Κατακτώντας το μοναδικό Τρύπιο Βνι

Δεν είχε περάσει καλά καλά ένας μήνας από την προηγούμενη μας συνάντηση με το Χρήστο και ξανά βρέθηκα στα μέρη του. Τέλη του Αυγούστου και έχοντας περάσει ένα πολύ κουραστικό από τον καύσωνα και τις φωτιές καλοκαίρι δουλεύοντας στην Αθήνα, αποφάσισα να δοκιμάσω ένα πολύ εμβληματικό, άγριο στην προσέγγιση και ιδιαίτερο βουνό, αλλά και με συνάμα αρκετή δασωμένη διαδρομή. Το σκέφτηκα και βρήκα το Χρήστο σύμφωνο (και ενθουσιασμένο) να τολμήσουμε το Τρύπιο Βνι.

Έτσι όπως εξελίχθηκε η συγκεκριμένη ανάβαση και όπως το έζησα, έχει καταγραφεί στο μυαλό μου, στο βίωμά μου ως "το Βουνό". Με Β κεφαλαίο. Αποτελεί ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές την πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση και ανάβαση σε ένα ορεινό όγκο που έχω βρεθεί ποτέ, με ιδιαίτερο ανάγλυφο, απαιτητικό τεραίν, απίστευτα θεαματική χλωρίδα και γενικά την αίσθηση του απάτητου, του απόμακρου, ατου άγριου. Του λείπει το απόλυτο υψόμετρο, του λείπει η ανάδειξη, του λείπει η πολυκοσμία. Όλα αυτά το καθιστούν ιδιαίτερα μοναδικό στα μάτια μου.

Έχοντας δει από σχετικά κοντινή απόσταση αυτόν τον ορεινό όγκο και διαβάζοντας στο blog του Χρήστου Κατελάνος και Περίχωρα τον ρώτησα πόσο εύκολα θα ήταν να κάναμε μία μονοήμερη στο "τρύπιο βουνό". Ή όπως στην ντοπιολαλιά θα ακούγεται ως "Τρύπιο Βνι". Το όνομά του μάλλον το έχει πάρει από την ιδιαίτερη εμφάνιση (κυρίως) της νότιας πλευράς του, που είναι και περισσότερο ορατή στον πολιτισμό με τις σπηλιές που δημιουργούνται από τις διαστρωματώσεις των πετρωμάτων, σπηλιές που αναφέρονται ως "φούρνοι" στην τοπική διάλεκτο.

Το Τρύπιο Βνι όπως το "γνώρισα από την πατριδογνωσία του 2018 από τη Νότια πλευρά του. Είμαι λίγο έξω από το χωριό του Ασπρόπυργου Ευρυτανιας. 25/8/2018

Και από την βόρεια πλευρά του, όπως φαίνεται από τη Χελιδόνα. Διακρίνεται και το ύψωμα του 1604 πιο κοντά. Πατριδογνωσία 2020, 4/7/2020

Μία επιβλητική και απότομη κορυφή η οποία ουσιαστικά ανήκει στον ορεινό όγκο της Χελιδόνας. Για να γίνει αυτό έπρεπε άλλη μία φορά να ξεκινήσω νωρίς κατά τα γνωστά, έτσι ώστε να έχουμε όλη τη μέρα διαθέσιμη μπροστά μας. Αισίως οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικότερες σε σχέση με την προηγούμενη φορά και δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με πολλή ζέστη το μεσημέρι.

Σκοτώνοντας την ώρα της πρωινής μετάβασης μου από την Αθήνα προς το χωριό του Αγρινίου κοντά στον Άγιο Βλάσιο. Άλλη μία ακριβέστατη συνάντηση χρονικά με το Χρήστο κατά τις 8 παρά και ξεκινάμε για την διαδρομή προς Χελιδόνα. Η διαδρομή που ακολουθούμε είναι ουσιαστικά ο δρόμος προς το Καρπενήσι και έπειτα από τη λίμνη Κρεμαστών πριν τη γέφυρα Επισκοπής στρίβουμε και κατευθυνόμαστε μετά τον Αγαλιανό προς τα Αμπέλια και έπειτα ακολουθούμε τον ανηφορικό χωματόδρομο ως το χωριό της Χελιδόνας. Αν ξεκινάτε από την Ανατολική πλευρά, Καρπενήσι προς Προυσσό, στο γεφύρι Μπαλτά στρίβετε προς Δερμάτι και με άσφαλτο μόνο φτάνετε στη Χελιδόνα.

Ο Χρήστος είχε εντυπωσιαστεί με την ιδέα της επίσκεψης στο Τρύπιο Βνι, καθώς είχε πάει ο ίδιος άλλες δύο φορές. Την πρώτη για καθαρισμό του μονοπατιού στο οποίο είχε φτάσει μέχρι κάποιο σημείο της διαδρομής και η άλλη φορά με τον αδερφό όπου και αντιμετώπισαν πολύ αντίξοες συνθήκες με δυνατή βροχόπτωση στην κορυφή. Διαβάζετε περισσότερα εδώ.

Το Χωριό της Χελιδόνας. Εκεί που σκάει το φως, είναι να βρεθούμε... και πιο πάνω

Αφήνουμε λοιπόν το αυτοκίνητο στη Χελιδόνα φοράμε τα ορειβατικά μας εφοδιαζόμαστε με ότι χρειαζόμαστε και αρχίζουμε την τον το μονοπάτι και ξεκινάμε επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχουμε ξεχάσει να πάρουμε νερά μαζί μας, αν και στο χωριό της Χελιδόνας (γνωστό και ως Λάστοβο) υπάρχει βρύση με πόσιμο νερό. Η ανάβαση ξεκινάει από υψόμετρο περίπου 650 μέτρα και κορυφή βρίσκεται στα 1.695 μέτρα, το οποίο σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε ένα ολόκληρο χιλιόμετρο υψομετρικής. Η πρόβλεψη του Χρήστου ήταν ότι θα μας έπαιρνε περίπου 4 ώρες.

Πλήρες στίγμα της ανάβασης στο Τρύπιο Βνι εδώ

Για την καλύτερη παρακολούθηση της ανάβασης, θα παραθέτω το χρονικό σημείο της βιντεοκαταγραφής σε κάποια κομβικά σημεία της ανάβασης, έτσι ώστε να γίνεται ευκολότερη (ή και πιο διαδραστική θα έλεγα) η ανάγνωση του κειμένου αυτού. Μπορείτε να ανοίξετε το βίντεο της καταγραφής σε διπλανή καρτέλα και να βλέπετε και το video παράλληλα.

Video καταγραφής εδώ

Πλήρης video - καταγραφή της ανάβασής μας

Η Χελιδόνα όπως την αφήνουμε πρωινή ώρα, για να αρχίσουμε την πορεία προς το βουνό. 

Η διαδρομή ξεκινάει δασωμένη μέχρι ένα αρκετά μεγάλο υψόμετρο και με σταθερά ανηφορικό ρυθμό. Κυρίως δασωμένη με λιγοστά ξέφωτα. Περνάει από ένα χαρακτηριστικό διάσελο και συνεχίζει σε έπειτα αρχίζει το πραγματικό σε εισαγωγικά μαρτύριο, αφού έχουμε να ανέβουμε ένα πάρα πάρα πολύ απότομο μέρος το οποίο δεν έχει και την καλύτερη πρόσφυση όσον αφορά τη σταθερότητα του. Στο τέλος της ανηφόρας βρίσκεται ο αυχένας από τον οποίο είναι και το τελικό μέρος της ανάβασης. Το οποίο είναι και το τεχνικότερο με πολλά γκρέμια, εκτενείς σχηματισμούς πετρωμάτων και άγρια ομορφιά σε υπερθετικό βαθμό.

Παρά το ότι η μέρα είναι Σάββατο η κίνηση στο χωριό είναι λιγοστή, αφού το προ-προηγούμενο σαββατοκύριακο ήταν αυτό του Δεκαπενταύγουστου και σιγά-σιγά και οικογένειες έχουν αναχωρήσει για τις πόλεις εν όψει του φθινοπώρου.

Παρόλα αυτά βρίσκουμε ένα χωριανό, του πιάνουμε κουβέντα (γνωστός του Χρήστου) και του αναφέρουμε ότι σκοπεύουμε ανάβαση προς το Τρύπιο Βνι. Γενικά μιλώντας, καλό είναι γενικά να ενήμεροι κάποιοι γνωστοί μας για το που θα βρισκόμαστε, για παν ενδεχόμενο.

Το ευχάριστο της ημέρας ήταν ότι είχε βρέξει μερικές μέρες πιο πριν. Τα πρωτοβρόχια του Σεπτεμβρίου είχαν έρθει και μετά τις εκτενείς ζέστες του Αυογύστου ήταν και απότομα. Για την ανάβαση μας αυτό μεταφράζεται σε δροσερή θερμοκρασία και σε έδαφος το οποίο είναι νωπό. Το οποίο με τη σειρά του βοηθάει στο να είναι πιο σίγουρα τα πατήματα μας τόσο στο δασωμένο μέρος, όσο και στο προσήλιο.

Το μονοπάτι ξεκινάει με σταθερό υψομετρικό για περίπου ένα χιλιόμετρο, περνάει από μία στάνη μία περιοχή στην οποία βρίσκεται κτηνοτροφική δραστηριότητα και ονομάζεται "Αλογομάντρια" (Video 02:12) μέχρι να βρεθούμε σε ένα χαρακτηριστικό ρέμα (Video 03:08). Τυπικά από το ρέμα αυτό που έχει πάρει ιδιαίτερο χρώμα από τις τελευταίες βροχές, ξεκινάει και η ανάβαση μας. Είναι το ρέμα που ουσιαστικά αποτελεί την κατάληξη του βαθέος Διάσελου, για το οποίο θα επανέρθουμε αργότερα.

Το ρέμα

Ξεκινώντας την ανάβαση. Χωμάτινο με αρκετές πέτρες το τεραίν εδώ, αλλά οι πρόσφατες βροχές το καθιστούν κάπως σταθερό

Προσεγγίζουμε το βουνό από Δυτική πλευρά, που σημαίνει ότι ο ήλιος βρίσκεται από πίσω και δεδομένης της απότομης ανάβασης θα αργούσε να μας συναντήσει. Το οποίο σημαίνει σκιερή ανάβαση. Κλασικά, όπως και στην ευρύτερη περιοχή η χλωρίδα της περιοχής αποτελείται από έλατα και κέδρα και μερικά φυλλοβόλα σε χαμηλότερα υψόμετρα.

Έλατα και κέδρα παντού, και το πέρασμά μας αρκετά σκιερό.

Το μονοπάτι είχε καθαριστεί από τους αδερφούς Χρήστο και Τίμο και κάποια παιδιά από το χωριό της Χελιδόνας. Η δουλειά τους φαινόταν μεν, αλλά πάλι τα δέντρα έχουνε σε σημεία θεριέψει και ίσως μελλοντικά θα χρειαστεί κάποια παρέμβαση έτσι ώστε να είναι το μονοπάτι πιο σαφές. Όσο συχνότερα μπορούμε, καθαρίζουμε οπτικά το μονοπάτι, έτσι ώστε να είναι πιο ορατό γίνεται.

Τα δυο πέτρινα σπίτια, απομεινάδια του παρελθόντος, απέναντι από το μονοπάτι της ανάβασης. Τοποθεσία Μπλο.

Και είμαστε στα σχεδόν 750m υψόμετρο Χρήστος μου υποδεικνύει δύο ακατοίκητα σπίτια στην απέναντι πλαγιά. (Video 05:45). Η τοποθεσία φέρει το όνομα Μπλο.

Νεραιδοβούνι στον ορίζοντα και κάτω η Χελιδόνα. Στο ενδιάμεσο επίπεδο γης, κάποια σπίτια που φαίνονται είναι στη Βελωτούλα, συνοικισμό μικρό έξω από τα Βελωτά.

Ο Κούτ'πας ξεπροβάλλει σιγά σιγά πίσω από την πλαγιά.

Η ανάβαση προχωράει με καλούς ρυθμούς κυρίως λόγω της δροσιάς και περίπου στη μία ώρα και 20 λεπτά θέλουμε ένα κομβικό σημείο σε υψόμετρο σχεδόν 1.000m (Video 09:51). Είναι το διάσελο, από το οποίο φαίνεται κάπως πιο ξεκάθαρα πλέον το σύμπλεγμα που βρίσκεται κοντά στην κορυφή. Στο σημείο υπάρχει μια πετρόκτιστη καλύβα, η καλύβα Τσιαντή, η οποία είναι εξοπλισμένη με τα εντελώς απαραίτητα σε περίπτωση που κάποιος θα χρειαστεί να κάνει μία διανυκτέρευση έκτακτη. Το ξέφωτο όντως δίνει μία πάρα πολύ καλή θέση για κατασκήνωση.

Στο διάσελο, στην καλύβα Τσιαντή.

Η καλύβα δίνει τα εντελώς απαραίτητα σε περίπτωση που κάποιος θα χρειαστεί να κάνει μία διανυκτέρευση έκτακτη ένα ξέφωτο όντως δίνει μία πάρα πολύ καλή σημείο για κατασκήνωση και παραμένει ανοικτή για τον επισκέπτη. (Video 11:27)

Ανηφορίζοντας δροσερά. Πεσμένοι κορμοί.

Η ανάβαση συνεχίζει δασωμένη όπως και πριν. Στα 1.100m υψόμετρο και κάτι παραπάνω από ένα δεκάλεπτο μετά τη καλύβα Τσιαντή, βρίσκουμε ρεματάκι το οποίο μετά από τις βροχές έχει πόσιμο νερό. Μαζί μου έχω πάντα ένα ειδικό μπουκάλι φίλτρο, το οποίο καθαρίζει τις βρωμιές και καθιστά κάθε τέτοιο ρεματάκι ικανό να ξεδιψάσει χωρίς ...παρενέργειες στομαχικές. (Video 13:56). Επίσης, προσοχή, γιατί σε περιόδους ανομβρίας το νερό που κυλά στο σημείο είναι μηδαμινό, άρα προετοιμαστείτε σωστά για εφεδρεία νερού. Μην περιμένετε το ρυάκι αυτό να έχει νερό πάντα...

Η ώρα είναι 11:10 και είμαστε σε περίπου 1.150m υψόμετρο. Ο ρυθμός που ακολουθούμε είναι καλός και σιγά-σιγά αρχίζουν και παρουσιάζονται κάποια ξέφωτα στα οποία μπορούμε να μαζέψουμε τη θέα. (Video 15:39)

Ξέφωτα. Ο ήλιος αρχίζει και μπαίνει στην ανάβασή μας σε σημεία.

Συνεχίζοντας περνάμε πάλι από σκιερό μέρος, με κάποιους πεσμένους κορμούς δέντρων οι οποίοι έχουν αποκτήσει μύκητες πάνω τους δημιουργώντας ένα πολύ ιδιαίτερο παρουσιαστικό. Οι μύκητες κυμαίνονται σε μέγεθος από τεράστιοι ως μικροσκοπικοί. (Video 17:55). 

Μικρά μανιταράκια φωλιασμένα στον πεσμένο κορμό.

Ήδη το χωριό της Xελιδόνας έχει απομακρυνθεί αρκετά από εμάς. Απέναντί μας ουσιαστικά υψώνεται η δυτική ράχη της Χελιδόνας η οποία απαρτίζεται από το συγκρότημα της Τέμπλας, το Πυργουλάκι το οποίο έχει μία ιδιαίτερη ονομασία από τους ντόπιους και το λένε "Σερνοτόρι". Αυτό με τη σειρά του χωρίζεται με τη Χελιδόνα από το Βαθύ Διάσελο. Ένα απίστευτα άγριο μέρος το οποίο πριν από πολλά χρόνια είχε γίνει μία τεράστια κατολίσθηση, η οποία ουσιαστικά το δημιούργησε και κάνει χαρακτηρηστική την εμφάνιση της οροσειράς σαν ένα γιγαντιαίο κόψιμο.

Το Βαθύ Διάσελο αρχίζει και διακρίνεται όλο και πιο καθαρά.

Πεσμένοι κορμοί, αλλά καθαρισμένο το μονοπάτι.

Το Βαθύ Διάσελο ξανά. Σαν πληγωμένο κομμάτι στο βουνό.

Λόγω του απότομου της ανηφόρας η κορυφή προς το Τρύπιο Βνι είναι ελάχιστα εμφανής. Αντίθετα όλο και περισσότερο διακρίνονται οι κορυφές του Παναιτωλικού όρους νοτιοδυτικά με κυριότερες το Νεραϊδοβούνι, τον Κέδρο, τον Κούτ'πα και οριακά την Τσόκα.

Κοντά στα 1.300m αρχίζει και καθαρίζει η θέα προς την κορυφή.

Κάτω αριστερά σχεδόν κρυμμένη από τη πανίδα η Βελωτούλα, πιο κεντρικά και πίσω το Σταυροχώρι και πίσω πάνω δεξιά ο Κούτ'πας.

Ο Χρήστος ανηφορίζει

Κάτι παραπάνω από 2 ώρες και 10 λεπτά και έχουμε φτάσει στα περίπου 1.300m υψόμετρο σε μία χαρακτηριστική καρυδιά (Video 20:29). Η μειονότητα του φυλλοβόλου μέσα στα αειθαλή κεντρίζει το ενδιαφέρον. Σημάδι του ότι κάποτε υπήρχε ζωή εδώ πάνω. Επίσης, αξιζει να αναφερθεί ότι ως εδώ σταματάει η σήμανση που είχε γίνει πριν περίπου 3 χρόνια στο μονοπάτι. Από το σημείο αυτό διακρίνεται και ο αυχένας που καταλήγει στην κορυφή της Χελιδόνας.

Η Καρυδιά στα 1.300m. Το απότομο ανηφόρι ξεκινάει από εδώ...

... και ξεκινάει κάπως έτσι...

Λίγο πιο μετά από την καρυδιά αρχίζει η πάρα πολύ απότομη ανάβαση της τάξης του 35 με 45% κλίση (Video 23:12). Έχουμε φύγει από το δασωμένο μέρος, αλλά λόγω του απότομου ο ήλιος οριακά μας χτυπάει.

Βλέποντας προς τη Χελιδόνα

Το ανάγλυφο αγριεύει ολοένα και περισσότερο.

Ξεκινώντας την ανάβαση παράλληλα με τον χαλιά.

Φτάνοντας εδώ και ενώ η κορυφή φαίνεται νοερά ότι βρίσκεται στα δεξιά, πρέπει να ακολουθήσετε ανάβαση από αριστερά αποφεύγοντας με κάθε τρόπο το σαθρό μέρος το οποίο ουσιαστικά δεν είναι προσβάσιμο. Ως οδηγό για τον αυχένα θα έχετε τα 2 δέντρα που φαίνονται 2 φωτογραφίες παρακάτω (το αναφέρω και στη λεζάντα της φωτό).

Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σε σημείο που μπορείς να δεις κάποια απίστευτα ψηλά κέδρα, τα οποία απορείς πώς είναι σκαρφαλωμένα πάνω σε βράχους. Η σιλουέτα τους είναι κάτι το οποίο κάνει ξεχωριστό το ανάγλυφο της συγκεκριμένης περιοχής προσφέροντας δέος στον επισκέπτη. Επίσης, τρομερή η χρησιμότητά τους για κάποιες των περιπτώσεων που ένας ορειβάτης θα παραπατήσει και θα χρειαστεί να κρατηθεί από ένα κλαδί ή να κοντράρει σε κάποιο κορμό για να συνεχίσει την πορεία του... Μιλώντας εκ πείρας...

Μοναδικές σιλουέτες κορμών κέδρων πάνω στα βράχια να ορίζουν το διάβα μας.

Η νοερή "γραμμή του τερματισμού" για την άφιξή μας στον αυχένα, που σηματοδοτεί το όρθιο κομμάτι της ανάβασης. Φαίνεται στο (Video 28:12)

Σε ένα σημείο μία σαθρή πέτρα υποχωρεί και πέφτω κάτω χωρίς φορά, σηκώνομαι και όλη η αριστερή μου πλευρά μυρίζει ρίγανη του βουνού. (Video 24:43). Συνεχίζουμε απτόητοι στη διαρκή ανηφόρα. Ένα χαρακτηριστικό δέντρο μου παίρνει ίσα με 10 λεπτά να καταφέρω υψομετρικά να το ξεπεράσω (Video 28:42). 

Κάτι η μέτρια φυσική μου κατάσταση, κάτι η απότομη ανάβαση, σε ένα σημείο πιάνω τον εαυτό μου να με χαρακτηρίζω "αγκο-μαχητή" των βουνών. Μου άρεσε και το υιοθετώ για παρατσούκλι μου. Λίγο μετά τη μία παρά τέταρτο, αμήν, φτάνουμε στον πολυπόθητο αυχένα σε υψόμετρο 1.550m περίπου. (Video 33:13)

Η θέα από τον αυχένα, στο κομμάτι που ήρθαμε

Τα κέδρα που σηματοδοτούν το διάσελο. Επιβίωση παρά τις αντίξοες συνθήκες

Σκαρφαλώνοντας τα τελευταία μέτρα πριν τον αυχένα

Η θέα που μας αποκαλύπτεται προς το Νότο περνώντας τον αυχένα είναι μαγευτική. Με απίστευτη θέα προς την Καλιακούδα και της οροσειράς του Παναιτωλικού. Και όχι μόνο... Υπολείπονται άλλα 100 μέτρα υψόμετρο μόνο, αλλά τώρα το τερέν αλλάζει. Οι απότομες ανηφόρες σταματάνε μεν, αλλά η ανάβαση γίνεται πιο τεχνική. (Video 37:31)

Στον αυχένα...

Σε αρκετά σημεία πρέπει προσεκτικά να πατήσουμε σε κοφτερούς βράχους μερικές φορές χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια για να μπορούμε να αναρριχηθούμε ουσιαστικά προς την κορυφή (Video 40:30). Πορεία σαφής και σημασμένη δεν υπάρχει, οπότε για τους επισκέπτες να ξέρετε ότι ίσως χρειαστεί σε σημεία να ακολουθήσετε τη δική σας πορεία, ώστε να διασφαλίσετε τη σωστή και πάνω από όλα ασφαλή πορεία προς την κορυφή. 

Προχωρώντας μαγεμένοι.

Τελικό κομμάτι της ανάβασης, μέχρι να βγούμε πάλι με φόντο και προς την πλευρά που ανηφορίσαμε.

    

Τρομερά τα περάσματα.

Αγάλματα πραγματικά τα κέδρα. Δε χορταίνω να φωτογραφίζω.

Χωρίς λόγια. 

Από το σημείο αυτό γενικά διακρίνεται και το χωριό Δερμάτι, το οποίο θα μπορούσε άνετα να δώσει ένα μονοπάτι προς το Τρύπιο Βνι. Το Δερμάτι χαρακτηριστικά χτισμένο σε υψηλότερο υψόμετρο από το χωριό της Χελιδόνας στα 1.000m, το οποίο ουσιαστικά θα μας βοηθούσε να κερδίσουμε αρκετή ώρα κάνοντας λιγότερο υψομετρικό. Όμως το ανάγλυφο του είναι εξίσου άγριο και δεν υπάρχει κάποιο μονοπάτι καθαρό. Ίσα-ίσα βλέπουμε και το κομμάτι του δάσους, το οποίο έπιασε φωτιά το περσινό καλοκαίρι αισίως σε μικρή έκταση.

Έχοντας περάσει το πρώτο δύσκολο τμήμα, βρισκόμαστε σε μια στροφή που φανερώνει όμορφα την κορυφή της Χελιδόνας στο background. Κάποιες ανάσες ανασύνταξης και προχωράμε.

Πού και πού ατενίζουμε και προς τη Βόρεια πλευρά, βλέποντας τη Χελιδόνα

Και στην από κάτω πλευρά τα κέδρα δίνουνε απίστευτα μαγευτικές σιλουέτες που πραγματικά μόνο αν βρεθείς σε εκείνο το σημείο μπορείς να θαυμάσεις την αγριάδα της φύσης και τι σημασία της ιδιαίτερότητας της ύπαρξής τους σε ένα φαινομενικά "απρόσωπο" λοφάκι. Εκεί είναι που έρχεται στο παιχνίδι η αναφορά για τη λελογισμένη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και την πράσινη ανάπτυξη,

Σαν να μη φτάνουν τα δέντρα αγάλματα να μετράνε τους αιώνες, οι γεωλογικοί σχηματισμοί κάνουν  τα δικά τους παιχνίδια. Παράδειγμα εδώ μία στοίβα από πλάκες βράχων, οι οποίες έτυχε να δημιουργούν ένα μικρό υπόστεγο στηριζόμενες σε μια τυχαία ( ; ) στοίβα από πέτρες. Απίστευτα πράγματα...

Όταν η φύση και οι εξισώσεις της δημιουργούν άξια απορίας τεχνάσματα

Προς τη βόρεια πλευρά διακρίνεται εδώ και ώρα η Χελιδόνα και κόψη των Αη Λιάδων, μονοπάτι που  ουσιαστικά κατεβαίνει στο Μικρό χωριό. Δεξιά στο βάθος ο ορεινός όγκος της Καλιακούδας.

Ένα δεκάλεπτο μετά τη 13:00 αντικρίζουμε την τελική ανάβαση (Video 44:57) και με προσεκτικά βήματα κατακτάμε την πολυπόθητη κορυφή. Από την κορυφή η θέα είναι επιβλητική και το μικρό πλατώ της κορυφής μαρτυράει το ποσό απότομη είναι η κορυφή στέρεομετρικά. Ώρα για ξεκούραση, τσίμπημα λίγο φαΐ και πάμπολλες φωτογραφίες ακόμη... Χρόνος άφιξης, 4 ώρες και 1 λεπτό. Ακριβέστατος στον υπολογισμό του ο Χρήστος.

Το τελικό τμήμα της ανάβασης. 5 λεπτά ακόμα

Και η θέα από την κορυφή. Χελιδόνα στο βάθος. Προς αριστερά το βαθύ Διάσελο και η Τέμπλα

Μπροστά μας το Πυργουλάκι προς την Τέμπλα και το βαθύ Διάσελο, στο πολύ βάθος η λίμνη Κρεμαστών και τα όρη βάλτου.

Φτάσαμε!

Ξανά η Χελιδόνα, 1.974m

Η Καλιακούδα, 2.099m

Στο βάθος από αριστερά: Κουκουρεχόπουλο, Μέγα Ίσιωμα, Τριανταφυλλιά και Ξεροβούνι στο κέντρο του κάδρου, και πίσω δεξιά Αραποκέφαλα, Τσίνα, Κατελάνος και.... περίχωρα!!! Ο χαμός των κορυφών του Παναιτωλικού.

Αρχίζουμε να φωτογραφίζουμε όσες περισσότερες κορυφές βρίσκονται μπροστά μας. Ο Χρήστος χαίρεται ιδιαίτερα που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή χωρίς αντίξοες καιρικές συνθήκες. Η ημέρα είναι πανέμορφη και κάποια συννεφάκια δίνουν τη δική τους παρουσία στα φωτογραφικά μας κάδρα. Στο video υπάρχει πλήρεις καταγραφή κορυφών. Μπορείτε στο σημείο (Video 48:54) αναλυτικά το τι βλέπει κανείς από την κορυφή.

Ο Ασπρόπυργος απέναντί μας (παλαιά ονομασία Ανδράνοβα) και αριστερά ο δρόμος που έρχεται από Καρπενησι - Προυσσό. Ήταν η πρώτη φορά που από εκείνη τη γωνίτσα αγνάντευα τη μαγευτική και δύσκολη κορυφή από την οποία τραβούσα αυτές τις φωτογραφίες. Η σημασία του να βρεθείς εκεί.

Έτσι κάπως φαίνεσαι στην κορυφή

Ο "πρόεδρος" της παρέας, ο Κούτ'πας. Και κάπου στο λόγγο το ξεχασμένο Σταυροχώρι (Δεβίτσινο)

Από αριστερά τα χωριά Καστανιά και Τόρνος διακρίνονται αχνά. Είναι τα χωριά πάνω από το Πανταβρέχει. Πίσω τους η Τριανταφυλλιά και το Ξεροβούνι.

Άποψη της Καλιακούδας. Προορισμός της επόμενης ημερας

Θέα προς τον Τρικεριώτη και τη γέφυρα Μπαλτά, που κρύβεται. Προς τα πάνω ο δρόμος για Προυσσό, ο λεπτύτερος δρόμος ο φιδίσιος, είναι αυτός προς Δερμάτι.

Ακριβώς από κάτω μας νότια ένα βάραθρο με κάποια ακροβατικά κέδρα να φανερώνουν τη θέση των σπηλαίων. Το κατέβασμα εκεί θέλει πάρα πάρα πολύ προσοχή και γνώση ίσως και κάποιο ειδικό εξοπλισμό όπως σχοινιά και τα λοιπά.

Τα κέδρα στο βάραθρο προς τον κείθε φούρνο

Εκεί ψηλά...

Απέναντι όλες οι κορυφές του Παναιτωλικού υψώνονται στον ορίζοντα, καθώς και ο δρόμος ο οποίος συνδέει τη λίμνη κρεμαστών με τον Προυσσό περνώντας από τα χωριά Αγαλιανός, Ασπρόπυργος, Βελωτά και τα λοιπά.

Ο Χρήστος ατενίζει...

Εξίσου όμορφη και η λίμνη των Κρεμαστών με όρη Βάλτου στο πολύ βάθος και κοντύτερα σε μας από δεξιά βαθύ Διάσελο της χελιδόνας και αριστερά το Πυργουλάκι (Σερνοτόρι)

Η Τέμπλα... Μια μέρα...

Τα Άγραφα Ευρυτανίας στο πολύ βάθος. 

Ο Άραβας και ο Αγκομαχητής των βουνών. ΑΑ παρέα!

Μένουμε σχεδόν τρία τέταρτα πάνω στην κορυφή έχοντας αποθανατίσει κάθε πιθανή γωνία που μπορούμε να φανταστούμε και ξεκινάμε κατάβαση μας από ελαφρώς διαφορετική πορεία. Θα προσπεράσουμε τον αυχένα τον οποίο ανεβήκαμε και θα ανέβουμε σε ένα διπλανό υψομετρικό το οποίο φιλοξενεί και στήλη της ΓΥΣ με υψόμετρο 1.604m.

Κατεβαίνοντας

Στο γυρισμό απολαμβάνουμε την τέχνη της φύσης. Όλα σε υπερθετικό βαθμό. Να σημειωθεί ότι στην προηγούμενη επίσκεψη του Χρήστου τους είχε πιάσει μπόρα και αναγκαστήκαν όπως - όπως να κατέβουν σε ένα απάνεμο σημείο, έτσι ώστε να γλιτώσουν τη βροχή. Και περιμέναν καρτερικά ένα ολόκληρο δίωρο. Καμία τέτοια συγκίνηση σήμερα αισίως... Παρά μόνο αποθανάτιση των θεαμάτων.

Ισορροπίες πιέσεων ανά τους αιώνες

Μαγεία

Πού να εστιάσω; Στο κεραυνόπληκτο και ακλόνητο κέδρο; Στο ζωντανό κέδρο που ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα βράχια; ή στην πλάκα που έχει ισορροπήσει με περισσή μαεστρία κάνοντας ένα "πάτημα" για την πορεία μας;

Μαγευτικό σημείο...

Και η ίδια φώτο από τη ματια του Χρήστου λίγο πιο μπροστά.

Απαιτεί περίπου 45 λεπτά προσεκτικής κατάβασης, περνάμε από το αυχένα (Video 54:45), συνεχίζουμε να περνάμε την απόκρημνη και μοναδικής ομορφιάς άγρια ράχη και αγναντεύουμε την κορυφή του Τρύπιου Βνιου από το υψομετρικό του 1604 (Video 1:02:01)

Κατεβαίνοντας προς τον αυχένα αρχικά...

Τα 4 αδέρφια

Μετά τον αυχένα, το τεραίν της διάσχισης της ράχης προς το 1.604m υψομετρικό 

Σε αυτό το σημείο κάπου αρχίζει η κούραση και μπαίνει στο παιχνίδι. Λίγο τα ακατάλληλα παπούτσια (θα ήταν προτιμότερο σε τόσο σκληρό τεραίν στο κατέβασμα να είχα ημιάκαμπτο μποτάκι), λίγο το πρωινό ξύπνημα στις 03:30 κάπου χρειάζομαι τις ανάσες μου. Στην κάτω φώτο υπερευτυχισμένος για το ότι βρίσκομαι εκεί, έχω παραδοθεί σε ένα βράχο που με αγκαλιάζει με το χάος μπροστά μου και αγναντεύω το Τρύπιο Βνι με τη μοναδική του σιλουέτα από τη βόρειά του προσέγγιση...

Βράχε, ευχαριστώ.

Η μοναδική σιλουέτα του Τρύπιου Βνιου. 

Το τριγωνομετρικο έχει ημερομηνία 1974. Παιχνίδια των αριθμών αφού και η κορυφή της Χελιδόνας έχει και αυτή 1.974m υψόμετρο.

1974²

Στο βάθος κάτω, η καλύβα Τσιαντή. 

Κατά τις 15:00 και λίγο αρχίζουμε την κατάβαση προς τα κάτω. Ο Χρήστος επιδίδεται σε συλλογή τσαγιού το οποίο σε αυτό το σημείο απαντάται σε καλές ποσότητες. Εγώ καθαρίζω λίγο την πλαγιά από κάποια σκουπιδάκια παλαιότερων συλλεκτών τσαγιού και έπειτα κάθομαι και απολαμβάνω τις γερακίνες οι οποίες μετράν τη γη.

Η πλαγιά που μαζέψαμε τσάι. Αρχίζει το κατηφόρι.

Ανάσες δροσιάς...

...με θέα τις γερακίνες που ροβολάνε μεταξύ των δέντρων...

...και με σκιά από ένα κέδρο. Ριζωμένο ζαβά.

Τα κέδρα στον "Κόμπολο", τη ράχη που οδηγεί στη Χελιδόνα.

Η κατάβαση γίνεται με αργά και σταδιακά βήματα σύντομα σχετικά μπαίνουν στο δασωμένο μέρος κατά τις 3:30 η ώρα κατεβαίνοντας λίγο rock and roll από τον χάλια με "φτερνιές". Παραείμαστε απασχολημένοι να προσέχουμε τα βήματά μας και δεν προλαβαίνουμε να απαθανατίσουμε μια αλεπού μόλις 10 μέτρα μπροστά μας που ενοχλείται από τη φασαρία μας και αλλάζει στέκι. Η συνέχεια είναι "βαρετή" έχοντας δει τόσο όμορφα θεάματα και περίπου κατά τις 17:45 βρισκόμαστε στα Αλογομάνδρια λίγο έξω από το χωριό της Χελιδόνας.

Από τα Αλογομάνδρια...

Μια ομορφιά.

Ανασύνταξη στο χωριό, πλύσιμο στη βρύση στην είσοδο του χωριού και προετοιμασία για το βράδυ. Πρώτα όμως μια στάση για καφέ στον Αγ. Βλάσσιο.

Το μεγαλειώδες Τρύπιο Βνι, όπως φαίνεται από τη Χελιδόνα

Ο δρόμος της επιστροφής. Προς Αμπέλια

Κοντά στη λίμνη Κρεμαστών. Πάνω το φαλακρό είναι η Τέμπλα και πιο πίσω το δασωμένο το Πυργουλάκι

Η γέφυρα της Επισκοπής

Επιστρέψαμε στου Χρήστου το σπίτι, όπου και έμεινα το βράδυ. Το χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο όλο το απόγευμα παρά την όποια κούραση. Μια βόλτα στην αυλή του σπιτιού, με έκανε να αγναντέψω στην προφανή θέα και να (μην) αναρωτιέμαι... "πώς μπορεί ένα τέτοιο θέαμα να μη σε "οδηγήσει" να γίνεις λάτρης των βουνών" και της φύσης γενικότερα.

Βράδυ βγήκαμε στο διπλανό χωριό, στο Πεντάκορφο, όπου και φάγαμε στη ταβέρνα Αράχοβα. Καταπληκτικά πιάτα, εκπληκτική ποιότητα, σωστό σπιτικό μαγείρεμα. Ό,τι πρέπει για την κατακλείδα του διήμερου με το οδικό κομμάτι για την επόμενη μέρα Κυριακή, από Πεντάκορφο, Αρέντα, Προυσσό, την ανάβαση Καλιακούδας και τα πέριξ των χωριών κοντά στο Πανταβρέχει με επιστροφή από τα χωριά της Ναυπακτίας, Πλάτανο με τελικό προορισμό την Αθήνα. Ένα μικρό έπος το οποίο σκεφτόμουν να συμπεριλάβω στο παρόν άρθρο αλλά το αναλύω σε επόμενο άρθρο ξεχωριστά.

Τα όμορφα τελειώνουν πάντα κάπως έτσι. Χοιρινό στη γάστρα, να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Το κοκορέτσι ήρθε λίγο αργότερα

ΥΓ. Ευχαριστώ τους συντάκτες του Κατελάνου και Περίχωρα για τις πληροφορίες για τοπωνύμια, βουνοκορφές και τα συναφή και για τη φιλοξενία τους στο χωριό!