε και ήλιο σε σημεία.
Ήταν μόνο για λίγο, γενικά το βράδυ ήταν ψιλοβροχερό.

Μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά, ακούγοντας κλαρίνα

Κατά τις 11 η ώρα το διαλύουμε, ώρα για ύπνο. Το τι ύπνο έριξα με τη βροχή να πέφτει πάνω στη σκηνή δε περιγράφεται. Αν δε σήκωνε και εκείνο το αεράκι να κρατσανίζει η μεμβράνη, θα ήταν τέλεια. 

Επιστροφή πλήρης εμπειριών την Κυριακή. Σε ένα μουντό πρωινό, αισίως χωρίς βροχή για να μπορέσω να φωτογραφίσω και άλλες γωνίες. Επιστρέφω μια δανεική κουβέρτα στον Κώστα στο μαντρί και παίρνω το δρόμο που κατηφορίζει προς Δυτικά, προς την Αρτοτίνα. 

Οδήγηση στα Βαρδούσια. Χάρτης διαδρομής 

Οδήγηση στα φθινοπωρινά Βαρδούσια

Καθαρός ο δρόμος, λίγη προσοχή στη γλίτσα - λάσπη των ημερών και σε περίπου τρία τέταρτα αφού περνάω κάτω από τις ορθοπλαγιές της Πυραμίδας. Μια άλλη οπτική γωνία αυτή τη φορά, στον κατάφυτο από έλατα δρόμο.

Οδήγηση προς Αρτοτίνα. Χάρτης διαδρομής

Οδήγηση προς Αρτοτίνα

Στο δρόμο προς Αρτοτίνα.

Το σκηνικό απέναντι, και ενώ είμαστε κοντά στα σύνορα με Φθιώτιδα και Αιτωλακαρνανία, πολύ δυναμικό με εσάρπες από νεφώσεις να κυματίζουν πάνω από το χωριό της Γραμμένης Οξυάς πάνω από το ομώνυμο δάσος.

Η Γραμμένη οξυά Αιτωλακαρνανίας

Η Αρτοτίνα Φωκίδας

Φτάνω στην πανέμορφη Αρτοτίνα και ατενίζω την ομορφιά των Βαρδουσίων από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. 

Αν ήταν να αντιστοιχίσω αυτή τη θέα, μόνο στο Παλιοσέλλι στη λάκκα Αώου με θέα την Τύμφη. Από αριστερά προς δεξιά: Πλάκα - Πυραμίδα, Αλογοράχη και Σούφλες στο πίσω επίπεδο, Βουνό της Κωστάριτσας.

Οδήγηση από Αρτοτίνα προς νοτιότερα, ως τη λίμνη Μόρνου. Χάρτης διαδρομής

Οδήγηση από Αρτοτίνα προς νοτιότερα, ως τη λίμνη Μόρνου

Κατηφορίζω στον εξαιρετικό δρόμο προς Πενταγιούς μαγεμένος από το δάσος και την ηρεμία της φύσης. Κόκκινο και πιάσαμε την τεχνητή λίμνη Μόρνου. 

Πανόραμα των Νοτίων κυριότερα Βαρδουσίων

Έξω από το χωριό Κόκκινο, μια πλατειούλα δίνει τέλεια θέα προς τη λίμνη

Αφιέρωμα σε μια από τις αγαπημένες μου πινακίδες στην Ελλάδα

Η άποψη των Βαρδουσίων ξανά, από Νότια προσέγγιση, κάτω στη λίμνη Μόρνου

Βαρδούσια στα Αριστερά, Γκιώνα στα δεξιά

Και επιστροφή με τις καλύτερες των εντυπώσεων στην Αθήνα. Ήταν αυτή η εμπειρία κάτι που θα μου μείνει στη θύμισή μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, χωρίς υπερβολή. Καιρό άλλωστε είχα να δασκαλευτώ κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο, κάτι πρωτόγνωρο. Συν όλες οι εμπειρίες, γνώσεις, απόψεις που αποκόμισα από τους 2 "δασκάλους" εκείνη τη μέρα. 

Το ψιμοτύρι ταξίδεψε ως τα Γιάννενα και κέρδισε τις καλύτερες των εντυπώσεων από τη Βλάχα (τη σύζυγο ντε) το δε τσάι αποθηκεύτηκε σε περίοπτη θέση να προσφέρει τις θεραπευτικές του ιδιότητες όταν πιάσουν τα κρύα. Όταν θα βάλω ένα κρασάκι όπου και να είμαι και να πώς ένα "εις υγείας" στα παιδιά της κάτω φωτογραφίας.

Να είσαστε γεροί, να χαίρεστε τις οικογένειές σας!
Ο Γιώργος και ο Κώστας Τσούπρος στα Βαρδούσια.