Μου επιτρέπετε κάποιες μικρές απουσίες από το πληκτρολόγιο, έτσι; Γυρίσματα της ζωής, ορέξεις και μη για συγγραφή καθυστερούν τη ροή αυτού του blog. Οι βόλτες, όμως, συνεχίζονται, είτε ορειβατικές, είτε οδικές και αξίζουν την παρουσίασή τους.
Μετά από πολλή λοιπόν, αναμονή, σας παρουσιάζω τα δρώμενα της τριήμερης πατριδογνωσίας που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 2022, την πρώτη Πελοποννησιακή. Η πρώτη που λαμβάνει χώρα με έδρα πλέον την Πάτρα και όπως διαφαίνεται, όχι η τελευταία. Μια καταπληκτική ευκαιρία για να αναλωθώ με το κομμάτι της Πελοποννήσου, το οποίο δεν είχα ποτέ δοκιμάσει όσο εκτενώς και αναλυτικά θα ήθελα, δεδομένου ότι μου έπεφτε πάντα πάρα πολύ μακριά.
Ημέρα 1η
Για να κάνω πιο ευανάγνωστη τη διαδρομή, ΟΛΑ τα κομμάτια των διαδρομών παρουσιάζονται σε video, και περιέχουν το χάρτη της εκάστοτε διαδρομής. Ανοίγετε το video σε ξεχωριστή καρτέλα και στις λεπτομέρειες, και εκεί στην περιγραφή θα βρείτε το Link στο google maps. Τις πιο αξιοσημείωτες διαδρομές τις συμπεριλαμβάνω συνοπτικά στο τέλος του άρθρου.
Στην Πελοπόννησο όσον αφορά τις διαδρομές της είχα εμπειρία από τις εντελώς βασικές οδούς (άλλωστε εδώ θα βρείτε κάποια πατήματα στην Πελοπόννησο από την πρώτη εκδρομή με τη σύζυγο). Συνεπώς αναζήτησα κάποιες εναλλακτικές κυρίως στο βόρειο και ανατολικό κομμάτι. Τα βασικότερα περάσματα αυτής τη βόλτας είχαν να κάνουν με ορεινές διαδρομές στον Ερύμανθο, στο Χελμό, στο Μαίναλο (κυρίως το δυτικό) και στον Πάρνωνα που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ
Ο τρισαγαπημένος Ερύμανθος
Στη διάθεσή μου ήταν ένα Σαββατοκύριακο. Συνεπώς, από το απόγευμα της Παρασκευής σκαστός από τη δουλειά κλασσικά, ξεκίνησα απόγευμα κατευθυνόμενος προς τα νότια του Ερυμάνθου.
Ερυμάνθεια και Καλέντζι.
Ανηφορίζοντας στον Ερύμανθο. Ο Ωλενός δεσπόζει στο κέντρο
Δυστυχώς στην αναζήτηση συνεπιβάτη δεν κατάφερα να έχω επιτυχία. Οι συνήθεις ύποπτοι δεν ήταν διαθέσιμοι το χρονικό διάστημα και έτσι ήμουν μόνος με ότι αυτό θετικό και αρνητικό συνεπάγεται. Θετικό ότι μόνος μπορώ να καλύψω μεγαλύτερη απόσταση, αρνητικό γιατί με τέτοιο φόρτο κούρασης και οδήγησης, πάντα 2 χέρια παραπάνω και κάποιος να πεις μια κουβέντα και να μοιραστείς όλα αυτά που βλέπεις μετράει πολύ...
Έφτασα στο χωριό Καλέντζι και μπήκα σε ένα χωματόδρομο τον οποίο είχα βάλει στο μάτι αρκετό καιρό. Τη διαδρομή από Καλέντζι προς Κρυόβρυση μία απαιτητική χωμάτινη διαδρομή, η οποία φτάνει σε υψόμετρο έως 1.680m περίπου και πέφτει από τη Δυτική στην Ανατολική πλευρά στις νότιες υπώρειες του Ερυμάνθου
Καλέντζι προς Κρυοβρύση, το απαιτητικό offroad τμήμα
Στο δασωμένο κομμάτι
Στα 1420m ψηλά. Αρχίζει και δροσίζει
Η διαδρομή ξεκινάει και σχεδόν ως τα 1.400 μέτρα υψόμετρο βρίσκεται μέσα στο δάσος. Έπειτα το δάσος δίνει τη θέση του στην άγρια πέτρα, αλλά από εκεί και πέρα η θέα είναι καταπληκτική προς το νομό Ηλείας παρότι το τερέν όλο και αγριεύει.
Κακοτραχιά, άγρια ομορφιά
Η πανέμορφη θέα στο νομό Ηλείας. Αχνοφαίνεται η λίμνη Πηνειού.
Συνεχίζω την ανάβαση σε όλο και πιο κακοτράχαλο τερέν και κάποια σχετικά δύσβατα και στενά περάσματα. Η εποχή βέβαια είναι κατάλληλη διότι στο τέλος αυτού του δύσκολου αλλά και περπατημένου χωματόδρομου υπάρχει φτάνει κτηνοτροφική δραστηριότητα. Οπότε έστω και με χαμηλή ταχύτητα, η βατότητα είναι απλά "εντάξει". Το μέγιστο υψόμετρο φτάνει στα 1.680m...
Μικρά κτηνοτροφικά γιατάκια (προδίδω την καταγωγή μου με αυτή τη λέξη, ε; )
Σχηματισμοί της πέτρας
... και κατευθύνομαι δεξιά για την πολύ απαιτητική και θεαματική φιδίσια κατηφόρα η οποία οδηγεί έξω από το χωριό Κρυόβρυση. Αν τύχει να βρεθείτε με όχημα... κρατηθείτε. Είναι της υπομονής και σαφώς να τον ανηφορίσεις είναι πιο δύσκολο. Προτιμήστε αυτή τη φορά κατεύθυνσης.
Η Κρυόβρυση απέναντι, όπου και κατεβαίνω
Ομορφιές!
Δέντρο σε απαιτητική θέση, με θέα και το Καλλιφώνι βόρεια.
Κατέβασμα λίγο έξω από την Κρυόβρυση στα 1180m και συνέχεια βόρεια ανατολικά προς το χωριό Πλατανίτσα μέσω ενός χωματόδρομου χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενφιαφέρον. Συγκεκριμένα η διαδρομή καταλήγει έξω από το χωριό, στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πορετσού
Εκεί ξανά άσφαλτος και κατηφόρι νότια μέχρι τον κεντρικό δρόμο όπου στρίβω πάλι προς βορρά μέχρι να το πανέμορφο χωριό Λεχούρι.
Λεχούρι προς Άνω Βλασία off road
Το πανέμορφα απλωμένο στις πλαγιές του Καλλιφωνίου Λεχούρι
Σιγά-σιγά η κάψα της ημέρας φεύγει καθότι τέλη Ιουλίου και ξαναμπαίνω σε περίπου 1.000m υψόμετρο σε ένα καταπληκτικό και κατάφυτο δάσος ελάτης. Η διαδρομή εδώ είναι ονειρεμένη και συνεχίζει προς την άνω Βλασία.
Το πάσο της χωμάτινης αυτή της διαδρομής η οποία πάλι σε σημεία είναι απαιτητική, αλλά όχι τόσο προηγούμενή της φτάνει τα 1.550m και ουσιαστικά χωρίζει τις κορυφές του Καλλιφωνίου από το Σκουτέλι.
Στο μέγιστο υψόμετρο της διαδρομής
Και κατηφορίζοντας προς Άνω Βλασία.
Χαρακτηριστικά λίγο πριν την άνω Βλασία βρίσκεται και το μονοπάτι που οδηγεί στους καταρράκτες του Αγίου Ταξιάρχ,η ένας πάρα πάρα πολύ ωραίος καλοκαιρινός προορισμός.
Έπειτα ουσιαστικά βρίσκομαι στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στα Καλάβρυτα. Λίγο έξω από το Κρυονέρι στάση για... τι άλλο... κρύο νερό και γέμισμα το μπετόνι για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Ανεφοδιασμός
Προς το χιονοδρομικό, την άλλη εποχή
Άφιξη στα Καλάβρυτα και ακολουθώ τη διαδρομή προς το χιονοδρομικό κέντρο και μπαίνω στο χωματόδρομο που οδηγεί στο μέρος που θα με φιλοξενήσει για το υπόλοιπο του βραδιού. Ούτε λίγο ούτε πολύ το μεγαλειώδες αστεροσκοπείο του Αρίσταρχου πάνω στο χελμό σε υψόμετρο πάνω από 2.300 μέτρα. Ένα άλλο σημείο που είχα άχτι να επισκεφτώ για χρόνια...
Χελμός, ανάβαση στο αστεροσκοπείο Αρίσταρχος.
Όσον αφορά το χωματόδρομο αυτό ξεκινάει μέσα στο δάσος από τα 1.700 περίπου μέτρα ανηφορίζει και σε ένα σημείο λίγο μετά τα 2.000m η βλάστηση σταματάει...
Ανηφορίζοντας...
και ο δρόμος που πραγματικά κόβει την ανάσα σε σημεία, πλην όμως είναι προστατευμένος από μπαριέρες στα επικίνδυνά του σημεία, συνεχίζει ανηφορικός
Οι όμορφες απογευματινές αποχρώσεις αρχίζουν το δικό τους ποίημα και περίπου ένα τέταρτο πριν τη δύση του ηλίου και αφού έχω πιάσει μια σύντομη κουβέντα με έναν βοσκό φτάνω ψηλά στον τελικό προορισμό της ημέρας.
Πλησιάζοντας το αστεροσκοπείο
Εδώ είμαστε.
Στέκομαι έξω από το αστεροσκοπείο απολαμβάνοντας τη δύση του ήλιου και εντελώς τυχαία εκείνη τη στιγμή βγαίνει έξω το παλληκάρι που ήταν παρών για εκείνο το διάστημα στο αστεροσκοπείο. Μου εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το αστεροσκοπείο και μου είπε εννοείται ότι θα μπορώ να το επισκεφθώ για φωτογραφίες καθώς αυτό είναι ανοιχτό διότι ήταν προγραμματισμένο εκείνο το βράδυ να πάρει φωτογραφίες. Θερμή του παράκληση να μην υπάρχει πάρα πολύ φωτισμός και οπτική όχληση. Το οποίο και σεβάστηκα.
Δύση
Σκηνή έτοιμη, στην απάνεμη πλευρά
Το στήσιμο της σκηνής έγινε λίγο παραπέρα για να μην ενοχλώ και ενοχλούμαι δίπλα στο τερματισμό του λιφτ. Βρήκα την απάνεμη πλευρά του οικήματος και απόλαυσα την πολυπόθητη δροσιά δεδομένης της σχεδόν 20 βαθμούς διαφοράς από τα χαμηλά υψόμετρα όπου εκκίνησα το μεσημέρι.
Μούχρωμα
Το έκανα και εγώ...
Ώρα για ανάπαυση
Ημέρα 2η
Ξεκίνημα της δεύτερης ημέρας το πρωί και κατά βάση για το χωριό Περιστερά και κατά συνέχεια το δασικό πέρασμα από τη Ζαρούχλα προς τη λίμνη Δόξας.
Αστεροσκοπείο Αρίσταρχος, κατεβαίνοντας προς Ζαρούχλα
Κατηφορίζοντας από το Χελμό, την αυγή.
Υπέροχη διαδρομή κατάφυτη με πάρα πολύ ωραίο οδικό δίκτυο χωματόδρομου, κατάλληλη για ποδηλασία και ελαφρύ off roading.
Δάσος Ζαρούχλας προς λίμνη Δόξα.
Με τρέλα
Το πρώτο μισό της διαδρομής, από την πλευρά της Ζαρούχλας είναι κάπως πιο βάτο και το μέγιστο υψόμετρο φτάνει τα 1.480 περίπου μέτρα. Η συνέχεια έπειτα προς τη λίμνη Δόξα είναι λίγο πιο περιπετειώδης και υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές διαδρομές οι οποίες μπορούν να κατεβάσουν λίγο έξω από το χωριό του Φενεού.
Στο βάθος το συγκρότημα της Τριανταφυλλιάς - Ντουρντουβάνας.
Βρε αφήστε με ήσυχο να βγάλω μισή φωτό! Δεν έχω φαΐ μαζί μου...
Κατέβασμα στην Λίμνη Δόξα με ένα τσούρμο σκυλάκια να μη με αφήνουν ήσυχο να απολαύσω την πρωινή γαλήνη.
Με θέα τη Ντουρντουβάνα και το Μαδέρο
Άσφαλτος για τη συνέχεια και κατέβασμα στη Λυκουριά και έπειτα μετά τα Σελλά βγαίνω στην κεντρική οδό 111.
Λίμνη Δόξα προς τον {111}.
Η πεδιάδα του Φενεού
Ο φιδίσιος δρόμος
Πατριδογνωσιακή σκόνη.
Κατέβασμα από δρόμους που είχα πρωτογνωρίσει στα παιδικά μου χρόνια όταν με τους γονείς επισκεπτήκαμε τα πιο γνωστά τουριστικά χωριά της περιοχής (πάντα έτσι αρχίζεις όταν είσαι ορμώμενος από μακρυά). Πέρασμα από τη Βυτίνα, πολύ καλό ασφάλτινο δίκτυο, μέχρι να χαθώ μέσα στους δασικούς δρόμους του κατάφυτου ως τις κορυφές του, Δυτικού Μαινάλου.
Ορεινή Γορτυνία και Δυτικό Μαίναλο. Διαδρομές πέριξ Ελάτης και Ράδου
Στην Ελάτη
Στα αχανή πανέμορφα λιβάδια στα δάση του Δυτικού Μαίναλου
Πυκνά ελατοδάση στα οποία μου έκανε εντύπωση το ποσό λίγη ανθρώπινη παρέμβαση βρήκα και έλλειψη κτηνοτροφικών δραστηριοτήτων. Ίσως λογικό εν μέρει, λόγω του τουριστικού της περιοχής. Γενικά η συγκεκριμένη περιοχή μου έδωσε άλλες νότες εντύπωσης από αυτές που περίμενα να δω.
Ένα αχανές οδικό δίκτυο στο Δυτικό Μαίναλο. Προμηθευτείτε χάρτες και... χαθείτε υπεύθυνα
Ξεκινώντας από την Ελάτη κάνω μία διαδρομή η οποία βγαίνει έξω από την Καρκαλού. Έπειτα μπαίνει μέσα στο χωριό του Ράδου και χάνεται ξανά μέσα στο δάσος ακόμα μία φορά.
Λιμποβίσι και προς Στεμνίτσα
Στο Κολοκοτρωνέικο, στο Λιμποβίστι
Μικρή παύση από τους χωματόδρομους, άφιξη στον πολιτισμό και επίσκεψη στο Λιμποβίστι, στην οικεία των Κολοκοτρωνέων. Πανέμορφοι δρόμοι, στριφτεροί, προσεγμένη άσφαλτος, φουλ ελατοβλάστηση στα 1300m. Ανάσα δροσιάς για το υπόλοιπο της ημέρας που έδειχνε ως 42 στα πεδινά...
