Που με βια μετράει τη γη.

Σωτήριον έτος 2012. Αφορμής δοθείσης της παρακολούθησης ενός σεμιναρίου και αποφασίζοντας να έρθω επαφή με κάποια άτομα από τις ιντερνετικές επαφές αυτοκινητιστικού ενδιαφέροντος έλαβε χώρα η διαδρομή αυτή. Ανέβασμα ορεινής Ναυπακτίας, έπειτα της Ευρυτανίας με κατάληξη στα ορεινά του νομού Καρδίτσας.

Τον καιρό εκείνο, λοιπόν, εργαζόμουν σε μια εταιρία από τις πολλές που ασχολούνται με μελέτη και εγκατάσταση φωτοβολταϊκών μονάδων. Λίγο πριν αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο με αποτέλεσμα τον περιορισμό των εγκαταστάσεων και τη δική μου ξανά ανεργειακή φάση. Εκείνο το διάστημα είχα αρχίσει να "καταγράφω" και τις διαδρομές που είχα περάσει κάποιες φορές. Τις γνωστές ιδανικές διαδρομές. Μία από τις οποίες, την παρουσιάζω και ως πρώτη στο παρακάτω κείμενο, μαζί με την εξιστόρηση του τι συνέβη ως εκεί.

Παρασκευή ήτανε, 6 του Απρίλη το σεμινάριο. Κλασσική η συνταγή. Κατάβαση μια μέρα πριν και τριγύρισμα οδικώς ως το τελευταίο δυνατό χρονικό περιθώριο. Κυριακή απόγευμα. Πέμπτη, λοιπόν, μετά τη δουλειά, αιτούμαι βυσματικής προαναχώρησης ένα διωράκι και 2μιση η ώρα μεσημέρι με βρίσκει να αρχίζω την κατάβαση προς τα κάτω.

Χαρακτηριστικά σε αυτές τις περιπτώσεις λάτρευα το σταμάτημα στο πρώτο διαθέσιμο πάρκινγκ της εθνικής οδού, το βγάλσιμο των "τυπικών" ρούχων τζιν - πουκάμισο και τη μεταμόρφωση στο ταξιδιάρικο λουκ. T shirt (συνήθως μια cult άσπρη τιραντέ φανέλα), shorts και αθλητικά παπούτσια. Με τον ήλιο να μου καίει την κοιλιά (όπως και τα φωτοβολταικά στο βόρειο ημισφαίριο), ο προσανατολισμός μου ήταν full sunny νότιος.

Το κατέβασμα πάντα γινόταν από παλιά εθνική οδό in true great jimmuclarku style. Καφεδάρες από τα δυνατά δίπλα στο δρόμο cafe, τα λιγότερο "κοσμικά" που ξέραν, όμως, να κάνουν καφέ που ανοίγει και κρατάει το μάτι ανοιχτό. Εκείνο το κατέβασμα, βέβαια, δεν ήταν και τόσο ηλιόλουστο.

Για την ακρίβεια ήταν φθινοπωρινό, ψιλοβροχερό μεν, αλλά συνεχές. Ακόμα θυμάμαι τα επικά κιλά λάσπης που τα εφεδρικά μου παπούτσια κόλλησαν για αυτά τα 2 3 κλικ έξω από τα Φάρσαλα.

Αυτές οι μινιμάλ φάσεις του κάμπου του νομού Λαρίσης, πουθενά αλλού

Κάθε παπούτσι εδώ ζύγιζε >2κιλά με 7 πόντους λάσπη από κάτω, μετά τα 2 άνω κλικ

Μετά τον Μπράλο και στην παλιά ε.ο. μέσω Αμφίκλειας, άρχισε να σκάει μύτη ο ήλιος σταδιακά.

Λιγοστή η κίνηση, μου έφερε στο μυαλό τα "πατήματά" μου στο μικρό χρονικό διάστημα που κατέβαινα για αισθηματικές "βρωμοδουλειές" στην Αθήνα. Ιστορίες του παρελθόντος, που αφήσαμε στον πίσω μας καθρέπτη.

Σε αυτές τις διαδρομές, σβέλτα μεν στις στροφές, αλλά πάντα κοντά στα όρια ταχύτητας στις ευθείες ο τιράντας άνετα κρατούσε το σκορ κατανάλωσης στα 7 λτ/100χλμ.

Η φιλοξενία είναι στο Θοδωρή στην όμορφη γειτονιά του στην Ηλιούπολη. Ο Θοδωρής κάτοχος ακόμα και σήμερα που γράφω το άρθρο ενός εξαιρετικού σε κατάσταση mk4 Fiesta, τον γνώρισα από τις κοινές μας βόλτες και συνομιλίες στο clubfiesta forum, με τον οποίο έχουμε ακόμα τις καλύτερες των σχέσεων ως φίλοι πρώτα από όλα, αλλά και ως ασφαλιστικός οικογενειακός σύμβουλος. Το πρώτο βράδυ η φιλοξενία του. Με καφέ στο Υάδες και έπειτα εξαιρετικά μπινελίκια στον Καρέα.

Πρωινή αναχώρηση για το σεμινάριο

Παρασκευή γίνεται το σεμινάριο, της τότε κραταιάς στον Ελληνικό χώρο SMA, και από πριν συνεννοούμαι να βρω τον φίλο Κωστή από το 4tforum. Τον οποίο περίμενα να βρω στην Αθήνα (την οποία μου αρέσει εξαιρετικά να επισκέπτομαι και να γυρίζω ως "τουρίστας"), αλλά μου προτείνει να έρθω να τον βρω λίγο πιο εκτός. Διστακτικός του λόγου μου στην αρχή, αλλά ενδίδω (τέτχοιος είμαι) και τον βρίσκω στο εξωτικό Διμηνιό. Το οποίο είναι κάπου πιο μετά από το Λεχάιο (προφέρεται από εμένα κάπως σαν το Ohio)...

Ένα μικρό κλικ ζεστής θάλασσας ήθελα για να βουτήξω

Προ-μεσημεριανή φάση 11 παρά, υποδοχή κλασσική Κωστή, να "σιάξει" κάνα τοστάκι της υποδοχής. Ανοίγει το ψυγείο, δεν είχε ούτε κασέρι, ούτε σαλάμι. Ούτε καν ψωμί. Νάης... Το super της περιοχής τα βόλεψε αυτά, όπως και τα 1 2 ποτηράκια ουζοτσίπουρο, όχι όμως παραπάνω, γιατί ο Κωστής είχε άσσο στο μανίκι για το έπειτα πρόγραμμα. Βόλτα γύρω με εξαιρετικό guest star τον Θύμιο που περιμέναμε να σκάσει μύτη με τη συνοδευτική κοριτσοπαρέα για να φύγουμε προς τα ενδότερα του νομού.

Λίμνη Στυμφαλίας

Το ευθύ κομμάτι δρόμο προς Κιόνια και Στυμφαλία

Τίποτα όρνιθες να ξεπροβάλλουν;

Αγαπημένο κλικ πολλών φωτογράφων, στο δρόμο προς Καρτέρι.

Προς Στυμφαλία στροφιλίκια, με τον Θύμιο να δείχνει χαρακτήρα στις κάθε είδους ορέξεις του fiesta και του οδηγού του. Επίσκεψη στο εντυπωσιακό Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας. Αγαπημένα τα ακόλουθα κλικ στον χώρο του πάρκινγκ.

Θύμιος και Κωστής τσεκάρουν τα κλικ τους. Τους ευχαριστώ για την εξαιρετική μέρα 

Πάντα στο μάτι μου το άτυπο ντέρμπι:
του τελευταίου αμαξιού με "δωρικό" και ευθύγραμμο σχεδιασμό vs του πρώτου με ρέουσες καμπύλες στη μικρή κατηγορία.

Το πρόγραμμα μετά είχε πέρασμα από την Καστανιά, κύκλωμα της Ζήρειας και έπειτα φαγητό στην Καρυά. Το τουρ ολοκληρώθηκε με καφέ στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Στα Τρίκαλα Κορινθίας

Το βράδυ άραγμα δίπλα στο κύμα, εποικοδομητικό μπλαμπλα και κάποιες απόπειρες για ψαγμένες φωτό.

Την επόμενη μέρα "χαλούσα" την καλή παρέα και πρωί πρωί αποφάσισα να αναχωρήσω για τη διαδρομή που με "καλούσε". Τη ραχοκοκαλιά της Στερεάς - Θεσσαλίας. Ανάβαση Ναυπακτίας.

Αυγή και ώρα για αναχώρηση

Ανεβαίνοντας, κάπως έτσι χοντρικά: χάρτης διαδρομής

Πρωινός καφέ, χαιρέτισμα τον Κωστή και μόλις βγήκε ο σπαστός στα σύννεφα ήλιος, ξεκίνησα με μπόλικη όρεξη και προορισμό τη μεγάλη γέφυρα.

Στο δρόμο για το Ρίο

Πέρασμα από την Πελοπόννησο, ανεφοδιασμός καυσίμου στην στερεά Ελλάδα. Δεν την πατάω ξανά να μπω με μισό ντεπόζιτο... Λίγο μετά την Ναύπακτο στροφή προς τα βουνά. Κυριακάτικα υπήρχε μια κάποια λιγοστή κίνηση. Πέρασμα από τη Δάφνη, έπειτα από τις απολήξεις ροής του Μόρνου, και βουρ στα ενδότερα της Ναυπακτίας, προς Παλαιόπυργο.

Ανηφορίζοντας

Σε γενικές γραμμές, πας αριστερά...

Τα κέφια του καιρού παίρνουν και δίνουν στο σημείο αυτό. Τα χαμηλά σύννεφα κρύβουν τις κορυφές των βουνών, τα χωριά φαίνονται νεφοσκεπή.

Απέναντι ο δρόμος που ενώνει Παλαιοχώρι και Σίμο

Έξω από τα Περιβόλια...

Εδώ το χωριό Περιβόλια απέναντί μου.

Και λίγο παρακάτω η Ποκίστα.

Εδώ στα 1000μ περίπου υψόμετρο, αλλά η διαδρομή κατεβαίνει αισίως, σε λίγο καλύτερο καιρικό σκηνικό. Πέρασμα από το γεφύρι Κότσαλου, το παλιό να διατηρείται σε καλή κατάσταση.

350μ υψόμετρο και ξανά ανάβαση. Προς το σύμπλεγμα των χωριών του Πλάτανου. Το 2012 που πέρασα στον ορεινό όγκο απέναντι, οι ιστοί μέτρησης δεδομένων ανέμων προμήνυαν αυτό που έλαβε χώρα 2-3 χρόνια αργότερα. Μια συστοιχία ανεμογεννητριών να καταδυναστεύει τη θέα...

Στάση έξω από το χωριό, κάτω από την εκκλησία του Αη Γιώργη απολαμβάνοντας Sinanάδικο τοστάκι ενισχυμένο, χαζεύοντας τη Μαλαθούνα απέναντι να κρύβεται στα σύννεφα.

Και ελέγχοντας την πορεία μου

Αη Γιώργης

Εμείς πάμε προς Αράχωβα

Θέα από τον Αη Γιώργη

Στο σημείο αυτής της φώτο, πίσω μου ξεκινούσε ο δρόμος για το αιολικό πάρκο.

Παίρνοντας την αριστερή στροφή περνάω από την άλλη πλευρά του βουνού και ανηφορίζω βόρεια. περνάω σε τετραψήφια υψόμετρα, με θέα στον Τσεκούρα και τον Αρδίννη στα δεξιά μου. Τα όρη που κρύβουν τα πιο "τουριστικά" χωριά της ορεινής Ναυπακτίας, (Αμπελακιώτισσα, Άνω Χώρα και τα ευρύτερα λοιπά).

Οριακά στα 1200 μέτρα ύψος και ξανά κατηφόρα. Χάνι Λιόλιου, ένας προορισμός πολύ γνωστός για στάση εδώ και σχεδόν 200 χρόνια λέει η ιστορία, και πρόσω ολοταχώς προς τη τεχνητή λίμνη Εύηνου.

Η τεχνητή λίμνη Εύηνου, όπως φαίνεται από νότια προσέγγιση

Στο φράγμα της λίμνης

Την οποία αποθανατίζω με μια λίγο λάθος ρύθμιση στη φωτεινότητα που μετά στην επεξεργασία "σώζεται" μεν, αλλά δίνει μια λίγο πιο έντονη από όσο είναι αποτύπωση του πράσινου των νερών της.

Πέρασμα από το φράγμα, ανάβαση ξανά. Προς Νεοχώρι που το αφήνουμε σταδιακά, με δρόμο ταλαιπωρημένο από τα άπειρα μπαλώματα αλλά πανέμορφα σκηνικά.

Με λίγη υπερβολή στο χρώμα, αλλά άξιζε του σκηνικού...

Με συνοπτικές διαδικασίες και κλεφτές ματιές στη λίμνη και στα πέταλα του δρόμου, ανάβαση προς Αράχοβα. Σε όχι τόσο εντυπωσιακό σκηνικό όπως αυτό του φθινοπώρου του 10 που μας είχε κλέψει την ανάσα τότε στην πρώτη μας κοινή επίσκεψη με τη γυναίκα στα μέρη, αλλά πλέον αίθριο.

Πόσο έρωτας.... Η ομίχλη κρύβει την τεχνητή λίμνη μέση αριστερά και το πέρασμα του ποταμού Εύηνου

Ανάπαυλα σε ένα όμορφο λιβαδάκι, ακριβώς εκεί που αρχίζει ο χωματόδρομος των παρυφών της Κοκκινιάς, με την Ευρυτανία να καραδοκεί πιο βόρεια.

Με φόντο τα τελευταία χιόνια της Κοκκινιάς

Από εδώ και πέρα οδεύουμε προς το ψηλότερο ως τώρα υψομετρικό της διαδρομής, ήδη στα 1200μ πάλι και ανηφορίζω. Πέρασμα από τη χαρακτηριστική μεγάλη Βρύση με το δρόμο να είναι σαθρο-πέδιο και άφιξη στον ψηλό Σταυρό, στα σύνορα Αιτωλακαρνανίας - Ευρυτανίας.

Στη μεγάλη βρύση

Πολύ ταλαιπωρημένος ο δρόμος, αισίως έχει ασφαλτοστρωθεί σε μεταγενέστερο έτος

1350μ ψηλά και αρχίζει η κατάβαση προς Δομνίστα, και Κρίκελλο. Εκεί που κάποτε πρώτη φορά της διάβασής μου αγχωμένος έψαχνα για βενζινάδικο και ανεφοδιάστηκα στο παντοπωλείο του χωριού.

Το πέρασμα προς Ανιάδα και στο βάθος ο ορεινός όγκος της Καλιακούδας

Η οροσειρά Κοκκάλια αριστερά στα κοντά και πιο μέσα δεξιότερα στο βάθος η Οξυά 

Πέρασμα από Δομνίστα, κατέβασμα στον Κρικελιώτη ανάβαση προς Κρίκελλο, υψόμετρο ξανά, καθαρός αέρας και ... άριστοι Ευρυτανικοί δρόμοι. Το Βελούχι στον ορίζοντα, πέρασμα από τη διασταύρωση για Ανιάδα και Σύγγρελο που πλέον υπάρχουν 2 μικροί ξενώνες μέσα στο έλατο.

Με φόντο τις κορυφές της Κοκκάλιας, πίσω από αυτές "αρχίζει" η Φθιώτιδα

Τα χιόνια εκατέρωθεν της ασφάλτου δίνουν το παρόν και μαγεύουν τον περαστικό οδηγό.

Εδώ με φόντο το Βελούχι

Στην Πελοπόννησο έπαιζα με την ιδέα της βουτιάς, εδώ παίζω με την ιδέα να βάλω μπουφανάκι. Ως τα 1550 περίπου ύψος, το μέγιστο της διαδρομής, το θερμόμετρο δείχνει μονοψήφια νούμερα και πορεία προς Καρπενήσι.

Κρόκος

Κοκκάλια

Ντεγκραντέ ομίχλης

Συνέχεια στα ψηλά υψόμετρα με τη διαδρομή μέσα στα έλατα και τους κέδρους.

Άφιξη στη ράχη Τυμφρηστού και βόρεια ξανά προς Καρδίτσα!

Σε διάφορα μέρη που μου επιτρέπει η φύση με τα ανοίγματά της έχω θέα ανυπέρβλητη π.χ. δυτικά προς τον Μαλλιακό κόλπο.

Και ω του θαύματος και πολύ μακρύτερα.

Εδώ η Κοκκάλια φεύγει δεξιά στον ορίζοντα και αριστερά τα Βαρδούσια!

Από αριστερά στο βάθος οι κορυφές Βαρδουσίων: Χομήριανη, Κόρακας (κορυφή Βαρδουσίων, κρυμμένος στα σύννεφα), Γιδοβούνι, Πυραμίδα (στο κέντρο ψηλά), Σούφλες, Κωστάριτσα (τέρμα δεξιά). Από μπροστά τους προοπτικά η κορυφογραμμή του Σπανού (σύνορα Φωκίδας - Φθιώτιδας), Μηλιά -> Πύργος

Στο σημείο εδώ, η πέτρα κυριαρχεί στην ανατολική πλευρά του Βελουχιού με σεβαστά λιγότερη βλάστηση. Περνάμε το όμορφο σημείο των Αγ. Αποστόλων με τις Σαρακατσάνικες στάνες.

Ανηφορίζοντας αρχίζουμε και αφήνουμε το Βελούχι πίσω μας

Κόλπα του απόβροχου...

Κάτι απίστευτες μαγείες των δρόμων...

Αφήνοντας το Βελούχι πίσω...

Κατάφυτο επίσης το πέρασμα στο νομό Καρδίτσας.

"Μερσεντικό" άξιο της περίπτωσης

Στο δρόμο προς Φουρνά - Ρεντίνα

Σε χαμηλότερα υψόμετρα, στα απίστευτα "ανοίγματα"

Και κάπως έτσι βγήκα στον κάμπο και ολοκλήρωσα το πάσο. Έχει να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη / οδηγό με πάμπολλες εναλλακτικές πορείας, ιδίως αν πρόκειται για ανήσυχους εκτός δρόμου.