Πατριδογνωσία. Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα.: Σμόλικας, Επτάβρυσο και Αρρένες. Τέλη άνοιξης 2020.

Έχοντας "τελειώσει" με το κακό του lock down της πανδημίας, ξεχυθήκαμε προς τα βουνά. Ένα τετραήμερο πολύ γεμάτο. Με άριστο καιρό, με πολλή όρεξη. Βόλτα προς το χωριό, απευθείας από Θεσσαλονίκη προς Πάδες, βόλτες στα βοσκοτόπια Πάδων και Αρμάτων, ανάβαση Σμόλικα, και επίσκεψη στη λίμνη Μουτσάλια δίπλα από την κορυφογραμμή των Αρρένων.

Πχιότητα ελληνικών εθνικών οδών

Πόσο μου έλλειψε η οδήγηση

Περνώντας προς τα ορεινά των Γρεβενών προς Σμίξη.

Κλασσικό σημείο ανάπαυλας πριν πιάσουμε τα υψόμετρα. Αισίως γιατί λίγο αργότερα η βροχούλα ήρθε πιο δυνατή

Με τα πρώτα μαυρόπευκα να κάνουν την εμφάνισή τους

Και μετά περνώντας τη Σμίξη, ήρθε και η ομίχλη...

Μπαίνοντας πλέον στο νομό Ιωαννίνων, στάση έξω από τα Άρματα με ανυπέρβλητη τη θέα της λάκκας Αώου.

Ναι έχω κάνει και το δασικό δρόμο της φώτο. Κατέβαινε στον Αώο, αλλά είναι κομμένος λίγο πριν...

Πλησιάζοντας το χωριό μας, τις Πάδες, ο Μυλοπόταμος "αγριεμένος" και "χωμάτινος" όπως συμβαίνει με τους ποταμούς μετά τη βροχή.

Και άφιξη στο σπίτι...

Ξεκούραση και βραδινό με σωστά "πολεμοφόδια"

Επόμενη ημέρα, πρωινό ξύπνημα για μια επίσκεψη στο δάσος. Από το δασικό δρόμο που οδηγεί προς τα βοσκοτόπια (τα λιβάδια) των Πάδων και με ολίγη όχληση του δάσους για μερικά συνδυαστικά κλικ αυτοκινήτου και τοπίου.

Περίπου στα 1500 μέτρα ψηλά.

Μέσα στο πευκόδασος...

Άγριες ορχιδέες

Αγαπημένη φάση το νωπό χώμα, δε σηκώνει σκόνη στα εκτός δρόμου τολμήματα.

Εδώ, στο λιβάδι Παντ'ελ'Μπιζάνι, το 2ο από τα δύο λιβάδια, στο δρόμο προς Σμόλικα.

Και η θέα λίγο πιο πίσω, προς τα Σμιξώματα

Επιστροφή προς το χωριό, εδώ λεπτομέρεια της Τύμφης, όπως (δεν) φαίνεται από την κορυφή του βράχου αναρρίχησης, το Στόντζι, πάνω από το χωριό.

Πρωινή βόλτα με τη μικρή και "ζεσταίνοντας" πεταλούδες.

Και ξανά ανάβαση στα λιβάδια, με λίγο παραπάνω ήλιο και την οικογένεια.

Ρέκλα!

Στο χωριό, απογευματινή βόλτα με συνοδό τον Έκτορα του Munti Smolikas.

Ο Έκτορας!

Βόλτα στην "είσοδο" του χωριού στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, αγαπημένο σημείο θέας της Τύμφης απέναντι.

Υπέρ - ελάχιστα φέτος τα εναπομείναντα χιόνια από τις τρελές ζέστες του Μαΐου.

Το ίδιο και ο Σμόλικας...

Βόλτα στον άνω Μαχαλά των Πάδων, πλέον έρημο από κατοίκους καθώς και οι τελευταίοι μας άφησαν πίσω.

Ευχάριστο πάντα να βλέπεις ανοιχτά σπίτια γεμάτα ζωή.

2η ημέρα, Ανάβαση Σμόλικα! Ορεξάτος και κεφάτος όπως ήμουν δεν "πήρα χαμπάρι" το κρύο που επικρατούσε.

Προετοιμασία στο έπακρο από εχθές, 06:30 με το καλό φως ήμουν πάνω και φορτώθηκα για την ανάβαση. Άφησα το αμάξι στα 1900 περίπου και ξεκίνησα για τα 2600φεύγα.

Άφιξη κοντά στο τελικό σημείο της Χριστουγεννιάτικης ανάβασης, σε πολύ πιο λευκό τεραίν.

Περνώντας στο σαθρό σημείο της ανάβασης πριν βγεις στο πιο ευκολοπέραστο.

Κάπου εδώ ο κόντρα αέρας και ο απών ήλιος (σηκώνεται κόντρα στον ορεινό όγκο και στη μιάμιση ώρα ανάβασης ακόμα δεν είχα φως) με κρύωσαν αρκετά και βρήκα "καταφύγιο" πίσω από ένα βράχο. 2 3 ανάσες και χάζεμα την πλάση να φωτίζεται. Στο σημείο αυτό η θερμοκρασία έφτασε ως το 0.

Λίγο να ζεσταθούν τα δάχτυλα

Η Τύμφη απέναντι.

Salomon Quest 3d MkII. Έρωτας

Κάπου κατά τις 8μιση και λίγο πριν το μέγιστο απέναντι ύψος της Τύμφης, αμήν ζεστάθηκα φάνηκε ο ήλιος πίσω από την πλαγιά.

Γειααα

Εδώ κλεφτή θέα προς τη βόρεια πλευρά που κρατούσε ακόμη κάποια χιόνια, από τη θέση "Κούτσουρο". Απέναντι ο Γράμμος

Γραμμική ανάβαση με αρκετά καθαρό το μονοπάτι.

Και, ευκολότερα από όσο περίμενα, άφιξη στην Κορυφή

2637m, συμφωνεί και η τεχνολογία

Πίσω ο Όλυμπος.

Και του χρόνου

Εδώ η θέα από την κορυφή, προς τη δεύτερη κορυφή (τη Μόσια, θα πει γριά στα βλάχικα) και προς πολλές οροσειρές της Ελλάδας. Όλυμπος, Λάκμος, Τζουμέρκα, Τύμφη, ως και Άγραφα στο βάθος...

Ένα τοστάκι υπέραρκετό, με το κόντραστ του κρύου αέρα και του ζεστού ήλιου να μου λιώνει το μυαλό.

Φάε, αγόρι μου

Ιδανικά θα προτιμούσα την ανάβαση του Σμόλικα να γίνεται από εκεί κάτω... Επτάβρυσο, Σμιλιανά και ράχες μεταξύ Αλογότοπου

Τύμφη. Για το Μήτσο αφιερωμένη

Μετά από ένα μισάωρο, αρχή της κατάβασης.

Βίντεο κατάβασης αποσπασματικά, από την κορυφή ως τη Δρακόλιμνη

Στο κατήφορο με κέρδισε η φωτογράφιση της χλωρίδας. Από αυτά τα απίστευτα μπλε άνθη (είδος gentiana verna) τα οποία στα υψόμετρα σου "ηλεκτρίζουν" το μάτι και όσο μικρά και να είναι σου κλέβουν τη ματιά.

Πολυχρωμίες...

Καθώς και τα ανυπέρβλητα ρόμπολα, ένας πραγματικός "θεϊκός" οργανισμός επι γης. Μεγαλωμένα στην αντιξοότητα, καμιά φορά ξαναζούνε έπειτα από κεραυνικά χτυπήματα. Είναι είδη πεύκου, μονάζουν, έχουν πιο αραιές τούφες από πευκοβελόνες και λευκόδερμο φλοιό. Pinus Leucodermis.

Λεπτομέρειες ρόμπολων...

Άφιξη στη φιλόξενη Δρακόλιμνη, μια ατραξιόν που καθορίζει και την ανάβαση προς το Σμόλικα.

Οι αλπικοί τρίτωνες, μόνιμοι κάτοικοι της λίμνης

Με τα έτερα γαλάζια άνθη, του είδους myosotis.

Για τη Στέλλα!

Κατεβαίνοντας προς Μουγκουρίδα, αγαπημένο σημείο...

Ευλογία

Και ένα κλικ αφιερωμένο στο μεταφορικό μέσο

Τη δραστηριότητα ως χάρτη και λοιπά στατιστικά μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ

Απογευματινή βόλτα σε κάτι που περίμενα πώς και πώς. Έχοντας διαπιστώσει ότι οι βοσκοί δεν έχουν (μάλλον λόγω απαγόρευσης μετακινήσεων) εγκατασταθεί στα βοσκοτόπια, πήρα το δρόμο προς τα Άρματα και βρέθηκα στα αντίστοιχα λιβάδια κοντά στην περιοχή του Επτάβρυσου. Ιδανικά και από εκεί θα ήθελα να υπάρχει ένα μονοπάτι, καθαρό για την ανάβαση στην κορυφή του Σμόλικα.

Στην περιοχή, πολλά τα φυλλοβόλα, κάτι που δε συναντάς τόσο πολύ στην περιοχή των Πάδων, κυρίως οξιές. Οι παρακάτω φώτο κοντά στα 1650m ψηλά.

Και εδώ στο μαγευτικό λιβάδι κοντά στο Επτάβρυσο, στα 1750+ μέτρα.

Απίστευτο σκηνικό

Απίστευτο σημείο...

Η άδεια ακόμα για το 2020 στάνη...

Ναι αυτό μπροστά, είναι ο δρόμος...

Επιστρέφοντας, κλεφτές ματιές στη θέα

Για να βρεθείς εκεί, βέβαια, περνάς μια διαδρομή που έχει α-πί-στευ-τες στενωσιές, και απαιτεί τετρακίνηση. Αν δεν έβλεπα τα πεύκα να οριοθετούν το γκρεμό με τις ρίζες τους, θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά να τη διαβώ.

Πολλή ομορφιά και αγριάδα για μια ημέρα, μας αποχαιρέτησε με μια ωραία "φάση" της λάκκας...

Καμώματα του ήλιο και των συννέφων

Ολόκληρη η διαδρομή ανεβαίνοντας και το άγριο κομμάτι, κατεβαίνοντας:

Ανάβαση

Κατάβαση

Τρίτη γεμάτη μέρα, το πρόγραμμα ειχε οδήγηση στις παρυφές του Γράμμου. Προς Αετομηλίτσα και στροφή προς τις λίμνες Μουτσάλια κάτω από τον ορεινό όγκο των Αρρένων.

Προς Αετομηλίτσα

Οι πάνω Αρρένες

Άφιξη στις λίμνες με μια ακόμα παρέα να είναι εκεί. Υπάρχει υπόστεγο με 2 ευρύχωρα "τραπέζια" αν προγραμματίσετε επίσκεψη.

Ο δρόμος για Χρυσή

Ακούστε και δρυοκολάπτες...

Καθρεπτισμοί

Λίγο ο ψιλο-αναμενόμενος συνωστισμός, λίγο τα σύννεφα που απείλησαν με βροχή που δεν ήρθε, αποφασίστηκε σιγά σιγά επιστροφή. Εδώ στον αυχένα - όριο Καστοριάς - Ιωαννίνων, 1870m υψόμετρο.