Βγαίνοντας σε ένα ακόμα χωματόδρομο με τελική κατάληξη έξω από το χωριό της Στεμνίτσας.
Μικρή ανάπαυλα ως τη Στεμνίτσα
Στεμνίτσα. Μεσημεριάζει πλέον
Μεσημέρι, αρχίζω και πεινάω και η ζέστη αρχίζει και δίνει δυναμικά το παρόν. Μπαίνω στην Εθνική Οδό ενώ το θερμόμετρο φλερτάρει με τους 38 βαθμούς στα πέριξ Τριπόλεως.
Η πρώτη μου επαφή με τον Ε65 μετά από ΠΟΛΥ καιρό, σε αυτό το σημείο. Από Αρκαδία, καυτεθύνομαι προς Αργολίδα
Στο ύψος του Αχλαδόκαμπου, πλησιάζοντας τη θάλασσα
και αποφασίζω να κάνω μία βουτιά στα παράλια του Άστρους και επί τούτου χτυπάω και ένα ψαράκι Έτσι για να τιμήσουμε περίτρανα το προνόμιο που έχουμε σαν Έλληνες να βρισκόμαστε από τα 2.500 μέτρα ψηλά το πρωί, και σε πανέμορφες ακροθαλασσιές το ίδιο μεσημέρι...
Λίγο δροσιά. Το "κανονικό" Ελληνικό καλοκαίρι.
Σαλάτα, Ψαράκι και λίγο κρασάκι, με υπευθυνότητα και σύνεση. Έχουμε και συνέχεια. Βαρβάτη και Τσακωνική
Με το θερμόμετρο να κάθεται γερά πάνω από τους 40 βαθμούς, αλλά και το ηθικόν ακμαιότατον. Παίρνω το δρόμο που με οδηγεί μέσα στον Πάρνωνα. Κεφάλαιο ανεξερεύνητο, πολύ μεγάλη έκταση της Αρκαδίας που είχα "μαύρο", χωρίς καμία μου επίσκεψη.
Παράλιο Άστρος, Καστάνιτσα, Πραστός. Είσοδος Πάρνωνα και Τσακωνία.
41 βαθμοί. Ανεφοδιασμός και σε καύσιμο και βουρ στον Πάρνωνα
Αφήνοντας τη θάλασσα πίσω, αλλά παίρνοντας τη ζέστη μαζί!
Και φώναζε ο φίλος Μιχάλης όταν άκουσε ότι θα πάω στον Πάρνωνα. "Να περάσεις οπωσδήποτε από τα δύο χωριά Καστάνιτσα και Πραστός" και έτσι ακριβώς αποφάσισα να τα συμπεριλάβω την πορεία μου κάπως την τελευταία στιγμή, αφού σκεφτόμουν μια εναλλακτική πορεία.
Παρυφές Πάρνωνα
Τυπικός Πάρνωνας
Ανάβαση έξω από το Άστρος, πέρασμα από τα ατέλειωτα στροφιλίκια και συνέχεια όχι προς τον Αη-Γιάννη με κατεύθυνση προς Ιερά Μονή Μαλεβής αλλά μέσα από τον Πλάτανο, Σίταινα και έπειτα πέρασμα από την πανέμορφη Καστάνιτσα.
Στη γραφική Καστάνιτσα
Όντως ο φίλος είχε δίκιο. Θα ήθελα πάρα πολύ να βγω να περπατήσω και να πιάσω μια κουβέντα σε ένα Βλάχικο - Τσακώνικο διάλογο με φωτογραφίες, αλλά το πρόγραμμα της ημέρας δε επιτρέπει. Άλλη φορά! Βγαίνοντας κατευθύνομαι έπειτα έξω από τον Πραστό και συναντάω τις χαρακτηριστικές πινακίδες της Τσακώνικης διαλέκτου. "Καούρ εκανάτε". Καλώς ήλθατε.
Στρίβειν στον Πάρνωνα
Ο Πραστός
Και μετά τον Πραστό μπαίνω ξανά μέσα σε έναν αρχικά απρόσωπο χωματόδρομο, ο οποίος όμως μετά τα 1.000m με φέρνει μέσα στην αγκαλιά του Πάρνωνα. Ένας ορεινός όγκος κατάφυτος και με ελάχιστη αισίως ως τώρα ανθρώπινη παρέμβαση. Πλούσιος όμως σε αναδεδειγμένα (με κατάλληλη σήμανση σε κομβικά σημεία) μονοπάτια ποδηλασίας, ορειβασίας και πεζοπορίας.
Πραστός προς Καταφύγια Πάρνωνα
Τυπικός Πάρνωνας, εκ των έσω
Ακολουθώ χωματόδρομους μέτριας βατότητας, αλλά με μεγάλη πληροφόρηση και φτάνω στο παλιό καταφύγιο.
Μαγεμένος ταξιδιάρης
Το παλιό Καταφύγιο Πάρνωνα
Το παλιό καταφύγιο είναι κλειστό αυτή τη μέρα, αλλά έχει πάρα πολύ ωραίο περιβάλλοντα χώρο με παγκάκια καθίσματα κτλ. Αποφασίζω να μην μείνω εκεί, μόνο και μόνο διότι δεν υπάρχει τηλεφωνικό σήμα καθόλου. Απεναντίας βρίσκω την ευκαιρία να κάνω ένα γρήγορο αναζωογονητικό ντους για να φύγει και το θαλασσινό νερό από πάνω μου.
Φεύγοντας από το παλιό καταφύγιο.
Κάθομαι λιγάκι ξαποσταίνω και συνεχίζω προς το καινούργιο καταφύγιο το οποίο είναι σε καλύτερη τοποθεσία στον αφορά την επικοινωνία. Στήνω τη σκηνή δίπλα από το ηλιακό ρολόι και απολαμβάνω τον δροσερό αέρα που τόσο πολύ χρειαζόμουν μετά από ένα καυτό μεσημέρι και τόση ώρα οδήγηση από το πρωί. Κουρασμένος μεν αλλά γεμάτος νέες εικόνες.
Έτοιμος και εδώ.
Ημέρα 3η
Κυριολεκτικά έπεσα ξερός για ύπνο. Κάπου στον ύπνο μου άκουσα δύο άτομα να περπατάνε απέξω, αλλά ήμουνα πολύ κουρασμένος για να ασχοληθώ. Το πρωί με βρήκε ξεκούραστο και γεμάτο ενέργεια. Με το καλημέρα μπαίνω σε χωματόδρομο ο οποίος οδηγεί στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, αφετηρία για το υψίπεδο και εν γένει την τελική ευθεία για την ψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα, τη μεγάλη Τούρλα.
Καταφύγιο, Οροπέδιο Πάρνωνα προς Τούρλες και κατάβαση προς Παναγία Μαλεβή
Στο βάθος η μεγάλη Τούρλα
Αφού αγνάντεψα λίγο και χάζεψα το τοπίο κατέβηκα με δαιμονισμένους ρυθμούς σε ένα άριστο χωματόδρομο που οδηγεί σε σχετικά μικρή χρονική απόσταση στο μεγαλεπήβολο μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής. Ξανά πολιτισμός το λοιπόν με τη συνέχεια της πορείας μου στην άσφαλτο.
Πάρτε τς' σβάρνα
Παναγία η Μαλεβή
Και ασφάλτινη η διαδρομή για τα επόμενα χωριά...
Στη συνέχεια σειρά είχαν κάποια πάρα πολύ όμορφα και γραφικά χωριά του Πάρνωνα. Άγιος Πέτρος όπου ήρθε και το πολυπόθητο πρωινό καφεδάκι και έπειτα πορεία προς τα χωριά Καρυές, Βαρβίτσα και Βαμβακού
Παναγία Μαλεβή, Αγ. Πέτρος, Καρυές, Βαρβίτσα, Βαμβακού και προς τα δάση...
Ο Άγιος Πέτρος, προσεγγίζοντας
Στις Καρυές
Η Βαμβακού
Πάνω από τη Βαμβακού ξαναμπαίνω στο αχανές, αλλά όπως προείπα οργανωμένο δίκτυο χωματόδρομων. Περνάω ξανά από το παλιό καταφύγιο Πάρνωνα και κατευθύνομαι νότια προς μία πολύ όμορφη διαδρομή και πρόσφατα πατημένη από γκρέηντερ, που οδηγεί σε ένα υπέροχο ύψωμα στο πυροφυλάκιο του Αγίου Βασιλείου σε υψόμετρο 1800m.
Ανάβαση Πυροφυλάκειο Πάρνωνα, Προφήτης Ηλίας Off road
Ανεβαίνοντας προς πυροφυλάκειο.
Γίδια!
Η ανάβαση είναι πάρα πολύ όμορφη και σε βγάζει σε ένα σημείο το οποίο έχει απίστευτη θεά. Τυχερός ο τύπος ο οποίος έχει βάρδια στο συγκεκριμένο σημείο. Να αναφέρω ότι υπήρχαν αρκετά σκυλιά τα οποία φυλούσαν ένα κοπάδι γίδια, αλλά ήτανε πάρα πολύ φιλικά μαζί μου και δεν μου δημιούργησαν κανένα πρόβλημα.
Η θέα από το πυροφυλάκιο
Λίγο πιο παρακάτω το παρεκκλήσι του Προφητηλία, το οποίο βρίσκεται γύρω στα 700 μέτρα απόσταση το οποίο δίνει απίστευτη θέα επίσης. Αξίζει να αναφέρω ότι αν έρθει κανείς κατάλληλη εποχή μπορεί να μαζέψει βουνίσιο τσάι, ένα μαγευτικό δώρο της φύσης, εφόδιο για το χειμώνα.
Τσάι!!
Ο Προφητηλίας. Και σιγά σιγά η ώρα για κατάβαση
Λίγο πριν το μεσημέρι κατηφορίζω ξανά στον πολιτισμό και βγαίνω στη διαδρομή οποία οδηγεί στον Κοσμά και με πάρα πολύ όμορφη διάθεση παρά την κούραση κατηφορίζω προς το Γεράκι και τα ηπειρωτικά ενδότερα. Η ζέστη κάνει την παρουσία της αισθητή φεύγοντας από τα μεγάλα υψόμετρα.
Προφήτης Ηλίας Πάρνωνα προς Κοσμά. Off road τμήμα.
Η μαγεία του Πάρνωνα σε μια εικόνα, ει δυνατόν. Λατρεμένοι χωματόδρομοι και πυκνά δάση
Επιστροφή σε χαμηλότερα υψόμετρα. Προς Κοσμά και Γεράκι
Με τη ζέστη να φτάνει πάλι τα 40άρια, επί τούτου αποδέχομαι την πρόσκληση του φίλου Μιχάλη που ανέφερα πιο πριν για τις προτάσεις του, ώστε για να να σβήσω πραγματικά την όποια κούρασή μου στην παραλία στα Σαρανταπηχιώτικα και να επιστρέψω στη βάση, στην Πάτρα το βραδάκι γεμάτος σκόνη, αλάτι, βουνίσια μυρωδιά από λιανοχορταρούδια και μπόλικο αέρα πεχλιβάνη. Η μαγευτική Ελλάδα, το καλοκαίρι. Και του χρόνου!
Σκόνη. ΠΑΝΤΟΥ!
Στον πολιτισμό, σε Λακωνική γη
Υπόσταση σοβαρού ανθρώπου, και καλά... Γεροί να 'μαστε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου