Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Η "954".

Πολλές φορές αναπολώ το διάστημα εκείνο που ο χάρτης μου δεν ήταν γεμάτος από τις μπλε μου γραμμές των ήδη πεπατημένων οδών. Ας εξηγήσω... Κάθε διετία αγόραζα τους οδικούς χάρτες του Καπρανίδη και η πρώτη μου δουλειά ήταν με μαρκαδοράκι να μαρκάρω ευλαβικά κάθε κομμάτι κόκκινης (χοντρής ή λεπτής) οδικής γραμμής που είχα διαβεί με μπλε ανεξίτηλο μαρκαδοράκι. Και παράλληλα σχεδίαζα ταξίδια σε νομούς, με περάσματα τα οποία θα είχαν και κάποια χιλιόμετρα απάτητων διαδρομών.

Μία τέτοια βόλτα είναι και η ακόλουθη που παρουσιάζω, στα δυνατά χρόνια του τιράντα, παρέα με εκλεκτό συνοδηγό το Χρήστο. Βόλτα που εξακολουθεί να είναι και η μεγαλύτερη ημερήσια πατριδογνωσιακή σε χιλιόμετρα και χρόνο που έγραψα ως τώρα. 954 χιλιόμετρα σε 22 ώρες ατέλειωτου ροβολίσματος σε εκλεκτά μέρη της Βόρειας Ελλάδας.


Πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. 

Χρονικά, είναι η 19 Μαΐου 2011. Άνεργος, χωρίς οικογένεια, ζω από τα έτοιμα. Κύριες απολαύσεις οι οδηγικές κάθε Σαβ/κο μερικές μακρυνές, οι κυριότερες εδώ κοντά. Αυτή όμως θα τα περιελάμβανε όλα. Μεσονύχτιο downtown Θεσ/νίκης, Μετέωρα (ένας προορισμός που μου είχε ζητήσει ο Χρήστος καθότι δεν τον είχε επισκευτεί ποτέ), ορεινά Τρίκαλα (Χρυσομηλιά προς Περτούλι), Ασπροπόταμος και το πρώτο μου περασμα από τη μαγευτική και πολυαγαπημένη μου - to be διαδρομή Χαλικιού Ανηλίου. 

Στη συνέχεια νομός Γρεβενών με επίσκεψη στο γεφύρι Αζίζ Αγά και το φαράγγι Πορτίτσας, ανέβασμα προς Νεστόριο και, αν έχουμε το Θεό μας ήδη κουράζομαι που τα σκέφτομαι όλα αυτά, ανάβαση προς Πρέσπες (Ψαράδες πιο συγκεκριμένα) και επιστροφή από εκεί στη βάση, στη Θεσ/νίκη.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω ποτέ με τα τωρινά δεδομένα να πετύχω τέτοια κάλυψη απόστασης ακόμα και αν έχω κάθε ελευθερία κινήσεων. Ο λόγος; "Τρίλογος" αν υπάρχει τέτοια λέξη. 
i) Το αμάξι. Ένας αδυσώπητος και αξιόπιστος στροφοχιλιομετροφάγος, καλοστημένος, με ικανότητα να γράφει σε πολλά έρημα επαρχιακά τμήματα μέσες ωριαίες ταχύτητες εφάμιλλες και ανώτερες των τοπικών μέγιστων ορίων ταχυτήτων. 
ii) Ο οδηγός, εμού του ιδίου, πάντα προετοιμασμένος από πριν σε σημείο αηδίας. Φρόντιζα να κάνω τηλεφωνήματα σε ταβέρνες χωριών, για την κατάσταση των δρόμων, ερώτηση σε άτομα που σήκωναν φωτό στο τότε κραταιό panoramio - google earth για την πρόσβαση σε διάφορα σημεία. 
iii) Και ο συνοδηγός, σωστός ακροατής και θεματοδότης των συζητήσεών μας, η νεανικότερη εκ των 2 φωνή αντιλόγου. Εγώ ήμουν ο 30άρης, αυτός ο 20άρης. Η χημεία μας απίστευτη, η παρέα μας εξαιρετική. Άπειρες συζητήσεις αυτοκινητιστικών δεδομένων (ο Χρήστος τελείωσε ΤΕΙ οχημάτων και έχει πολύ βαθειές γνώσεις περι των αυτοκινητιστικών δρώμενων). 

Συνεπώς, στην "954" μας βγήκε όλη αυτή η βόλτα σε μια ημέρα, μια εμπειρία ζωής.

Στα φώτα της πόλης

Η βόλτα μας ήταν κανονισμένη να ξεκινήσει κατά τις 2. Έχοντας και το φωτογραφικό βίτσιο μας, ξεκινήσαμε τα άγρια χαράματα (ήταν δεν ήταν 01:30) "δένοντας" την κάμερα στην οροφή για μια βόλτα στην άδεια πόλη (ημέρα Πέμπτη) και δοκιμάζοντας κάποιες artistic τιραντοφώτος.

Έχοντας canonίσει και αυτό, οδεύσαμε τυπικά μέσω Εγνατίας οδού προς Γρεβενά και από όπου κατεβήκαμε προς Καλαμπάκα. Ο Χρήστος ποτέ δεν είχε επισκευτεί τα Μετέωρα. Προσωπικά δεν "τρελαίνομαι" για το concept των μοναστηριών πάνω στα γεωλογικά αξιοθέατα, αλλά δε θα μπορούσα να χαλάσω χατήρι στο Χρήστο. 

Μετέωρα, στο χάραμα. Μια μαγεία


Στο κλασσικό σημείο που πλέον έχει και χώρο στάθμευσης, κατεβαίνουμε και προσεκτικά βαδίζουμε στη μαύρη μαυρίλα σε ένα ανοιχτό σημείο για να στήσουμε τρίποδο. Λήψεις μακράς διαρκείας. Φεγγάρι δεν υπάρχει, οπότε όταν σιγά σιγά η πλάση κατά τις 5 και κάτι τα χαράματα δέχεται το πρώτο φως αποκαλύπτεται το εμβληματικό τοπίο. Ο Χρήστος μένει έκθαμβος, ακόμα θυμάμαι την έκπληξή του! Χάρηκα που του "παρουσίασα" τα Μετέωρα με αυτόν τον τρόπο.


7 παρα 20 φεύγουμε με αρκετή συννεφιά. Ήλιος δε φάνηκε και στο κομμάτι προς Χρυσομηλιά που επιλέγω να μας πάει Περτούλι αρχίζει και η πρωινή υγρασία να γίνεται ένα ψιλόβροχο.


Ψιλόβροχο - σπρέι σε όλη αυτή τη φάση της βόλτας μας


Η διαδρομή ανηφορίζει σε "σωστά" υψόμετρα και έχουμε φτάσει τα 1000 λίγο μετά τη Χρυσομηλιά. Στο δασωμένο κομμάτι η ομίχλη κάνει τα δικά της και μας κερδίζει για μια στάση στο όμορφο "πουθενά". 

Στο δρόμο προς Χρυσομηλιά

Με θέα τα Αηδόνια απέναντι


Είναι τοπία που λες ας δω αυτό σήμερα και ας γυρίσω πίσω. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. 8 και μισή και φτάνουμε στο Περτούλι. 

"Here you stand no taller than the grass sees"

Απόλυτο mysterioso σκηνικό

Επικά σκηνικά στην ομίχλη

Κλασσικές εικόνες ημιάγριων αλόγων στα Περτουλιώτικα λιβάδια και έπειτα προς τα πανέμομορφα χωριά.


Πύρρα, Δέση, εδώ στο προσκύνημα Αγ. Νικολάου και έπειτα με γοργούς ρυθμούς στο Χαλίκι δίπλα στη ρότα του Ασπροπόταμου.  9 και μισή έχουμε μόλις περάσει το Χαλίκι, όλο αυτό το διάστημα σε βρεγμένο τεραίν. 

Έξω από τη Δέση


Η Δέση

Έξω από την Πύρρα

Και από εκεί περίπου κόβει η βροχή και αρχίζει το κρύο, καθώς ανεβαίνουμε, για πρώτη φορά στον αυχένα Χαλικιού Ανηλίου. 

Λίγο πριν το Χαλίκι

Τοπία στην ομίχλη

Ο δρόμος το κλώθει...

Λίγο πριν το Χαλίκι βρίσκουμε μια γριά, μας λέει οτι ο δρόμος τώρα είναι "εντάξει" αλλά "το κλώθει". Μια αριστερά μια δεξιά. Αυτή η έκφραση μας έμεινε στις μελλοντικές μας βόλτες και όταν το πρόγραμμα είχε στροφιλίκι αλλεπάλληλο, η έκφραση ήταν.... "το κλώθει".

Το κλώθει, αφ' υψηλού

Σε οργιαστικά καταπράσινο τοπίο, ανοιξιάτικο για το υψόμετρο, μπαίνουμε στο δασωμένο μέρος. Μια διαδρομή που μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό και έκτοτε επισκέπτομαι όσο συχνά μπορώ. Για την ιστορία ως 1 χρόνο πριν από το πέρασμά μας, το 2011 ήταν χωματόδρομος.

Λίγο πριν τον αυχένα... με θέα τα 2 αγκαλιασμένα δέντρα στα τέλη της Θεσσαλίας, μπαίνοντας στην Ήπειρο

Αυτό το φθορίζον πράσινο του απόβροχου...

Φτάνοντας έξω από τον ορεινό όγκο που κρύβει το Ανήλιο, η στενωσιά του δρόμου και το τοπίο εναλλάξ γκρεμός και βουνό μας θυμίζουν κάτι ειδικές της Κορσικής. Το γκαζωτό του πράγματος δίνει τόπο στο φωτογραφικό.



Εγνατία οδός για τη συνέχεια και ανεφοδιασμός στο La Strata στο δρόμο για τα γεφύρια των Γρεβενών. Η ώρα ήταν γύρω στις 11 και εκεί αποφασίσαμε να "κλείσουμε μάτι" για ένα 15άλεπτο ηρεμίας και παύσης καθώς η κούραση έδωσε το πρώτο καμπανάκι. Για όσο ήταν και με ένα δυνατό καφέ συνεχίσαμε κάπως μουδιασμένοι σε ρυθμό προς το Ζιάκα. 

Το γεφύρι του Αζίζ Αγά

Πρώτο σε επίσκεψη το μεγαλοπρεπές γεφύρι του Αζίζ Αγά. Απλά δέος. Έπειτα συνέχεια προς το κομμάτι προς το χωριό Σπήλαιο. Πρώτα πέρασμα από το γεφύρι του Ζιάκα.

Το γεφύρι του Ζιάκα

Ο δρόμος προς Σπήλαιο

και έπειτα άφιξη στο Σπήλαιο. Είχαμε πει ότι θα κατεβαίναμε στο χωριό για μερικά κλικ, αλλά μας κέρδισε... η περιέργεια και οι προτροπές των κατοίκων να κάνουμε το προφανές...

Το κτίριο του Δημοτικού στο Σπήλαιο

...Να κατέβουμε στο γεφύρι Πορτίτσας στο ομώνυμο φαράγγι. Παρκάραμε, φορτώσαμε κάμερες και πιάσαμε το κατηφόρι. Ακόμα και τότε καλοστρωμένο το πλακόστρωτο θυμάμαι πόσο γλιστρούσε με όλη αυτή την υγρασία και τα λάθος για την περίσταση αθλητικά παπούτσια οδήγησης. Θυμάμαι, όμως, ότι το θεάμα μας ξύπνησε ιδίως καθώς κατεβαίναμε όλο και πιο κοντά στο γεφύρι. 


Πλησιάζοντας στο γεφύρι


Το επιβλητικό φαράγγι της Πορτίτσας

...και το γεφύρι της Πορτίτσας


Γεμάτοι όρεξη πήραμε τον ανήφορο και ανασυνταχτήκαμε. 


Επιστροφή προς Γρεβενά και γκαζωμένη (κόφτες 2ας 3ης) άνοδος προς τα σύνορα με νομό Κοζάνης. Αμυγδαλιές, Αηδονια, Φυτώκι, Ανθοχώρι και Τσοτύλι. Πάντα πίστευα ότι ο νομός Γρεβενών στην τότε φάση του με αρκετά φρέσκα στρωμένα κομμάτι επαρχιακών δρόμων έδινε απίστευτα κομμάτια οδηγικής απόλαυσης. Έμπα στο Βόιο και κατεύθυνση προς νομό Καστοριάς. 

Πεντάλοφος

Πέρασμα όλο τον Ε853 προς Πεντάλοφο και 6 η ώρα ήδη αγναντεύουμε το Νεστόριο. Το πλάνο δεν ήταν να φτάσουμε ως Πρέσπες, άλλωστε αν θέλαμε θα μπορούσαμε να το κόψουμε από Σιάτιστα και πάνω για γρηγορότερα, αλλά να ροβολήσουμε επαρχιακά χιλιόμετρα. Και κάπου εκεί καθώς φτάναμε προς Καστοριά έπεσε η ιδέα για την πρώτη μου επίσκεψη στις Πρέσπες. Φως είχε ακόμη. Τα σύννεφα βαριά μεν, αλλά ο ουρανός καθάριζε σε ελάχιστα σημεία, αφήνοντας το κλασσικό θέαμα των ακτίνων να κάνει τη δική του παρουσία μοναδικά αισθητή.

Λίμνη μικρή Πρέσπα

Σε 45 λεπτά ατενίζαμε από το σημείο που έπειτα έγινε στάση πάρκινγκ με κιόσκι (τότε υπήρχε μόνο ένας κάδος σκουπιδιών) για να βγάλω τη φώτο ανέβηκα ένα πόδι στο αμάξι και το άλλο στον κάδο για να ξεπεράσω τα δέντρα που κρύβαν αυτό το θέαμα...



7 και λίγο φτάνουμε Ψαράδες και σε μια ήρεμη - έρημη εκδοχή του χωριού (αν το επισκεπτείτε σε αργίες - εορτές σφύζει από ζωή σε σημείο αηδίας (να τρέχεις να πιάσεις τραπέζι εστιατόριο πριν τα πούλμαν αφήσουν τις δεκάδες γερόντων)). Το ενδιαφέρον μας τράβηξε η "διχρωμία" παλιών κτιρίων συστεγασμένων, το ένα σε άριστη κατάσταση και το άλλο ετοιμόρροπο δίπλα δίπλα. Ιστορίες αδερφιών που τα σπίτια τους είχαν δυσανάλογη τύχη. Μια ιδιαίτερη νότα στο χωριό.

Ο συνοδηγός της ημέρας. Χρήστος

Ψαράδες Φλώρινας

Πελεκάνοι στην απογευματινή τους βόλτα

Μοναδικά τοπία μιας παραλίμνιας (παραθαλάσσιας σε ξεγελάει) περιοχής, άκρως όμως ορεινής με μετα-χειμερινό χαρακτήρα έστω και Μαγιάτικα. 8 παρά πήραμε την άγουσα προς τη Θεσσαλονίκη.

Ψαράδες!


Χαιρετώντας τους Ψαράδες

8 παρά αρχίζουμε την επιστροφή. 


Ο χάρτης εκείνης της ημέρας: shorturl.at/evyPR . Όσα χλμ λέει το google, άλλα 20 + 20 χλμ απο σπίτι μου στου Χρήστου και κάτι μπρος πίσω λάθος πορείες, γράψανε το συνολικό 954 χιλιομέτρων.


Στις εσχατιές... 17 ώρες οδήγησης ως εκεί ... και είχαμε την επιστροφή προς Θεσσαλονίκη.

Σημεία ενδιαφέροντος:

Μετέωρα: Ακριβώς από το σημείο που έγινε η πρωινή φωτογράφιση
Δάσος ελάτου έξω από τη Χρυσομηλιά: Πανέμορφο σημείο στα 1200m υψόμετρο.
Αυχένας Χαλικιού - Ανηλίου: Στον αυχένα Χαλικιού - Ανηλίου, στα 1670m υψόμετρο στο σύνορο Θεσσαλίας - Ηπείρου (νομών Τρικάλων - Ιωαννίνων). Ως και το 2011 το μεγαλύτερο μέρος ήταν χωμάτινο, έπειτα ασφάλτινο.
Γεφύρι Αζίζ Αγά: Στα 560m ψηλά, το μεγαλύτερο γεφύρι της Δυτ. Μακεδονίας, περνά πάνω από τον ποταμό Βενέτικο.
Φαράγγι και γεφύρι πορτίτσας: Από το χωριό Σπήλαιο κατηφορίζουμε σε στρωτό μονοπάτι και σε 25 λεπτά είμαστε στην τοποθεσία του φαραγγιού. Στους θερινούς μήνες όταν και η στάθμη είναι χαμηλή, μπορεί κανείς να περπατήσει κατά μήκος του Βενέτικου Ποταμού. 660m υψόμετρο.
Ψαράδες Πρεσπών: Γραφικό χωριουδάκι με τουριστικό χαρακτήρα στα 860m με έντονο κτηνοτροφικό (χαρακτηριστικό οι κοντούλες αγελάδες, μια ιδιαίτερη ράτσα) αλλά και ιχθυαλλιευτικό χαρακτήρα (γριβάδια και τσιρόνια). Μη ξεχάσετε να ανεφοδιαστείτε με φασόλια της περιοχής και φακές από το διπλανό χωριό Βροντερό. Επίσης, χαρακτηριστικό της περιοχής η περιήγηση με βαρκούλα στα ασκητάρια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου