15Αύγουστος στην Ανατολική Αργιθέα. Πευκόφυτο και πέριξ Αγράφων

Χρονικά ανάμεσα στις επισκέψεις μου στο Παναιτωλικό και στα πέριξ, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά 2 φίλους που στο διήμερο του 15Αύγουστου με φιλοξενήσαν στην περιοχή τους και εγώ τους "αποζημίωσα" με μια βόλτα (οδική αυτή τη φορά) στα πέριξ της ανατολικής Αργιθέας. Η διαμονή ήταν στο Πευκόφυτο Καρδίτσας, στο μπάσιμο προς την ανατολική Αργιθέα πολύ κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Επισκεφτήκαμε το προφυλάκειο στην Καζάρμα και έπειτα επιχειρήσαμε ανάβαση πάνω από την "Πατλιά", αφού πρώτα φάγαμε τα "δέοντα" σε μια δυνατή ταβέρνα της περιοχής. Το διήμερο έκλεισε με τη διάσχιση Αγράφων από τον κύριο χωμάτινο άξονα. Πετρίλια, 3 σύνορα, Τροβάτο και κατέβασμα δίπλα στον Αγραφιώτη ποταμό.

Έχοντας λοιπόν το διήμερο του 15αύγουστου διαθέσιμο και ψάχνοντας για εναλλακτικό προορισμό μίλησα με 2 instagramικούς γνωστούς που καταγόταν από το χωριό του Πευκοφύτου. Ξεκίνησα λοιπόν Σαββάτο 14 Αυγούστου από την Αθήνα με προορισμό το Πευκόφυτο. Η ημέρα ήταν αρκετά "δροσερή" καθώς αισίως είχαν λήξει οι μέρες του συνεχή καύσωνα. Μελανό σημείο, σαφώς, το πέρασμά μου από τα καμμένα εδάφη στην αρχή της Αθηνών Λαμίας. Εννοείται η μυρωδιά του καμμένου να σιγοντάρει τις απελπιστικές εικόνες δεν ήταν ό,τι καλύτερο. 

Δυστυχώς αρχίζω το άρθρο με αποκαρδιωτικές εικόνες καταστροφής. Αλλά...

Ταξιδεύοντας δίπλα στα καμμένα

Αυγή λίγο πάνω από τη λίμνη Υλική

Με συνοπτικές διαδικασίες και αφού ανεφοδιάστηκα σε καύσιμο, πιάνω Πευκόφυτο με μικρή περιπέτεια. Λίγο η κίνηση του πανηγυριού στο Μουζάκι με την σεβαστή κυκλοφοριακή συμφόρηση, λίγο η μη γνώση της περιοχής και ακολούθησα αυτή τη διαδρομή προς Κρυοπηγή και Κερασιά, η οποία είναι η "κάτω διαδρομή" που βγάζει στη λίμνη Πλαστήρα και όχι προς Χαραυγή την οποία και θα έπρεπε. Ένας κομμένος χωματόδρομος δε με βγάζει στο χωριό όπως προτείνει η τεχνολογία, αλλά σε σημείο του βρίσκω έξοδο προς το βασικό δρόμο (εκεί κοντά στα πέταλα). 

Χαμένος στους χωματόδρομους, αλλά όχι "εντελώς"

Βρίσκω τα παιδιά, που παρά τη διαφορά της ηλικίας τους συνδέουν κοινά ενδιαφέροντα. Φορτώνουμε το αμάξι, κάμερες ανά χείρας και ξεκινάμε. Λίγο έξω από το χωριό, στα αριστερά υπάρχει βρύση με δροσερό γάργαρο νερό. Είναι η βρύση στα Στουρναία. 

Η κατάφυτη τοποθεσία στη βρύση στα Στουρναία. Έτσι είναι η φύση σε όλη σχεδόν την ανάβαση προς πάσο Αγ. Νικολάου. Φωτό του Αχιλλέα.

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και φαίνεται ότι για τον πρώτο μας προορισμό δεν πρόκειται να μας κάνει τη χάρη όσον αφορά τη θέα από ψηλά. Ανεβαίνουμε στο πάσο του Αγίου Νικολάου, σε υψόμετρο σχεδόν 1500m και έπειτα μπαίνουμε στο χωματόδρομο. 13-14 βαθμοί κελσίου και βάζουμε και κανένα έξτρα ρούχο να είμαστε άνετοι στην ψύχρα. 

Ξεκινώντας την ανάβαση

Από πάνω μας καμμία ορατότητα. 

Ανάβαση στο πυροφυλάκειο Καζάρμα. Χάρτης διαδρομής

Ο χωματόδρομος είναι σχετικά βατός και μόνο σε κάποια σημεία μας αναγκάζει να το πάρουμε σιγά σιγά. Ήδη 100 μέτρα από την κορυφή υψομετρικά χωνόμαστε σε πυκνή ομίχλη. Έστω και έτσι το τοπίο είναι ιδιαίτερο μεν, απλά δυστυχώς δεν έχουμε πλην μιας στιγμής θέα στη λίμνη και τους γειτονικούς ορεινούς όγκους. Την επόμενη φορά.

Το πυροφυλάκειο στην Καζάρμα

Ορατότητα περιορισμένη

Σωστά εφόδια όμως, προμήθειες του Αχιλλέα!

Βασίλης και Αχιλλέας. Η παρέα της ημέρας!

Ελάχιστα καθάρισε το τοπίο, αλλά καμία θέα προς τη λίμνη

Μετά από ένα τέταρτο και κάποια ελάχιστη ορατότητα που μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσο ψηλά είμαστε, κατηφορίζουμε. Κλασσικά... ο καιρός ανοίγει και η ηλιοφάνεια αναλαμβάνει. Στο κατέβασμα βέβαια, κάποια πλάνα με την ομίχλη πάνω και την άριστη ορατότητα κάτω συν την μακρινή ηλιοφάνεια, είναι χάρμα οφθαλμών. Αποζημιωνόμαστε. Παρ' όλα αυτά δε μπορούμε να μη σαστίσουμε από το μένος της κακοκαιρίας του Ιανού που σάρωσε την περιοχή μέσα του Σεπτέμβρη του 2020.

Κατεβαίνοντας...

Ο δρόμος σχετικά βατός σε χαμηλότερα υψόμετρα

Κατάφυτα χωριουδάκια, που δοκιμάστηκαν στην κακοκαιρία του Ιανού. Απέναντί μας το Βλάσι.

Εκεί που αποζημιωνόμαστε παραπάνω είναι στην ταβέρνα το Διάσελο, απέναντι από το χωριό Δροσάτο που αν και γεμάτο τραπεζιών βρίσκουμε μια άκρη και δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Η κοκκινιστή προβατίνα, έδωσε ρέστα. 

Λαχταριστές απολαύσεις.

Ο ήλιος πλέον "καίει", με τον τρόπο του σε αυτά τα υψόμετρα και ξεκινάμε για το μεγάλο μέρος της διαδρομής. Πάμε να κυκλώσουμε τη μαγευτική διαδρομή που είχα περάσει πρώτη και έκτοτε μοναδική φορά το 2019 στην Πατριδογνωσία με τον Αλέξανδρο ξεκινώντας από την απέναντι πλευρά. Τώρα όμως οδεύουμε για το χωματόδρομο πάνω από το χωριό Πετροχώρι. 

Ανάβαση Πετροχώρι - Πατλιά - Σταυρός - Οβριά - πάσο Αγ. Νικολάου. Χάρτης διαδρομής

Κλασσικό σημείο που ατενίζει κανείς τα Άγραφα

Η διαδρομή ξεκινάει πολύ κοντά στο σημείο που περάσαμε και πριν ενάμιση μήνα μόλις με το Δημήτρη στη φετινή Πατριδογνωσία, οδεύοντας για Λεοντίτο με προορισμό το Ντεληδήμι. Τώρα παίρνουμε την πάνω πλευρά, βόρεια του ποταμού Πλατανιά. 

Ανεβαίνοντας στην Πατλιά, φόντο πάντα τα Άγραφα

Το Πετροχώρι είναι χτισμένο στα 1050m περίπου υψόμετρο και ήδη από τις πρώτες στροφές φαίνεται στα νότια το πανέμορφο ανάγλυφο των Αγράφων. Ο δρόμος ως το χωριό είναι ασφαλτοστρωμένος και μετά συνεχίζει βατός χωματόδρομος. Το μυαλό μας "βράζει" από την ομορφιά του τόπου. Βουνοθάλασσα κορυφών, πατριδογνωσία στα καλύτερά της. Οι συνεπιβάτες και ιδίως ο Αχιλλέας με ευχαριστεί γιατί από μικρό παιδί είχε να έρθει στο σημείο. 

Ανεβαίνοντας με μαγευτική θέα στα Άγραφα απέναντι

Η ανάβαση συνεχίζεται άκρως ενδιαφέρουσα και "απότομη" χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Στα 1250m βγαίνουμε από το δασωμένο μέρος και μπαίνουμε σε πιο αλπικό τοπίο. Πατλιά λέγεται η ευρύτερη περιοχή, μάλλον από τη λέξη Πατουλιά, κατάλληλα "φαγωμένη" στην τοπική προφορά που είναι, οι πηγές αναφέρουν, το γενικότερο είδος βλάστησης αγκαθωτών πουρναριών της περιοχής. Το βουνό, κορυφή δηλαδή που βλέπουμε Ανατολικά μας είναι το Χονδροσπάνι, η κατάληξη της οροσειράς της Καράβας.

Μαγεία

Στα 1400m βρίσκουμε τις πρώτες στάνες. Η περιοχή πάντα είχε έντονο κτηνοτροφικό χαρακτήρα. Ακόμα πιο ψηλά και αφήνοντας τα τελευταία μοναχικά δέντρα (κέδρα και έλατα) πλησιάζουμε στα 1600 μέτρα και βρίσκουμε τα κονάκια του Πετροχωρίου. 

Στα Κονάκια στην Πατλιά. 1580m ψηλά

Σε αυτό το μαντρί υπάρχει ζωή. Τα πέτρινα χτίσματα σε πολύ καλή κατάσταση και μόλις στα λίγα δευτερόλεπτα παρουσίας, ο ελληνικός ποιμενικός μας καλοδέχεται με τον παραδοσιακό τρόπο του. Γαυγίσματα κακό, να σου και ο βοσκός να μας καλοδέχεται στα "λημέρια" του.

Με το απαραίτητο περιλαίμιο για τις επιθέσεις από λύκους

Στα κονάκια...

Κουβέντες των βουνών, συστάσεις, σύντομος διάλογος, χαιρετάμε και συνεχίζουμε. 

Ατενίζοντας...

Λίγο πριν το διάσελο, αφήνοντας πλέον πίσω τα Κονάκια

Στο διάσελο των +1700m

... και η θέα προς το βορρά μας αποκαλύπτεται. Προς το νομό Τρικάλων.

Μέχρι τα 1730m περίπου που βρίσκεται ο αυχένας στον οποίο βλέπουμε την πίσω που φέρει την ονομασία Σταυρός. Στο βάθος, κοντά βορειότερα τα όρη της Αργιθέας, Καυκιά, Αχλαδιάς, Καραβούλα και στο βάθος τα όρη του νομού Τρικάλων. Φούρκα, Λουπάτα, Όρνιο, Αυγό τα πιο κοντινά σε εμάς. Βουνοθάλασσας συνέχεια. 

Πλήρης καταγραφή της διαδρομής Πετροχώρι - Σταυρός - Οβρυά - πάσο Αγ. Νικολάου

Για πιο "ολοκληρωμένη" εικόνα παραθέτω και το βίντεο από την πρώτη μας επίσκεψη, το 2019, με αντίθετη κατεύθυνση. Από Οβρυά προς το Σταυρό. Με την παλιά καμερούλα, οπότε συγχωρέστε το κούνημα.

Κοντινό επίπεδο οροσειράς, από δεξιά προς αριστερά: Καυκιά, Χήρα και Αχλαδιάς. Μακρινότερο επίπεδο από αριστερά προς δεξιά: Αυγό, (χαμηλότερο το) Όρνιο και η Λουπάτα και πίσω πολύ αχνά η Τριγγία. 

Η Καραβούλα μπροστά και πίσω της αχνοφαίνεται ο Κόζιακας

Η ψυχεδελική "στάση του Κτελ". Το Χονδροσπάνι υψώνεται, αρχίζοντας από εδώ την οριογραμμή προς την Καράβα

Κορδιλιέρα. Η λέξη που σου έρχεται στο μυαλό. Μια ζωγραφιά. Βλέποντας το σύμπλεγμα κορυφων από αριστερά, Ντεληδήμι προς Σαλαγιάννη. Η επόμενη φωτό είναι τραβηγμένη από το Ντεληδήμι, την πρώτη από αριστερά κορυφή που είχαμε βρεθεί στην πατριδογνωσία με το Δημήτρη πριν 40 περίπου μέρες.

Εδώ αυτή η φωτογραφία, είναι η αντίστροφη της προηγούμενης. Η θέα της ανάβασης που μόλις πραγματοποιήσαμε από το Ντεληδήμι.

Καθόμαστε στο ανεμοδαρμένο διάσελο, άλλη μια φορά απορούμε με την ύπαρξη της "στάσης του Κτελ". Ένα δημιούργημα τσίγκινο στη μέση του πουθενά που φέρνει πολύ σε στάση του λεωφορείου, τέλειο για προφύλαξη μεν από τα καιρικά φαινόμενα, με εύλογη τάση να τραβάει τον κεραυνό όντας το μόνο πράγμα που εξέχει στο ανάγλυφο της περιοχής. Καμία περίπτωση με τις καιρικές συνθήκες της ημέρας εκείνης, όμως. Απαθανατίζουμε κάθε γωνιά, καραγουστάρουμε τον "αέρα πεχλιβάνη".

Έπειτα από ένα μισάωρο και καθώς ο ήλιος αρχίζει να πλαγιάζει παίρνουμε τη συνέχεια της πορείας προς Οβρυά. Αυτό το κομμάτι δρόμου μου είχε κλέψει τα μυαλά πριν 2 χρόνια και ήμουν μες στην τρελή χαρά που το ξαναπερνούσα. Μια σχετικά στενή λωρίδα δρόμου να εκτείνεται κατά μήκος του χαλιά που κατρακυλάει κάτω από την Καράβα.

Ο πανέμορφος δρόμος προς τα Ανατολικά.

Αρχικά το πέσιμο της πλαγιάς, ένας αδιάφορος χαλιάς που κατεβαίνει σε ένα μαντρί

Από τη μία πλευρά το βουνό, η Καράβα, από την άλλη ένα μαγευτικό κατέβασμα της πλαγιάς η οποία φιλοξενεί τα δικά της μαντριά. "Πατήματα" ονομάζεται η περιοχή από κάτω μας. Μαγευτική η θέα.

...μετά όμως η θέα πανέμορφη. Το κατάφυτο κατέβασμα στα Πατήματα.

...και ο δρόμος που κατηφορίζει προς τα εκεί.

Η πορεία του δρόμου, απλωτές καμπές που κρύβουν ουσιαστικά τη θέα του τι υπάρχει μετά. Ως μια στροφή που την περνάς και σου φανερώνεται άλλη μια καμπή. Όταν περνούσα πρώτη φορά με ανάποδη κατεύθυνση αυτή η αγωνία του τι υπάρχει μετά, με έκανε να φτάσω μέχρι το Σταυρό. Απλά τότε ποτέ δεν κατέβηκα προς Πετροχώρι.

Λιγοστή η βλάστηση. Και στα πιο ασυνήθιστα σημεία. 

Πανίδα της περιοχής

Τώρα φτάναμε στο σταυροδρόμι της Οβρυάς. Σαν ένα Χ. Το ένα σκέλος να σε πηγαίνει είτε στα Πατήματα ή στον Τύμπανο των 1530m (το ασφάλτινο διάσελο της διαδρομής Καρδίτσας Άρτας μέσω Αργιθέας) το άλλο σκέλος να σε πηγαίνει είτε από εκεί που ήρθαμε τώρα, το Σταυρό είτε στο διάσελο του Αγίου Νικολάου των 1500m από τον οποίο και περάσαμε το πρωί για να ανέβουμε στο πυροφυλάκειο. Και έτσι ακριβώς κυκλώνει η βόλτα μας. 

Η Καράβα, με το πέρασμα του δρόμου που μόλις πραγματοποιήσαμε

Ο Αχιλλέας έβγαλε "υλικό" για μια ζωή.

Ως το μεσημέρι είχε κλείσει και το θέμα της διαμονής μου. Θα έμενα στου Βασίλη, τον ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Εναλλακτικά, μερικά μόνο χιλιόμετρα πιο πάνω από το Πευκόφυτο υπάρχει το αξιόλογο ξενοδοχείο του Κουτσικούρη, μέσα στο ελατόδασος που είναι μια πολύ καλή πρόταση για τους επισκέπτες της περιοχής. Δε χρειάστηκε τελικά. 

Από ένα σημείο της κατάβασης, βλέπουμε την περιοχή Μάλια

Και έπειτα το Κοκορέλι

Επιστροφή στο Πευκόφυτο και γνωριμία με την οικογένεια του Αχιλλέα, παρουσία μιας υπέροχης παρέας κουταβιών.

Ο χρόνος περνάει ιδανικά, βραδυάζει σιγά σιγά και κάνουμε μια βόλτα στο χωριό. Και επειδή δεν έχω μνημονεύσει τον νεαρό της παρέας, ο Βασίλης "τρέχει" στα μέσα δικτύωσης σελίδες που αναφέρονται στο χωριό του και το παρουσιάζει με πολύ όμορφο τρόπο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του (εγώ στην ηλικία του π.χ. είχα εντελώς "κουκουρούκου" ενδιαφέροντα) έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάδειξη του τόπου. Παραθέτω το κείμενό του για το χωριό μαζί με κάποιες δικές του φωτογραφίες. Πηγή, εμπλουτισμένη

Το Πευκόφυτο, με άποψη προς Καράβα, Κουλκουτσάρι και τον Τύμπανο.

Το Πευκόφυτο είναι ένα μικρό ορεινό χωριό, χαρακτηριζόμενο ως "οικισμός ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους", χτισμένο σε υψόμετρο 680 μέτρων και ανήκει διοικητικά στο Δήμο Μουζακίου. Στο χωριό μας συμπεριλαμβάνονται και οι οικισμοί Νησιά, Χαραυγή και Πάδη.  Ο μόνιμος πληθυσμός του δεν ξεπερνά τους 120 κατοίκους (απογραφή 2001 - 381 κάτοικοι). Η έκταση που καταλαμβάνει είναι 8.377 στρέμματα από τα οποία τα 4.200 στρ. είναι δάση, τα 2.077 στρ. βοσκότοποι, τα 1.600 στρ. είναι καλλιεργήσιμες εκτάσεις, και τα υπόλοιπα 500 στρ. είναι εκτάσεις που καλύπτονται από σπίτια, δρόμους, βράχια, νερά κ.α.

Γεωγραφικά το χωριό μας συνορεύει με τα χωριά της Πορτής, της Οξυάς, της Δρακότρυπας, της Κρυοπηγής και του Ανθοχωρίου. Απέχει 40 χλμ. από την Καρδίτσα και 10 χλμ. από το Μουζάκι. Η προηγούμενη ονομασία του και η οποία συνεχίζει ακόμα να διαλέγεται κυρίως από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ήταν Νεβροβούνιστα (σύνθετη λέξη που προέρχεται από την αρχαία λέξη νεβρός - που σημαίνει μικρό ελαφάκι - και τη λέξη βουνό).

Το ύψωμα της Μπλόστιανης, από το χωριό

Ο κύριος όγκος του χωριού βρίσκεται εγκατεστημένος στην πλαγιά του βουνού σε ειδικά στοχευμένο σημείο που επιτρέπει στον κάτοικο - επισκέπτη την απεριόριστη θέα σχεδόν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Το στοιχείο του πρασίνου είναι ιδιαίτερα έντονο στο χωριό μας με πολλές πηγές και δάση (πεύκα, έλατα, βελανιδιές - δρυς, καστανιές, πλατάνια) και γενικά πλούσια χλωρίδα και πανίδα.

Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία, χωρίς να απουσιάζουν όμως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Σημαντικό κομμάτι όμως του πληθυσμού είναι συνταξιούχοι.  Το χωριό διαθέτει δύο καφενεία στα οποία εκτός από καφέ, τσίπουρο, αναψυκτικά και τσιπουρομεζέδες μπορεί κάποιος να παραγγείλει και φαγητό της ώρας και διάφορα ψητά στην σούβλα. Διαθέτει επίσης κρεοπωλείο στο κέντρο του χωριού. 

Το Στεφάνι μπροστά και η Μπλόστιανη πίσω, από την πλατεία του χωριού.

Μεγάλη άνθηση γνώρισε το χωριό στη νεότερη ιστορία, στις αρχές του 20ου αιώνα και μέχρι και την δεκαετία του '60. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός του έχει μειωθεί σημαντικά μιας και οι περισσότεροι νέοι απομακρύνονται αναζητώντας μια καλύτερη τύχη σε αστικά κέντρα.

Κομβικό σημείο το Πευκόφυτο για την περιήγησή σας στα Άγραφα

Ωστόσο πολλοί χωριανοί διαμένουν στην Αθήνα αλλά είναι και πολλοί αυτοί που διαμένουν μόνιμα σε γειτονικές πόλεις και κωμοπόλεις (Μουζάκι, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λάρισα κ.α.) με αποτέλεσμα το χωριό σε γιορτές Χριστουγέννων, Πάσχα και κυρίως κατά την περίοδο του καλοκαιριού να ξαναζωντανεύει. Το χωριό πανηγυρίζει στις 29 Ιουνίου Πέτρου και Παύλου, παλιότερα υπήρχαν διάφορες εκδηλώσεις εκείνη την μέρα με την συνοδεία της δημοτικής παραδοσιακής μουσικής. Πλέον ο χορός - το αντάμωμα των χωριανών γίνεται κοντά στις μέρες του 15Αύγουστου....

...του οποίου η εμπειρία για εμένα, μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Πάντα ευχάριστο να βλέπεις τα χωριά να σφύζουν από ζωή

Τα υψώματα του Κόζιακα. Μια "γειτονιά" βουνών βορειότερα, στο νομό Τρικάλων.

Η γλυκειά κορυφογραμμή της Νεράιδας στα ...μαγευτικά χρώματα της δύσης

Σουρουπώνει.

Συνέχεια στην ταβέρνα στο Στέλιο, όπου κάθομαι στο οικογενειακό τραπέζι του Αχιλλέα. Επίσης και εδώ εξαιρετικά κρεατικά. Το έχω δηλώσει ότι στο νομό Καρδίτσας, τρως στάνταρ ποιοτικό φαγητό και καλομαγειρεμένο.

Οικογενειακά πειράγματα στα ενδότερα

Το ότι βρέθηκα ένα βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα. Αυτό το δέσιμο και η επανασύνδεση της οικογένειας στο χωριό, σαν "εξωτερικός" παρατηρητής μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Καλαμπούρια, δουλέματα, αστειάκια, αναμνήσεις των παιδικών χρόνων. Όλα φουντώνουν με τη συνοδεία των εκλεκτών μεζέδων και της κατάλληλης μουσικής υπόκρουσης. Η σημασία του χωριού τον 15Αύγουστο. Εδώ ευχαριστώ τον Αχιλλέα για την "πρόσκληση". Μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Έχουμε δρόμους αύριο...

Η ώρα περνάει και το διαλύουμε.

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα ήταν κλασσικά πώς να κάνεις την επιστροφή προς Αθήνα ενδιαφέρουσα. Οπότε άφησα τη λογική οδό της επιστροφής όπως ανέβηκα και έκοψα μέσα από Άγραφα. Η διαδρομή παρουσιασμένη και στο παρόν blog αρκετές φορές, αλλά με καταγραφή αυτή τη φορά. 

Διάσχιση Αγράφων. Κεντρικός δρόμος. Χάρτης διαδρομής

Η θέα απέναντι στο πολύπαθο από τις κακοκαιρίες του Ιανού, χωριό της Οξυάς

Ανεβαίνοντας προς 3 Σύνορα.

Αγραφιώτικο κοκκινόχωμα.

Πολύ κοντά στα 3 σύνορα.

Η Τσούκα Σάκκα με το οδικό δίκτυο χωματόδρομων πάνω από το Τροβάτο. Ευρυτανία πλέον

Πετρίλια (γεμάτα από κόσμο και αυτά), 3 Σύνορα, στα όρια Καρδίτσας - Ευρυτανίας, και κατέβασμα προς το Τροβάτο. 

Joy of driving

Η εκκλησία της Παναγιάς πριν το χωριό να έχει την τιμητική της. Εξ ου και η αυτοκινητιστική συμφόρηση στο δρόμο. Θεάματα που δε βλέπεις άλλες φορές του χρόνου. Ο καιρός ιδανικός, ο δρόμος αρκετά πατημένος σε σημεία επάγει για γοργούς επαρχιακούς ρυθμούς, σαν να ήσουν πάνω σε άσφαλτο. 

Επίπεδο cultίλας, τρισμέγιστο. Η κίτρινη πινακίδα ήτανε που ήτανε cult, τώρα απογειώθηκε με το χειρόγραφο σχόλιο

Κατεβαίνοντας τα Άγραφα, δίπλα στο Ποταμό Αγραφιώτη

Μικρές γεφυρούλες παλιών μονοπατιών

Μικρές μαγείες της φύσης

Μετά από περίπου ένα δίωρο πιάνω πάλι την άσφαλτο και κατεβαίνω στη λίμνη Κρεμαστών. Καφεδάκι στον Άγιο Βλάσιο με τους φίλους αδερφούς Χρήστο και Τίμο (τότε κανονίζαμε για την 2η μας συνάντηση προς Τρύπιο Βνι) και επιστροφή προς Αθήνα.

Στην παιδική χαρά που είχαμε ξαποστάσει με τη σύζυγο περνώντας για πρώτη φορά μαζί από εκεί... κάποια 11 χρόνια πριν..

Θα ήταν αταίριαστο ίσως να κλείναμε ένα βουνίσιο άρθρο αυτό με τις παρακάτω παραθαλάσσιες εικόνες, αλλά "εντελώς" τυχαία συναντήθηκα με τον Αλέξανδρο (το συνοδοιπόρο που ήμασταν μαζί πάνω στην Πατλιά το 2019). Ένα μπάνιο και τα κατάλληλα φαγητά κοντά στο ψαροχώρι της Τουρλίδας Μεσολογγίου, το δροσερό κλείσιμο του διήμερου πριν καταλήξω Αθήνα.

Φλαμίνγκο στη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου

Ο δρόμος προς την Τουρλίδα

Στην υγειά μας!

Θερμές ευχαριστίες στον Αχιλλέα Κούρτη (instagram: achilleaskourtis) και το Βασίλη Τσιτσώνη (instagram: billtsitsonis και pefkofyto_karditsas) για τους προφανείς λόγους.